Να το ξέρω, να προσέχω δηλαδή να μην κολλήσω. Αλλά δεν φταίτε εσείς καλοί μου φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι που προχωράτε. Η ζωή βλέπετε. Ο χρόνος που κυλά. Και εμείς όλοι που όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ!
Πήγε ο καιρός που ήμασταν 16, ξυπνούσαμε από τις 6.30 για να ετοιμαστούμε να πάμε σχολείο. Που τρώγαμε σάντουιτς ή πιττούες μέσα στην αυλή του σχολείου και γελούσαμε με τους συμμαθητές μας. Που χτυπούσε το κουδούνι και λέγαμε την ιστορική φράση “Πάλε μάθημα;”. Που τρέχαμε και αγχωνόμασταν 3 μήνες πριν, για την ευλοημένη νύχτα του πάρτι. Που ερωτευόμασταν, κάναμε όνειρα και οι συμμαθητές μας μας υπενθύμιζαν “…(τόσες) και πόψε”. Αυτά και πολλά άλλα κάναμε στην εφηβεία μας. Τότε που νομίζαμε πως το σχολείο δε θα τέλειωνε ποτέ.
Όταν όμως το σχολείο τελειώσει, ο χρονός τρέχει σαν νερό. Παθαίνει και μια βλάβη η βρύση και εσύ που προσπαθείς να την κλείσεις για να μην σπαταλάς το νερό, δε μπορείς με τίποτα να τη σταματήσεις και έτσι το νερό συνεχίζει να κυλά. Κυλά όπως κυλούν τα επόμενα χρόνια. Τώρα, για το πότε προλάβαμε και μπήκαμε και τελειώσαμε και το Πανεπιστήμιο αδυνατώ να απαντήσω. Ό,τι εμείς που ήμασταν παιδιά και παίζαμε έξω στην αυλή, και τώρα περιμένουμε τη στιγμή να κάνουμε παιδιά και πάλι αδυνατώ να το εξηγήσω.
Φθάνεις στο σημείο να πεις πως είχαν δίκαιο οι μεγάλοι όταν σου έλεγαν “Η ζωή είναι μικρή, μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις”. Αυτό που ξεχνούν να σου πουν, όμως, είναι πως η κάθε εποχή στη ζωή σου έχει τη χάρη της. Σε όλα τα στάδια της ζωής σου θα έχεις και καλές αλλά και κακές αναμνήσεις. Στην παιδική ηλικία, στην εφηβεία, στην ενηλικιώση, στη μέση ηλικία και στα γηρατεία σου (άξιος όποιος φθάσει), πάντα θα έχεις κάτι γλυκόπικρο να θυμάσαι. Φτάνει να είσαι καλά, να χαμογελάς, να έχεις της υγεία σου και τους ανθρώπους που αγαπάς κοντά σου. Τα άλλα είναι απλά λεπτομέρειες…
Γι’αυτό αγαπητοί φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, δεν μου φταίτε εσείς που παντρεύεστε αλλά ο χρόνος που τρέχει σαν Σουμάχερ…
