Δυστυχώς, η μοίρα σε κάποιους ανθρώπους φέρεται πολύ σκληρά και πολύ άδικα. Δίνει δικαίωμα στο θάνατο να μπαινοβγαίνει ανεξέλεγκτα στο σπιτικό τους και να ρημάζει τη ψυχή τους.
Στην περίπτωση του κύριου Κώστα Μιχαήλ, η μοίρα υπήρξε πολύ άδικη μαζί του, τον χτύπησε αλύπητα. Αυτός ο άνθρωπος, έχει βιώσει την τραγωδία περισσότερο από κάθε άλλον άντρα σε αυτό τον τόπο.
Κάναμε όνειρα για το μέλλον και για τα παιδιά μας αλλά… η μοίρα τα έφερε αλλιώς
Στην πραγματικότητα η ιστορία αυτού του ανθρώπου, υμνεί τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής που ξεπερνάει τα σκληρά και επώδυνα αδιέξοδα, τα βαθιά τραύματα που προκαλεί ο θάνατος.
Κατάφερε μέσα από την αγάπη των παιδιών του, των συγγενών, των φίλων και των εγγονιών του, να αποδεχτεί τη νέα του πραγματικότητα.
Ο κύριος Κώστας Μιχαήλ αναφέρει:
«Γεννήθηκα στις 12/11/1960 στο Αυγόρου και έχω 10 αδέλφια. Αν και ήμασταν μεγάλη οικογένεια, δεν θυμάμαι να πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια. Αντίθετα, ήταν όμορφα χωρίς ιδιαιτέρες για την εποχή στερήσεις.
Σε ηλικία 22 ετών γνώρισα τη γυναίκα μου. Η Αργυρούλα ήταν 18 ετών και είχε έρθει διακοπές με την οικογένεια της στη Κύπρο. Οι γονείς της είναι από το Αυγόρου αλλά μετανάστευσαν στην Αγγλία πολύ πριν γεννηθεί. Ερωτευτήκαμε και το 1983 αρραβωνιαστήκαμε.
Το 1985 αποκτήσαμε το πρώτο μας παιδί, την Ευτυχία μας. Ένα χρόνο μετά τον Παντελή και τέσσερα χρόνια αργότερα, τη Κυπρόυλα. Ένιωθα ευτυχισμένος και τυχερός που είχα μια τόσο όμορφη οικογένεια. Η Αργυρούλα ήταν ένα πολύ ξεχωριστό πλάσμα. Ήταν καλή σύζυγος, καλή φίλη, νοικοκυρά αλλά και πολύ καλή μάνα. Ήταν καθηγήτρια Αγγλικών και είχε δικό της φροντιστήριο. Έκανε μεταπτυχιακό όταν είχαμε και τα τρία μας παιδιά, ήταν πραγματικά πολύ άξια γυναίκα.
Κάναμε όνειρα για το μέλλον και για τα παιδιά μας αλλά… η μοίρα τα έφερε αλλιώς. Θέλησε να μας παίξει ένα δικό της, πολύ περίεργο παιχνίδι. Άφησε το θάνατο να κάνει τα δικά του κουμάντα.
Ένα πρωί η Ευτυχία με πήρε τηλέφωνο από το σχολείο, ήταν άρρωστη και πήγα να την πάρω. Πήγαμε στο γιατρό αλλά μας έστειλε να κάνουμε και άλλες εξετάσεις. Χρειάστηκε να πάμε σε διάφορους γιατρούς και πέρασαν δυο μήνες μέχρι να μάθαμε τι είχε η κόρη μου.
Η Ευτυχία είχε καρκίνο.
Άντεξε μόνο έξι μήνες και “έφυγε” για το μεγάλο ταξίδι την ημέρα των γενεθλίων της. Στις 8 Μαΐου του 1985 γεννήθηκε και στις 8 Μαΐου του 2003 “έφυγε” από κοντά μας. Το πρωί πήγαμε με τη τούρτα στο νοσοκομείο και της κάναμε έκπληξη αλλά επειδή η ζωή είναι αυτή που κάνει τις μεγαλύτερες εκπλήξεις, το απόγευμα ξεψύχησε μέσα στην αγκαλιά μου.
Εκείνη ήταν που μας έδινε πάντα κουράγιο και θύμωνε κάθε φορά που μας έβλεπε στεναχωρημένους. Ήταν τόσο όμορφη και τόσο έξυπνη κοπέλα. Ήταν άριστη μαθήτρια αλλά και καλή αθλήτρια. Ήταν αρχηγός στην ομάδα του βόλεϊ και μάλιστα με αρκετές νίκες στο ενεργητικό της. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στο σχολείο αλλά και στο χωριό.
Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της, γνωρίσαμε έναν πάτερ. Πηγαίναμε συχνά και τον βλέπαμε .Τα λόγια του κάθε φορά μας έδιναν δύναμη και κουράγιο. Δεν το είχαμε πει στην Ευτυχία. Βασικά η κόρη μας δεν είχε δει αλλά ούτε και ακούσει για τον πάτερ Βασίλειο.
Όμως, ούτε ο πάτερ είχε δει ποτέ την κόρη μας. Κάποια στιγμή του ζητήσαμε να πάει να τη δει στο νοσοκομείο και όταν τον πήγαμε, εκείνη τον κοίταξε και του είπε το εξής:«Όταν βγω από το νοσοκομείο θα πάω να δω τον πάτερ Βασίλειο» και ο πάτερ την ρώτησε:«Ξέρεις ποιος είμαι;» όταν του απάντησε πως όχι, τότε εκείνος της είπε: «Εγώ είμαι ο πάτερ Βασίλειος που θέλεις να δεις».
Αν και ο γιατρός με ενημέρωσε ότι, μόνο λίγες μέρες μένουν για την Ευτυχία, έλπιζα, περίμενα να γίνει κάποιο θαύμα αλλά δυστυχώς…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος στον άνθρωπο από αυτόν που του προκαλεί ο θάνατος του παιδιού του. Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου, το φως αλλά και κάθε ελπίδα. Η γυναίκα μου κρατούσε συνέχεια τη φωτογραφία της και έκλεγε. Τίποτα δεν μπορούσε να τη σταματήσει αλλά και να την παρηγορήσει.
Δυο χρόνια μετά…
Οι φίλοι και οι συγγενείς, μας έπεισαν να κάνουμε ακόμα ένα παιδάκι. Ένα ακόμη μωρό θα άλλαζε κάπως τη ψυχολογία μας και σίγουρα θα κρατούσε για αρκετές ώρες απασχολημένο το μυαλό της Αργυρούλας για να μην υποφέρει τόσο πολύ.
Πραγματικά, άλλαξε κάπως η ψυχολογία μας όταν η Αργυρούλα γέννησε. Ήταν κοριτσάκι και μαζί αποφασίσαμε να το ονομάσουμε Ευτυχία, στη μνήμη της κόρης μας. Δυστυχώς όμως, μάθαμε ότι το μωρό μας γεννήθηκε με πρόβλημα στη καρδιά. Δεν άντεξε και πέθανε μετά από 25 μέρες, ίσα ίσα που προλάβαμε να το βαφτίσουμε στον αέρα.
Βυθιστήκαμε ξανά στο πένθος και η γυναίκα μου κάθε μέρα έχανε όλο και περισσότερο τη δύναμη και το κουράγιο της. Μέχρι που έφτασε το τελειωτικό χτύπημα…
Κάποια στιγμή είδα ένα φως στο δωμάτιο μου αλλά και ένιωσα κάποιον να προσπαθεί να μου πιάσει το χέρι.
Η καταραμένη ασθένεια που πήρε από κοντά μας την κόρη μου, κτύπησε ξανά την πόρτα του σπιτιού μου. Το 2006 η Αργυρούλα διαγνώστηκε με καρκίνο. Στην Αγγλία ο γιατρός μας είπε πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην θεραπευτεί εντελώς αλλά δυστυχώς…
Έφτασε μέχρι την προτελευταία χημειοθεραπεία αλλά δεν μπορούσε να κάνει την τελευταία. Είχε αδυνατίσει επικίνδυνα η καρδιά της και αποφάσισαν οι γιατροί πως θα πρέπει να κάνει σταθεροποίηση μόνο. Γυρίσαμε στη Κύπρο και αρχίσαμε τη θεραπεία της εδώ στο νησί. Η καρδιά της όμως δεν άντεξε και τον Αύγουστο του 2007 “έφυγε” για να συναντήσει τις κόρες μας.
Ένιωθα εντελώς χαμένος, έκλεινα τα μάτια μου από τον πόνο που σούβλιζε στην κυριολεξία το κεφάλι μου. Δεν ήθελα φως, δεν υπήρχε φως. Κλεινόμουν με τις ώρες στο σπίτι, δεν ήθελα να βλέπω αλλά και να ακούω τίποτα. Έχασα τόσα πολλά σε αυτή τη ζωή αλλά έπρεπε να βρω δύναμη, είχα ακόμα δυο παιδιά. Δυο αγγέλους που υπέφεραν εξίσου το ίδιο, που δεν χάρηκαν τη μάνα και τις αδερφές τους. Δεν χάρηκαν την ανεμελιά των παιδικών και εφηβικών τους χρόνων.
Πάλεψα και κατάφερα να βρω δύναμη να συνεχίσω μέσα από την αγάπη και τη στήριξη των παιδιών, των συγγενών και των φίλων μου. Ήταν δίπλα μου όλο το χωριό, ένιωθα έντονα την αγάπη και την συμπαράσταση τους. Διαρκώς δίπλα μου ήταν και οι αδερφές μου. Τα εγγόνια μου ήταν όμως αυτά που πραγματικά κατάφεραν να μου δώσουν κουράγιο και δύναμη.
Κάποια στιγμή είδα ένα φως στο δωμάτιο μου αλλά και ένιωσα κάποιον να προσπαθεί να μου πιάσει το χέρι. Ήταν μερικούς μήνες μετά τον θάνατο της Ευτυχίας μου, ξέρω ότι ήταν εκείνη.
Μου λείπουν πάρα πολύ , θα έδινα τα πάντα για να τις δω έστω και για λίγο, να τις αγκαλιάσω, να τις φιλήσω ξανά.
Ξέρω ότι και οι τρεις είναι Άγγελοι κοντά στο Θεό. Σίγουρα μας βλέπουν από εκεί ψηλά και μας προσέχουν».
Πηγή: ΑΝΤ1