Βγηκαν νικήτριες μητέρα και κόρη.
Η Νικολέττα και η Αγγελική παραδίδουν μαθήματα ζωής. Πρόκειται για μια μάνα και μια κόρη, οι οποίες νίκησαν τον καρκίνο και μίλησαν στο διαδικτυακό πόρταλ Ladylike.gr για το μαθήμα ζωής που παρέδωσαν, νικώντας τον καρκίνο του μαστού.
Όπως περιέγραψε η Νικολέττα στη δημοσιογράφο «Το 2011 έπιασα κάτι στο στήθος μου. Ήμουν 42 ετών. Το δικαιολόγησα και το άφησα. Είπα πως θα περάσει. Μετά από λίγο καιρό αυτό που έπιανα δεν είχε φύγει οπότε πήγα να κάνω μία μαστογραφία. Πήγα για τη μαστογραφία, βρήκαν κάτι όντως και με παρέπεμψαν για υπερηχογράφημα. Στην αρχή το πήρα αψήφιστα. Δεν είχα πει σε κανέναν τίποτα γιατί θεώρησα πως θα είναι μία διαδικασία ρουτίνας, πως το αφαιρέσω, θα τελειώσω και θα γυρίσω σπίτι μου. Πήγα σε έναν ειδικό μαστολόγο, με εξέτασε και μου είπε πως έπρεπε να κάνω μαστεκτομή, όχι σήμερα, αλλά εχθές. Με μία φίλη μου είχα πάει, πάλι πολύ χαλαρή πως δε συμβαίνει κάτι σοβαρό. Ακολούθησε μία παρακέντηση στον Άγιο Σάββα γιατί μου είπαν πως είναι κακοήθεια. Όταν άκουσα τη λέξη κακοήθεια, κοκκάλωσα. Δεν το φανταζόμουν ποτέ. Ήταν λες και μου άδειασαν έναν κουβά με παγωμένο νερό στην πλάτη.
Η βιοψία ήταν θετική κι έπρεπε αμέσως να αφαιρεθεί. Τότε ήταν που χάθηκα. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν η οικογένειά μου και πώς θα τους το πω, πόσο θα επηρεάσει όλο αυτό τη ζωή μας. Σκέφτηκα τη δουλειά μου γιατί βρισκόμουν με μία πολύ καλή επαγγελματική φάση και ήξερα πως θα ήμουν υποχρεωμένη να πατήσω φρένο. Δεν ήθελα να πάω σπίτι μου. Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω κανέναν. Ποτέ δε φοβήθηκα για τη ζωή μου. Ποτέ δε σκέφτηκα τον εαυτό μου. Το μόνο που με σόκαρε ήταν η μαστεκτομή. Η πρώτη εβδομάδα ήταν πολύ δύσκολη μέσα στο μυαλό μου.
Παίρνοντας τα αποτελέσματα και ξέροντας πως έχω καρκίνο στέλνω μήνυμα στον αδερφό μου και του λέω πως θέλω να πάρει τον άντρα μου και να κατέβουν στο σπίτι του, χωρίς να δείξουν στα παιδιά πως κάτι σοβαρό συμβαίνει. Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμουν απέναντί τους και τους το ανακοινώνω. Οι εξελίξεις είναι αλυσιδωτές. Δεν προλαβαίνεις ούτε να σκεφτείς, ούτε να αναλύσεις. Δεν υπάρχει περιθώριο, μπαίνεις μέσα σε όλο αυτό και σε πηγαίνει μόνο του. Το ίδιο βράδυ της παρακέντησης εγώ βρήκα γιατρό μέσα στον Άγιο Σάββα. Μπήκα στο γραφείο του ενώ έξω κάθονταν 35 γυναίκες και περίμεναν. Κοιτάζει τις εξετάσεις μου και μου προγραμματίζει αμέσως το χειρουργείο. Ξεκάθαρα. Βάζεις πια άλλες προτεραιότητες στη ζωή σου. Μετά από αυτό άρχισα να δίνω σημασία στα μικρά και καθημερινά. Ήταν και είναι πια για εμένα σημαντικό να ξυπνάω το πρωί, να ανοίγω το παράθυρο και να βλέπω τον ήλιο. Ο καρκίνος σε κάνει πιο σκληρή αλλά και πιο ευαίσθητη ταυτόχρονα».
Η Νικολέττα Κάνδηλα είναι μία από τις εκατοντάδες γυναίκες που πάλεψαν τον καρκίνο στα ίσα και δεν του έκαναν τη χάρη να τις δει νικημένες. Αδύναμες ναι, παραδομένες ποτέ. Τον πολέμησε και τον κέρδισε. Έμφυτη αισιοδοξία. Αυτό είναι το πιο ισχυρό φάρμακο ενάντιά του. Εξιστορεί τα όσα έζησε, όπως θα εξιστορούσε σε ένα ταξίδι που έκανε πριν λίγα χρόνια. Κάπως έτσι αντιμετωπίζει τον καρκίνο. Ως ένα αναγκαστικό ταξίδι που προέκυψε αλλά ήρθε στη ζωή της για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο. Λίγο αργότερα ο λόγος αυτός θα γέμισε τα καταγάλανα μάτια με δάκρυα.
«Μετά το αρχικό μούδιασμα, όλοι βγάλαμε θυμό. Το ”γιατί σε εμάς” ήταν η πρώτη φράση που ακούστηκε. Δεν είχα πει τίποτα στα παιδιά. Είχα κρεμάσει τις εξετάσεις μου σε μία καρέκλα και η Αγγελική τις πήρε και τις διάβασε. ”Γιατί με κοροϊδεύεις. Οι εξετάσεις σου γράφουν καρκίνος, γιατί δε μας το λες;” Το μόνο που ήθελα είναι να είμαι όρθια για τα παιδιά μου. Μόνο αυτό. Εντωμεταξύ μαθαίνω πως δε θα χρειαστεί να κάνω μαστεκτομή οπότε νιώθω λίγο καλύτερα. Προχωράμε σε ογκεκτομή και αφαιρείται ένα τμήμα του μαστού μου.
Είχε γίνει μετάσταση στους λεμφαδένες οπότε αφαιρούνται και αρχίζει ο αγώνας. Χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Το ότι δεν έκανα μαστεκτομή ήταν μία ψυχολογική ανακούφιση. Από την πρώτη στιγμή μαζεύω την ομάδα μου και λέω πως έχω καρκίνο. Όλοι ήταν δίπλα μου. Ήμουν από τις τυχερές που δεν είδαν τους ανθρώπους τους να απομακρύνονται αλλά να γίνονται πιο προστατευτικοί. Οι δικοί μου φίλοι και συγγενείς δεν ήθελαν να με αφήνουν μόνη μου. Ήταν συνέχεια κοντά μου, δεν ένιωσα στιγμή στο περιθώριο. Δεν ένιωσα ποτέ τον οίκτο γιατί πολύ απλά δεν άφησα ποτέ να φανεί πως δεν είμαι καλά.»
«Κλάψατε;» ρωτάω αυθόρμητα. «Υπήρξαν φορές που έκλαψα. Όσο δυνατή και αισιόδοξη κι αν είσαι, υπάρχουν στιγμές που λυγίζεις. Μπροστά στα παιδιά μου δεν έκλαψα ποτέ.» Με απόλυτη ψυχραιμία. Σαν όλα να ακολουθούσαν μία προδιαγεγραμμένη πορεία. Σαν ένα αθώο κρύωμα που έπρεπε να κάνει τον κύκλο του. Φόβος; «Δε φοβήθηκα ποτέ ότι θα πεθάνω. Ούτε μία φορά δεν το σκέφτηκα. Θα το ξεπεράσω και η ζωή μου θα συνεχιστεί. Μόνο αυτό έλεγα και πίστευα. Δε θα το έβαζα κάτω. Δε θα άφηνα τον καρκίνο να μου ρουφήξει τη ζωή. Θα τον πάλευα μέχρι τέλους. Στις πρώτες τρεις χημειοθεραπείες δεν άλλαξα τίποτα από την καθημερινότητά μου. Μετά ακολούθησαν πόνοι αφόρητοι. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν μπορούσα να φτάσω στην τουαλέτα. Σωματικά υποφέρω.»
Διαβάστε περισσότερα στο Ladylike.gr
Πηγή: ant1iwo.com