Εν καιρώ εγκλεισμού…
Άνθρωπε κουτέ…
Που όσα κατάφερες να κατακτήσεις πατώντας επί πτωμάτων, άλλα τόσα έχεις καταστρέψει ανεπιστρεπτί στη φθορά του χρόνου…
Χρόνοι αμέτρητοι περάσανε μα συ δεν έβαλες δράμι μυαλό. Κι ούτε ποτέ σου θα βάλεις…
Είναι στη φύση σου, πάντα να χαλάς όσα με κόπο χτίζεις…
Μα ποσώς σε νοιάζει…
2020 κι ακόμα πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα και τη δίψα, από αρρώστιες και λοιμούς, φυσικούς και μη…κι εσύ στέκεσαι “δίπλα” του… μόνη σου έγνοια
να του πουλήσεις φάρμακα για να τον κάνεις καλά! Τι ειρωνία…
2020 κι ακόμα καθορίζεις σύνορα σύμφωνα με τα άπληστα σου θέλω, μηδενίζοντας την αξία της ανθρώπινης ζωής…μόνη σου έγνοια να πουλήσεις τα όπλα σου! Τι ειρωνία…
2020 και ο πλανήτης Γη τα ‘χει “παίξει”…Που και που διαμαρτύρεται, τώρα τελευταία όλο και περισσότερο, μέσα από φυσικές καταστροφές που κάθε μέρα βλέπουμε απαθείς στις ειδήσεις των οχτώ…μόνη σου έγνοια η λειτουργία υπερ-εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας και παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών! Τι ειρωνία…
Η φράση “Θάνατος σου η ζωή μου” ανέκαθεν εξέφραζε πικρές αλήθειες που ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά κανένας μας. Μα κι αν τις παίρναμε στα σοβαρά ποιος θα άκουγε εμάς τους τόσο ασήμαντους και αφελείς;…αυτοί που πρέπει να ακούσουν κωφεύουν… δεν θα μας ακούσουν ποτέ, ακόμα κι αν τους βάλουμε ακουστικά βαρηκοΐας της τελευταίας τεχνολογίας.
Εν καιρώ εγκλεισμού, χάθηκαν ζωές…
Ζωές που για κάποιους δεν είχαν μηδενική αξία αλλά ήταν τα πάντα! Ένας πάτερας, μια μάνα, ένας παππούς, μια γιαγιά, αδέρφια, κάποιοι φίλοι…
Λυπόμαστε πολύ για όσους δεν τα κατάφεραν…
Πέρα από αυτή τη μαυρίλα χαιρόμαστε γιατί οι περισσότεροι που ασθένησαν τα κατάφεραν, χαρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες των επαγγελματιων υγείας που στάθηκαν αγέρωχοι στην πρώτη γραμμή, διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή…Τους ευχαριστούμε!
Μέσα από όλο αυτό που ζήσαμε, έστω για λίγο, μάθαμε πολλά…αναλογιστήκαμε τις αλήθειες και τα ψέμματά μας, τις ευθύνες και τις ανευθυνότητές μας…
Έστω για λίγο, καλό μας έκανε πολύ!
Η ώρα της ηρωικής “εξόδου” φτάνει και εύχομαι να μας βρει πιο σοφούς και πιο έτοιμους για πολλά.
Άνθρωπε κουτέ…
Αργά ή γρήγορα η ζωή μας φεύγει, χάνεται σαν αστραπή…
Φεύγοντας, τίποτα υλικό δεν θα πάρεις μαζί σου…γι’ αυτό φρόντισε αυτά που θα αφήσεις να αξίζουν και να έχουν νόημα.
Χωρίς κουβέντες επιδειξιμανίας, με κουβέντες απλές και σταράτες, όσο χρόνο έχεις, φρόντισε να τον περάσεις κάνοντας όμορφα πράγματα και πλάι σ’ αυτούς που σε αγαπούν αληθινά και δεν υποκρίνονται.
Αυτούς που θα έχουν πάντα μια καλή κουβέντα να σου πουν, να σε ακούσουν, να σε στηρίξουν στα δύσκολα και να σε ανεβάσουν σαν πέσεις.
Αυτούς που δεν φθονούν τις επιτυχίες σου, αλλά είναι περήφανοι για σένα και αυτούς που δεν χαίρονται σαν αποτύχεις…
Μακρυά δηλαδή από τους ανθρώπους που στη σημερινή γλώσσα ονομάζουμε “τοξικούς”.
Α…και που ‘σαι…όνειρα πολλά μην κάνεις…κάνε όσα πρέπει και προσπάθησε να τα πετύχεις με όλο σου το είναι…τα πολλά δεν ωφελούν και σε βάζουν σε άσκοπες περιπέτειες.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι πάντα είχαν μια σοφή κουβέντα να πουν. Αυτό μας λέει και το επιτάφιο μέλος του Σείκιλου…
“Ὅσον ζῇς φαίνου
μηδὲν ὅλως σὺ λυποῦ
πρὸς ὀλίγον ἐστὶ τὸ ζῆν
τὸ τέλος ὁ xρόνος ἀπαιτεῖ.”
Σε λογοτεχνική μετάφραση στη νέα Ελληνική:
“Γέλα και γλέντα όσο ζεις,
η λύπη μη σε παίρνει.
Γιατί είναι λίγη η ζωή,
κι ο χρόνος την τελειώνει.”
Σπύρος Σπύρου
Εν καιρώ εγκλεισμού…
Μάης 2020