«Μακάρι να τύχει να διαβάσει αυτό το ρεπορτάζ και να επικοινωνήσει μαζί μας. Θέλουν με όλη τους την καρδιά να τον συναντήσουν ξανά…»

ImageHandler 1 Ανθρώπινα, Νέα Αμμοχώστου, ΝΥΦΙΚΟ

Ήταν από τις πιο όμορφες κοπέλες του χωριού. Πάντα ευγενική, προσγειωμένη και ώριμη. Δυστυχώς, ο πόλεμος αναποδογύρισε τα όνειρα της αφήνοντας ένα παρελθόν γεμάτο απογοητεύσεις και σκιές που άφησαν βαθιά αποτυπώματα στην καρδιά της.

Αυτή η γυναίκα είναι σαν να κέντησε την ιστορία της πάνω στο νυφικό της μαζί με όλες εκείνες τις στιγμές γεμάτες δάκρυα, πόνο αλλά και χαρά, αξιοπρέπεια και περηφάνια καρδιάς. 

Κρατά σαν πολύτιμο φυλαχτό το υπέροχο νυφικό της και μαζί με τον σύζυγο της, εδώ και 43 χρόνια, ψάχνουν να βρουν τον πληγωμένο τότε 19χρονο στρατιώτη… 

Η κυρία Ντίνα Σκάγια αναφέρει στο ant1iwo: 
«Γεννήθηκα στις 7/4/1949 στην Άχνα και έχω 11 αδέλφια. Πέρασα δύσκολα και φτωχικά παιδικά χρόνια. Πολλές φορές δεν είχαμε καθόλου φαγητό στο σπίτι. Αν το πρωί βρίσκαμε λίγο ψωμί, νιώθαμε πολύ τυχεροί. 
Όταν έγινα 11 ετών, βγήκα από το σχολείο για να προσέχω τα αδέλφια μου. Μετά από 2 χρόνια, αρρώστησε η μάνα μου και πήγα εγώ δουλειά στη θέση της. Στα 22 μου χρόνια αρραβωνιάστηκα έναν συγχωριανό μου, τον Κυριάκο. Μετά από 3 χρόνια αρραβώνα, αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Ορίσαμε ημερομηνία την 1η Σεπτεμβρίου του 1974. 
 Ήταν όλα έτοιμα για τον γάμο μας. Το νυφικό μου το έστειλε από την Αγγλία η αδελφή μου και ήταν πραγματικά υπέροχο. Το σπίτι μας ήταν σχεδόν έτοιμο, μας έφεραν και τα έπιπλα. Ήταν τόση η αγωνία και τόσο μεγάλη η χαρά μου που δεν περιγράφονται.  Έκανα όνειρα όπως κάθε κοπέλα της ηλικίας μου, μα όλα χάθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο…

IMG 0344 Ανθρώπινα, Νέα Αμμοχώστου, ΝΥΦΙΚΟ

28 Αυγούστου 1974…  

Οι Τούρκοι μπήκαν στην Άχνα και διέλυσαν τα πάντα. Ευτυχώς όμως, προλάβαμε και πήραμε αρκετά πράγματα, τα έπιπλα αλλά και το νυφικό μου. 

Όταν ήρθαμε στις ελεύθερες περιοχές και συγκεκριμένα στο Δασάκι Άχνας, δεν είχαμε που να μείνουμε. Κοιμόμασταν κάτω από τα δέντρα δίπλα από ένα ξωκλησάκι. Για 3 ολόκληρα χρόνια, είχαμε όλα μας τα πράγματα μέσα στο ξωκλήσι. Είχαμε βάλει τα έπιπλα, το ψυγείο αλλά και το νυφικό μου που ήταν σε ένα κουτί κάτω από το ιερό. 

Ο Κυριάκος μαζί με τον αδελφό μου πήγαν φαντάροι. Θυμάμαι, μαζί με τα αδέλφια μου, κοιμόμασταν κάτω από μια πορτοκαλιά. Μετά από μερικούς μήνες, καταφέραμε και φτιάξαμε ένα μικρό δωματιάκι με τσίγκους.
 
Ο Κυριάκος δεν επικοινώνησε καθόλου μαζί μας και ανησυχούσα πολύ. Ο κόσμος με αυτά που μου έλεγε, με τρόμαζε. Μου έλεγαν ότι μπορεί να του συνέβη κάτι πολύ άσχημο ή μπορεί να ήταν τραυματισμένος σε κάποιο νοσοκομείο. Έκλαιγα και προσευχόμουν κάθε μέρα στον Άγιο Ελευθέριο να μου φέρει πίσω ζωντανό τον αρραβωνιαστικό και τον αδελφό μου. Καιγόταν η ψυχή μου και μόνο η προσευχή μου έδινε δύναμη και κουράγιο. 

Μετά από 3 μήνες, την ώρα που προσευχόμουν, γύρισε ο αδελφός μου. Μάλιστα, μου είπε ότι ο Κυριάκος ήταν καλά και πως σύντομα θα ερχόταν πίσω κοντά μου. Ήμουν τόσο χαρούμενη που υποσχέθηκα στον Άγιο ότι το πρώτο μας παιδί, θα το έβγαζα Ελευθέριο. Όταν το είπα του Κυριάκου, μου απάντησε: «Μακάρι να ζήσουμε και θα κάνουμε ότι θέλεις». Αυτά του τα λόγια δεν τα ξέχασα ποτέ…

Στις 2 Μαρτίου του 1975 παντρευτήκαμε και με τα λεφτά του γάμου, αγοράσαμε μια αγελάδα. Λίγο καιρό αργότερα τις κάναμε 4 και σιγά σιγά καταφέραμε να φτιάξουμε το δικό μας σπίτι στο Δασάκι Άχνας. 

IMG 0337 Ανθρώπινα, Νέα Αμμοχώστου, ΝΥΦΙΚΟ

Λίγες μέρες μετά το γάμο μας, έδωσα το νυφικό μου σε μια άλλη κοπέλα να το φορέσει. Τότε έτσι έκανε ο κόσμος, όποια είχε δικό της νυφικό το έδινε και σε άλλες κοπέλες. Δυστυχώς όμως, η κοπέλα που μου το ζήτησε, δεν το φόρεσε ποτέ…

Ο αρραβωνιαστικός της ήταν στρατιώτης το 1974 και όσο και αν τον περίμενε να γυρίσει για να παντρευτούν, αυτός δεν γύρισε ποτέ… είναι αγνοούμενος. Τον περίμενε με αγωνία και ήταν πολύ χαρούμενη που το νυφικό μου της έκανε και μάλιστα της πήγαινε πάρα πολύ. Δυστυχώς, μου το επέστρεψε με μάτια βουρκωμένα από το κλάμα. 
 Ο πόλεμος στάθηκε αφορμή να μην χαρούμε το όμορφο νυφικό μου που στο τέλος βρέχτηκε με δάκρυα πόνου και όχι χαράς. 

Όταν επέστρεψε ο Κυριάκος από τον πόλεμο, μου είπε τη δική του ιστορία και από τότε ψάχνουμε μαζί να βρούμε αυτόν τον άνθρωπο…

 Εκείνη την ημέρα, ήταν στο στρατόπεδο μαζί με τον συγχωριανό μας, τον Σωτήρη Σωτηρίου Μάρκου και ακόμα έναν 19χρονο στρατιώτη που δυστυχώς ο Κυριάκος δεν θυμάται το όνομα του. Ο άντρας μου άρχισε να ψάχνει κομμάτια από χαρτί για να μπορέσει να ανάψει φωτιά και να βάλει πατάτες να φάνε.

Ο 19χρονος στεκόταν στην πόρτα και τον κοιτούσε. Τα πυρά όλμων, πολυβόλων και αντιαρματικών άρχισαν από την πλευρά των Τούρκων και κάποια στιγμή, μια σφαίρα, βρήκε τον 19χρονο φαντάρο στη κοιλιά. Το παλικάρι έπεσε λιπόθυμο στο χώμα γεμάτος αίματα και κρατούσε την κοιλιά του. Ο Κυριάκος ήταν σκυφτός και όταν σήκωσε το κεφάλι και τον είδε, έβαλε τις φωνές. Μαζί με τον Σωτήρη τον έβαλαν στο αυτοκίνητο του άντρα μου και τον πήγαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Εκεί τους είδε μια νοσοκόμα που ήταν επίσης από την Άχνα και της είπαν: «Στον αφήνουμε και σε παρακαλούμε να τον κάνετε καλά». 

Λίγες μέρες αργότερα, έμαθαν ότι το παλικάρι σώθηκε. Εδώ και 43 χρόνια, προσπαθούμε να τον βρούμε γιατί θέλει τόσο πολύ να τον δει ο Κυριάκος αλλά και ο Σωτήρης που δυστυχώς αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας και είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. 

Μακάρι να τύχει να διαβάσει αυτό το ρεπορτάζ και να επικοινωνήσει μαζί μας. Οι συμπολεμιστές του Κυριάκος και Σωτήρης, του 3ου λόχου του 211 ΤΠ στην Πράσινη Γραμμή, με επικεφαλή τον τότε λοχαγό Χαράλαμπο Λόττα, θέλουν με όλη τους την καρδιά να τον συναντήσουν ξανά. 
                                     
Στη φωτογραφία είναι ο Κυριάκος και ο Σωτήρης λίγες μέρες πριν το περιστατικό.            
 
Όλα όσα έζησα και άκουσα στον πόλεμο το 1974…

Τα έγραψα και σχεδόν καθημερινά, γράφω ποιήματα που μιλάνε για την προσφυγιά. Το 1999 έγραψα το πρώτο μου βιβλίο και μερικά χρόνια αργότερα έκανα ένα cd με τραγούδια που μιλάνε για την Άχνα και την προσφυγιά. Δεν θα σταματήσω ποτέ να γράφω και φυλάω το νυφικό μου σαν πολύτιμο φυλαχτό». 

 

Πηγή: ant1iwo.com