
Στην απόφαση του το Δικαστήριο στηρίχτηκε στην υπόθεση Ιωσηφίδης v ΡΙΚ (2003), στην Moyo & Another v. Republic (1988) κατά την οποία κρίθηκε ότι δεν υπάρχει δικαιοδοσία στο Ανώτατο Δικαστήριο να παρέμβει με προσωρινό διάταγμα στην περίπτωση αρνητικής πράξης.
Στην απόφαση το Δικαστήριο παραθέτει απόσπασμα από την απόφαση για την υπόθεση Ιωσηφίδης v ΡΙΚ (2003), σύμφωνα με το οποίο «ο Νόμος θέτει τα κριτήρια για τη θεώρηση του αξιώματος του Προέδρου ως ‘υποψήφιου Προέδρου’ για σκοπούς ραδιοτηλεοπτικής κάλυψης» και «δικαίωμα για τέτοια κάλυψη γεννάται από απόφαση του Συμβουλίου του ΡΙΚ ότι ο υποψήφιος ικανοποιεί τα τιθέμενα κριτήρια».
Εξηγεί πως όλα όσα ίσχυσαν στην υπόθεση Ιωσηφίδης v ΡΙΚ (2003) ισχύουν και στην υπό εξέταση αίτηση της κ. Αντωνιάδου και πως ως εκ τούτου «αναπόφευκτα η αίτηση θα πρέπει ν’ απορριφθεί».
Σε ό,τι αφορά τα έξοδα, ο Δικαστής Παρπαρίνος έκρινε «υπό τις περιστάσεις, ότι είναι ορθό και δίκαιο να μην εκδοθεί διαταγή».