Στοιχειωμένα νησιά δεν υπάρχουν, απλώς μέρη που έχουν συνδεθεί με μακάβρια γεγονότα.
Ακόμα και τροπικοί παράδεισοι να είναι, έχουν σφραγιστεί στο συλλογικό φαντασιακό με αίμα και θάνατο, ένα είδος απροσδιόριστου φόβου που καραδοκεί λες μέσα στους φοίνικες και τις λευκές ακρογιαλιές.
Κι αυτό είναι σίγουρα αληθές για την Ατόλη Παλμύρα, μια συστάδα από μερικές δεκάδες κοραλλιογενείς νησίδες που βρίσκονται στα λεγόμενα Νησιά Γραμμής Ισημερινού και ανήκουν στις ΗΠΑ.
Η Παλμύρα εντοπίζεται γεωγραφικά στα Βόρεια Νησιά Γραμμής Ισημερινού, στον βόρειο Ειρηνικό και νότια της Χαβάης, είναι τμήμα των λεγόμενων Μικρών Εξωτερικών Νησιών των Ηνωμένων Πολιτειών και αποτελούσαν άλλοτε έδαφος των Κιριμπάτι.
Είναι ένα μαγευτικό τροπικό μέρος με έναν μακρόστενο ύφαλο, δύο ρηχές λιμνοθάλασσες και πλήθος από αμμώδεις νησίδες γεμάτες βλάστηση.
Ειδυλλιακό μέρος για να σαλπάρεις με τη γυναίκα σου, έτσι μαγευτικό και ήρεμο καθώς είναι. Μόνο που τα ανατριχιαστικά γεγονότα που έλαβαν χώρα εκεί πριν από μερικές δεκαετίες θύμισαν σε κάποιους την κατάρα του νησιού.
Και πράγματι για «κατάρα της Παλμύρας» έκαναν λόγοι οι θαλασσόλυκοι της περιοχής κατά τον Β’ Παγκόσμιο, όταν χαμένα αεροσκάφη και εξαφανισμένα πλοία αναφέρονταν υπόπτως συχνά.
Χαρακτηριστικό εδώ το γεγονός ότι καταθέτοντας στο δικαστήριο για την υπόθεση του φονικού που θα μας απασχολήσει, ο γεωλόγος Norman Sanders είχε σπεύσει να σχολιάσει:
«Η Παλμύρα είναι ένα από τα τελευταία ακατοίκητα νησιά του Ειρηνικού. Το νησί είναι ένα πολύ απειλητικό μέρος, είναι ένα εχθρικό μέρος».
Η ιστορία είχε εξάλλου όλα τα συστατικά ενός καλού θρίλερ: ένα ειδυλλιακό νησί, ένα κλεμμένο γιοτ, ένα κουτί με ανθρώπινα απομεινάρια και μια αστυνομική έρευνα σε περισσότερα από 1.000 χιλιόμετρα ανοιχτής θάλασσας.
Μόνο που η υπόθεση που άρχισε το 1974 και κλιμακώθηκε το 1981 δεν ήταν μυθοπλασία…
Η Ατόλη Παλμύρα δεν έχει μόνιμο πληθυσμό, κι όμως κατάφερε να δει τουλάχιστον έναν φόνο στις 28 Αυγούστου 1974.
Ο Duane «Buck» Walker, γνωστός επίσης και ως Wesley G. Walker, ήταν ένας καλλιεργητής μαριχουάνας από το Μεγάλο Νησί της Χαβάης, γνωστός στις Αρχές και σεσημασμένος. Αυτός και η σύντροφός του, Stephanie Stearns, είχαν κατηγορηθεί για διακίνηση ναρκωτικών το 1973 και ήταν έξω με αναστολή.
Για να γλιτώσουν τις περιπέτειες με τον νόμο, αποφάσισαν στις αρχές του 1974 να φύγουν για τις ερημιές του Νότιου Ειρηνικού. Αγόρασαν λοιπόν ένα καρυδότσουφλο 30 ποδών από το Μάουι, το οποίο ονόμασαν «Iola», και στο παρθενικό τους ταξίδι πήγαν καθόλου τυχαία στο Οάχου της Χαβάης. Για να δικαστούν σε ομοσπονδιακό δικαστήριο για την υπόθεση των ναρκωτικών.
Εκείνος δήλωσε ένοχος, εκείνη τη γλίτωσε. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς άλλαξαν ταυτότητα και σάλπαραν για το Καουάι, για να προετοιμαστούν για την Παλμύρα. Σκόπευαν να περάσουν εκεί δύο χρόνια. Και τον Ιούνιο του 1974 φόρτωσαν στο σκάφος τα τρία σκυλιά τους και έβαλαν πλώρη για την ακατοίκητη ατόλη.
Δεν είχαν λεφτά, είχαν όμως προμήθειες για 6 μήνες. Τον υπόλοιπο καιρό θα την έβγαζαν με τη βοήθεια της στεριάς και της θάλασσας. Το ταξίδι από τη Χαβάη ως την Παλμύρα διαρκεί συνήθως μια βδομάδα, το ζευγάρι χάθηκε όμως και χρειάστηκε τρεις.
Το καράβι τους ήταν σε κακή κατάσταση και χάλασε φτάνοντας στο νησί. Σύμφωνα με τις καταθέσεις των ειδικών στη μετέπειτα δίκη, η «Iola» ήταν σε τέτοιο χάλι που δεν έπρεπε καν να ταξιδεύει. Κανένα πρόβλημα για το ζευγάρι, θα ζούσαν με καρύδες και ψάρι.
Η Παλμύρα ήταν και παραμένει δημοφιλείς προορισμός για τους σκαφάτους του Ειρηνικού. Και τέτοιοι ήταν ο 43χρονος Malcolm «Mac» Graham και η 41χρονη σύζυγός του Eleanor «Muff» LaVerne Graham, ένα πλούσιο ζευγάρι από το Σαν Ντιέγκο που έχοντας γυρίσει για άλλη μια φορά τον κόσμο, κατέφτασαν στην ατόλη με το πολυτελές δικάταρτο «Sea Wind» τον Ιούλιο.
Οι Graham σκόπευαν επίσης να περάσουν καιρό στην Παλμύρα και είχαν περάσει τα δύο προηγούμενα χρόνια εφοδιάζοντας το σκάφος τους με όλα τα καλά: από βοηθητικές μηχανές μέχρι προμήθειες και φαγητό για μήνες. Διατηρούσαν μάλιστα τακτική επαφή με γνωστό τους στη Χαβάη, ενημερώνοντας κάθε Δευτέρα και Τετάρτη ότι είναι καλά.
Μέχρι τα τέλη Αυγούστου, όλοι οι σκαφάτοι είχαν αναχωρήσει από την Παλμύρα, αφήνοντας πίσω μόνο το «Sea Wind» και την «Iola». Τα δυο ζευγάρια είχαν προλάβει να γνωριστούν μεταξύ τους, αν και οι σχέσεις τους δεν πρέπει να ήταν οι καλύτερες.
Μάρτυρες από άλλα σκάφη κατέθεσαν στο δικαστήριο ότι τον Ιούλιο ο σκύλος του Walker επιτέθηκε στη Muff και έκτοτε το κλίμα ήταν τεταμένο. Σύμφωνα όμως με το ημερολόγιο που κρατούσε η Stearns, οι δυο τους επισκέπτονταν συχνά τους Graham στο κατάστρωμα του «Sea Wind».
Αυτό πρέπει να συνέβη και στις 28 Αυγούστου 1974, στην τελευταία ραδιοεπικοινωνία των Graham με τον φίλο στη Χαβάη, όταν ο Mac είπε στον άνθρωπο στην άλλη άκρη του ασυρμάτου πως «μια λέμβος έρχεται στο σκάφος μας, υποθέτω πως θέλουν να κάνουμε ανακωχή».
Έπειτα από μια σύντομη παύση, ο φίλος κατέθεσε πως «άκουσα μια γυναικεία φωνή και μετά γέλιο και μετά ακούστηκε ο Mac να λέει ‘‘πάω να δω τι γίνεται’’. Ο Mac έκλεισε σε εκείνο το σημείο». Ήταν η τελευταία φορά που θα ξανάκουγε κάποιος κάτι από τους Graham…
Τον Σεπτέμβριο του 1974 οι ανήσυχοι φίλοι του ζεύγους οργάνωσαν μια ερευνητική αποστολή πάνω από την Παλμύρα. Δεν βρέθηκε όμως τίποτα. Τον επόμενο μήνα κάποιος αναγνώρισε το «Sea Wind» σε μαρίνα της Χονολουλού, με πλήρωμα πια τους Walker και Stearns. Το γιοτ είχε τώρα όνομα «Lokahi», είχε βαφτεί μερικώς και ιδιοκτήτες του εμφανίζονταν το ζεύγος.
Οι δυο τους καταδικάστηκαν το 1975 για την κλοπή του «Sea Wind». Η Stearns είχε δικαιολογηθεί πως το βρήκαν έρημο σε μια λιμνοθάλασσα της Παλμύρας και το πήραν για να το σώσουν από τους κλέφτες και τα καιρικά στοιχεία. Φωτογραφίες που είχε τραβήξει ο καλός της από το κατάστρωμα του γιοτ έδειχναν το κατεστραμμένο δικό τους σκάφος, την «Iola», να πλέει ακυβέρνητη στο νερό.
Αμφότεροι κατέθεσαν πως το πλοίο τους βούλιαξε τελικά μέσα στο φυσικό λιμανάκι της ατόλης, όσο προσπαθούσαν να το ρυμουλκήσουν πίσω στη Χαβάη.
Η Stearns έφαγε 2,5 χρόνια για την υπόθεση και άλλα 10 ο Walker, που ήταν έξω με αναστολή για την υπόθεση των ναρκωτικών. Βίος και πολιτεία ο τύπος, δραπέτευσε τελικά από τις πολιτειακές φυλακές της Ουάσιγκτον, τον ξανάπιασαν όμως αργότερα, ρίχνοντάς του άλλα 5 έτη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την εξαφάνιση του ζεύγους, οι επισκέπτες της Παλμύρας είχαν φτιάξει μια καλύβα στη στεριά διατηρώντας υλικό από εφημερίδες για τους Graham. Εκεί κοντά βρήκε τον Ιανουάριο του 1981 ένα ζευγάρι τουριστών από τη Νότια Αφρική ένα αλουμινένιο κουτί από τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου, το οποίο ξέβρασε η θάλασσα στην παραλία σε μια καταιγίδα.
Μέσα του υπήρχαν το κρανίο και ο σκελετός ενός ανθρώπου. Έχοντας διαβάσει τις εφημερίδες στην καλύβα, ψυλλιάστηκαν πως τα απομεινάρια ίσως είχαν κάποια σχέση με την υπόθεση εξαφάνισης. Και είχαν!
Η ιατροδικαστική έρευνα κατέληξε πως η Muff Graham είχε ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου και το σώμα της διαμελίστηκε κατόπιν, πριν καούν όλα με ασετυλίνη. Ό,τι απέμεινε τοποθετήθηκε σε ένα μικρό αποθηκευτικό κουτί, που αφαιρέθηκε από κάποιο από τα παρατηρημένα στρατιωτικά πλοία των ΗΠΑ στην ατόλη.
Η σορός του Mac Graham δεν βρέθηκε ποτέ…
Τα αμερικανικά μέσα της εποχής έστησαν πραγματικό χορό για την υπόθεση της ανθρωποκτονίας. Παρούσα ήταν μόνο η 34χρονη πλέον Καλιφορνέζα Stephanie Stearns, που είχε ήδη στο μητρώο της μια καταδίκη για όσα είχαν γίνει στην Παλμύρα πριν από 7 χρόνια.
Η νέα δίκη, καθώς προέκυψαν ενοχοποιητικά στοιχεία και εναντίον της, ήταν να γίνει στις 9 Ιουνίου, πήρε όμως αναβολή για τον Οκτώβριο. Ο δεύτερος κατηγορούμενος, ο 44χρονος το 1981 Walker, δεν θα μπορούσε να καθίσει δίπλα της, καθώς το είχε σκάσει από τη φυλακή τον Ιούλιο του 1979 και τον έψαχναν ακόμα.
Η Stearns είχε συλληφθεί τον Φεβρουάριο ως συνένοχος στον φόνο του ζεύγους, είχε πληρώσει εγγύηση 100.000 δολαρίων και ήταν για την ώρα ελεύθερη. Είχε δηλώσει εξάλλου αθώα τον Απρίλιο.
Από την ακροαματική διαδικασία έμαθε ο κόσμος πως το ποινικό μητρώο του Buck Walker ξεκινούσε από την εφηβεία του ακόμα στο Όρεγκον, μπαινοβγαίνοντας έκτοτε στη φυλακή. Στη Χαβάη τον είχαν τσιμπήσει μυστικοί αστυνομικοί να προσπαθεί να τους πουλήσει αμφεταμίνες στο πάρκινγκ σούπερ μάρκετ.
Βγαίνοντας με αναστολή, έφτιαξε νέα ταυτότητα, έγινε ο κληρικός Roy Allen και μετακόμισε στο Μάουι με τη σύντροφό του, όσο εκείνος επισκεύαζε το καρυδότσουφλο και εκείνη έβγαζε λεφτά δουλεύοντας σε ένα μπαρ. Δεν επέστρεψε ποτέ να δικαστεί.
Από τις μαρτυρίες στο δικαστήριο έγινε σαφές πως το ένα ζευγάρι είχε μαζί του όσα χρειαζόταν και με το παραπάνω. Το άλλο ζευγάρι προσπάθησε να φυτέψει κάτι σπόρους στο νησί, δεν βγήκαν όμως και τρέφονταν με αυγά πουλιών, καρύδες και δανεικό φαΐ από τους άλλους σκαφάτους.
«Χίπις» αποκαλούσαν οι πλούσιοι της ατόλης το ιδιαίτερο ζεύγος με τα τατουάζ που προσπαθούσε να επιβιώσει πάνω στο νησί σαν ναυαγοί. Ενώ οι Graham, από την άλλη, ζούσαν τη μεγάλη ζωή, καλώντας κάθε απόγευμα κόσμο στο γιοτ τους για λίγη σαμπάνια σε κρυστάλλινα ποτήρια και μπάρμπεκιου με το σιτεμένο κρέας τους.
Οι ίδιες πηγές του κόσμου των γιοτ δήλωσαν πως τα ζεύγη Graham και «Allen», όπως ήταν γνωστοί, διατηρούσαν κακές σχέσεις. Και η ακόμα πιο κακή μοίρα τούς έφερε να μείνουν οι τέσσερίς τους στην ατόλη. Αυτό δήλωσε και ο φίλος του Graham από τη Χαβάη, πως του έλεγε συνεχώς για τους καβγάδες με το άλλο ζευγάρι. Οι τέσσερίς τους ήταν εξάλλου οι μόνοι «μόνιμοι» κάτοικοι της ατόλης στους δύο αυτούς μήνες.
Όσο για το γιοτ που κονόμησε ο κακοποιός, έλεγε με καμάρι πως το κέρδισε σε μια παρτίδα σκάκι με έναν βαθύπλουτο που γνώρισε στην Παλμύρα. Υπολόγιζε όμως χωρίς τον yachting όμιλο της Χαβάης. Οι κύκλοι του ευκατάστατου θαλασσόλυκου Mac αναγνώρισαν αμέσως το κότερό του, ενημερώνοντας τις Αρχές.
Ο Walker το έσκασε από τη φυλακή έπειτα από 3,5 χρόνια. Τον έπιασαν τελικά και το 1985 δικάστηκε κι αυτός για την υπόθεση της ανθρωποκτονίας. Σε άλλο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Σαν Φρανσίσκο. Εκείνη αθωώθηκε, εκείνος κρίθηκε ένοχος. Ισόβια κάθειρξη ήταν η ποινή του.
Ο δολοφόνος της ατόλης βγήκε το 2007, έχοντας εκτίσει 22 χρόνια. Η υγεία του ήταν σε κακή κατάσταση, καθώς είχε εντωμεταξύ χτυπηθεί από καρκίνο. Έξω έζησε τα τελευταία του χρόνια και πέθανε τον Απρίλιο του 2010 από εγκεφαλικό.
Μέσα στο τρέιλερ όπου έζησε τα τελευταία του χρόνια βρήκαν και τη δική του εκδοχή της ιστορίας, ένα μυθιστόρημα… 895 λέξεων που ονόμασε «η πραγματική ιστορία μιας νησιωτικής τραγωδίας» και ισχυριζόταν ξανά πως ήταν αθώος.
Παρά το γεγονός ότι οι τίτλοι τέλους έχουν πέσει για τα καλά στην ανατριχιαστική υπόθεση του 1974, ένας συνταξιούχος δικηγόρος του Λος Άντζελες, ονόματι Tom Bucy, αποφάσισε να ερευνήσει ξανά τη μακάβρια ιστορία. Και έκανε μια αναπάντεχη ανακάλυψη. Φοιτητής νομικής σε πανεπιστήμιο της Χαβάης είχε γράψει το 2009 ένα άρθρο για ένα κρανίο θύματος ανθρωποκτονίας που έμενε για χρόνια και χρόνια στα αζήτητα.
Ο Bucy έμεινε άφωνος που τα απομεινάρια της Muff Graham ήταν ακόμα στα υπόγεια του FBI και δεν είχαν ενταφιαστεί ποτέ. Και είπε να κάνει κάτι γι’ αυτό. Από τη δική του έρευνα μάθαμε πως ο Walker δεν είχε δικό του δικηγόρο, του έδωσε έναν η πολιτεία.
Η Stearns όμως, που προερχόταν από ευκατάστατη καλιφορνέζικη οικογένεια, είχε στην υπεράσπισή της κανέναν άλλο από τον Vincent Bugliosi, τον δημόσιο κατήγορο του Τσαρλς Μάνσον! Και αθωώθηκε.
Ο Bugliosi έγραψε μάλιστα και βιβλίο για την υπόθεση, που ήταν για καιρούς στα μπεστ σέλερ και λειτούργησε ως βάση για ταινία και τηλεοπτική σειρά. Τον Bucy δεν τον απασχολούσε όμως η όποια εμπλοκή μπορεί να είχε η Stearns στο φονικό, το διπλό φονικό πιθανότατα, αλλά η σορός της Muff που παρέμενε στα ντουλάπια του FBI της Χαβάης εδώ και 28 χρόνια.
Ο Bucy επιδόθηκε σε μια μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης και χρηματοδότησης για τη μεταφορά των απομειναριών της τραγικής γυναίκας στο Σαν Ντιέγκο. Αν τα κατάφερε, δεν το μάθαμε ποτέ…