Αδιαφμισβήστητα στα δυνατά χαρτιά της χώρας μας συγκαταλέγονται αμέτρητες, στην κυριολεξία, και ποικιλόμορφες παραλίες που έχουν να υπερηφανεύονται για τα γαλαζοπράσινα νερά τους, τις χρυσαφένιες αμμώδεις εκτάσεις τους, τους μικρούς βοτσαλωτούς κόλπους και την μοναδική εμπειρία που προσφέρει η καθεμία ξεχωριστά στους εκατοντάδες επισκέπτες που τις επιλέγουν κάθε χρόνο.
Υπάρχουν, ωστόσο, και κάποιες ακρογιαλιές, οι οποίες εκτός από την φυσική ομορφιά τους, διακρίνονται και για την ξεχωριστή ιστορία τους που έχουν να «αφηγηθούν» σε όσους τις επιλέξουν για τα καλοκαιρινά τους μακροβούτια.
Σε απόσταση 70 χλμ. νοτιοδυτικά της πόλης του Ηρακλείου, στο σημείο που ενώνονται ο κάμπος της Μεσσαράς και τα Αστερούσια Όρη, συναντάται το μικρό ψαροχώρι που ζει στην «σκιά» της διάσημης παραλίας του. Ο λόγος για τα περίφημα Μάταλα, γνωστά τοις πάσι, κυρίως για το γεγονός ότι αποτελούσαν τον παράδεισο των χίπις κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70.
Σημείο αναφοράς για την περιοχή η υπέροχη παραλία μήκους 300 μέτρων με την ξανθή αμμουδιά η οποία χαρακτηρίζεται από τις λαξευμένες στον μαλακό λευκό πωρόλιθο σπηλιές, οι οποίες έχουν ταξιδέψει τη φήμη της στα πέρατα του κόσμου.
Όπως αποδεικνύεται βάσει των αρχαιλογικών ευρημάτων, οι συγκεκριμένες σπηλιές κατοικήθηκαν για πρώτη φορά κατά την προϊστορική περίοδο, με την χρήση τους να αλλάζει σε αυτή των τάφων στα χρόνια της Ρωμαϊκής και Χριστιανικής περιόδου. Χαρακτηριστική, μάλιστα, είναι και η παλιά εκκλησία της Παναγίας που ξεπροβάλλει μέσα από ένα βράχο, και χρησιμοποιήθηκε ως κατακόμβη κατά τους Χριστιανικούς Διωγμούς. Τεκμήρια του πλούσιου παρελθόντος της περιοχής συναντώνται και στο ανατολικό τμήμα του χωριού καθώς και μέσα στη θάλασσα, όπου διακρίνονται ίχνη του αρχαίου οικισμού.
Αιώνες αργότερα, ωστόσο, η φήμη του χωριού ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου με το κίνημα των χίπις να έχει καθιερώσει τις εν λόγω σπηλιές σε σημείο αναφοράς του. Τα ατίθασα «παιδιά των λουλουδιών» δίνανε ραντεβού κατά εκατοντάδες στα Μάταλα, προκειμένου να εκφραστούν ελεύθερα και να βρουν τον εαυτό τους. Ανάμεσά τους, μάλιστα, και διάσημοι καλλιτέχνες όπως οι Joni Mitchell (έχει συνθέσει και τραγούδι για τα Μάταλα), Bob Dylan, Janis Joplin κ.α.
Σε απόσταση 10 χλμ. βόρεια της Πύλου, στο δυτικό τμήμα της Μεσσηνίας και δίπλα ακριβώς στη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας, συναντάται η εντυπωσιακότερη παραλία της Μεσσηνίας, και όχι μόνο, και η πιο φημισμένη και πολυφωτογραφημένη του νομού. Η Βοϊδοκοιλιά με σχήμα μισοφέγγαρου, ψιλή, λευκή σαν πούδρα αμμουδιά και τιρκουάζ, κρυστάλλινα νερά είναι ένας φυσικός κόλπος με βασικό χαρακτηριστικό του την απόλυτη φυσική ομορφιά που συγκεντρώνει όλους τους επισκέπτες του νομού.
Εκτός από την πλούσια φυσική ομορφιά που κάνει την Βοϊδοκοιλιά να μοιάζει στα μάτια των επισκεπτών της σαν ψεύτικη, η παραλία συγκεντρώνει και πλούσιο ιστορικό ενδιαφέρον, καθώς ο όρμος και η παραλία της έχουν ανακηρυχθεί ως αρχαιολογικός χώρος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Πιο συγκεκριμένα, στην περιοχή έχουν ανασκαφεί μνημεία που καλύπτουν ένα ευρύ χρονολογικό φάσμα. Στο νότιο άκρο της ακτής, λοιπόν, εντοπίζεται το Παλαιόκαστρο –το πρώτο κάστρο της Πύλου που κατασκευάστηκε από τους Φράγκους τον 13ο αιώνα– όπου βρίσκεται και η σπηλιά του Νέστορα στην οποία έχουν βρεθεί ίχνη από την 4η χιλιετία π. Χ. Από την άλλη, στη βόρεια πλευρά της παραλίας διαφαίνεται ένας μυκηναϊκός θολωτός τάφος, που αποδίδεται στο γιο του Νέστορα, Θρασυμήδη (χωρίς ωστόσο να έχει επιβεβαιωθεί και επιστημονικώς).
Η πρόσβαση στη Βοϊδοκοιλιά μπορεί να γίνει με το αυτοκίνητο, αλλά από δύο διαφορετικές διαδρομές. Η πρώτη περνάει μέσα από τον μικρό οικισμό της Γιάλοβας και ένα στενό δρομάκι σας στους αμμόλοφους της παραλίας. Η δεύτερη έχει ως σημείο αναφοράς της την παραλία Διβάρι, όπου η διαδρομή πραγματοποιείται παράλληλα με τη θάλασσα. Από ένα σημείο και μετά η πρόσβαση γίνεται μόνο πεζή είτε μέσω ανάβασης στο Παλαιόκαστρο της Πύλου, είτε περπατώντας στην όχθη της λιμνοθάλασσας της Γιάλοβας. Και οι δύο επιλογές έχουν την δική τους φυσική ομορφιά.
Δεν υπάρχει ταξιδιώτης που να μην έχει δει, έστω, και μέσα από φωτογραφίες μία από τις πιο διάσημες παραλίες της χώρας μας. Η πιο πολυφωτογραφημένη και πολυβραβευμένη παραλία της Ζακύνθου, ίσως και ολόκληρης της χώρας, εντοπίζεται στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού, στην ευρύτερη περιοχή των Βολιμών, σε απόσταση 22 χλμ. από το κέντρο της πόλης της Ζακύνθου.
Σας έχει δημιουργηθεί ποτέ η απορία γιατί ονομάζεται έτσι η παραλία και ποια ιστορία κρύβεται πίσω από το εντυπωσιακό θέαμά της;
Για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί ότι «νονός» της παραλίας ήταν το ίδιο το ναυάγιο, καθώς η προηγούμενη ονομασία της ήταν «Άγιος Γεώργιος», μια ακρογιαλιά αρκετά δυσπρόσιτη, όπως και σήμερα άλλωστε, αλλά και άγνωστη προς το ευρύ κοινό. Το όνομά της, λοιπόν, οφείλεται στο ναυάγιο του πλοίου «Παναγιώτης» το 1983. Το εμπορικό πλοίο, που μετέφερε λαθραία τσιγάρα, έπλεε στα ανοικτά του Ιονίου όταν άρχισε η καταδίωξή του από τις αρχές, καθώς θεωρείτο ύποπτο για λαθρεμπόριο. Μην μπορώντας να ξεφύγει από αυτές και λόγω των κακών καιρικών συνθηκών ο πλοίαρχος αναγκάστηκε να το προσαράξει πάνω στην λευκή αμμουδιά της παραλίας, όπου συναντάται μέχρι σήμερα.
Το εντυπωσιακό τοπίο της παραλίας του Ναυαγίου μαγεύει με το σκουριασμένο κουφάρι του πλοίου να είναι «ξαπλωμένο» στη χρυσαφένια αμμουδιά, η οποία περιβάλλεται από τα τιρκουάζ νερά του Ιονίου, ενώ στο πίσω μέρος του κόλπου υψώνονται επιβλητικά, απόκρημνα βράχια.
Αν θέλετε να απολαύσετε τη μαγευτική εικόνα του Ναυαγίου αφ’ υψηλού, θα το προσεγγίσετε οδικώς μέχρι τη μονή του Αγίου Γεωργίου των Γκρεμνών. Από τη σιδερένια εξέδρα που βρίσκεται λίγο πιο κάτω από το μοναστήρι θα έχετε την ευκαιρία να τραβήξετε πανοραμικές φωτογραφίες. Η παραλία προσεγγίζεται διά θαλάσσης με καΐκι τόσο από το λιμάνι του Αγίου Νικολάου Βολιμών, όσο και με τουριστικό σκάφος από το λιμάνι της πόλης της Ζακύνθου και την παραλία του Λαγανά.
Μια αμμώδης ακρογιαλιά και ένα επιβλητικό βενετσιάνικο φρούριο στη νότια ακτή του νομού Χανίων, στα σύνορα σχεδόν με το νομό Ρεθύμνου, σε απόσταση 75 χλμ. από τα Χανιά και 15 χλμ. από τη Χώρα Σφακίων, κάθε χρόνο τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου πρωταγωνιστούν στις ιστορίες και τις αφηγήσεις των ντόπιων, και κυρίως των παλαιότερων.
Ο λόγος για το θρυλικό Φραγκοκάστελο και την ομώνυμη ακτή ακριβώς μπροστά του, όπου έχουν διαδραματιστεί σημαντικά γεγονότα της ιστορίας, τόσο κατά την εποχή της Ενετοκρατίας, όσο και επί οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ένα από αυτά είναι και το γεγονός που συνδέεται άμεσα με το μύθο των Δροσουλίτων, που «ξυπνούν» κάθε χρόνο τις τελευταίες ημέρες του Μαΐου και τις πρώτες του Ιουνίου.
Επί Τουρκοκρατίας, λοιπόν, ο Χατζή Μιχάλης Νταλιάνης με μια ομάδα πολεμιστών, συνολικά 600 άντρες, αντιστάθηκαν στους πολιορκητές υπερασπιζόμενοι το κάστρο για περισσότερο από μία εβδομάδα, πολεμώντας ενάντια 8.000 Τούρκων. Στο τέλος, ωστόσο, 335 από αυτούς έχασαν την ζωή τους, ανάμεσα στους οποίους και ο Νταλιάνης.
Σύμφωνα με την παράδοση, τα άψυχα σώματα των πολεμιστών έμειναν άταφα, τα οποία σκεπάστηκαν από την άμμο που έφερε δυνατός αέρας που φύσηξε στην περιοχή από την κοντινή παραλία Ορθή Άμμος. Έτσι, κάθε χρόνο στα τέλη της άνοιξης οι συγκεκριμένοι πολεμιστές «ξυπνούν» και περιφέρονται ο ένας πίσω από τον άλλο για περίπου 10 λεπτά κατά την ανατολή του ήλιου. Οι σκιές που περπατάνε προς το κάστρο και χάνονται στη θάλασσα είναι ορατές μόνο με άπνοια και αυξημένη υγρασία στην ατμόσφαιρα, απ’ όπου πήραν και το όνομά τους «Δροσουλίτες».
Αν και πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν δει τις σκιές των πολεμιστών, υπάρχει και μια λογική ερμηνεία γι αυτό καθώς πρόκειται για αντικατοπτρισμό που οφείλεται στη διάθλαση των ηλιακών ακτίνων στο νέφος της πρωινής δροσιάς. Πέρα από τον μύθο, το Φραγκοκάστελο στέκει αγέρωχο στο πέρασμα του χρόνου, θυμίζοντας την ένδοξη ιστορία της Κρήτης. Σήμερα, ο επισκέπτης μπορεί να συνδυάσει την επίσκεψή του σε αυτό με δροσιστικά μακροβούτια στην ομώνυμη αμμώδη παραλία με τα ρηχά νερά ή στην Ορθή Άμμο, λίγο μετά από αυτό.