Δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή τους, δεν πρόλαβαν να κάνουν τη δική τους οικογένεια, τα δικά τους παιδιά. Κανείς δεν πίστευε ότι εκείνο το απόγευμα της Πέμπτης, θα μετατρεπόταν σε εφιάλτη.
Οι αδελφές τους, Νίκη και Χριστίνα, περιγράφουν στο ant1iwo όλα όσα συνέβησαν πριν και μετά την κηδεία.
Η κυρία Νίκη Κοσμά από το Λιοπέτρι αναφέρει:
«Ήμασταν 8 αδέλφια, 5 κορίτσια και 3 αγόρια. Δυστυχώς τα αδέλφια μας Νικόλας και Παγκράτιος, έφυγαν από τη ζωή πολύ νωρίς. Ο Νικόλας ήταν 22 ετών και ο Παγκράτιος 20. Έμεναν με τους γονείς μας ενώ οι υπόλοιποι ήμασταν παντρεμένοι και είχαμε τα δικά μας σπίτια.
Ήταν άξια παλικάρια, δουλευταράδες και καλόκαρδοι. Ήταν γεωργοί στο επάγγελμα αν και ο Παγκράτιος, συχνά μου έλεγε πως δεν ήθελε να μείνει στα χωράφια. Ήθελε να πάει στο εξωτερικό να δουλέψει και συγκεκριμένα στα καράβια. Θυμάμαι πάντα του έλεγα: «Που θα πας Παγκράτιε μου και να μας αφήσεις, να μείνεις στον τόπο σου, κοντά στην οικογένεια σου».
Ήταν 19 Δεκεμβρίου του 1986…
Ήρθαν το μεσημέρι για φαγητό στο σπίτι και επέστρεψαν πίσω στο χωράφι μαζί με τον αδελφό μας, τον Ανδρέα.
Δεν υπήρχε τότε ο Νότιος Αγωγός (η συλλογή και η αποθήκευση πλεονασμάτων νερού που προηγουμένως έρεαν προς τη θάλασσα και η μεταφορά τους γίνεται μέσω διαπεριφερειακού αγωγού στις περιοχές όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη νερού) και για να ποτίσουν τις πατάτες, έπρεπε να βγάλουν νερό από το πηγάδι. Τα αδέλφια μου ήθελαν να ξέρουν μέχρι ποιο σημείο υπήρχε νερό. Πρώτα, μέσα στο πηγάδι κατέβηκε ο Νικόλας με το βίντζι.
Πέρασαν αρκετά λεπτά και όταν προσπάθησαν να τον τραβήξουν προς τα επάνω διαπίστωσαν πως ο Νικόλας δεν ήταν πάνω στη θέση την οποία είχε γαντζωθεί
Μια πιθανή εξήγηση, είναι ότι ο αδελφός μου λιποθύμησε και έπεσε από το βίντζι πριν προλάβει να φωνάξει να τον ανεβάσουν επάνω. Άρχισαν να τον φωνάζουν αλλά τίποτα και τότε ζήτησε ο Παγκράτιος να τον δέσουν για να κατέβει εκείνος να τον βρει.
Μετά από μερικά λεπτά, προσπάθησαν να τον τραβήξουν προς τα επάνω αλλά εκείνος επέμενε να μείνει περισσότερο μέχρι να βρει τον αδελφό του. Όταν βγήκε ήταν μισοπεθαμένος. Ειδοποίησαν ασθενοφόρο μα μόλις έφτασε, το αγόρι μας πέθανε.
Ήθελε να κατέβει και ο Αντρέας μας αλλά ευτυχώς δεν το έκανε. Εντωμεταξύ ακούσαμε την αμπούλα αλλά που να φανταστούμε…
Τον Νικόλα μας όσο και αν προσπάθησαν, κανείς δεν μπόρεσε να τον βρει μέχρι που ήρθανε Άγγλοι ειδικοί με οξυγόνα από την Βάση Δεκέλειας. Βρέθηκε 2 μέρες μετά. Είχε φουσκώσει όλο του το σώμα από τις πολλές ώρες μέσα στο νερό. Τα αδέλφια μου, πέθαναν λόγω έλλειψης οξυγόνου.
Ο πατέρας μας ήταν Αυστραλία στην μεγάλη μας αδελφή. Δεν μπορέσαμε να τον ξεγελάσουμε από το τηλέφωνο, το κατάλαβε και επέστρεψε στο νησί με την αμέσως επόμενη πτήση.
Βυθιστήκαμε στο πένθος, μαζί και όλο το χωριό. Χάσαμε δυο υπέροχους νέους, δυο πραγματικούς λεβέντες.
Μαζί με τους γονείς μας αποφασίσαμε, με την περιουσία που τους αναλογούσε, να τους χτίσουμε μια εκκλησία.
Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας που είναι δίπλα από το σπίτι μου, χτίστηκε στην μνήμη τους. Νικόλα και Παγκράτιε μου, Αιωνία σας η μνήμη».
Η κυρία Χριστίνα Θεόκλητου από το Λιοπέτρι αναφέρει:
«Ήμουν 8 μηνών έγκυος όταν έχασα τα αδέλφια μου. Κανείς μας δεν μπορούσε να αντέξει τον πόνο. Θυμάμαι τότε χρειάστηκε να με πάρουν στον γιατρό μου γιατί δεν μπορούσα να ηρεμίσω.
Προσευχόμουν συνέχεια και έλεγα στο Θεό:«Σε παρακαλώ πάρε τους σε ένα καλό μέρος, έχε τους δίπλα Σου». Μέρα και νύχτα έβλεπα τον ουρανό και έλεγα κάθε φορά την ίδια ευχή.
Είχαν περάσει 3 μέρες από την κηδεία τους όταν…
Ήμουν ξύπνια αλλά ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και κοίταζα τον ουρανό.
Ήταν 4 τα ξημερώματα και προσευχόμουν. Κάποια στιγμή είδα έντονο φως στον ουρανό και ταράχτηκα πάρα πολύ. Το φως έβγαινε από μια μεγάλη πόρτα, δεν ήταν όνειρο και δεν ήταν της φαντασίας μου. Γονάτισα και προσευχήθηκα ξανά και ξανά. Τώρα ήξερα πως τα αδέλφια μου ήταν δίπλα Του. Το είπα στους δικούς μου και αυτό, μας έδωσε μεγάλη παρηγοριά. Πολλές φορές τους έβλεπα μέσα στο σπίτι μου να στέκονται μα όταν τους πλησίαζα χανόντουσαν.
Εφτά χρόνια μετά, έφυγε και ο πατέρας μας, πήγε να τους συναντήσει. Είκοσι χρόνια αργότερα η μάνα μας. Δεν βγήκαν λεπτό από το μυαλό και την καρδιά μας. Σήμερα θα είχαν τη δική τους οικογένεια, τα δικά τους παιδιά. Θα τους βλέπαμε και θα καμαρώναμε αλλά δυστυχώς…
Αιωνία σας η μνήμη αγαπημένα μου αδέλφια και γονείς».
Πηγή: ant1iwo.com