ΑΥΓΟΡΟΥ: Στην παρουσία Υπ.Υγείας τίμησαν την 1η Απριλίου

Στην παρουσία του Υπουργού Υγείας το Αυγόρου τίμησε χθες και σήμερα την Εθνική Επέτειο της 1ης Απριλίου 1955-’59.

Σήμερα το πρωί το ΘΟΪ Αυγόρου, οι οικογένειες των ηρώων και το Κοινοτικό Συμβούλιο διοργάνωσαν παρέλαση και πορεία προς το κοιμητήριο της Κοινότητας στην οποία τελέστηκε τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων.

Χθες βράδυ πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για την επέτειο της 1ης Απριλίου. Η εκδήλωση ξεκίνησε με τρισάγιο και άναμμα φλόγας στο Μνημείο 1ης Απριλίου 1955-’59. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε φλογα στην Τεχνική Σχολή Αυγόρου από ομάδα καταδρομέων και αθλητών του ΓΣΕ. Ακολούθησε πανηγυρικός εορτασμός στην Τεχνική Σχολή Αυγόρου από το ΘΟϊ Αυγόρου, τη διδασκαλική παράταξη ΠΑΔΕΔ-Πρωτοπορία, την Κίνηση Καθηγητών “Αλλαγή”, την Ένωση Αγωνιστών Αμμοχώστου ΕΟΚΑ 1955-’59, την “ΕΣΤΙΑ Ελλάδος-Κύπρου” και το ΓΣΕ Αμμοχώστου.

Ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο Υπουργός Υγείας Κωνσταντίνος Ιωάννου.

Ομιλία Υπουργού Υγείας κ. Κωνσταντίνου Ιωάννου στην εκδήλωση της Κοινότητας Αυγόρου για τον εορτασμό της εθνικής επετείου της 1ης Απριλίου 1955

“Με αισθήματα συγκίνησης και περηφάνιας τιμούμε σήμερα την εθνική επέτειο της 1^ης Απριλίου 1955, που αποτελεί εκ των κορυφαίων στιγμών της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας τους Κυπριακού Ελληνισμού. Η καταπίεση και περιφρόνηση των κατακτητών διά μέσου των αιώνων εκφράστηκαν εκείνο το ξημέρωμα της 1^ης Απριλίου 1955, όταν με τις πρώτες εκρήξεις που ακούστηκαν, σήμανε η έναρξη μιας άνισης μάχης που έγραψε λαμπρές σελίδες στην ιστορία του τόπου μας.

Ο ένοπλος αγώνας του 1955-59 βασίστηκε στην υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού, ιδιαίτερα των νέων. Οι Άγγλοι αποικιοκράτες χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους, φυλακίσεις, βασανιστήρια, απαγχονισμούς, εξορίες, με μοναδικό στόχο να κάμψουν το φρόνημα και την αγωνιστικότητα του λαού μας. Παρόλα αυτά, η δίψα για ελευθερία δεν κλονίστηκε. Οι Κύπριοι κάθε ηλικίας πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την πολυπόθητη ελευθερία της πατρίδας μας, έχοντας ως φάρο τον αγώνα των ηρώων του 1821, γράφοντας χρυσές σελίδες δόξας στην ιστορία της πατρίδας μας.

Με σύνθημα το «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής», έγραψαν την εποποιία του 1955-59. Μια εποποιία, στην οποία η Κοινότητα Αυγόρου πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, η Κοινότητα Αυγόρου έχασε τέσσερα παιδιά της, την Λουκία Παπαγεωργίου Λαουτάρη, τον Παναγιώτη Ζαχαρία και τους Ανδρέα και Γεώργιο Κάρυο.

Στις 4 Ιουλίου 1958, η τοπική οργάνωση ΕΟΚΑ Αυγόρου, στο πλαίσιο της υλοποίησης της εντολής για γενικό ξεσηκωμό του άμαχου πληθυσμού, τοποθέτησε συνθήματα στο κέντρο του χωριού. Άγγλοι στρατιώτες ήλθαν και τα κατέβασαν. Την επόμενη μέρα αναρτήθηκαν νέα συνθήματα και οι γυναίκες, μετά από οδηγίες της οργάνωσης, ετοιμάστηκαν για λιθοβολισμό των στρατιωτών. Η συμπλοκή εξελίχθηκε σε πραγματική μάχη. Οι Άγγλοι στρατιώτες ταμπουρώθηκαν στα τεθωρακισμένα οχήματά τους και άνοιξαν πυρ εναντίον του άοπλου πλήθους, με αποτέλεσμα να σκοτώσουν τη Λουκία και τον Παναγιώτη Ζαχαρία και να τραυματίσουν 18 άτομα.

Ο Παναγιώτης Ζαχαρία εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ με την έναρξη του Αγώνα και πρόσφερε τις υπηρεσίες του μαζί με τα παιδιά και τη σύζυγό του. Στο περιβόλι του φιλοξενούσε καταζητούμενους, ενώ στο σπίτι του διατηρούσε κρύπτη, όπου φύλαγαν πολυγράφο για την εκτύπωση φυλλαδίων της Οργάνωσης, που διανέμονταν στα γύρω χωριά.

Ο θάνατος του Παναγιώτη και της Λουκίας συγκλόνισε ολόκληρο τον κυπριακό λαό, ενώ συγχρόνως φούντωσε την αγωνιστικότητα και τη θέληση για ελευθερία.

Δύο μήνες αργότερα, ένα ακόμα παλικάρι της κοινότητας Αυγόρου, μια ηγετική προσωπικότητα και πρωτοστάτης στα εθνικά ζητήματα, ο Ανδρέας Κάρυος, έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία. Την 1^η Απριλίου 1955 έλαβε μέρος στην επιχείρηση αποκοπής των ηλεκτρικών καλωδίων κοντά στο χωριό Αυγόρου, κατά την οποία σκοτώθηκε από ηλεκτροπληξία ο Μόδεστος Παντελή. Ο ίδιος, που σήκωσε τον Μόδεστο Παντελή στην πλάτη του, έπαθε σοβαρά  εγκαύματα. 

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1958, περικυκλώθηκε μαζί με τρεις συναγωνιστές του στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, τον οποίο, με τον ηρωικό τους θάνατο, κατέστησαν μνημείο πανελλήνιας ακτινοβολίας.

Μετά τον ηρωικό θάνατο του Αντρέα, ο αδερφός του Γεώργιος Κάρυος, όντας έγκλειστος στα Κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, ενημερώθηκε για τα γεγονότα του Αχυρώνα και με αυταπάρνηση καταφέρνει να δραπετεύσει και να μεταβεί στο χωριό Αστρομερίτης. Εκεί, προδομένος, ρίχνεται στη μάχη με τους Άγγλους και τραυματίζεται βαριά. Ο Κάρυος κρύφτηκε και όταν οι Άγγλοι στρατιώτες τον  εντόπισαν, τους επιτέθηκε με το μοναδικό περίστροφο που κρατούσε. Στη σύγκρουση που ακολούθησε τον πλήγωσαν και τον συνέλαβαν στις 19 Οκτωβρίου 1958, ενώ εννέα μέρες αργότερα πέθανε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Η μοίρα επεφύλασσε σκληρό παιχνίδι για την τραγική μάνα των δύο αδερφιών, Φλουρεντζού, η οποία μέσα σε διάστημα 40 ημερών έθαψε δύο παιδιά της. Δεν λύγισε όμως και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Άγγλων, τους κατακεραυνώνει, απευθύνοντας τους αυτά τα λόγια: «Τούτα που μας εκάμετε, εν θα σβηστούν αιώνια, μ’ αν δεν κανέσουν τα παιδιά, ας πάσιν τζιαι τ’ αγκόνια».

Τιμούμε ακόμα τον Δόκιμο Μοναχό Σπυρίδων Περικλέους που έχασε τη ζωή του το 1964, στην Ιερά Μητρόπολη Παναγίας Γαλακτοτροφούσας στον Κόρνο κατά τις μαύρες μέρες της Τουρκανταρσίας.

Αγαπητοί φίλοι,

Έντονη υπήρξε και η παρουσία των Αυγοριτών και κατά την τουρκική εισβολή του 1974. Ο Παναγιώτης Παφίτης, ο Παναγιώτης Βρακάς, ο Νικηφόρος Κάρυος, ο Παναγιώτης Κ. Μαρίνου, ο Κωστάκης Α. Χατζηγιάννης, ο Νίκος Α. Κυριάκου, ο Ευαγόρας Τυρίμου, ο Γεώργιος Πιλάτου και ο Κυριάκος Καλαθάς έπεσαν προς υπεράσπιση της πατρίδας μας τις μαύρες εκείνες μέρες του καλοκαιριού του 1974.

Οι πληγές που άφησε ο τουρκικός Αττίλας στην πατρίδα μας παραμένουν ακόμα αθεράπευτες, για να μας θυμίζουν ότι ο αγώνας για επανένωση πρέπει να συνεχιστεί μέχρι τέλους.

Μέχρι να δοθούν απαντήσεις και στην τελευταία οικογένεια αγνοουμένου για την τύχη του αγαπημένου της. Μέχρι και η τύχη του Σέργη Ποΐζη, του Αντώνη Παπαγεωργίου, του Χριστόδουλου Λαουτάρη και του Αντώνη Χριστοδούλου Ψαθά, που περιλαμβάνονται στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων, να διακριβωθεί.

Φίλες και φίλοι,

Σαράντα τρία χρόνια μετά, οι συνέπειες της τουρκικής εισβολής μάς προκαλούν ανείπωτη οδύνη και πόνο. Πιο τραγική πτυχή της βαρβαρότητας του Αττίλα, αυτή των αγνοουμένων. Εκατοντάδες συμπατριώτες μας εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αγνοούνται, με την κατοχική δύναμη να αρνείται να επιδείξει τη δέουσα συνεργασία για τη διακρίβωση της τύχης τους, ως εάν οι ευθύνες που έχει μπορούν να αποσβεστούν με την πάροδο του χρόνου.

Οφείλει η κατοχική δύναμη να ανταποκριθεί στη δίκαιη απαίτηση της πλευράς μας, που είναι και θέση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, να επιτρέψει χωρίς περιορισμούς τις εκταφές στις λεγόμενες στρατιωτικές περιοχές των κατεχομένων, καθώς και την πρόσβαση των ερευνητών στα αρχεία του τουρκικού στρατού. Οφείλει, ακόμα, να δώσει στοιχεία για τη μετακίνηση λειψάνων από τους αρχικούς χώρους ταφής σε άλλους, που παραμένουν άγνωστοι, γεγονός που καταγράφεται ως διπλό και ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα. 

Ως Πολιτεία αισθανόμαστε το χρέος να διατρανώσουμε την επιμονή μας στην πλήρη διακρίβωση της τύχης του κάθε αγνοούμενού μας. Το κεφάλαιο των αγνοουμένων αποτελεί αποκλειστικά ανθρωπιστικό θέμα, που θα πρέπει να επιλυθεί ανεξάρτητα από τις όποιες εξελίξεις στην πολιτική πτυχή του Κυπριακού.

Οι προσπάθειες του Προέδρου της Δημοκρατίας για επανέναρξη του διαλόγου για επίλυση του Κυπριακού συνεχίζονται άοκνα, παρά την αδιάλλακτη και προκλητική στάση της Τουρκίας. Η αποφασιστικότητα και η βούληση της ελληνοκυπριακής πλευράς είναι αταλάντευτες και αποσκοπούν στην επίλυση του Κυπριακού και την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών όλων των πολιτών του τόπου μας, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, ώστε όλοι μαζί να συμβιώσουμε σε ένα κράτος σύγχρονο και ευρωπαϊκό, απολαμβάνοντας τον φυσικό πλούτο και τα κυριαρχικά δικαιώματα μας, όπως αυτά ορίζονται στις ευρωπαϊκές και διεθνείς συμβάσεις.

Αγαπητοί φίλοι,

O Αγώνας της ΕΟΚΑ του 1955-1959, ως κορυφαίο γεγονός της ιστορίας μας,  φανερώνει την πίστη και την προσήλωση του λαού μας σε ηθικές αξίες. Η  αγάπη προς την πατρίδα και την ελευθερία, η ανιδιοτέλεια, η αυταπάρνηση  και η αυτοθυσία συνθέτουν το ήθος και την αρετή των αγωνιστών του.

Το πιο σημαντικό μήνυμα που μπορούμε να πάρουμε από τον αγώνα του 1955-59 είναι η ανάγκη για ενότητα. Η ομοψυχία και η ομόθυμη συστράτευση όλων μας αποτελεί σήμερα επιτακτική αναγκαιότητα για να μπορέσουμε να πετύχουμε τους στόχους του αγώνα μας για επίλυση του εθνικού μας προβλήματος που είναι κοινοί για όλους, ανεξάρτητα από κομματικές και ιδεολογικές διαφορές: Να δούμε την Κύπρο μας επανενωμένη και ελεύθερη, χωρίς στρατεύματα κατοχής, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των νόμιμων κατοίκων γίνονται απόλυτα σεβαστά, μέσα στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.”

Famagusta.News