Συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους τραγουδιστές του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού και αγαπήθηκε από τους θαυμαστές του, όσο κανένας άλλος Έλληνας καλλιτέχνης. Με τα τραγούδια του έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές ενώ αποτέλεσε σύμβολο για τους απλούς λαϊκούς ανθρώπους ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 50 έως τη δεκαετία του 90.
Με τη μοναδική υφή της φωνής του, κατάφερε να εκφράσει τις αγωνίες, τους φόβους, αλλά και τις ελπίδες όλων όσων υπέφεραν. Οι φτωχοί, οι πρόσφυγες και οι εργάτες, αναζητούσαν στα τραγούδια του παρηγοριά για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν καθημερινά.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου το 1931 στην Νέα Ιωνία. Η μητέρα του ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία. Από αυτή άκουγε ως παιδί τα λαϊκά τραγούδια που έφεραν οι πρόσφυγες και από τη γιαγιά του -όπως ο ίδιος έλεγε- πήρε τις τεχνικές, τις αναπνοές και το κλάμα στη φωνή.
Πώς ξεκίνησε…
Μεγαλώνοντας, δούλεψε σ’ ένα εργοστάσιο στη Νέα Ιωνία. Το αφεντικό του που έτυχε να τον ακούσει να τραγουδάει την ώρα της δουλειάς, ενθουσιάστηκε και του έκανε δώρο μία κιθάρα. Ο Καζαντζίδης, όταν δεν δούλευε, καθόταν στο σπίτι και προσπαθούσε να μάθει τραγούδια στην κιθάρα. Κάποια στιγμή, ένας περαστικός που τον άκουσε, του πρότεινε να τραγουδήσει στην ταβέρνα του.
Το 1950 εμφανίστηκε για πρώτη φορά επαγγελματικά στην Κηφισιά. Δύο χρόνια αργότερα, έκανε και την πρώτη ηχογράφησή του στην Columbia, με το τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα «Για μπάνιο πας». Ήταν ένα τραγούδι γραμμένο για τον καύσωνα που επικρατούσε εκείνο το καλοκαίρι στην πρωτεύουσα. Ο δίσκος δεν πούλησε και ο Στέλιος Καζαντζίδης απογοητεύτηκε.
Εκείνος που αντιλήφθηκε τις δυνατότητες της φωνής του, ήταν ο συνθέτης Γιάννης Παπαϊωάννου. Το τραγούδι του «Οι βαλίτσες» γίνεται μεγάλη επιτυχία και το φαινόμενο Καζαντζίδης αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά…
Συνέχισε μόνο με επιτυχίες αλλά και με εμφανίσεις σε γνωστά λαϊκά κέντρα της εποχής. Τότε έρχεται και η γνωριμία, ο αρραβώνας, αλλά και η συνεργασία με την Καίτη Γκρέυ που κράτησαν μέχρι το καλοκαίρι του 1957.
Η επόμενη οκταετία (1957-1965) είναι ίσως η πιο δημιουργική περίοδος για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Η γνωριμία του με τη Μαρινέλλα στη Θεσσαλονίκη, εξελίχθηκε σε μια λαμπρή συνεργασία. Μαζί έκαναν μεγάλες επιτυχίες με κορυφαίους συνθέτες (Τσιτσάνης, Παπαϊωάννου, Χιώτης, Καλδάρας, Παπαγιαννοπούλου, Βίρβος, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Λεοντής, Ξαρχάκος, Λοΐζος, Μαρκόπουλος κ.ά.) και εμφανίστηκαν στα μεγαλύτερα λαϊκά κέντρα.
Το Μάιο του 1966 αποφάσισαν να ενωθούν και στη ζωή. Ο γάμος τους μπορεί να μην άντεξε στο χρόνο, αλλά έμειναν για πάντα φίλοι. Έπειτα από χρόνια, ο Καζαντζίδης γνώρισε και παντρεύτηκε την κυρία Βάσω, την οποία και χαρακτήριζε ως «θησαυρό».
Τo 1965 αποφάσισε να εγκαταλείψει τα νυχτερινά κέντρα και η μόνη επαφή με το κοινό, ήταν μέσω των δίσκων του.
Το 1969 αποφασίζει να αποσυρθεί για περίπου δύο χρόνια και από τη δισκογραφία. Τότε κάνει και την προσπάθεια να δημιουργήσει τη δική του εταιρεία, την «STANDAR» αλλά βρίσκει πολλά εμπόδια. Δυστυχώς ούτε και οι άλλες του επιχειρηματικές κινήσεις, όπως η εκτροφή βατράχων και το ούζο “Υπάρχω” που κυκλοφόρησε λίγο αργότερα, πέτυχαν.
Στα τέλη του 1975 έρχεται ο δίσκος «Υπάρχω». Χρήστος Νικολόπουλος και Πυθαγόρας υπογράφουν την αποχώρηση του Στέλιου από τη δισκογραφία για δώδεκα χρόνια. Επιστρέφει το 1987 με το δίσκο (τον τελευταίο στη MINOS) «Ο δρόμος της επιστροφής».
Το 1988 ακολουθεί ο δίσκος “Ελεύθερος” στην Polygram. Οι δίσκοι του γίνονται χρυσοί και πλατινένιοι κάνοντας ρεκόρ πωλήσεων. Τελευταίο τραγούδι που ερμηνεύει, λίγους μήνες πριν εισαχθεί στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, είναι το «Έρχονται χρόνια δύσκολα».
Ο τραγουδιστής που αγαπήθηκε φανατικά, που μπήκε στις καρδιές και στα σπίτια σχεδόν όλων των Ελλήνων…
Έφυγε από τη ζωή στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, σε ηλικία 70 ετών, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.