Είναι ένα αξιοπρεπέστατο αγόρι, ευγενικό και λιγομίλητο. Με το που μπήκε όμως στην εφηβεία, η ζωή του άλλαξε. Βίωσε πολύ δύσκολες καταστάσεις, εφιαλτικές στιγμές που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει. Υπήρξε άτυχος αλλά και τυχερός γιατί ίσως είναι το μοναδικό παιδί που του έχει προσφέρει πνευματική και υλική βοήθεια, συμπαράσταση και αγάπη ένα ολόκληρο σχολείο.
Σήμερα είναι 19 ετών, είναι υγιής και πανέμορφος. Φέτος αποφοίτησε από το σχολείο και γεμάτος συγκίνηση μας περιγράφει όλα όσα βίωσε τότε.
Ο Αντώνης Αντωνίου αναφέρει στο Ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα στις 3/9/2001 στην Ξυλοφάγου και έχω δυο αδέλφια. Είχα όμορφα παιδικά χρόνια. Αν και ήμουν υπέρβαρο παιδί, σπάνια ένιωθα άσχημα με τον εαυτό μου. Είχα ευτυχώς φίλους που με αγαπούσαν και στο σχολείο περνούσα όμορφα.
Όταν ήμουν 12 ετών και προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, η ζωή μου άλλαξε εντελώς. Όλα πια ήταν διαφορετικά…
Πάντα μου έκοβε τα μαλλιά η γιαγιά μου και το απολάμβανα. Εκείνη όμως τη Δευτέρα ήταν πολύ διαφορετικά… Καθώς με κούρευε, άρχισε να τρέμει, πανικοβλήθηκε. Είδε δυο κουβαράκια, ένα στο κεφάλι και ένα πίσω από το αυτί μου. Εγώ ούτε που το είχα καταλάβει.
Το είπε στους γονείς μου και αμέσως με πήραν στο γιατρό. Μας είπε ότι ήταν λιπώματα (μικρά εξογκώματα που δημιουργούνται κάτω από το δέρμα και θεωρούνται οι συχνότεροι καλοήθεις όγκοι) και ότι δεν έπρεπε να ανησυχούμε. Το βράδυ κάναμε τραπέζι και ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Η χαρά μας όμως δεν κράτησε για πολύ…
Την επόμενη μέρα, ο γιατρός πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου και του είπε ότι ήθελε να με δει ξανά. Του είχε πει αργότερα: «Φίλε δεν θέλω να το πω στη γυναίκα σου πρώτα αλλά σε σένα. Δεν είναι λίπωμα αλλά καρκίνος. Έχει λέμφωμα Hodgkın».
Στην αρχή δεν μου είπε τίποτα ο πατέρας μου. Όταν πήγαμε στο παιδογκολογικό τμήμα του Μακάριου Νοσοκομείου στην Λευκωσία, μου είπαν ότι έπρεπε να κάνω χημειοθεραπεία και πως τίποτα κακό δεν θα μου συνέβαινε, μόνο τα μαλλιά μου θα έχανα.
Όταν άρχισα χημειοθεραπείες και έχασα τα μαλλιά μου…
Ο αδελφός μου αλλά και ο ξάδερφός μου, για να μην νιώθω άσχημα, ξύρισαν τα κεφάλια τους. Ήταν συνέχεια δίπλα μου όλη μου η οικογένεια και μου έδειχναν με κάθε τρόπο την αγάπη τους.
Μετά από λίγες βδομάδες άνοιξαν τα σχολεία. Πήγαινα κανονικά στις χημειοθεραπείες και μετά επέστρεφα στο σχολείο. Τα παιδιά μου έδειχναν απίστευτη αγάπη. Κανείς δεν με κοιτούσε περίεργα και δεν μου έκαναν ερωτήσεις. Λίγες μέρες μάλιστα αργότερα, έκαναν το εξής απίστευτο…
Όταν τελείωσα την χημειοθεραπεία και επέστρεψα στο σχολείο, είδα όλα τα αγόρια της τάξης μου να έχουν ξυρισμένα τα κεφάλια. Μαθητές και καθηγητές, αποφάσισαν να μου δείξουν την αγάπη και την συμπαράστασή τους φέρνοντας κομμωτές στο σχολείο για να τους ξυρίσει το κεφάλι. Με περίμεναν όλοι στο προαύλιο του σχολείου για να μου πουν ότι θα είναι πάντα δίπλα μου. Εκεί ήταν και η οικογένειά μου. Μάλιστα η γιαγιά μου ήταν ανάμεσα στους κομμωτές. Ήταν όλοι πολύ συγκινημένοι.
Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές…
Ένιωθα έντονη αδυναμία και έχασα την αίσθηση του χρόνου. Προς το τέλος των χημειοθεραπειών είχα πολλές παρενέργειες και πολλά προβλήματα. Δυστυχώς είχα πάθει μόλυνση και χρειάστηκε να χειρουργηθώ. Έκανα μάλιστα και δεύτερο χειρουργείο στο λαιμό αφού η πληγή δεν είχε κλείσει. Ακολούθησε και πλαστική. Είχε μαυρίσει αλλά και έλιωσε το δέρμα μου καθώς και το κόκαλο γύρω από τη λεκάνη. Πέρασα τραγικές στιγμές… Και δεν έφταναν όλα τα άλλα, είχα μολυνθεί και από έρπη ζωστήρα. Πονούσα απίστευτα και δεν μπορούσα να βλέπω τις πληγές.
Όταν πήγα στην Γερμανία την πρώτη φορά για PET scan τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά όμως την δεύτερη φορά, ευτυχώς, ήταν καθαρό. Ήταν τόσα πολλά τα προβλήματα που νόμιζα ότι δεν θα λυθούν ποτέ και ποτέ δεν θα γινόμουν καλά.
Με τόσες δυσκολίες αλλά συνέχιζα να πηγαίνω στο σχολείο.
Δυσκολευόμουν πολλές φορές ακόμα και να περπατήσω αλλά πήγαινα γιατί ήθελα να βλέπω τους συμμαθητές μου, τους καθηγητές και το σχολείο μου. Πολλές φορές οι φίλοι μου με περίμεναν στην πόρτα του σχολείου με δώρα. Μια φορά μου έδωσαν ένα βάζο που μέσα έβαλαν 63 μαθητές από ένα χαρτάκι που έγραφε ένα λόγο γιατί πρέπει πάντα να χαμογελώ.
Πόσο άσχημα φαινόμουν…
Ήμουν σχεδόν 13 ετών, 93 κυλά μα τα μαλλιά μου άρχισαν να φυτρώνουν. Ήμουν φανερά ταλαιπωρημένος και πολύ χλωμός. Ήθελα όμως να αλλάξω. Άρχισα Crossfit (είναι μια μέθοδος προπόνησης με απαιτητικές πολυαρθρικές κινήσεις εκτελεσμένες σε υψηλή ένταση. Είναι η πιο διαδεδομένη μέθοδος προπόνησης των τελευταίων ετών. Στο εξωτερικό, κυρίως στην Αμερική, αποτελεί το βασικό πρόγραμμα προπόνησης σε στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές, την πυροσβεστική και σε υψηλού επιπέδου αθλητές, που θέλουν να φτάσουν τη φυσική κατάσταση, τη δύναμη και ισχύ τους στο μέγιστο) και διατροφή. Στη ζωή μου όμως μπήκε και το ένα «Όνειρο μια ευχή» που μέχρι και σήμερα έχουμε επαφή και τους ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου, με βοήθησαν πάρα πολύ.
Σήμερα είμαι 19 ετών και είμαι υγιής και ευτυχισμένος. Φέτος αποφοίτησα και θέλω να ευχαριστήσω ολόκληρο το σχολείο και δημόσια για όλη εκείνη την αγάπη!
Πέρασαν χρόνια μέχρι να επουλωθούν οι πληγές στο σώμα και στη ψυχή μου, όμως τα κατάφερα. Πάω και βλέπω παιδιά που υποφέρουν από αυτή την ασθένεια και τους μιλώ, τους συμπαραστέκομαι, τους δίνω δύναμη και αγάπη.
Ευχαριστώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου τους φίλους μου, τους συμμαθητές και τους καθηγητές μου. Ολόκληρο το σχολείο μου που μου συμπαραστάθηκε τόσο πολύ. Ευχαριστώ τους γονείς και τα αδέλφια μου αλλά και όλους όσους ήταν δίπλα μου εκείνες τις τόσο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Τον καλό μου φίλο Μάριο Λοϊζίδη που δεν έλειψε στιγμή από δίπλα μου.
Εύχομαι σε όλα τα παιδιά που υποφέρουν να γίνουν σύντομα καλά και να είναι πάντα ευτυχισμένα!».
Υπενθυμίζεται ότι το 2014 οι συμμαθητές του Αντώνη στο Xenion Highschool στο Παραλίμνι κούρεψαν τα μαλλιά τους για συμπαράσταση προς τον συμμαθητή τους.
Πηγή: Ant1 / Famagusta.News
