Του Σταύρου Ι. Χαραλάμπους
Οικογένειες που ούτε ο άντρας ούτε η γυναίκα έχει δουλειά. Οικογένειες που διακόπτουν τις σπουδές των παιδιών τους γιατί δεν έχουν να πληρώσουν δίδακτρα, οικογένειες που δεν έχουν ούτε τα προς το ζην. Κατάντησα γραφικός να προσπαθώ να ευαισθητοποιήσω κάποιους για την ανεργία που μαστίζει το τόπο μας.
Και περιμένω κάποιο φίλο ή φίλη που είναι άνεργοι να γράψουν κάτι τέλος πάντων, να ενώσουν τη φωνή τους με τη δική μου. Μάταια όμως. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι μπορεί να συμβαίνει. Μήπως είναι ντροπή να είναι κάποιος άνεργος; Μήπως είναι ντροπή να πει κάποιος ότι κινδυνεύει να διακόψει τις σπουδές του ή διέκοψα τις σπουδές του γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει τα δίδακτρα; Μήπως είναι ντροπή να πει κάποιος δεν έχω να αγοράσω γάλα των μωρό μου; Ή μήπως μέσα στο SotiraNews και το Facebook ζούμε ένα παραμύθι;
Γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω το φαινόμενο να ανοίγω το Facebook και να μη βλέπω ούτε μιαν αναφορά για την ανεργία αλλά να βλέπω μόνο φωτογραφίες με πουλάκια στα σύρματα και γατάκια στα καλάθια, τη νεοεμφανισθείσα ομάδα της υποψηφιότητας Νίκου Αναστασιάδη, τα ποδόσφαιρα, τα ποιήματα, τα αποφθέγματα και ένα σωρό κουτσομπολιά; Θα μου πείτε καλά αυτά δεν είναι καλά; Βεβαίως και αυτά καλά είναι, μια χαλάρωση είναι και αυτά, άλλα όταν δεν έχεις να ΦΑΣ τι γίνεται;