Ο συγκινητικός αγώνας μιας μητέρας…
Τα πάντα στη ζωή της…
Ανατρέπονται όταν ο γιος της σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα. Ένα αυτοκίνητο χτύπησε το 17χρονο αγόρι κι εξαφανίστηκε. Μετά από αυτό ο κόσμος της κατάρρευσε… Τίποτα πια δεν θύμιζε το παρελθόν, ένα σκοτάδι, ένας πόνος υπήρχε πλέον και τίποτε άλλο.
Αυτή η γυναίκα όμως κατάφερε μερικά χρόνια αργότερα, να μαζέψει τα κομμάτια της και να κάνει κουράγιο. Η αγκαλιά της δεν χωράει πια μόνο τα δικά της παιδιά αλλά και όλης της Κύπρου. Μαζί με άλλους εθελοντές, “παλεύει” για να βοηθήσει άλλες μαμάδες να μην ζήσουν παρόμοιες καταστάσεις.
Πόση μεγάλη δύναμη βρήκε Θεέ μου πάνω στη τόση δυστυχία της! Την ευχαριστούμε όλοι από καρδιάς!
Η κυρία Λένα Κατελάρη από τη Λευκωσία αναφέρει στην ιστοσελίδα ant1iwo:
«Αυτό που ονειρευόμουν πάντα ήταν μεγάλη οικογένεια και τα κατάφερα…
Παντρεύτηκα όταν ήμουν 22 ετών και μαζί με τον σύζυγο μου αποκτήσαμε πέντε παιδιά, τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι. Είχα ότι χρειαζόμουν για να είμαι ευτυχισμένη! Μια όμορφη οικογένεια και τη δουλειά μου. Δεν άφηνα τίποτα να χαλάσει την όμορφη καθημερινότητα μας. Ήμουν πολύ χαρούμενη που δεν εργαζόμουν τα απογεύματα και ήμουν πάντα μαζί με παιδιά μου, σε κάθε τους βήμα, σε κάθε τους στιγμή.
Η χαρά όμως χάθηκε, το γέλιο εξαφανίστηκε από τα χείλη μου τα ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς του 2007…
Υποδεχθήκαμε το νέο χρόνο όλοι μαζί, όλη η οικογένεια. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι μα περισσότερο ο γιος μου. Εκείνο το βράδυ ο Γιώργος μου ήταν ιδιαιτέρα θερμός, με αγκάλιζε διαρκώς και με φιλούσε. Μου έλεγε πως θα άλλαζε με το νέο χρόνο, θα διάβαζε περισσότερο και πως θα έκανε τα πάντα για να πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα. Ήθελε να καταταγεί στην Εθνική Φρουρά και συγκεκριμένα στο Λόχο Καταδρομέων (ΛΟΚ ) και να σπουδάσει Λογιστικά.
Μου έκανε εντύπωση που ο γιος μου ήταν κάπως διαφορετικός, οι τόσες αγκαλιές, οι υποσχέσεις και τα όνειρα που εκείνο το βράδυ θέλησε να μου πει, με συγκίνησαν πολύ.
Κάποια στιγμή…
Μου είπε ότι θα έφευγε γιατί είχε κανονίσει να βρεθεί με τους φίλους του. Θυμάμαι του είχα πει: «Υπάρχει κίνηση στους δρόμους απόψε αγόρι μου» και χαμογελώντας μου απάντησε: «Μην ανησυχείς μάμα».
«Μην ανησυχείς μάμα» ήταν τα τελευταία του λόγια…
Μα πώς να μην ανησυχώ αγόρι μου αφού όσο κι αν περίμενα, δεν γύρισες ποτέ ξανά… Αν ήξερα ότι με ακούς από εκεί που είσαι; Θα σου έλεγα κάθε μέρα πόσο πολύ ανησυχώ, “πεθαίνω” που εσύ έχεις πάψει να ανασαίνεις, που έφυγες τόσο νωρίς για την γειτονία των Αγγέλων…
Ήταν 3 τα ξημερώματα…
Όταν αποχαιρέτησαν τη φίλη τους και ήταν έτοιμος να μπει στο αυτοκίνητο. Ξέχασε όμως το σακάκι του και επέστρεψε στο σπίτι να το πάρει. Στις 3:20 ο Γιώργος βρισκόταν ένα μέτρο από τον κεντρικό δρόμο και στο πεζοδρόμιο, δίπλα του στεκόταν η φίλη του. Ο Γιώργος είδε ένα αυτοκίνητο που ερχόταν καταπάνω τους και έσπρωξε τη φίλη του για να τη σώσει, ευτυχώς το κορίτσι σώθηκε, έσπασε μόνο το χέρι του. Ο Γιώργος όμως δεν πρόλαβε…
Ένας μεθυσμένος οδηγός τον χτύπησε θανάσιμα με το αυτοκίνητό του και ο θάνατος του γιου μου ήταν ακαριαίος. Ο οδηγός εγκατέλειψε τη σκηνή του δυστυχήματος πηγαίνοντας σπίτι του όπου τον βρήκε η αστυνομία στις 09:00 να κοιμάται.
Πρώτα πήραν τον πατέρα του τηλέφωνο και μετά εμένα. Όταν πήγα στο νοσοκομείο, ένας γιατρός χωρίς να μου πει τίποτα, με πήγε σε ένα δωμάτιο. Εκεί, πάνω σε ένα φορείο ήταν ο Γιώργος μου. Νόμιζα ότι κοιμόταν και προσπαθούσα να τον ξυπνήσω. Δεν είχε καθόλου εξωτερικά τραύματα, είχε όμως εσωτερική αιμορραγία. Δεν πέρασε στιγμή από το μυαλό μου ότι το αγόρι μου είχε πάψει να ανασαίνει…
Ήταν πολύ δυνατός και πολύ δραστήριος, έκανε πολλά πράγματα. Υπήρξε ποδοσφαιριστής των Ακαδημιών του Ολυμπιακού Λευκωσίας καθώς και καλαθοσφαιριστής του Εθνικού Συλλόγου «Δόξα» Στροβόλου. Του άρεσε και οδηγούσε συχνά αυτοκίνητα πίστας, ήταν κολυμβητής και αυτοδίδαχτος ντραμίστας αφού από τα 10 του χρόνια αγόρασε τα δικά ντραμς. Πρώτος και στο χορό, το ζεϊμπέκικο ήταν ο αγαπημένος του χορός αλλά του άρεσε πολύ και να μαγειρεύει.
Όταν κατάλαβα ότι ο γιος μου δεν επρόκειτο να ξυπνήσει ποτέ…
Χάθηκαν όλα από μπροστά μου, δεν υπήρχε φως παρά μόνο σκοτάδι. Έλεγα ξανά και ξανά στον εαυτό που πως δεν ήταν αλήθεια αλλά ένας εφιάλτης που άμα ξυπνήσω θα τελειώσει. Μα ο εφιάλτης δεν τελείωνε ποτέ…
Έμοιαζα νεκρή, δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα, ούτε τα παιδιά μου να προσέχω. Καιγόταν η ψυχή και το σώμα μου. Θεέ μου!!! Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στη ζωή από το να χάνει κανείς το παιδί του…
Ένα απόγευμα που καθόμουν στο δωμάτιο μου, άκουσα τη φωνή του. Μου φώναζε: «μαμά, μαμά». Ταράχτηκα αλλά αντί να τρέξω στην πόρτα, έτρεξα στην ντουλάπα μου. Όταν είδα ότι ήταν γεμάτη από μαύρα ρούχα, τότε κατάλαβα…
Ήμουν σίγουρη πως τίποτα και κανείς δεν θα μπορούσε να αλλάξει τη κατάσταση, όμως δυο χρόνια μετά…
Ένα βράδυ άκουσα την 10χρονη κόρη μου να προσεύχεται. Έλεγε: «Σε παρακαλώ Θεούλη μου έχε καλά τον αδελφούλη μου και κάνε να γίνει η μάμα μας όπως πριν». Κλείστηκα στο δωμάτιο μου και έκλαιγα μέχρι το πρωί. Πήρα όμως μια μεγάλη απόφαση! Έπρεπε για το υπόλοιπο της ζωής μου, να παίζω θέατρο.
Όταν ξύπνησαν τα παιδιά μου, φόρεσα ένα όμορφο χαμόγελο και ήμουν όπως πριν. Πήγαινα στο κοιμητήριο τις ώρες που έλειπαν από το σπίτι και με την βοήθεια του πνευματικού μου, άλλαξα εντελώς τη ζωή μου.
Ξέρω ότι ακόμα και αν “φύγει” το παιδί σου, η αγάπη και ο δεσμός δεν χάνεται, δεν πεθαίνει. Τον κουβαλάς κάθε μέρα μέσα σου και σίγουρα μπορείς να κάνει πάρα πολλά για να σώσεις άλλα παιδιά…
Δημιουργήσαμε το «Ίδρυμα έρευνας & εκπαίδευσης για την οδική ασφάλεια και την πρόληψη & μείωση των τροχαίων ατυχημάτων Γιώργος Μ. Μαυρίκιος» και ευτυχώς, αγκαλιάστηκε από όλους, την πολιτεία, την κοινωνία, τους γονείς αλλά και τα παιδιά.
Σκοπός του Ιδρύματος είναι η υποστήριξη και προώθηση δραστηριοτήτων σε θέματα τα οποία προάγουν την οδική ασφάλεια, την κυκλοφοριακή αγωγή, την μελέτη, την έρευνα, την ενημέρωση και την εκπαίδευση, στοχεύοντας στην πρόληψη και μείωση των Τροχαίων Ατυχημάτων. Σε συνεργασία με την Τροχαία Λεμεσού και τους εθελοντές, πάμε παντού, Λευκωσία, Αμμόχωστο, Πάφο και Λάρνακα. Σε σχολεία, πανεπιστήμια, στρατόπεδα, οργανισμούς, επιχειρήσεις και όπου αλλού μας καλούν.
Μου είναι πολύ δύσκολο σε κάθε διάλεξη να μιλώ για τον θάνατο του γιου μου, αλλά όσο και αν σας ακούγεται παράλογο, εκείνη τη στιγμή τον νιώθω δίπλα μου, είναι σαν να με κοιτάει. Κάθε φορά, νιώθω σαν να του κάνω ένα ακόμα μνημόσυνο.
Η αγάπη του κόσμου που με ακούει κάθε φορά, είναι πραγματικά απίστευτη. Παίρνω δύναμη και έτσι μπορώ να συνεχίσω. Θέλω να προσφέρω ότι μπορώ γιατί στόχος μου είναι,ι η μείωση των Τροχαίων Ατυχημάτων.
Επίσης, πρέπει να αναφέρω ότι τρεις συμμαθητές του, η Τόνια, η Αγγελίνα και ο Γιάννης, το 2007 έγραψαν ένα τραγούδι για τον άδικο χαμό του Γιώργου και δημιουργήσαμε με τον πατέρα του σε ψηφιακό δίσκο (cd) αυτό το τραγούδι, το οποίο συνοδεύεται από ένα video clip.
Το δικό μου το παιδί σκοτώθηκε και σκοτώθηκε τόσο άδικα… δεν θέλω άλλες μαμάδες να ζήσουν τα ίδια!».
Πηγή: ant1iwo.com