«Απόψε σας θυμήθηκα ξανά… Απόψε που τα δάκρυα καίνε σαν φωτιά»

Πέρασαν 13 χρόνια από τότε που η μοιραία πτήση 522 (HCY 522) της κυπριακής εταιρείας «Helios Airways», σκόρπισε το θάνατο, την οργή και τη θλίψη σε ολόκληρο το νησί. 

 
14 Αυγούστου 2005…

Το  Boeing 737-31 με 121 επιβάτες, απογειώθηκε στις 9:07 το πρωί από το αεροδρόμιο Λάρνακας και εκτελούσε ένα από τα κλασικά του δρομολόγια: Λάρνακα-Πράγα με ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος της Αθήνας, δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του… 

Τα χαμόγελα των 121 συνανθρώπων μας έσβησαν για πάντα. Η ατμόσφαιρα στη πατρίδα μας αποπνικτική. «… στις 11:50 σταμάτησε να λειτουργεί ο αριστερός κινητήρας, ενώ στις 12:00 σταμάτησε και ο δεξιός. Μετά από 5 λεπτά, το αεροσκάφος συνετρίβη  2,5 χιλιόμετρα έξω από το Γραμματικό. Ξεσπά μεγάλη πυρκαγιά που καίει τη γύρω δασική περιοχή. Στις 12:51 κατέφθασαν στον τόπο του δυστυχήματος τα πρώτα ασθενοφόρα, και λίγο αργότερα πυροσβεστικά οχήματα. Όταν η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο, άρχισε η περισυλλογή των νεκρών…» γράφουν οι εφημερίδες σε Κύπρο και Ελλάδα.  

Ο τραγικός κατάλογος με τους 121 νεκρούς του δυστυχήματος, δόθηκε στη δημοσιότητα αρκετές ώρες αργότερα. Η Κύπρος βιώνει στιγμές αρχαίας τραγωδίας και η ζωή πολλών συμπατριωτών μας, έχει αλλάξει εντελώς… 

13 χρόνια μετά…

Ο πόνος παραμένει ίδιος. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ένα “γιατί” θα  καίει πάντα τη ψυχή των συγγενών. Το τι πέρασαν, το πόσο υπέφεραν, μόνο ο Θεός και οι ίδιοι το ξέρουν. 
Κάθε βράδυ σπαράζει στο κλάμα η καρδιά τους… Πόσο τους λείπουν εκείνα τα οικογενειακά βράδια τα γεμάτα γέλια και χαρές. Θεέ μου!!! Πόσο πολύ τους λείπουν…

Ανάμεσα στις 121 αδικοχαμένες ψυχές, ήταν και η Ευσταθία Μούσα από την Αθήνα. Ήταν στην Κύπρο για διακοπές μαζί με τον αρραβωνιαστικό της και στις 14 Αυγούστου με την μοιραία πτήση, θα επέστρεφε πίσω στο σπίτι της.
 
Ο αδελφός της άτυχης κοπέλας, Λουκάς Μούσας, αναφέρει στο ant1ıwo:

«Η αδελφή μου ήταν πολύ ενθουσιασμένη που θα ερχόταν στη Κύπρο διακοπές. Ήρθε με τον αρραβωνιαστικό της και ήταν τόσο χαρούμενη όταν μας αποχαιρετούσε… 
 Τα νέα τα μάθαμε απ’ την πρώτη στιγμή από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εκείνο το πρωινό της Κυριακής. Θυμάμαι πως ξύπνησα απ’ τις φωνές της μητέρας μου, η οποία είχε ακούσει πρώτη τα άσχημα νέα. Ο πατέρας μου ήταν στο μαγαζί, ένα πρατήριο καυσίμων που δουλεύαμε οικογενειακώς. Ζήσαμε τραγικές στιγμές, όπως βέβαια και όλες οι οικογένειες των 120 θυμάτων. 
 Η αδερφή μου Έφη (Ευσταθία στο κανονικό της όνομα) γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στον Ορχομενό Βοιωτίας και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. 

 
Τον αρραβωνιαστικό της τον έλεγαν Γιάννη και τα τελευταία χρόνια ζούσαν στην Χαλκίδα. 
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το τελευταίο της χαμόγελο… Αν και δεν ήταν το πρώτο τους ταξίδι στο εξωτερικό, καθώς είχαν ταξιδέψει και σε άλλα μέρη παλαιότερα, ήταν πολύ ενθουσιασμένη. 
 Δεν πρόλαβαν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους. Μου καίγεται η ψυχή που οι στόχοι και τα όνειρα τους για το μέλλον χάθηκαν… και στη θέση τους το κενό. Θεέ μου!!!Γιατί; Γιατί; Οι πληγές ακόμα καίνε, τίποτα δεν άλλαξε, πονάμε όπως την πρώτη μέρα. 

Ο πατέρας του φροντιστή Ανδρέα Προδρόμου, του άντρα που κατάφερε μετά τη λιποθυμία των δύο πιλότων να πάρει τον έλεγχο του αεροσκάφους για 10-12 λεπτά μέχρι που τέλειωσαν τα καύσιμα και έσβησαν οι κινητήρες, κύριος Ντίνος Προδρόμου αναφέρει στο ant1ıwo: 
 «Μπορεί να πέρασαν 13 χρόνια αλλά τίποτα δεν άλλαξε, ο ίδιος πόνος. Εξάλλου πως γίνεται ένας γονιός που έχασε το παιδί του να μπορέσει ποτέ να ξεχάσει. Πάντα πονάει, πάντα υποφέρει, μέχρι το τέλος της ζωής του. Πάντα όμως θα νιώθω και τον ίδιο θυμό, την ίδια οργή για τη διαχρονική αμέλεια, τα συσσωρευμένα λάθη και τις ασυγχώρητες παραλήψεις που τόσο τραγικά οδήγησαν στον θάνατο τόσες ψυχές.
  Σχεδόν καθημερινά έρχονται στο μυαλό μου όλα όσα συνέβησαν αλλά κάθε φορά προσπαθώ, για να μην τρελαθώ, να βρω κάτι άλλο να απασχολήσω το μυαλό μου και το πρώτο που κάνω είναι να πάρω τηλέφωνο τα παιδιά μου. Μιλώ μαζί τους και ξεχνιέμαι, έστω για λίγο.

 Ένας συμφοιτητής του Ανδρέα μου, όταν είδε το ντοκιμαντέρ μου έστειλε ένα γράμμα.  Ένα πολύ συγκινητικό γράμμα που μου κρατά συντροφιά τα βράδια μαζί με την φωτογραφία του γιου μου. 
Το περίεργο είναι ότι πάντα βλέπω το ίδιο όνειρο…
Μου μιλά αλλά είναι νεκρός.  Πάντα κάτι μου λέει και μετά χάνεται. Πάω σχεδόν καθημερινά στο κοιμητήριο, στον τάφο του γιου μου και της Χάρις και κάθε φορά κάνω την ίδια ευχή, ποτέ κανείς να μην βιώσει ότι εμείς, κανένας!». 

 
 
«Απόψε σας θυμήθηκα ξανά…
Απόψε που τα δάκρυα καίνε σαν φωτιά. 
Απόψε είναι που πονάω πιο πολύ.
Απόψε ελάτε σας περιμένω. 
Μιλήστε μου. Μονάχα μιλήστε μου. 
Το έχω ανάγκη μιλήστε μου.
Κοιτάω γύρω μου, παντού σιωπή. Κοιτάζω γύρω μου τίποτε. 
Που είναι η χαρά του κόσμου; Του ήλιου η ανατολή; 
Που είναι οι εκατόν είκοσι ένας άγγελοι;
Που είναι τα παιδιά μας; Που μονομιάς όλα τούτα χάθηκαν;
Μιλήστε μου και πέστε μου ποιος σας πήρε μακριά μας; 
Πως έγινε το φονικό;
Απόψε σας θυμήθηκα ξανά
Απόψε για σας τα δάκρυα μου, απόψε για σας ο πόνος μου
Απόψε και κάθε βράδυ στα όνειρα μου εσάς αναζητώ
Σας υπόσχομαι ότι θα κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη σας για πάντα!!!»

                                                                                   Ελευθερία Κημήτρη