“Αγαπημένε μου κορωνοϊέ…”

Αγαπημένε μου κορωνοϊέ,

Ήρθες ξαφνικά και άλλαξες τα πάντα. Μας συστήθηκες απρόσμενα και παρέσυρες τα πάντα στο διάβα σου. Το όνομά σου συνυφασμένο με το θάνατο, το πόνο, τη δυστυχία, τη μιζέρια και τόσες άλλες αρνητικές καταστάσεις και συναισθήματα. Μας πήρες πολλά και μας έκλεψες ακόμη περισσότερα. Και γι’ αυτό σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.

Συγχαρητήρια για ο,τι κατάφερες, για όσο φόβο και ανασφάλεια σκόρπισες και για όσο πόνο τόσο απλόχερα χάρισες. Μέσα στον τεράστιο χαμό που προκάλεσες δεν μπορώ να μην σου αναγνωρίσω τη δύναμη που μου χάρισες. Τη δύναμη να σηκωθώ και να γεννηθώ από την αρχή. Τη δύναμη να εκτιμώ και να σέβομαι κάθε πινελιά που κοσμεί το πίνακα της ζωής μου. Και γι’ αυτό δεν μπορώ να μην σου πω χίλια και άλλα τόσα ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ από τη καρδιά μου.

Μου θύμισες με ένα αλλιώτικο δικό σου τρόπο πως ένα ηλιοβασίλεμα, μια βόλτα στη θάλασσα, ένας πρωινός καφές μπορούν να σκεπάσουν με άπλετο φως τη ζωή μου. Με τα καμώματά σου μου έδειξες τη σημασία του να είσαι ελεύθερος και υγιής. Με τις σκανταλιές σου έδωσες χρώμα και αξία στην ανθρώπινη υπόσταση.

Η παράστασή σου όμως, οσονούπω τελειώνει και θα δώσει το τέλος που της αξίζει. Να είσαι λοιπόν έτοιμος γι’ αυτό που θα συμβεί. Θα πλημμυρίσει και πάλι η χαρά και η ειρήνη από άκρη σε άκρη σε όλο το κόσμο. Θα σκορπίσει παντού το φως της Αναστάσεως και το μήνυμα της ελπίδας. Της άσβεστης ελπίδας πως το Γολγοθά διαδέχεται πάντα η Ανάσταση, πως το μαρτύριο και το θάνατο υποδέχεται πάντα το φως του Παραδείσου. Κάνε ο,τι είναι να κάνεις όσο ακόμα προλαβαίνεις, όσο ακόμα υπάρχει χρόνος. Γιατί είμαστε όλοι εδώ. Ενωμένοι και δυνατοί. Μπλέκουμε τα χέρια μας και τραγουδάμε από τα μπαλκόνια μας. Τραγουδάμε για τη ζωή. Τη ζωή που μας περιμένει. Τη ζωή που απλώνεται μπροστά μας. Και δεν χωράς μέσα σε αυτή. Δεν χωράς μέσα στο όνειρό μας. Εκεί, στριμώχνεται μόνο ο,τι αγαπάμε. Και είναι όλοι εκείνοι που θέλουμε να ανταμώσουμε με τόση λαχτάρα στο Πασχαλινό μας τραπέζι. Αυτό που τόσο καιρό περιμέναμε. Μα θα το αναβάλουμε για λίγο. Θα σου κάνουμε το χατίρι μέχρι να χαθείς εντελώς. Λίγες στιγμές σου μείνανε και θα στις χαρίσουμε. Μέχρι η ζωή να κάνει τη μεγαλύτερη πρεμιέρα στην ιστορία της. Μέχρι να ξεχυθούμε στους δρόμους για να γιορτάσουμε τη νίκη μας. Μέχρι να είμαστε όλοι εκεί παρόντες. Μέχρι τότε μένουμε λίγο σπίτι ακόμα και γεμίζουμε τη καρδιά μας με αστερόσκονη δύναμης, ελπίδας και υπομονής. Μπορούμε να τα καταφέρουμε και θα τα καταφέρουμε!

Χριστίνα Τοφινή