Του Ανδρέα Θ. Θεμιστοκλέους*:
Το 1986 συμμετείχα στην πρώτη μου αντικατοχική εκδήλωση για την κατεχόμενη Αμμόχωστο, την πόλη καταγωγής μου. Ήταν ολονύχτια εκδήλωση, στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Ήμουν σχεδόν 7 χρονών και θυμάμαι πόσο περήφανος ένιωθα που κατάφερα να μείνω ξύπνιος όλο βράδυ και να συμμετέχω κανονικά. Ήταν το βράδυ της 14ης Αυγούστου. Έκτοτε συμμετείχα σχεδόν ανελλιπώς, πάντοτε στις 14 Αυγούστου.
Μετά λύπης παρακολουθώ την πολιτική των δημοτικών αρχών της κατεχόμενης πόλης μας τα τελευταία χρόνια, που ολοένα μεταθέτουν την ετήσια εκδήλωση σε πιο «βολικές ημερομηνίες». Πρώτα στις αρχές Αυγούστου και πέρσι και φέτος τον Οκτώβριο. Δεν μπορώ να υιοθετήσω τη λογική της μη μαζικής προσέλευσης, ή του δύσκολου των ημερών λόγω διακοπών και αργιών. Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος, πολιτικός ή άλλος, που να σταθεί ικανός να μετακινήσει την εκδήλωση μνήμης για την κατεχόμενη πόλη μας, οποιαδήποτε άλλη μέρα, εκτός από την «μαύρη» 14η μέρα του μηνός Αύγουστου.
Ως Αμμοχωστιανός, άτυχος που δεν γνώρισα την πόλη μου και καταδικασμένος να την αγαπώ από μακριά, μοιράζομαι τον πόθο της απελευθέρωσης και της επιστροφής για την «πόλη-όραμα». Μοιράζομαι την ανάγκη των γονιών μου να προλάβουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους, έστω και στα γεράματα τους. Νιώθω την ανάγκη να μεταλαμπαδεύσω στα δικά μου παιδιά την ιστορία, την κουλτούρα, τη «μαγιά» της πόλης μας ζώντας την από κοντά και όχι από ιστορίες και φωτογραφίες.
Και μέχρι εκείνη τη μέρα, θεωρώ απόλυτα λογικό και φυσικά επιβεβλημένο να τιμούμε τη μνήμη της πόλης μας την αποφράδα 14η μέρα του μηνός Αυγούστου. Να απαιτούμε μπροστά από το οδόφραγμα την απελευθέρωση της πόλης μας, την υιοθέτηση όλων των σχετικών ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και την άνευ όρων παράδοση της πόλης στους νόμιμους κατοίκους της. Και όλα αυτά την 14η μέρα του μηνός Αυγούστου.
Απευθύνω έκκληση στις δημοτικές μας αρχές να αποφεύγουν στο μέλλον αυτή την άτυχη πρακτική. Η μέρα μνήμης της πόλης μας δεν μπορεί να είναι άλλη από την 14η μέρα του Αυγούστου. Ντρέπομαι να σκεφτώ ότι δεν θα μπορώ να είμαι παρών, αλλά θα μπορεί η Σεσίλια Γουίκστρομ και η Βικτώρια Χίσλοπ. Με ενοχλεί να «θυσιάζεται» και να αντικαθίσταται η μέρα που χάσαμε την πόλη μας για οποιοδήποτε λόγο. Αν μη τι άλλο, το χρωστούμε να είμαστε εκεί, πιστοί στην άνοιξη της, κάθε 14η μέρα του μαύρου Αυγούστου.
«..και εμείς πουλιά που διώξαν μας τον Αύγουστο οι εχθροί σου, να ξέρεις θα γυρίσουμε πιστοί στην άνοιξη σου».
*Αντιπρόεδρος Κινήματος «Συμμαχία Πολιτών»