Ανατρέχοντας κανείς στο κινηματογραφικό και τηλεοπτικό παρελθόν, τόσο το εγχώριο όσο και το διεθνές, θα συναντήσει πολλές περιπτώσεις των αποκαλούμενων ηθοποιών του ενός ρόλου. Εκείνων, δηλαδή, που ταυτίστηκαν με έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα που ενσάρκωσαν, έγιναν ιδιαιτέρως δημοφιλείς, εν μία νυκτί, αλλά εγκλωβίστηκαν, στη συνέχεια, ισοβίως, σε αυτόν στερούμενοι μελλοντικές εναλλακτικές επιλογές. Μια τέτοια ευχή και κατάρα αποτέλεσε ο ρόλος του «τύπου με τα μαύρα» στην λαοφιλή τηλεοπτική σειρά «Στο Παρά Πέντε» για τον Γεράσιμο Μιχελή, που έφυγε πρόωρα χθες από τη ζωή, στα 60 του χρόνια, χτυπημένος από τη σπάνια και ιδιαίτερα σκληρή ασθένεια ALS (Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση) που τον είχε ολοκληρωτικά καθηλώσει το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Το γεγονός ότι τα ΜΜΕ και τα social media πλημμύρισαν χθες από συγκινητικές αναφορές σε έναν ηθοποιό, που ουδέποτε υπήρξε πρωταγωνιστής, αλλά αγαπήθηκε πολύ χάρη στη συμμετοχή του σε μια δημοφιλέστατη τηλεοπτική σειρά που γεννήθηκε πριν από είκοσι ολόκληρα χρόνια, σε συνδυασμό με τη σχετικά μικρή δημόσια προβολή που είχε από το φινάλε της κι έπειτα, αποδεικνύει, περίτρανα, την τεράστια επίδραση, θετική αλλά και αρνητική, που μπορεί να έχει ένας ρόλος σε μια καλλιτεχνική διαδρομή.
Ο Γεράσιμος Μιχελής είχε την τύχη να αποτελέσει κομμάτι της πιο επιτυχημένης σειράς της ιδιωτικής τηλεόρασης. Μπορεί να μην υπήρξε μια από τις πρωταγωνιστικές φιγούρες της θεότρελης κωμωδίας μυστηρίου του Γιώργου Καπουτζίδη «Στο παρά πέντε», που άφησε εποχή και συνεχίζεται να προβάλλεται μέχρι σήμερα, καταγράφηκε, όμως, ανεξίτηλα, στις καρδιές και στη μνήμη του τηλεοπτικού κοινού ως ο σκληρός και αδυσώπητος «τύπος με τα μαύρα» ή αλλιώς ο Ανδρέας Καλογήρου, το τσιράκι του αόρατου «κακού» Παυριανού, που εκτελούσε πρόθυμα τις βρώμικες δουλειές του. Εμφανίσιμος και κομψός μέσα στα κοστούμια και τα καλοσιδερωμένα πουκάμισά του, με επίμονο, επιβλητικό βλέμμα και ανέκφραστο πρόσωπο αποδείχτηκε ιδανικός για τον δεύτερο μεν, ουσιαστικό όσον αφορά στην εξέλιξη της ιστορίας ρόλο.
Κατά την περίοδο 2005 – 2007 δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον αναγνωρίζει. Γι΄ αυτό και η άμεση επαγγελματική εξαργύρωση της μεγάλης αυτής επιτυχίας έμοιαζε, για τους περισσότερους, πιθανότατα και για τον ίδιο, δεδομένη. Δεν συνέβησαν όμως έτσι τα πράγματα. Όχι γιατί δεν είχε υποκριτικές ικανότητες -αυτές είχαν αποδειχτεί αρκετά νωρίτερα μέσα από την αξιόλογη θεατρική διαδρομή του. Αλλά επειδή ο ρόλος του κακού, του «τύπου με τα μαύρα» συνέχισε να τον ακολουθεί ακόμη κι όταν ο ίδιος ήθελε να τον αποτινάξει από πάνω του για να κάνει διαφορετικά πράγματα.
«Μου πρότειναν έκτοτε τέτοιους ρόλους. Ο σκοτεινός, ο βλοσυρός, ο πολλά υποσχόμενος. Οι παραγωγοί μάς θέλουν να κάνουμε ένα πράγμα. Εγώ κακός; Θα μού δίνουν λοιπόν όλους τους ρόλους των κακών. Μάς χαρακτηρίζουν με ένα χαρακτηριστικό και το κουβαλάμε διά βίου» είχε εξομολογηθεί, εμφανώς πικραμένος και ενοχλημένος, το 2022, σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στην εκπομπή «Καλύτερα δε γίνεται».
Και δεν είχε άδικο. Από το τέλος του «Παρά πέντε» κι έπειτα τον ξαναείδαμε δυο τρεις φορές μόνον στη μικρή οθόνη, με πιο πρόσφατη την εμφάνισή του στη σειρά «Σκοτεινή θάλασσα», το 2022. Είχε πέσει και εκείνος θύμα της κατάρας του ενός πολύ επιτυχημένου ρόλου.
Οι σημαντικές συνεργασίες στο θέατρο
Σε αντίθεση με την τηλεόραση, που η διαδρομή του παρέπεμπε σε αυτή ενός διάττοντα αστέρα, η θεατρική πορεία του Γεράσιμου Μιχελή υπήρξε μακροχρόνια και εξελισσόμενη.
Με σπουδές στη Δραματική Σχολή Βεάκη και στο Ωδείου του Πειραιά έκανε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στην Επίδαυρο, στη σκιά του σπουδαίου αλλά και εξόχως αυστηρού δασκάλου Αλέξη Μινωτή από τον οποίο πήρε σημαντικά μαθήματα.
Συνέχισε συνεργαζόμενος με μεγάλες κρατικές αλλά και ιδιωτικές θεατρικές σκηνές όπως το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και αρκετά Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ).
Κατά τη διάρκεια της θεατρικής του σταδιοδρομίας, μάλιστα, αναμετρήθηκε με εξέχοντα κλασικά αλλά και σύγχρονα έργα και συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες. Ανάμεσά τους ο Στάθης Λιβαθινός, στου οποίου την εκλεκτή θεατρική ομάδα ανήκε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, παίζοντας στις επιτυχημένες παραστάσεις «Ιλιάδα», που παρουσιάστηκε το 2013 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και «Ο Γάμος του Φίγκαρο» που φιλοξενήθηκε το 2015 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Νωρίτερα, το 2004, είχε συμπράξει με τον διακεκριμένο σκηνοθέτη Γιάννη Ιορδανίδη, στο ανέβασμα του «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου από το ΚΘΒΕ αλλά και με τον Τάκη Τζαμαργιά, το 2010, στη σκηνή του Θεάτρου επί Κολωνώ, στο έργο «Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι: Ιδού εγώ», που επιχειρούσε να αφυπνίσει τον σύγχρονο θεατή και να τον κάνει να οραματιστεί το μέλλον του αναλογιζόμενος τη σύγχυση του παρόντος του.
Από τις θεατρικές δουλειές στις οποίες συμμετείχε ξεχωρίζουν επίσης το ανέβασμα του εμβληματικού «Ξένου» του Καμύ, το 2017, στο Θέατρο 104, το «Τριαντάφυλλο στο στήθος» του Τενεσί Ουίλιαμς, που ανέβασε με μεγάλη επιτυχία, το 2019, το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και φιλοξενήθηκε τόσο στο Θέατρο Τέχνης όσο και στο Από Μηχανής Θέατρο, αλλά και το κύκνειο θεατρικό άσμα του, το 2023, η «Χιονονιφάδα» του Μάικ Μπάρλετ, μια παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών.
Η στροφή στο γράψιμο
Το 2020 βρήκε τον Γεράσιμο Μιχελή κλεισμένο στο σπίτι του και επιπλέον χωρίς δουλειά αφού κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα είχε παγώσει εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού. Την περίοδο εκείνη της απόλυτης μοναξιάς βρήκε καταφύγιο και διέξοδο στη συγγραφή, με την οποία είχε καταπιαστεί κατά καιρούς και παλαιότερα συμμετέχοντας στο γράψιμο κάποιων θεατρικών έργων.
Γεράσιμος Μιχελής: Η ευχή και η κατάρα του «τύπου με τα μαύρα» από το «Παρά Πέντε»
Το εξώφυλλο του πρώτου βιβλίου του Γεράσιμου Μιχελή
Τον Νοέμβριο του 2021 θα συστηθεί στο αναγνωστικό κοινό με την «Υπόσχεση» (εκδόσεις Συρτάρι), ένα βιβλίο με σύντομα, πεζά κείμενα γραμμένα κατά τη διάρκεια της καραντίνας ενώ το 2024 θα κυκλοφορήσει η ποιητική συλλογή του «Δρόμος Ευθύς» (εκδόσεις Πρώτη Ύλη).
Παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπιζε με το πρόβλημα της υγείας του ο Γεράσιμος Μιχελής δεν έχανε το χαμόγελο και την ελπίδα του
«Για ώρες μόνος, μπροστά στον υπολογιστή, γίνεσαι ένα μ’ αυτόν. Επικοινωνείς με τον κόσμο σου, αποκλειστικά μέσω αυτού. Ζεις αγκαλιά με τον υπολογιστή, ένα σώμα σε απόσταση με τους άλλους. Ζωή από απόσταση, ζωή φάντασμα!» έγραφε μεταξύ άλλων στο πρώτο του βιβλίο ενώ σε άλλο σημείο έδινε την παρακάτω συμβουλή αλλά και υπόσχεση, ταυτόχρονα, στον ίδιο του τον εαυτό: «Δε θα αφήσω κανέναν να μου ξυπνήσει τη λύπη που κατάφερα με κόπο να κοιμίσω. Καιρό τώρα παλεύω να ξυπνήσω τη νωθρή χαρά μου. «Οι ευθύνες αρχίζουν απ’ τα όνειρα», λέει ο ποιητής.»
Έτσι, με δύναμη ψυχής και βαθιά πίστη πέρασε τα τελευταία δύσκολα χρόνια της ζωής του. Παλεύοντας με μια βαριά, απάνθρωπη ασθένεια, που τού στερούσε σταδιακά κάθε σωματική κίνηση, ακόμα και τη φωνή του, όχι όμως την ελευθερία του μυαλού του που συνέχιζε να ελπίζει και να ονειρεύεται.
Πηγή: protothema.gr
