ΑΥΓΟΡΟΥ: «Στο πλάι της μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» Η όμορφη ιστορία αγάπης του κύριου Αντώνη και κυρίας Χαρίκλειας

Άρθρο: Χριστιάνα Διονυσίου

Αυτή η ιστορία αποδεικνύει ότι η πραγματική αγάπη υπάρχει στ’ αλήθεια και ότι δεν μετριέται μόνο με το πόσο πολύ γινόμαστε θυσία για τον άλλον, αλλά και με το πόσο πολλή χαρά μας δίνει η ύπαρξή του.

Ο κύριος Αντώνης και η κυρία Χαρίκλεια είναι μαζί 50 χρόνια! Έζησαν τα πάντα, χαρές και λύπες, ειδικά όταν το 2012 η κυρία Χαρίκλεια διαγνώστηκε με άνοια. Δυστυχώς, το 2015 αρρώστησε ακόμη πιο βαριά. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον σύζυγό της να την προσέχει όπως πάντα. Δεν την αφήνει ποτέ μόνη, έγινε ο προσωπικός της νοσοκόμος. Καθημερινά, την κοιτάει στα μάτια και δακρύζει. Δάκρια όχι από λύπη αλλά από τη χαρά που του δίνει η ύπαρξή της.

Μια ιστορία αγάπης που δεν μολογιέται με λόγια αλλά εκφράζεται με καθημερινές πράξεις!

Ο κύριος Αντώνης αναφέρει στο ant1lıfe:

«Η Χαρίκλεια ήταν πολύ όμορφη, ευαίσθητη και καλή. Όταν παντρευτήκαμε ήταν 22 ετών κι εγώ 26. Ήταν με προξενιό και θυμάμαι πόσο πολύ ενθουσιάστηκα όταν την είδα. Είχα πει τότε στους γονείς μου «τι όμορφη κοπέλα, θέλω να την παντρευτώ».

Στις 19 Σεπτεμβρίου του 1973 παντρευτήκαμε και αποκτήσαμε δυο παιδιά, μια κόρη και ένα γιό. Για αρκετά χρόνια δουλεύαμε μαζί σε ένα εργοστάσιο με μάρμαρα. Το 1974 έφυγα από κοντά της γιατί έγινε ο πόλεμος και έπρεπε να πάω φαντάρος. Άλλες πληγές εκείνες…

Ακόμα κουβαλάω τις πληγές του πολέμου. Οι σφαίρες περνούσαν ξυστά από το κεφάλι μου… Μέχρι σήμερα έχω πρόβλημα με την ακοή μου.

Με την γυναίκα μου αγαπηθήκαμε πολύ…

Δουλέψαμε πολύ, ταξιδέψαμε, χαρήκαμε τη ζωή. Είμαι ερωτευμένος μαζί της μέχρι σήμερα.

Δυστυχώς …

Το 2012 αρρώστησε με άνοια και το 2015 χειροτέρεψε η υγεία της. Πλέον χρειαζόταν βοήθεια… Η απόφαση για την εγκατάστασή της σε οίκο ευγηρίας ήταν πολύ δύσκολη, δεν υπήρχε όμως άλλη επιλογή.

Στην αρχή ερχόμουν κάθε μέρα για να τη φροντίζω. Όταν ήρθε όμως ο κορονοϊός τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα και έτσι αποφάσισα να μετακομίσω εδώ μαζί της. Είμαστε στο ίδιο δωμάτιο για να την φροντίζω. Από την αρχή είχα ζητήσει από το προσωπικό του οίκου ευγηρίας να με αφήνει να τη φροντίζω. Τις βάζω το οξυγόνο, της δίνω τα φάρμακα. Έχω την αγαπημένη της Αγία και κάθε μέρα προσεύχομαι για εκείνη.

Τα παιδιά μας έρχονται σχεδόν καθημερινά και μας βλέπουν, μας αγαπούν και εγώ καμαρώνω για την οικογένειά μου.

Μακάρι να ήταν καλά και να ήμασταν στο σπίτι μας…

Αυτό όμως που της συνέβη δεν με εμποδίζει να της λέω κάθε μέρα πόσο πολύ την αγαπώ και να την προσέχω. Σκύβω και τη φιλώ, της χαμογελώ. Χαίρομαι που είμαι δίπλα της. Την αγαπώ και μόνο ο θάνατος θα μπορέσει να μας χωρίσει, μόνο αυτός…».

Η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη αυτού του κόσμου… Τέτοιες ιστορίες ομορφαίνουν αυτή τη γη.

Άρθρο: Χριστιάνα Διονυσίου