Είναι μια ιστορία που λες ότι συμβαίνει μόνο στα μυθιστορήματα…
Πέρασε από πολλές θλίψεις και δοκιμασίες. Είχε όμως υπομονή, πίστη και γερό στομάχι για να μην πέσει κάτω, για να σταθεί… Όλοι της έλεγαν: «Μη νομίζεις όμως πως δε θα τα καταφέρεις, θα τα καταφέρεις γιατί είσαι δυνατή» μα εκείνη πάντα τους απαντούσε: «Αντλώ δύναμη από την πίστη μου στην Παναγία. Αυτή η πίστη με έχει κρατήσει όρθια στις δύσκολες στιγμές».
Δυστυχώς…
Η απώλεια του δικού σου ανθρώπου είναι ίσως το πιο δύσκολο πράγμα να διαχειριστείς, πόσο μάλλον όταν, ταυτόχρονα πρέπει να παλεύεις και για την υγεία των παιδιών σου.
Η Άννα-Μαρία Καλλή από το Λιοπέτρι αναφέρει στο ant1iwo:
«Μεγάλωσα σε μια πολύ φτωχή οικογένεια. Ζούσαμε 20 άτομα σε 55 τετραγωνικά, ουσιαστικά σε ένα δωμάτιο και δεν είχαμε χρήματα ούτε για τα απαραίτητα. Ήμασταν 18 αδέλφια και είμαι η 16η στη σειρά.
Όταν τελείωσα το Δημοτικό, οι γονείς μου με έστειλαν να μάθω ράψιμο. Μερικά χρόνια αργότερα, έπιασα δουλειά σε ένα εργοστάσιο με μάρμαρα. Όταν έγινα 23 ετών, αρραβωνιάστηκα έναν συγχωριανό μου, τον Ανδρέα που ήταν 21 ετών. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος, αγαπούσε το Θεό και την εκκλησία. Ήταν τίμιος και εργατικός. Κοντά του ένιωθα ευτυχισμένη.
«Όσο και αν πονάς, πρέπει να χαμογελάς γιατί μόνο έτσι κάνεις τα παιδιά σου ευτυχισμένα»
Μετά από ένα χρόνο έγινε ο γάμος και μαζί αποκτήσαμε 4 υπέροχα παιδιά. Δυστυχώς όμως, δεν πρόλαβε να χαρεί τίποτα στη ζωή του. Όταν έγινε 26 ετών, αρρώστησε. Δεν ήθελε να πάει στο νοσοκομείο για εξετάσεις και σχεδόν κάθε μέρα, ενώ πήγαινε το πρωί κανονικά στη δουλειά του, λίγες ώρες αργότερα, τον έφερναν σπίτι εξαντλημένο από τους πόνους. Μας έλεγε: «Με πονάνε όλα μου τα κόκκαλα» και πολλές φορές, τον πηγαίναμε με το ζόρι στο γιατρό και αφού του έβαζαν μια παυσίπονη, ερχόμασταν πίσω. Κάποια στιγμή άρχισε να φουσκώνει επικίνδυνα η κοιλιά του και έχανε συχνά το φώς του. Ήμουν 5 μηνών έγκυος όταν δέχτηκε να τον πάμε για ιατρικές εξετάσεις. Τότε μάθαμε ότι είχε λευχαιμία. Δεν ήξερα τι ήταν η λευχαιμία… Ζήσαμε τον χειρότερό μας εφιάλτη.
Λίγους μήνες αργότερα…
Έπρεπε να αντιμετωπίσουμε μια ακόμα μεγάλη δοκιμασία…
Το βρέφος μας γεννήθηκε με πολύ σοβαρή απώλεια ακοής. Ο ίδιος γιατρός εξέτασε και την Μαρία μας, το τρίτο μας παιδάκι που ήταν 4 χρονών. Δεν μιλούσε μα όλοι πιστεύαμε πως σύντομα θα μας έλεγε τις πρώτες τις λεξούλες και πως η καθυστέρηση ομιλίας στα παιδιά δεν είναι ανησυχητική. Όταν μου είπε πως και η Μαρία έχει πολύ σοβαρής μορφής βαρηκοΐα, κόντεψα να τρελαθώ. Δεν ήξερα με ποιον τρόπο να βοηθήσω τα παιδιά μου…
Δεν είχα ούτε άδεια οδηγού και αυτό δυσκόλευε ακόμα περισσότερο τη ζωή μας. Ζητούσα καθημερινά από συγγενείς και φίλους να μας πηγαίνουν στα νοσοκομεία. Έκανα ότι μπορούσα, έτρεξα παντού… Το μόνο που ήθελα ήταν να σωθεί ο άντρας μου και να γίνουν εντελώς καλά τα παιδιά μου.
Υπέφερα πάρα πολύ τους 4 μήνες που ο Ανδρέας ήταν στο Ισραήλ. Δεν δεχόταν να πάω μαζί του, μου έλεγε: «Εσύ θα μείνεις στα παιδιά μας, κανείς δεν θα τα προσέχει τόσο καλά όσο η μάνα τους. Μη με σκέφτεσαι εμένα, θα είναι οι γονείς μου και τα αδέλφια μου μαζί μου στο νοσοκομείο».
Έτρεχα καθημερινά τα 2 μικρότερα στις θεραπείες τους και τα 2 μεγαλύτερα ήταν πάντα κολλημένα πάνω μου. Ονειρευόμουν τη στιγμή που θα γυρνούσε πίσω καλά και όλοι μαζί, θα αρχίζαμε ξανά να κάνουμε όνειρα. Τα βράδια κοιμόμουν αγκαλιά με τα γράμματα που μου έστελνε κάθε φορά που ερχόταν κάποιος από τους δικούς του πίσω στην Κύπρο. Θεέ μου!!! Όλα εκείνα τα γράμματα…
Μου έγραφε ποιήματα αλλά και πόσο πολύ μας αγαπούσε και μου ζητούσε συγνώμη για τις ώρες που δεν ήταν στο σπίτι μαζί μας. Τις ώρες που ήταν στο καφενείο και με άφηνε μόνη με τα παιδιά. Ένιωθα όμως ότι σιγά σιγά έχανε τη δύναμη και την ελπίδα του…
Οι γιατροί του έλεγαν ότι πάει καλύτερα μα αυτός βυθίστηκε στην απογοήτευση και ήθελε να “φύγει”. Τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει. Έπεισε τον εαυτό του ότι ποτέ δεν θα γινόταν καλά και πως μόνο ο θάνατος ήταν η λύση. Λίγους μήνες αργότερα, ήρθε δυστυχώς το τέλος που τόσο πολύ επιθυμούσε…
Όταν έφυγε από τη ζωή ο άντρας μου, έφυγα και εγώ με πολλούς τρόπους… Ήταν πολύ τραυματικό ότι δεν μπορούσα πια να τον δω, να του μιλήσω, να τον πάρω ένα τηλέφωνο…
Σκεφτόμουν διαρκώς τα παιδιά μου και αναρωτιόμουν πόσο διαφορετικά είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται χωρίς τον πατέρα τους δίπλα τους. Ήθελα να τον βλέπουν στον ύπνο τους στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους και να τους δείχνει το δρόμο.
Θεέ μου!!! Πόσο δύσκολες στιγμές περάσαμε με τα παιδιά μου. Θυμάμαι που δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια και περίμενα μέχρι να ξημερώσει η μέρα για να σταματήσουν οι αναμνήσεις να βασανίζουν το μυαλό μου.
Ποτέ όμως δεν πρόκειται να ξεχάσω πόσο πολύ με βοήθησαν τα αδέλφια μου και ο κόσμος. Ξυπνούσα το πρωί και έβρισκα έξω από την πόρτα μου σακούλες γεμάτες τρόφιμα. Δεν μου έλειψε ποτέ το κρέας. Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου!!!
Από τότε πέρασαν 18 ολόκληρα χρόνια…
Τα παιδιά μου μεγάλωσαν και είμαι πολύ περήφανη για εκείνα. Είναι καλοί άνθρωποι, με ήθος και αρχές. Βέβαια με στεναχωρεί που στο Πανεπιστήμιο η Μαρία μου, λόγω του προβλήματος της υγείας της, έχει κάποια θέματα. Πολλές φορές οι καθηγητές είναι τόσο αδιάφοροι που οι γονείς απελπίζονται και διερωτώνται τι θα μπορούσαν να κάνουν για να βοηθήσουν περισσότερο τα παιδιά τους. Η Μαρία μου μίλησε στο ant1iwo για όλα όσα πέρασε και για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά.
Ξέρω ότι…
Όταν τα παιδιά σου αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας ή κάποια αναπηρία, μια φωτιά λιώνει πάντα τα σωθικά σου. Όταν ο ένας γονέας “φύγει” ο πόνος είναι πολύ βαθύς και η οικογένεια δεν είναι πια ολόκληρη, δεν είναι πια ολοκληρωμένη.
Μα όσο και αν πονάς, πρέπει να χαμογελάς γιατί μόνο έτσι κάνεις τα παιδιά σου ευτυχισμένα».
Πηγή: ant1iwo.com