Τον εορτασμό για την Εθνική Επέτειο της 28ης Οτωβρίου 1940 διοργάνωσε την Πέμπτη, 26 Οκτωβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Σωτήρας η 7η Ταξιαρχία Μηχανικόνητου Πεζικού.

Στην εκδήλωση σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε ο Διοικητής της 7ης Ταξιαρχίας Μηχανικόνητου Πεζικού, Ταξίαρχος Κώστας Χρυσηλίου, ενώ ομιλία εκφώνησε ο Αντισυνταγματάρχης Πεζικού Θεόδωρος Τεκεδής.

Πλήθος επισήμων παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, ανάμεσά τους ο Αρχηγός του ΓΕΕΦ, Αντιστράτηγος Ηλίας Λεοντάρης, ο Μητροπολίτης Κωνσταντίας-Αμμοχώστου, κ. Βασίλειος, οι Δήμαρχοι Σωτήρας και Δερύνειας, ο Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου Θεοδόσης Τσιόλας και Βουλευτές της επαρχίας Αμμοχώστου.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης έγινε απονομή ειδικής τιμητικής πλακέτας στην κ. Έρμα Ιντιάνα Χριστοφίδου για την τεράστια συμβολή της στα κοινά αλλά και στην Εθνική Φρουρά για την παραχώρηση επί 43 χρόνια του σπιτιού της το οποίο έχει μετατραπεί σε φυλάκιο στη Δερύνεια (Δίπατο).

Η Έρμα Ιντιάνου Χριστοφίδου

Η Έρμα Ιντιάνου Χριστοφίδου γεννήθηκε στη Λευκωσία.

Είναι κόρη του Αιμίλιου Ιντιάνου με καταγωγή από τη Λεμεσό και της Χαρίκλειας Μούσκου με καταγωγή από τη Λάρνακα.

Αποφοίτησε από το παρθεναγωγείο Φανερωμένης και στη συνέχεια σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων στην Ayyλία. Από πολύ μικρή ήθελε να σπουδάσει κλασσικό χορό, αλλά δυστυχώς η οικογένεια της ήταν ενάντια, ένεκα και των προκαταλήψεων της εποχής. Συνέχισε όμως το αγαπημένο της μπαλέτο ακόμη και μετά, όταν οι δυο της κόρες ασχολούνταν με αυτό και όσο της το επέτρεπε η φυσική της κατάσταση.

Μετά το πέρας των σπουδών της ήρθε στην Κύπρο όπου εργάστηκε στο Ινστιτούτο Γεωργικών Ερευνών και αργότερα στη F.A.O. (Food Agriculture Organization) του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Συνεχίζοντας το έργο της μητέρας της ήταν ανεμειγμένη σε πολλά φιλανθρωπικά ιδρύματα.

To 1967 γνώρισε και παντρεύτηκε τον Τάκη Χριστοφίδη από την Αμμόχωστο και εκεί εγκαταστάθηκαν μέχρι το 1974 όπου τους βρήκε η βάναυση τουρκική εισβολή και ο ξεριζωμός. Μαζί απέκτησαν δύο κόρες, την Επα και την Ελενα.

Μετά το γάμο της με τον Τάκη και την εγκατάσταση τους στην Αμμόχωστο, συνέχισε να εργάζεται στο ελεγκτικό γραφείο του συζύγου της.

Στην Αμμόχωστο ανέπτυξε μια έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου Σπαστικών και Αναπήρων παιδιών κλάδου Αμμοχώστου και μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής της Στέγης για τα παιδιά με Νοητική Υστέρηση “Νέα Ελεούσα”.

Εργάστηκε επί σειρά ετών ως μέλος και πρόεδρος στο κέντρο για παιδιά με νοητική υστέρηση “Απόστολος Παύλος”.

Είναι εθελόντρια στα σχολεία Εργαστηρίων Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Νομού Σερρών, τα οποία επισκέπτεται κάθε δύο χρόνια και έχει αναπτύξει ένα πολύ μεγάλο δεσμό με τους ανθρώπους στις Σέρρες.

Αμέσως μετά την Τουρκική Εισβολή, εργάστηκε στην Υπάτη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες καθώς και στο “World Food Programme” των Ηνωμένων Εθνών.

Η ίδια έχει αναπτύξει πολύπλευρη δραστηριότητα σε θέματα που αφορούν τον προσφυγικό κόσμο.

Υπήρξε μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Γυναικείων Σωματείων Αμμοχώστου, στις δραστηριότητες της οποίας η συμμετοχή της ήταν σημαντική, ιδιαίτερα στις εικοσαήμερες εκδηλώσεις που έγιναν στη Δερύνεια τον Φεβρουάριο του 1987, αποδεικνύοντας με τη στάση της να μην κλείσει τα μάτια της για 20 μέρες, ότι οι αγώνες χρειάζονται θυσίες.

Έχει τιμηθεί από τον Ελλαδικό και Κυπριακό τύπο για την προσφορά της και έγινε γνωστή σαν “Η Κυρά της Δερύνειας” γιατί αναγνωρίστηκε ως η γυναίκα που τάχτηκε να αγωνιστεί ως το τέλος για το δίκαιο. Με την ευκαιρία των σπουδών των παιδιών της μετέβαινε τακτικά στο Λονδίνο και εκμεταλλευόμενη το χρόνο της δραστηριοποιήθηκε παρουσιάζοντας αφιλοκερδώς στον Κυπριακό Ραδιοφωνικό Σταθμό του Λονδίνου (LGR) για 2,5 χρόνια, εκπομπές για τα κατεχόμενα καθώς και λοιπά λαογραφικά θέματα.

Την ίδια περίοδο διακόσμησε με πολλή δεξιοτεχνία αίθουσα υποδοχής εργοστασίου, μετατρέποντας την σε χώρο με έντονο το Κυπριακό ύφος. Ταυτόχρονα παρακολούθησε μαθήματα ψυχολογίας για 4 χρόνια στο Open University.

Η άμεση επαφή της με την παροικία είχε σαν αποτέλεσμα να γνωρίσει σε βάθος τη ζωή, τους μόχθους, την εξέλιξη των ξενιτεμένων. Η επιθυμία της να προβάλει την ιστορία και την παράδοση των Κυπρίων της Αγγλίας, έγινε έργο ζωής με ένα εξαιρετικό βιβλίο yia τους ανθρώπους της παροικίας. Στην γκάμα της έχει σωρεία ποιημάτων, χρονογραφημάτων και μυθιστορημάτων.

Η οικογένεια Χριστοφίδη δύο μέρες μετά τη δεύτερη φάση της εισβολής κατοίκησε στη Δερύνεια και συγκεκριμένα σε ένα δίπατο σπίτι δίπλα ακριβώς από τη θέση του Φ. ΔΊΠΑΤΟ του 611 ΤΣΜ του οποίου το όνομα δόθηκε από τότε εξαιτίας της διώροφης κατοικίας.
Στο πέρασμα όλων των χρόνων από τότε μέχρι και σήμερα η οικογένεια Χριστοφίδη και ειδικότερα η κυρά του σπιτιού (κα. Έρμα) φρόντιζαν τόσο τους στρατιώτες του φυλακίου σαν να ήταν δικά τους παιδιά όσο και το φυλάκιο σαν να ήταν μια κτηριακή επέκταση του δικού τους σπιτιού.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, όπως και η ίδια καταμαρτηρεί, ότι μετά το θάνατο του αγαπημένου της συζύγου πριν από 6,5 χρόνια παρέμεινε ως κάτοικος στο συγκεκριμένο σπίτι εξαιτίας της ασφάλειας που αισθάνεται από την παρουσία των στρατιωτών του φυλακίου.

Famagusta.News