Κορωνοϊός – Κοινωνία και Εκκλησία – Καιρός ευθύνης

Είναι με λύπη μας, πραγματικά που διαπιστώνουμε μέρα με τη μέρα την αδυναμία αντιμετώπισης της προέλασης της πανδημίας του κορωνοϊού. Τη στιγμή που όλη η ανθρωπότητα βιώνει μια ομολογουμένως πρωτόγνωρη και επικίνδυνη απειλή, πολλοί από μας επιμένουν να αδιαφορούν, να εθελοτυφλούν και να αντιδρούν απέναντι σε ό,τι αφορά τον κορωνοϊό και την αναχαίτισή του. Μεταξύ άλλων και πρόσωπα της Εκκλησίας, τα οποία με κινδυνολογίες και παλληκαρισμούς προσπαθούν είτε να υποτιμήσουν την κατάσταση είτε να επιδείξουν ένα ηρωϊσμό και μια διάθεση μαρτυρικής αντίστασης.

Γεγονός αδιαμφισβήτητο αποτελεί η μεγάλη διασπορά του ϊού. Τα νοσοκομεία και οι υπηρεσίες γενικά της υγείας ασφυκτιούν και δοκιμάζονται σκληρά. Δεν χωρεί πλέον αμφιβολία, ότι το μέγιστο πρόβλημα της πανδημίας δεν είναι η θνησιμότητά της, αλλά η μεγάλη της εξάπλωση, με αποτέλεσμα τη συμφόρηση των ασθενών στα νοσοκομεία. Αυστηρά ή υπερβολικά τα μέτρα, άδικα ή μη, ουσιαστικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος αναχαίτισης. Χωρίς να υποστηρίζουμε, ότι κάποια μέτρα δεν χρήζουν διόρθωσης ή καλύτερης και πιο ισότιμης εφαρμογής, είναι η μόνη λύση. Διαφορετικά, θα βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να αφήνουμε ανθρώπους να σβήνουν στα σπίτια τους λόγω αδυναμίας νοσηλείας. Και αυτή θα είναι η έσχατη κατάντια μας ως λαού και ως έθνους.

Δυστυχώς, εκείνο που παρατηρείται, είναι, αντί να θέτουμε υπεύθυνα τους εαυτούς μας ενώπιον αυτής της απειλής, να αδιαφορούμε καταστροφικά και λειτουργούμε εγκληματικά χωρίς συναίσθηση και επίγνωση. Λες και βρισκόμαστε υπό την επήρεια ουσιών, λες και βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή, σε άλλο έργο θεατές. Άρνηση για μάσκες, άρνηση για αποστάσεις, άρνηση για μέτρα γενικά. Μέχρι που ο ϊός, αυτοπροσώπως, να μάς χτυπήσει την πόρτα. Όπως, κακή ώρα, συνέβηκε και στους κόλπους της Εκκλησίας, η οποία προς την τιμήν
της πήρε ομόφωνα την απόφαση, έστω με κάποιες διαφωνίες, για ανάγκη προφύλαξης και τήρησης των μέτρων. Διότι, πέρα από το αδιαμφησβήτητο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, η λειτουργία και ζωή γενικά της Εκκλησίας δεν είναι άμοιρη «μικροβίων» και «μολύνσεων». Να μην φτάσουμε στο σημείο της πολύπαθης και δοκιμαζόμενης Ελλάδας μας, όπου θρηνήσαμε μέχρι και θανάτους κληρικών και δη ιεραρχών.

Είναι καιρός, λοιπόν, να ανασυνταχθούμε, έστω και την εσχάτη. Να αντιληφθούμε, ότι η υπευθυνότητα είναι μονόδρομος. Είναι καιρός να εννοήσουμε και να αντιληφθούμε τις απαιτήσεις της κοινωνίας και της ζωής γενικότερα. Να συναισθανθούμε, ότι η συμπεριφορά μας επηρεάζει την ζωή όλων. Ότι είμαστε κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Ότι δεν είμαστε απλοί θεατές, αλλά εμείς καθορίζουμε την πορεία του έργου. Είναι ο καιρός της ευθύνης, της ωριμότητας, της σύνεσης, της ενσυναίσθησης και της συμμόρφωσης. Κι ας μην θεωρούμε το περιβόητο εμβόλιο ως τη μόνη σωτηρία μας και το τέλος της απειλής. Ϊοί και άλλες απειλές θα προκύπτουν συνεχώς. Σωτηρία μας είναι η αλλαγή νοοτροπίας, η ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης απέναντι στη ζωή μας και στη ζωή των γύρω μας.                                                   Έως ότου είναι καιρός.

Γιώργος Κυπριανού

Θεολόγος – Εκπαιδευτικός – Πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ