Οι οθόνες πλέον υπάρχουν παντού (τηλεόραση, υπολογιστές, κινητά, tablets κ.λπ) οπότε μοιραία έχουν μπει και στη ζωή των μικρών παιδιών, αλλά διαρκώς πληθαίνουν οι φωνές πως η υπερβολική αφιέρωση χρόνου σε οθόνες κάνει κακό στα παιδιά.
Στο παρελθόν έρευνες έχουν συνδέσει τις οθόνες με την εμφάνιση προβλημάτων όρασης, ακόμα και με την εμφάνιση συνδρόμων που συνδέονται με την απόσπαση προσοχής και τώρα μια μελέτη συνδέει τις οθόνες με την έλλειψη φαντασίας.
Η αφιέρωση υπερβολικού χρόνου μπροστά σε μια οθόνη έχει αρνητική επίδραση στη φαντασία των παιδιών, σύμφωνα με δημοσκόπηση που έγινε σε 1.000 νηπιαγωγούς από τον ιστότοπο daynurseries.co.uk.
Αν και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η ενασχόληση με την τεχνολογία συμβάλλει στην ανάπτυξη των παιδιών, οι ειδικοί λένε ότι το να αφιερώνει ένα παιδί υπερβολικό χρόνο μπροστά σε μια οθόνη μπορεί να έχει κόστος στη φαντασία του.
Συγκεκριμένα, το 48% των νηπιαγωγών δήλωσε ότι υπάρχουν παιδιά με φανταστικούς φίλους στο νηπιαγωγείο, το 72% συμφώνησε ότι το ποσοστό αυτό των παιδιών έχει μειωθεί αισθητά τα τελευταία πέντε χρόνια και το 63% θεώρησε υπεύθυνες τις οθόνες για τη μείωση της εφευρετικότητας.
Οι απόψεις των ειδικών ποικίλουν. Ο Ντέιβιντ Ράιτ, ιδιοκτήτης του παιδικού σταθμού «Paint Pots» στο Σάουθχαμπτον, συμφωνεί με τα ευρήματα της έρευνας και εξηγεί ότι όταν τα παιδιά είχαν περισσότερο ελεύθερο ανάγκαζαν το μυαλό τους να κάνει κάτι δημιουργικό, όπως να φτιάξει έναν φανταστικό φίλο, ενώ, σήμερα, παίρνουν εικόνες από την τηλεόραση ή τα τάμπλετ, κάτι που μειώνει την ικανότητα να χρησιμοποιήσουν τη δική τους φαντασία
«Δεν αφήνουμε πλέον τα παιδιά να βαρεθούν», δηλώνει ο ίδιος.
Πρόσφατη έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα στον Καναδά υποστήριξε παράλληλα ότι ο χρόνος που περνούν τα παιδιά μπροστά στην οθόνη σχετίζεται με προβλήματα συμπεριφοράς και προσοχής στα παιδιά. Ανάλογα με το χρόνο που περνούσαν τα παιδιά μπροστά στην οθόνη, βρέθηκαν τα αντίστοιχα πρότυπα συμπεριφοράς.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα παιδιά που περνούσαν πολύ χρόνο μπροστά στην οθόνη στην ηλικία των τριών και των πέντε ετών είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης προβλημάτων προσοχής και συμπεριφοράς.