Πρόκειται για έναν πραγματικά υπέροχο άνθρωπο με φιλότιμο και καλή καρδιά. Πάντα χαμογελά γιατί η αγάπη του έχει ελαφρύνει το σταυρό που κουβαλά.
Ο Πανίκος Χατζηανδρέου αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 31/7/1968 στην Δερύνεια και έχω 2 αδέλφια. Ήμουν ένα υγιέστατο παιδί και τυχερό γιατί είχα μια όμορφη οικογένεια. Οι γονείς μου είναι υπέροχοι άνθρωποι όπως και τα αδέλφια μου.
Δυστυχώς, στα 13 μου διαγνώστηκα με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1. Ως πρώτη αντίδραση όταν διαγνώστηκα, ήθελα να κατανοήσω τι ήταν ο διαβήτης. Ήθελα να γνωρίζω πόσο δύσκολο θα ήταν για μένα να συνεχίσω τον τρόπο ζωής που είχα πριν, αν θα μπορούσα να ζω όπως και τα άλλα παιδιά…
Θυμάμαι στην πλατεία του χωριού, όλα τα παιδιά μαζεμένα να τρώνε παγωτό και εγώ να τα κοιτάω και να λέω μέσα μου: «καταραμένε διαβήτη». Εξαιτίας της ασθένειας, δεν μπόρεσα να καταταγώ στο στρατό. Αυτό η αλήθεια με πόνεσε περισσότερο απ΄ όλα. Πάντα μέσα μου όμως έλεγα: Το παν στη ζωή και στις καθημερινές μάχες είναι να αποδέχεσαι τον “αντίπαλο” και στην περίπτωση μου, ήταν ο διαβήτης.
Είχα τη δουλειά μου, ήμουν ταπελλογράφος και προσπαθούσα να ζω όσο πιο καλά μπορούσα αλλά και έντονα. Έβγαινα συχνά με τους φίλους μου και διασκέδαζα. Στα 30 μου γνώρισα τη σύζυγο μου, την Ιωάννα. Ήταν έγκυος όταν παντρευτήκαμε, αποκτήσαμε ένα υπέροχο αγόρι και ήμουν πολύ ευτυχισμένος. Νόμιζα ότι ο “εχθρός” μου, ο διαβήτης, δεν θα με ταλαιπωρούσε άλλο, έκανα όμως λάθος…
Άρχισα σιγά σιγά να χάνω την όραση μου. Ποτέ όμως δεν περίμενα ότι θα υπάρξει ολοκληρωτική απώλεια όρασης, ήμουν μόλις 32 ετών…
Τότε κατάλαβα ότι ο διαβήτης είναι η ασθένεια που προκαλεί μεγαλύτερο κόστος στην κοινωνία από οποιαδήποτε άλλη ασθένεια. Οι επιπλοκές του διαβήτη είναι πάρα πολύ σοβαρές, τύφλωση, εγκεφαλικό, έμφραγμα του μυοκαρδίου, ανικανότητα, νεφρική ανεπάρκεια, καρδιακή ανεπάρκεια, πληγές στα πόδια και ακρωτηριασμοί.
Πήγα σε πολλούς γιατρούς τόσο στη Κύπρο όσο και στο εξωτερικό. Έκανα αρκετές θεραπείες χωρίς όμως αποτέλεσμα. Όταν μου είπαν στην Αγγλία ότι δεν πρόκειται να βρω ξανά το φώς μου, είπα στη γυναίκα μου: «Πρέπει να χωρίσουμε, πρέπει να κοιτάξεις τη ζωή σου». Μου έδωσε ένα χαστούκι και μου είπε: «Αν το πάθαινα εγώ θα με άφηνες; Το ζευγάρι είναι μαζί και για τα δύσκολα». Από τότε είναι διαρκώς δίπλα μου, είναι σύζυγος, φίλη, ψυχολόγος, ο φύλακας Άγγελος μου! Ευχαριστώ κάθε μέρα το Θεό που έστειλε στο δρόμο μου αυτή τη γυναίκα.
Τα πρώτα 4 χρόνια ήταν πολύ δύσκολα…
Κλείστηκα στον εαυτό μου και δεν ήθελα να πάω πουθενά παρά μόνο στους γονείς μου. Οι φίλοι μου προσπαθούσαν να με πείσουν να αλλάξω, να βγαίνω και να κάνω μαζί τους ότι και πρώτα.
Όσο περνούσε ο καιρός γινόμουν όλο και χειρότερα. Δεν άκουγα κανέναν και φοβόμουν να γυρίζω πίσω στη ζωή. Κάποια στιγμή όμως κατάλαβα πως έτσι, θα ήμουν για πάντα δυστυχισμένος και μαζί μου όλη μου η οικογένεια. Ένα πρωί όμως είπα τέρμα, πρέπει να γυρίσω πίσω στη ζωή και τότε όλα άλλαξαν…
Έγινα όπως πριν, κοινωνικός και χαμογελαστός! Μπόρεσα να γίνω ξανά ευτυχισμένος. Κατάλαβα ότι η δύναμη που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος είναι πολύ μεγάλη και ότι μπορούσα να συνεχίσω τη ζωή μου ακόμα και χωρίς τη πιο σημαντική αίσθηση, την όραση.
Ο Θεός μου έστειλε ακόμα ένα δώρο…
Έγινα πατέρας για δεύτερη φορά. Πριν 10 χρόνια, ήρθε στη ζωή μας η Μαρία μας. Λίγα λεπτά μετά που γεννήθηκε, ο παιδίατρος μου την έφερε και την κράτησα στην αγκαλιά μου. Έκλαψα όσο ποτέ άλλοτε, μέσα μου πονούσα και ήθελα να φωνάξω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου: «Θεέ μου σε παρακαλώ δώσε μου το φως μου μόνο για ένα λεπτό, να δω το μωρό μου». Μετά ζήτησα από την Ιωάννα να μου περιγράψει το πρόσωπο της και μου είπε ότι μου μοιάζει πολύ. Ακόμα και τώρα, όλοι αυτό μου λένε, πόσο πολύ μου μοιάζει!
Η ζωή μου σήμερα…
Η Ιωάννα εργάζεται και φροντίζω τη Μαρία. Τη ξυπνώ το πρωί για να πάει σχολείο και τη βοηθάω να ετοιμαστεί. Μετά ακούω ειδήσεις, πάω στους γονείς μου και στο καφενείο. Το απόγευμα απολαμβάνω την οικογένεια μου και κάθε Τρίτη πάω στην σχολή Τυφλών. Βγαίνω συχνά με την οικογένεια και τους φίλους μου, όπως έκανα και παλιά.
Είμαι 18 χρόνια τυφλός αλλά είμαι χαρούμενος γιατί έχω την πιο όμορφη οικογένεια του κόσμου! Μια σύζυγο γεμάτη κατανόηση και αγάπη, τα υπέροχα παιδιά μου και τους γονείς μου. Η δύναμη της αγάπης με άλλαξε…
Δεν πρέπει να τα βάζουμε ποτέ κάτω, πάντα να παλεύουμε για το καλύτερο. Η ζωή φίλοι μου είναι γλυκιά όπως και να ‘ναι!».
Η Ιωάννα, σύζυγος του Πανίκου, αναφέρει:
«Στην αρχή όλα ήταν δύσκολα. Υπέφερα κάθε φορά που τον έβλεπα να πονάει, να νιώθει άσχημα. Μάθαμε όμως να αντιμετωπίζουμε το κάθε μας πρόβλημα με ψυχραιμία και αγάπη. Είμαστε από το 1998 μαζί και τον αγαπάω πολύ.
Τον άντρα μου τον αντιμετωπίζω σαν να βλέπει και ζούμε ήρεμοι και ευτυχισμένοι. Να δείτε πως παίζει με τα παιδιά του…
Στη ζωή μου έμαθα ότι η αγάπη δεν μετριέται με τα λόγια αλλά με τις θυσίες που μπορείς να κάνεις. Η ομορφιά της αγάπης κρύβει μέσα της τη θυσία! Η αγάπη δεν είναι κτητική, είναι θυσιαστική».