“Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, όμως… πεθαίνει!”

Του Δημήτρη Κυριάκου*:

Αγαπητοί Βαρωσιώτες, η αναδημοσίευση αυτού του συναισθηματικού άρθρου γίνεται μετά τα τελευταία γεγονότα και με την παραίνεση να σας πείσω να επιστρέψετε στη γη και στα σπίτια σας ακόμα και υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση. Θα είναι η ευκαιρία να αποδείξουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί, ότι εξακολουθούμε να αγαπάμε τον τόπο μας πολύ περισσότερο από όσα φτιάξαμε εδώ στην προσφυγιά και ότι εμείς οι άνθρωποι του λαού έχουμε βαρεθεί τα παραμύθια και τα συνθήματα.

Ήμουν δεκαέξι χρόνων το 1974. Ήμουν παιδί όταν μας έδιωξαν βίαια από το χωριό μας στην Κερύνεια, ή καλύτερα όταν φύγαμε βιαστικά, με όποιο μέσο μπορούσε ο καθένας, για να μην εγκλωβιστούμε. Από το μεσημέρι της μαύρης Τετάρτης διαδόθηκε η πληροφορία ότι η γραμμή άμυνας στη Μιάμηλια είχε σπάσει. Φύγαμε με συγχωριανούς, δεν περιμέναμε τον παππού και τον πατέρα. Ήρθαν δυο μήνες μετά, αφού έζησαν φρικτές μέρες αιχμαλωσίας και συνεχούς μετακίνησης. Όπως όλοι, ζήσαμε σε συνοικισμούς και ξένα χωριά που μας «φιλοξένησαν». Όλοι περιμέναμε και κρεμόμασταν από τα ραδιόφωνα και την τηλεόραση στο καφενείο, να μας πουν πότε θα γυρίσουμε. Τα πρώτα ψηφίσματα του ΟΗΕ μας γέμιζαν ελπίδες…

Ο παππούς ήταν συνέχεια δακρυσμένος και λιγομίλητος. Πρώτη φορά έδειξε κάποια χαρά το 1977, όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία κορυφής Μακαρίου –Ντενκτάς. Τώρα σε λίγο θα γυρίσουμε έλεγε συνέχεια. Τίποτα. Ξαναγύρισε στο μαρασμό. Γέλασε ξανά και έδειξε χαρά το 1978. Αμερικανοκαναδικό σχέδιο. Λύεται το κυπριακό πρόβλημα. Η Τουρκία ήταν στριμωγμένη. Τέλος στα βάσανα των προσφύγων. Μεγαλύτερη χαρά με τις συμφωνίες κορυφής Κυπριανού –Ντενκτάς. Τώρα σίγουρα έρχεται η λύση. Τίποτα. Νέα ψηφίσματα ελπίδας. Πάλιν τίποτα. Φταίγανε οι άλλοι.

Ο παππούς πέθανε μες στο μαρασμό το 1981.

Κτίσαμε πρόχειρα σπίτια με πολύ κόπο. Άρχισαν οι δουλειές, αλλά ο πατέρας ήταν διστακτικός. Που να ξανοιχτούμε έλεγε. και αν γυρίσουμε ξαφνικά πίσω. Και ήταν σίγουρος πως γυρίζαμε το 1983. Οι δείκτες Γκουεγιάρ θα έλυναν το κυπριακό, έποικοι δεν υπήρχαν , οι Τουρκοκύπριοι ήθελαν και οι συνθήκες ήταν υπέρ μας. Αντί για αυτό φτάσαμε στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους. Ο πατέρας αγόρασε μερικές αίγες και σιγά –σιγά έστρωνε η δουλειά. Πάντρευε παιδιά, νέες οικογένειες, εγώ έφυγα για σπουδές, οι άλλοι δούλευαν και οι κουβέντες για τα χωριά μας αραίωναν. Μόνο ο πατέρας συνέχεια εκεί. Θα γυρίσουμε, να δείτε που θα γυρίσουμε. Ήταν πολύ χαρούμενος το 1992. Ιδέες Γκάλι. Πολύ καλή λύση!!! Τίποτα. Ξανά τα ίδια και φτου απ’ την αρχή. Τα ψηφίσματα πλήθαιναν… Φτάσαμε στο 2004, σχέδιο Ανάν. Εμείς δεν επιστρέφαμε αλλά επέστρεφαν 90.000 πρόσφυγες. Ας είναι, μπορεί αργότερα να πάμε κι άλλοι, έστω και υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση. Τίποτα. Ξανά στο μαρασμό ο πατέρας. Μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση! θα της δώσουμε να καταλάβει της Τουρκίας! Θα σώσουμε την αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ειδικά τώρα που θα βγάλουμε δικό μας πετρέλαιο…(από τότε το πληρώνουμε σε τριπλάσια τιμή).

Ο πατέρας πέθανε το 2005. Πρόλαβε να δει το χωριό σε μια επίσκεψη γεμάτη με κλάμα και στεναχώρια.

Από τότε πέρασαν άλλα δέκα χρόνια. Πέθαναν δυο απ’ τα μεγάλα μου αδέλφια και ο μικρότερος. Ούτε ο πρόεδρος λύσης τόλμησε ούτε ο πριν απ’ αυτόν να προχωρήσουν σε ουσιαστική συζήτηση και λύση. Μόνο γενικολογίες. Επιτροπές και ανακοινώσεις. Και όλο φταίγανε οι άλλοι.

Νέος πρόεδρος λύσης, μάγκας και σταράτος. Τα σύκα –σύκα και την σκάφη- σκάφη. Νέες ελπίδες και η λύση κοντά, ειδικά μετά την εκλογή του πραγματικού Κύπριου Μουσταφά Ακιντζί. (πού έπρεπε εμείς να τον είχαμε καλέσει ως αντιπρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και να δείτε στόματα που θα κλείναμε) αλλά που καιρός για το Κυπριακό. Πολιτικές κρίσεις. Οικονομικές κρίσεις, κοινωνικές κρίσεις και βέβαια ως παρενέργεια οι ψυχολογικές κρίσεις για όλους μας. Πού μυαλό για λύση. Τίποτα.

Πέθανε και ο καλός πατριώτης Αλέξης Γαλανός.

Τώρα είμαι πάνω από εξήντα χρόνων και όλοι εσείς που γίνατε πρόσφυγες στην αγνή σας ηλικία το 1974 . Δεν έχω πια ελπίδα. Αργοπεθαίνει καθημερινά. φοβάμαι πως θα πεθάνω κι εγώ αγαπητή μου Άννα, σημαία της Αμμοχώστου, με την προσμονή της λύσης. Γιατί, αγαπητοί Βαρωσιώτες είναι σίγουρο πως τα παιδιά μου, τα παιδιά μας δεν θα νοιάζονται πια για λύση.

Πάρτε λοιπόν την ελπίδα και σώστε την από τον θάνατο για να ισχύει η παροιμία.

*Δημήτρης Κυριάκου από Χάρτζια Κερύνειας. Πρόσφυγας που θέλει λύση, γιατί είναι σίγουρο πως κάποιοι δεν θέλουν.