Της Στάλως Θεοδώρου
Το να ανέβεις το Κιλιμάντζαρο σίγουρα δεν είναι και το πιο εύκολο εγχείρημα. Χρειάζεσαι πίστη, αφοσίωση και πάνω από όλα.. ψυχική δύναμη! Η Γεωργιάνα όμως τo έχει καταφέρει και αναμφίβολα μπορούμε να πούμε ότι είναι μια αληθινή survivor.
Δικηγόρος στο επάγγελμα, με σπουδές στο Λίβερπουλ και στην συνέχεια μεταπτυχιακό στο Λονδίνο.
Ένα κορίτσι που δεν τα βαζει κάτω.. που ξέρει τι θέλει και που στα 24 της χρόνια έχει ζήσει και έχει δει περισσότερα από εσένα κι εμένα. Ανέβηκε στο Κιλιμάντζαρο, έζησε σε τριτοκοσμικές συνθήκες και βγήκε «πλουσιότερη» από ποτέ.
Σήμερα δυο χρόνια μετά την ανάβαση της στο Κιλιμάντζαρο μας δίνει μαθήματα ψυχικής δύναμης..
Γεωργιάνα μου πως πήρες την απόφαση να ανέβεις το υψηλότερο βουνό της Αφρικής; Δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο…
Χμμμ… (χαμόγελο). Είδα μια μέρα στο Facebook ένα post που έβαλε η ξαδέλφη μου ό,τι θα πήγαινε ως leader του Πανεπιστημίου Sheffield για έναν αγγλικό, µη κερδοσκοπικό οργανισμό που ονομάζεται “ Dig deep ”.
Την πήρα αμέσως τηλέφωνο και την ρώτησα να μου πει λεπτομέρειες για αυτόν τον οργανισμό. Η ομάδα από το Sheffield θα έκανε αυτό το δύσκολο εγχείρημα για να μαζέψει χρήματα και να τα δώσει σε αυτόν τον φιλανθρωπικό οργανισμό.
Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της φιλανθρωπικής οργάνωσης “ Dig deep ” ;
Σκοπός αυτής της οργάνωσης είναι να υπάρχει παντού καθαρό νερό και συνθήκες υγιεινής σε αγροτικές κοινότητες στην Κένυα. Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα στην ανατολική Αφρική με την πρόσβαση σε καθαρό νερό, ιδιαίτερα σε αγροτικές κοινότητες έξω από τις πόλεις. Δηλαδή κάθε χωριό χρειάζεται να στέλνει μικρά κορίτσια για να περπατήσουν τρία χιλιόμετρα μέσα στην ζέστη και απλά το νερό που θα βρουν δεν θα είναι πόσιμο. Έχουνε όντως τεράστιο πρόβλημα με την υγιεινή στην ανατολική Αφρική και αυτός είναι και ο σκοπός αυτής της οργάνωσης. Προσπαθούν να τους καλλιεργήσουν μια κουλτούρα και να τους εξηγήσουν την σημασία της υγιεινής στην ζωή μας. Αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον! Είπα ότι θα είναι ένα απίστευτο και ενδιαφέρον ταξίδι, θα έχει καλό σκοπό και είπα.. Ας το κάνω! Γράφτηκα στον οργανισμό και ξεκίνησα να μαζεύω χρήματα.
Η οικογένεια, οι φίλοι σου σε στήριξαν σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα ; Ήταν δίπλα σου; Τι σου είπαν;
Στην αρχή οι φίλοι μου δεν με πίστεψαν ότι θα το κάνω, αν και τους φάνηκε ενδιαφέρον (γέλια). Μετά με βοήθησαν να μαζέψω χρήματα και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Οι γονείς μου στην αρχή ήταν λίγο σκεπτικοί γιατί πίστευαν ότι θα ήταν κάτι επικίνδυνο όμως κατάφερα και τους έπεισα λέγοντας τους ότι θα είναι μια σημαντική εμπειρία για εμένα που θα με βοηθήσει και στο μέλλον. Με στήριξαν και πολλοί συνδημότες μου με εισφορές χρημάτων και θα τους είμαι ευγνώμων. Να φανταστείτε η αδελφή μου με τις φίλες της μάζεψαν αρκετά χρήματα λέγοντας τα κάλαντα από πόρτα σε πόρτα. Εγώ έφτιαχνα γλυκά και τα πουλούσα στο Πανεπιστήμιο μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που μαζί με άλλους συμφοιτητές μου κάναμε έρανο σε σταθμούς του μετρό. Με πολύ προσπάθεια κατάφερα να μαζέψω 2990 λίρες και γενικά όλες οι ομάδες που ανέβηκαν το Κιλιμάντζαρο 60,000 λίρες. Ευχαριστώ πολύ την οικογένεια, τους φίλους μου και ειδικά τον πατέρα μου.
Ξεκινάει λοιπόν αυτή η περιπέτεια.. Πότε;
Στις 22 Αυγούστου 2016 φύγαμε από το Λονδίνο για Αφρική. Στις 23 Αυγούστου ταξιδέψαμε από την Κένυα στην Τανζανία και την επόμενη ημέρα δηλαδή στις 24 Αυγούστου μέχρι τις 
28 Αυγούστου έγινε η ανάβαση στο βουνό. Στις 29 Αυγούστου έγινε η κατάβαση από το βουνό. Μας πήρε πεντέμισι ημέρες να ανέβουμε στην κορυφή και μιάμιση ημέρα για να κατέβουμε.
Τι συναισθήματα σε κυρίευαν όταν ξεκίνησε η ανάβαση; Είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι χρειάζεσαι περισσότερο ψυχική παρά σωματική δύναμη;
Είναι αλήθεια! Οποιαδήποτε τέτοιου είδους δραστηριότητα χρειάζεται να είσαι σε καλή φυσική κατάσταση για να τα καταφέρεις, όμως δεν είναι κάτι ακατόρθωτο. Δεν χρειάζεται να είσαι αθλητής απλά να έχεις πίστη! Πολλά άτομα μεγάλης ηλικίας το έχουνε κάνει! Δεν είναι ένα τόσο δύσκολο βουνό σαν το Έβερεστ που χρειάζεσαι ειδικό εξοπλισμό και εκπαίδευση για να τα καταφέρεις. Το Κιλιμάντζαρο είναι δύσκολο μεν αλλα είναι βατό. Όμως συνιστώ σε όποιον θα ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο να προετοιμαστεί με γυμναστική τύπου cardio για καλύτερη αντοχή στις ανηφόρες. Χρειάζεσαι περισσότερη ψυχική δύναμη γιατί όταν νιώθεις το σώμα σου να σε απογοητεύει τότε είναι που πρέπει να βάλεις την ψυχή και το μυαλό για να καταφέρεις να φτάσεις στην κορυφή. Γι’ αυτό λέω ότι είναι όλα στο μυαλό. Χρειάζεται πείσμα εκείνη την ώρα, να πιστέψεις στον εαυτό σου και να πεις «θα τα καταφέρω!».
Περίγραψε μου την όλη πορεία σας προς την κορυφή. (καθημερινότητα, συνήθειες, ύπνος, τροφή, καιρικές συνθήκες).
Το Κιλιμάντζαρο είναι ένα μαγευτικό βουνό γιατί είναι τόσο μεγάλο και φιλοξενεί 4 διαφορετικά οικοσυστήματα δηλαδή κάθε μέρα βρίσκεσαι σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, οπότε υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες.
Την πρώτη ημέρα βρισκόμασταν σε ένα τροπικό δάσος. Η διαδρομή ξεκίνησε από τα 1800 μέτρα. Μέσα στο τροπικό δάσος υπάρχει πολλή δροσιά και υγρασία. Η θερμοκρασία είναι ακόμα πολύ ψηλή και μπορείς να φοράς καλοκαιρινά ρούχα. Είναι απότομο το έδαφος αλλα 
δεν σκαρφαλώνεις. Από την αρχή της διαδρομής ο κανόνας είναι ένας! Πρέπει να πηγαίνεις αργά! Οι οδηγοί που μας συνόδευαν θυμάμαι χαρακτηριστικά να μας λένε “pole pole” που σημαίνει σιγά σιγά στα Σουαχίλι. Ο λόγος που πρέπει να πηγαίνεις αργά από την αρχή της διαδρομής είναι επειδή δίνεις την ευκαιρία στον οργανισμό σου να συνηθίσει την αλλαγή στο υψόμετρο και να αποφύγεις την σοβαρή νόσο του ορειβάτη. Είχαμε περίπου 14 οδηγούς με ένα αρχηγό οι οποίοι μας έδειχναν τον δρόμο. Είναι όλοι ντόπιοι γνωρίζουν πολύ καλά το βουνό και έχουν πάει σε ειδική σχολή για να γίνουν οδηγοί στο Κιλιμάντζαρο. Επίσης είχαμε στο γκρουπ μας 90 porters οι οποίοι κουβαλούσαν τις σκηνές και τα προσωπικά μας αντικείμενα από την μια κατασκήνωση στην άλλη. Οι porters δεν πήγαιναν με τον δικό μας ρυθμό, ήταν πιο γρήγοροι για να φτάσουν στην κατασκήνωση πιο γρήγορα από εμάς. Έπρεπε να μας στήσουν τις σκηνές και να ετοιμάσουν το φαγητό μας. Κάναμε διαλλείματα αλλα όχι τόσα πολλά για να φτάνουμε στις κατασκηνώσεις πριν δύσει ο ήλιος. Τρώγαμε φαγητά που μπορούσαν να αντέξουν τις θερμοκρασίες όπως: ρύζι, πατάτες, μακαρόνια, γενικά πολλούς υδατάνθρακες για να έχουμε ενέργεια. Πίναμε συνέχεια νερό, τουλάχιστον τρία με τέσσερα λίτρα την ημέρα γιατί το νερό βοηθά στην πρόληψη της νόσου ορειβάτη. Το πρωί πίναμε βοδινό γάλα σε σκόνη και πολλή τσάι τζίντζερ. Μπάνια δεν υπήρχαν. Ο κάθε ένας από εμάς ήταν υπεύθυνος για την προσωπική υγιεινή του. Όσο περνούσανε οι ημέρες αντιμετωπίζαμε διαφορετικό περιβάλλον. Την δεύτερη ημέρα ήτανε γύρο μας βαλτότοπος χωρίς νερό, με πέτρες, άμμο και ψηλούς θάμνους. Θύμιζε το Κάβο Γκρέκο.(χαμόγελο). Είχε ήλιο ακόμη και αρκετή ζέστη αλλα ξεκινήσαμε να φοράμε πιο πολλά ρούχα. Την Τρίτη ημέρα η θερμοκρασία μειώθηκε και έγινε το τοπίο δίπλα μας έρημος. Υπήρχαν διασκορπισμένοι κάκτοι και μεγάλοι βράχοι. Την τέταρτη ημέρα άρχισε να γίνεται αλπική έρημος, δεν υπήρχαν πλέον φυτά μόνο αραιές πέτρες. Την τελευταία νύχτα έκανε πολύ κρύο, -30 βαθμούς. Ξεκινήσαμε την ανάβαση στο βουνό στις τρείς το πρωί. Ο λόγος είναι γιατί τέτοιες ώρες ο πάγος δεν λιώνει και μπορεί πιο εύκολα να γίνει η ανάβαση. Φτάσαμε στην κορυφή μεσημέρι. Η κατάβαση έγινε πολύ πιο γρήγορα από την ανάβαση λόγω του ότι δεν υπάρχει βαθμός δυσκολίας αλλα και γιατί η κατάβαση πρέπει να γίνεται γρήγορα για να νιώσεις καλύτερα λόγω του οξυγόνου.
Υπήρχαν στιγμές που ο φόβος σε κυρίευε και είπες « Τα παρατάω! Δεν αντέχω άλλο!»;
Όχι. Δεν μπορώ να πω ότι σκέφτηκα να τα παρατήσω, ούτε φοβήθηκα. Όμως μπορώ να πω ότι η τελευταία μέρα ήτανε η πιο δύσκολη για μένα και ψυχικά και σωματικά. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να τα παρατήσω και ότι εδώ ήρθα για ένα σκοπό. Με πείσμα και δύναμη έφτασα στην κορυφή!
Αντιμετώπισες προβλήματα με την υγεία σου; Ήρθες αντιμέτωπη με την νόσο των ορειβατών εσύ ή οι άλλοι ορειβάτες; Γιατί είναι γνωστό πως όσοι ανεβαίνουν σε μεγάλα υψόμετρα έρχονται αντιμέτωποι με την νόσο των ορειβατών αφού το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα μειώνεται.
Πράγματι! Είναι πολύ σοβαρό! Η νόσος του ορειβάτη δεν θα πλήξει κάποιον επειδή είναι αγύμναστος ή επειδή είναι αδύναμος. Εξαρτάται μόνο από τον οργανισμό του καθενός και το πόσο φυσική αντοχή έχει στο υψόμετρο. Είναι καθαρά θέμα οργανισμού. Για παράδειγμα, μπορεί ένας αθλητής ολυμπιακού επιπέδου να νοσήσει και ένας άνθρωπος πιο μεγάλης ηλικίας και αγύμναστος να μην πάθει τίποτα. Τα περισσότερα άτομα άρχισαν να έχουν συμπτώματα την τρίτη ημέρα δηλαδή στα 3,000 με 4,000 μέτρα. Το πρώτο σύμπτωμα που έχει κάποιος είναι ο πονοκέφαλος και στην συνέχεια ναυτία, ζάλη και υπνηλία. Νιώθεις εξάντληση και ότι δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο στην ατμόσφαιρα. Θυμάμαι συγκεκριμένα που σε πολλούς είχε κοπεί η όρεξη. Το νερό για μένα ήταν θαυματουργό γιατί όποτε ένιωθα να έχω πονοκέφαλο, έπινα νερό και μου περνούσε. Ευτυχώς εγώ μόνο την τελευταία μέρα είχα δυνατό πονοκέφαλο, ναυτία και υπνηλία! Δεν μπορούσα να έχω ανοιχτά τα μάτια μου.(γέλια). Είμασταν ένα γκρουπ 40 ατόμων και μόνο οι 20 καταφέραμε να ανέβουμε μέχρι την κορυφή και να κατακτήσουμε το βουνό. Δύο κοπέλες «χτυπήθηκαν» από την νόσο του ορειβάτη και έπρεπε να μεταφερθούν άμεσα σε χαμηλότερο υψόμετρο για να τις περιθάλψουν. Δυστυχώς δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν τον στόχο τους. Οι άλλοι μισοί κατάφεραν και έφτασαν μέχρι το δεύτερο πιο ψηλό σημείο και ονομάζεται «Stella Point» και βρίσκεται μόνο 250 μέτρα κάτω από την κορυφή. Δηλαδή φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι εκείνη την στιγμή για κάποιον και πως νιώθει για να τα παρατήσει τόσο κοντά από την κορυφή. Θυμάμαι συγκεκριμένα όταν μας είχανε μείνει μόνο 250 μέτρα για την κορυφή, έκανα ένα αργό βήμα και ένιωθα πως είχα τρέξει μαραθώνιο και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Δυσάρεστο συναίσθημα..
Ο δρόμος για την κορυφή.. Μόλις έφτασες τι ένιωσες; Τι είπες; Ένιωσες ικανοποίηση; Πες μου τα συναισθήματα σου..
Ένιωσα απίστευτη ικανοποίηση και συγκίνηση όταν έφτασα στην κορυφή. Μόλις φτάσαμε πέσαμε όλοι κάτω και κλαίγαμε αγκαλιασμένοι. Ήμουνα ενθουσιασμένη με αυτό που είχα καταφέρει. Δεν είχαμε όμως πολύ ώρα να το συνειδητοποιήσουμε αυτό γιατί στην κορυφή είναι πολύ λίγο το οξυγόνο, περίπου 30% – 40%. Δικαιούσαι να μείνεις εκεί μόνο για 20 λεπτά. Βγάλαμε φωτογραφίες και ξεκινήσαμε την κατάβαση. Η αλήθεια είναι πως οι μνήμες μου είναι λίγο θολές λόγω του ότι ο εγκέφαλος μου δεν λειτουργούσε κανονικά. Για να κατέβουμε από την κορυφή μας πήρε μόνο 10 λεπτά ενώ για να την ανέβουμε μιάμιση ώρα.
Θα το έκανες ξανά; Άξιζε τον κόπο τελικά;
Ναι! (γέλια). Δεν ξέρω όμως αν θα το έκανα ξανά στο ίδιο βουνό αν και μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Θα ήθελα να ζήσω ξανά αυτή την εμπειρία αλλά σε διαφορετικό βουνό. Έχω στο μυαλό μου να κάνω μια διαδρομή στο Machu Picchu του Περού. Είναι φανταστική εμπειρία και θα το πρότεινα σε όλους, ειδικά όταν ο σκοπός της ανάβασης είναι η φιλανθρωπία. Μαθαίνεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου και γνωρίζεις τα όρια σου. Το κυριότερο είναι ότι μαθαίνεις να μην τα παράτας με το παραμικρό, να έχεις ομαδικό πνεύμα και να ενδιαφέρεσαι για τον δίπλα σου.
Κάτι που δεν θα ξεχάσεις; Μια συμβουλή που σου έχουνε δώσει.
Την νύχτα πριν κοιμηθούμε για να ξεκινήσουμε την ανάβασή προς την κορυφή. Την τελευταία νύχτα δηλαδή, ο αρχηγός της ομάδας μας, μας έδωσε συμβουλές. Μας υπενθύμισε πως είναι μια δύσκολη σωματικά διαδρομή, θα είναι μια πρόκληση για εμάς. Και σωματική και ψυχική αλλά κυρίως ψυχική. Να έχουμε πείσμα και δύναμη αλλα χωρίς να βάλουμε σε κίνδυνο τον εαυτό μας. Μια συμβουλή που δεν θα ξεχάσω και θα την θυμάμαι για πάντα, είναι όταν μας είπαν ότι «Το Βουνό πρέπει να το σεβαστείς για να σε σεβαστεί.» Δηλαδή πρέπει να ακολουθείς τους κανόνες και να μην το υποτιμάς.
Η Γεωργιάνα μετά από όλο αυτό άλλαξε; Έγινε πιο δυνατή;
Έγινα πιο δυνατή. Τώρα όταν βρίσκομαι αντιμέτωπη με μια δυσκολία σκέφτομαι ότι το έχω κάνει αυτό στο παρελθόν και παίρνω δύναμη. Με αυτό μου το εγχείρημα απέδειξα στον εαυτό μου ότι είμαι δυνατή, έχω ψυχική δύναμη περισσότερο από σωματική και όταν βάλω ένα στόχο μπορώ να τα καταφέρω ακόμα και όταν υπάρχουν δυσκολίες. Πλέον δεν με ενοχλούν οι κακουχίες. Ήταν δύσκολες οι συνθήκες. Έμαθα να μην παραπονούμαι για ασήμαντα πράγματα. Εκτίμησα πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα στην ζωή μας. Δεν με συγκινούν πλέον οι πολυτέλειες γιατί κατάλαβα ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτές.
Σου αρέσουν γενικά οι προκλήσεις; Ο επόμενος σου στόχος;
Μου αρέσουν οι προκλήσεις στην ζωή αν και δεν μπορώ να πω ότι κάνω εξτρίμ σπορτς. Μου αρέσει να ταξιδεύω και να γνωρίζω νέες κουλτούρες. Θεωρώ ότι αυτό ανοίγει τους ορίζοντες μου και με κάνει πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο με περισσότερες γνώσεις. Επόμενος μου στόχος είναι να ταξιδέψω στην Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα στο Μεξικό για εθελοντική εργασία στο τομέα Προστασίας Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.
INFO: Το Κιλιμάντζαρο είναι το ψηλότερο βουνό της Αφρικής με ύψος 5.895 και προορισμός πολλών ορειβατών από όλο τον κόσμο. Βρίσκεται στη βορειοανατολική Τανζανία και πολύ κοντά στον Ισημερινό ενώ αποκαλείται και «στέγη της Αφρικής». Είναι το μεγαλύτερο βουνό του κόσμου που δεν αποτελεί τμήμα εκτεταμένης οροσειράς.Το Κιλιμάντζαρο έχει τροπικό κλίμα στην βάση του που γίνεται αλπικό όσο φτάνεις στην κορυφή του. Το τεράστιο ύψος του, οι χιονισμένες κορυφές του, η φυσική του μορφη και η ποικιλία σε κλιματικές και περιβαλλοντικές συνθήκες κάνουν το Κιλλιμάντζαρο ένα μέρος σπάνιας φυσικής ομορφιάς που δίκαια κατατάσσουν σε ένα από τα Νέα Θαύματα της Φύσης.
*Η συνέντευξη έγινε τον Ιούνιο του 2018. Σήμερα η Γεωργιάνα βρίσκεται στο Μεξικό για εθελοντική εργασία στο τομέα Προστασίας Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.