«Ένιωθα πως κάτι κακό θα συμβεί… δυστυχώς, πληρώνω το λάθος της σιωπής μου»

ImageHandler Ανθρώπινα

Αυτή η τόσο ξεχωριστή γυναίκα και μητέρα…

Διαθέτει απίστευτη ωριμότητα, εντιμότητα αλλά και ανθρωπιά. Τα λόγια της σου προκαλούν συγκίνηση και η φωνή της είναι τόσο οικεία, ζεστή και καταπραϋντική που ηχεί στα αυτιά σου ακόμα και όταν δεν είναι η ίδια εκεί.
Η γυναίκα που βραβεύτηκε από το Λευκό Οίκο ως η πρώτη Κύπρια τετραπληγική μητέρα, μιλά στο ant1iwo για τη ζωή της. Το μήνυμα πού θέλει να περάσει είναι ένα: Μείνε δυνατός, τίποτα δεν πρέπει να σε σταματά!

 Η Τούλα Καρατζά αναφέρει:
«Γεννήθηκα στις 2/10/1966 στη Λευκωσία και έχω μια αδελφή. Είχα όμορφα παιδικά χρόνια και τα μαθητικά μου χρόνια δεν ήθελα να τελειώσουν ποτέ. Όταν ήμουν μαθήτρια, ασχολήθηκα με το μόντελινγκ, κάνοντας φωτογραφήσεις για περιοδικά και διαφημίσεις. Σπούδασα λογιστική σε κολλέγιο στη Λευκωσία ενώ παράλληλα εργαζόμουν σε λογιστικό γραφείο. Ήμουν ευτυχισμένη και έκανα πολλά όνειρα που δυστυχώς χάθηκαν νωρίς… 

Οι φίλοι μου με εγκατέλειψαν. Οι γονείς μου πέρασαν τα ίδια στάδια που περνούσα.

Στις 8 Δεκεμβρίου του 1986… 

 Με μια μεγάλη παρέα, πήγαμε σε ένα κλαμπ. Περάσαμε ωραία, διασκεδάσαμε. Στο τέλος, φύγαμε όλοι μαζί με δυο αυτοκίνητα. Ήμασταν 5 άτομα στο αμάξι και ήμουν συνοδηγός. Δεν ξέρω αλλά είχα ένα περίεργο συναίσθημα εκείνο το βράδυ, ένιωθα έντονα ότι κάτι κακό θα συμβεί. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε να μην μπω στο αυτοκίνητο. Να φανταστείτε τότε, ή νομοθεσία δεν απαιτούσε να φοράμε ζώνη ασφαλείας όμως φόρεσα εξαιτίας αυτού του φόβου που είχα. Δεν το είπα στα άλλα παιδιά και δυστυχώς, τώρα πληρώνω το λάθος της σιωπής μου…
  Κάποια στιγμή ο οδηγός ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα, έτσι για τη πλάκα. Όμως, έχασε τον έλεγχο του οχήματος και προσέκρουσε σε πάσσαλο της ΑΗΚ. Οι επιβάτες από τα πίσω καθίσματα, βρέθηκαν μπροστά. Ευτυχώς όλα τα παιδιά ήταν καλά, μόνο εγώ…  
 Έκανα 2 μήνες στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας χωρίς να ξέρω τι είχα. Κανείς δεν μου έλεγε. Όταν πήγα σε νοσοκομείο της Αγγλίας έμαθα τι ακριβώς μου συνέβη. Έσπασε η σπονδυλική μου στήλη με αποτέλεσμα… να μείνω τετραπληγική. Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή, είπα καλύτερα να πέθαινα. Έκλαιγα ασταμάτητα επί μια βδομάδα. Τα μάτια μου είχαν θολώσει από τα δάκρυα και ήμουν σε μια μόνιμη άρνηση… 
 Έμεινα σχεδόν 8 μήνες στην Αγγλία. Εισήλθα σε σειρά επεμβάσεων για σταθεροποίηση της σπονδυλικής στήλης, καθώς και θεραπειών, με αποτέλεσμα να βελτιωθώ σημαντικά τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο, αφού τα απογεύματα παρακολουθούσα κάποια σεμινάρια που γίνονταν για ασθενείς. Εκεί έμαθα να χρησιμοποιώ βοηθήματα στα χέρια για να τρώω μόνη μου, να κινώ την καρέκλα και να γράφω στον ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Toula201 Ανθρώπινα

  Όταν γύρισα πίσω στη Κύπρο…

Η ψυχή μου “καιγόταν” όπως εκείνες τις πρώτες χαοτικές μέρες. Ένιωθα μοναξιά και φόβο. Δεν ήθελα να με δουν, δεν μπορούσα να δεχθώ τη κατάσταση μου. Νόμιζα ότι ζούσα ένα κακό όνειρο, έναν εφιάλτη και ότι θα ξυπνούσα και θα ήταν όλα όπως ήταν πριν. Δυστυχώς όμως, η πραγματικότητα ήταν πικρή και άδικη. 
Οι φίλοι μου με εγκατέλειψαν. Οι γονείς μου πέρασαν τα ίδια στάδια που περνούσα. Δεν μπορούσαν ούτε να το δεχτούν, ούτε να το χειριστούν. Δεν ήξεραν πώς να μου συμπεριφερθούν. Ήταν όμως διαρκώς δίπλα μου, δεν έλειψαν στιγμή και τους ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου.
 Το σπίτι μου δεν ήταν βολικό και έπρεπε να μου χτίσουν ξεχωριστό δωμάτιο, εκείνο το δωμάτιο ήταν για χρόνια η προσωπική μου φυλακή. Δυστυχώς, τότε στην Κύπρο ήταν αλλιώς, τίποτα προσβάσιμο, τίποτα εύκολο…
Έπρεπε όμως κάποια στιγμή να βρω τη δύναμη να συνεχίσω, έπρεπε να πάψω να νιώθω νεκρή…
 Γράφτηκα σε κολλέγιο και επέλεξα τον κλάδο των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Έκανα φυσικοθεραπείες και συγχρόνως σπούδαζα. Απέκτησα νέους φίλους και 4 χρόνια μετά το δυστύχημα, γνώρισα τον άντρα μου. Ήταν στην ίδια παρέα και… ερωτευτήκαμε. 
Ήμουν 3 μηνών έγκυος όταν παντρευτήκαμε. Τον Μάιο του 1992, γέννησα τον Κυριάκο μου. Επειδή μέχρι τότε δεν γέννησε καμιά τετραπληγική κοπέλα στη Κύπρο, με έξοδα του κράτους, με έστειλαν να γεννήσω στην Αγγλία. Κατάφερα να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό. Το Μάιο του 1993, βραβεύτηκα από το Λευκό Οίκο ως η πρώτη Κύπρια τετραπληγική μητέρα. 
 Είχα πάντα κοπέλα που φρόντιζε το παιδί μου αλλά κάθε μέρα του έλεγα: «Δεν μπορώ να σε φροντίζω αλλά είμαι συνέχεια δίπλα σου και σε αγαπώ πολύ». Μαζί πηγαίναμε κάθε μέρα σχολείο και τα απογεύματα, ήμουν διαρκώς δίπλα του. Τραγουδούσαμε, παίζαμε και χαιρόμασταν κάθε μας στιγμή. 
Όταν έγινε 5 ετών, με ρώτησε γιατί είμαι διαφορετική από τις άλλες μαμάδες. Του εξήγησα. Πάντα απαντούσα σε όλες τις ερωτήσεις του και του έλεγα πως: «Το τροχοκάθησμα δεν είναι διαστημόπλοιο αλλά τα πόδια ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να περπατήσει». 
Το αγόρι μου έχει πια μεγαλώσει, έχει τελειώσει τις σπουδές του και ομολογώ, αυτά μου τα λόγια, δεν τα έχει ξεχάσει ποτέ. 
  
  Όταν ξεκίνησα τον καλύτερο αγώνα της ζωής μου…

Τη διαφώτιση των νέων και της κοινωνίας για την οδική ασφάλεια, ένιωσα ακόμα πιο δυνατή. Ως μέλος της Ομάδας Πρωτοβουλίας Οδικής Ασφάλειας, επισκέπτομαι μαζί με άλλους εκπροσώπους αρμόδιων φορέων, σχολεία, στρατόπεδα, εταιρείες, οργανισμούς και μιλώ για τα τροχαία δυστυχήματα. Συμβάλλω έτσι, με τον δικό μου τρόπο, στη διαφώτιση για την οδήγηση με ασφάλεια και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη!
  Άνθρωποι όπως εμένα, χρειάζεται να έχουν ένα άτομο πάντα δίπλα τους για να τους φροντίζει, μόνο τότε μπορούν να προχωρήσουν, να συνεχίσουν να ζουν.  
  Σήμερα νιώθω καλά, βέβαια, υπάρχουν στιγμές που βυθίζομαι στο σκοτάδι μου, στη θλίψη μου. Όμως βρίσκω τη δύναμη να σηκωθώ ξανά. Τα απογεύματα διαβάζω εθελοντικά σε 3 παιδάκια και αυτό με γεμίζει, με κάνει χαρούμενη. Πάντα πρέπει να βρίσκουμε τον τρόπο, να βοηθάμε τον εαυτό μας να νιώθει καλά, να νιώθει χρήσιμος. Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές, χρειάστηκε να “παλέψω” αμέτρητες φορές με τον εαυτό μου. Είχα όμως αγάπη και αυτό ήταν που μου έδινε δύναμη να συνεχίσω. 
Η ζωή φίλοι μου είναι τόσο όμορφη που αν της χαμογελάς, θα σου χαμογελάσει. Αν θέλεις να προχωρήσεις, προχώρα! Τίποτα δεν πρέπει να μας σταματά. ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ! Αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ!!!».    

 

Πηγή: ant1iwo.com