ΔΕΡΥΝΕΙΑ: Η ιστορία της Χρυστάλλας – Οι Τούρκοι στρατιώτες άρπαξαν τα τρία της παιδιά

derinia polemos Ανθρώπινα, εισβολή, Νέα Αμμοχώστου

Πρόκειται για μια ιστορία από το παρελθόν, των φοβερών εκείνων ημερών του 1974 που σημάδεψαν εμάς και τον τόπο μας. Ανατριχιάζεις για μια ακόμη φορά, στις θύμησες, στα γεγονότα… 

Η κυρία Χρυστάλλα Κυριάκου αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 16/5/1952 στην Κάτω Δερύνεια και είχα 5 αδέλφια. Δυστυχώς οι γονείς μου πέθαναν πολύ νέοι. Ή μητέρα μου ήταν 45 ετών και ο πατέρας μου 47. Ο μικρότερος αδελφός μου, ο Άλκης, ήταν μόλις 8 ετών και τον πήρα μαζί μου στο δικό μου σπίτι, τον υιοθέτησα.

ImageHandler Ανθρώπινα, εισβολή, Νέα Αμμοχώστου

Ο Χρίστος, ο άντρας μου, είναι από τον Μαραθόβουνο. Παντρευτήκαμε το 1969 και μαζί αποκτήσαμε 4 παιδιά, τον Ανδρέα που γεννήθηκε το 1969 και τις δίδυμες κόρες μας, Κίκα και Μαρία το 1971. Μετά από πολλά βάσανα, καταφέραμε το 1983 να αποκτήσουμε ακόμα ένα παιδάκι, τον Παναγιώτη.

5CF87CF81CEBFCEBDCEBFCF8220CE91CEBDCEB4CF81CEB5CEB1CF82 Ανθρώπινα, εισβολή, Νέα Αμμοχώστου
Ο αγνοούμενος υιος της κας Χρυστάλλας, Ανδρέας

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος το 1974…

Ο άντρας μου πήγε στην Κερύνεια ως έφεδρος. Οι γονείς του έμεναν στον Άγιο Μέμνων αλλά επειδή φοβόντουσαν να με αφήσουν μόνη με τα παιδιά, ήρθαν στην Κάτω Δερύνεια για να μας πάρουν και όλοι μαζί να πάμε στο Λιοπέτρι.
Ο πεθερός μου είχε ένα βαν αυτοκίνητο που το οδηγούσε ο κουνιάδος μου και ήμασταν μέσα 15 άτομα. Κάποια στιγμή, ο πεθερός μου, άκουσε στο ραδιόφωνο να λένε ότι ο κόσμος μπορεί να επιστρέψει στην Αμμόχωστο. Έτσι, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πίσω στο σπίτι μου…

Μόλις φτάσαμε στο χωριό, μας σταμάτησαν Τούρκοι στρατιώτες. Επειδή ο κουνιάδος μου φορούσε κυνηγετικά χακί ρούχα, τον συνέλαβαν και από τότε δεν τον ξαναείδε κανείς.
Τους υπόλοιπους, μας ανάγκασαν να περπατήσουμε μέχρι τους κήπους του Perdjana. Εκεί υπήρχαν 300 άτομα. Κάποια στιγμή, με ρώτησαν πού πηγαίναμε με το αυτοκίνητο. Τους είπα στο σπίτι μου γιατί θέλαμε να πάρουμε μερικά ρούχα για τα παιδιά.

Ήταν περίπου 20 Τούρκοι στρατιώτες αλλά και 6 Τουρκοκύπριοι, που προφανώς ήταν εκεί για να μεταφράζουν. Στη συνέχεια, μας συνόδευσαν μέχρι το σπίτι μου και μας είπαν: «Σας αφήνουμε να μείνετε και θα σας παρακολουθούμε. Αν κάποιος προσπαθήσει να διαφύγει, θα έρθουμε πίσω και θα σας σκοτώσουμε όλους». Μείναμε στο σπίτι μου από τις 17 μέχρι τις 19 Αυγούστου. Μαζί μου ήταν: O πεθερός μου, η πεθερά μου, μια γειτόνισσα, ένα ζευγάρι με τις 2 τους κόρες, η κουνιάδα μου με τα 3 της παιδιά, μια φίλη του κουνιάδου μου και ο αδελφός μου ο Άλκης.

 Στις 19 Αυγούστου…

Είχαν γενέθλια οι δίδυμες κόρες μου, γινόντουσαν 3 ετών. Δυστυχώς όμως, το απόγευμα της ίδιας μέρας, ήρθαν ξανά οι Τούρκοι στο σπίτι…
Μας έβριζαν και φώναζαν. Μπήκαν μέσα και ζήτησαν να τους ακολουθήσουν όλοι εκτός εγώ και οι 2 κόρες του ζευγαριού, της Ανδρονίκης και του Σαββή. Προσπάθησα να κρατήσω τα παιδιά μου, να τα γλυτώσω από τα χέρια τους αλλά ένας από τους στρατιώτες, με χτύπησε. Η κουνιάδα μου, θέλησε να με καθησυχάσει και μου είπε: «Μην ανησυχείς θα τους προσέχω εγώ». Φεύγοντας, ένας στρατιώτης μας είπε: «Εσείς μείνετε στο σπίτι, θα τους πάρουμε και θα έρθουμε πίσω να πάρουμε και εσάς».

Από τότε δεν είδα ξανά τα παιδιά μου…

Εγώ μαζί με τα άλλα 2 κορίτσια, καταφέραμε να φύγουμε από το πίσω μέρος του σπιτιού και να περπατήσουμε μέχρι το χωριό Σωτήρα. Είχα αδελφό παντρεμένο εκεί και πήγαμε στο σπίτι του.
Ο αδελφός μου ο Άλκης, κατάφερε να τους ξεφύγει. Όταν γύρισε, πέταξα από τη χαρά μου, νόμιζα ότι σύντομα θα έβλεπα και τα παιδιά μου, θα τους έβλεπα όλους αλλά δυστυχώς…
Ο Άλκης, μας είπε ότι πρώτα τους πήγαν σε ένα σπίτι, το τελευταίο του χωριού και στη συνέχεια σε ένα περιβόλι με πορτοκαλιές. Ο πεθερός μου που μιλούσε τούρκικα, τους είπε πως ήταν μεγάλη αδικία να σκοτώσουν τα μικρά παιδιά. Εκείνοι θύμωσαν και η κουνιάδα μου που τους άκουγε, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει, είχε πάθει νευρικό κλονισμό. Οι Τούρκοι στρατιώτες την πυροβόλησαν στον ώμο και όταν την είδε μέσα στα αίματα ο Άλκης, φοβήθηκε τόσο πολύ που άρχισε να τρέχει. Άκουγε πυροβολισμούς αλλά δεν κοιτούσε πίσω. Μαζί με τον Άλκη κατάφερε να σωθεί και η Χριστίνα, η φίλη του κουνιάδου μου. Πήγε στο Παραλίμνι και μετά από αρκετό καιρό, κατάφερα να την δω. Μου είπε ότι δεν είχαν σκοτώσει τα παιδιά μου.

Αγνοούμενοι είναι… 

Οι δίδυμες κόρες μου Κίκα και Μαρία. Θεέ μου!!! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι την ημέρα των γενεθλίων τους, χάθηκαν…
Ο γιος μου ο Ανδρέας που ήταν 5 χρονών. Το αγοράκι μου…
Η πεθερά μου η Αντριανή και ο πεθερός μου ο Κυριάκος
Η κουνιάδα μου η Σωτήρα με τα παιδιά της, τον 12χρονο Τάσο, τη 10χρονη Κούλα και τον 8χρονο Χρίστο
Ο κουνιάδος μου ο Γιώργος
Το ζευγάρι που έμενε στο σπίτι μας, η Ανδρονίκη και ο Σαββής.
Η γειτόνισσα μας η Μαρίτσα.

Ο σύζυγος μου δεν ήξερε τι συνέβη, τα έμαθε όταν γύρισε μετά από 8 ημέρες…

Παρακαλούσε να είχε πεθάνει, έχασε ολόκληρη την οικογένεια του, έχασα ολόκληρη την οικογένεια μου. Κάποια στιγμή, αποφασίσαμε να κάνουμε ακόμα ένα παιδάκι με την ελπίδα ότι ο πόνος μας θα απαλυνόταν κάπως. Μετά από χίλια βάσανα, καταφέραμε να αποκτήσουμε ένα αγοράκι. Έμεινα έγκυος μόλις παντρεύτηκε ο Άλκης.

Χιλιάδες κόλλες από χαρτί δεν αρκούν για να περιγράψει κανείς τον πόνο μας. Πολλοί μου είπαν να γράψω βιβλίο για τη ζωή μου. Προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα, πνίγομαι στα δάκρυα και σταματώ.
Με ρωτάνε συνέχεια τι νιώθω, τι πιστεύω για τα παιδιά μου, αν είναι ζωντανά ή νεκρά. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, τι να πω… Όσο υπάρχει όμως και η παραμικρή ελπίδα να είναι ζωντανοί, δεν θα κάνω μνημόσυνα. Να τα δω θέλω, έστω και για λίγο και ας πεθάνω…

Μακάρι να μην ερχόταν ποτέ εκείνη μέρα, να ήταν όλα όπως τότε που είχαμε δύναμη και χαρά στις ψυχές μας. Μακάρι να πηγαίναμε πίσω και να ήταν όλα όπως πριν…
Προσεύχομαι για τα παιδιά μου και παρακαλώ να υπάρχει ειρήνη στο κόσμο, να είμαστε όλοι αγαπημένοι μεταξύ μας, μόνο αυτό…».

Πηγή: ant1iwo.com