Άρθρο: Χριστιάνα Διονυσίου / ANT1
Η ζωή αυτού του άντρα είναι ένα εφιαλτικό όνειρο που το βλέπει, δυστυχώς, με ανοιχτά μάτια…
Ο Μιχάλης Φιλίππου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παραλίμνι. Είναι 47 ετών και ζει εδώ και αρκετούς μήνες σε ένα σπίτι- τρώγλη, στο οποίο δεν υπάρχουν πόρτες, παράθυρα, μπανιέρα, νερό αλλά και ηλεκτροδότηση. Έχει να κάνει μπάνιο εδώ και τρεις μήνες. Η εξαθλίωση σε όλο της το μεγαλείο.
Είναι ένας άνθρωπος που είναι «φορτωμένος» με τόσα δικά του θέματα, προσωπικά τραύματα, προβλήματα, πληγές και άλυτα ζητήματα. Γεμάτος ανασφάλεια, διστακτικότητα, φοβίες, χαμηλή αυτοεκτίμηση, έλλειψη αυτοσεβασμού και κινήτρων για τη συνέχιση της ζωής.
Έχει μια φοβισμένη και γεμάτη αναστάτωση ψυχή
Υποφέρει και μετανιώνει για τα λάθη του. Ζητά συγνώμη αλλά και μία δεύτερη ευκαιρία να ζήσει, για να επανορθώσει. Μόνο λίγη αγάπη και αποδοχή, αυτό μόνο και δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος.
Ο κύριος Φιλίππου αναφέρει στο ant1.com.cy:
«Οι αρνητικές παιδικές εμπειρίες μου άφησαν ένα μόνιμο σημάδι…
Η παραμέληση, η χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά και τα λάθη μου- μικρά και μεγάλα-, είναι η αιτία που βρίσκομαι σήμερα σε αυτή την τόσο άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Νιώθω σαν να είμαι ένα τίποτα, ένας άχρηστος…
Ο θυμός και η απελπισία με οδήγησαν να θέλω να δώσω πολλές φορές τέλος στη ζωή μου.
Κάποτε εργαζόμουν στις οικοδομές, είχα οικογένεια, παιδιά. Σήμερα δεν έχω τίποτα… Τα λάθη, το αλκοόλ και η κατάθλιψη με κατέστρεψαν. Ζητώ όμως συγνώμη και ζητώ μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
Σήμερα για μένα ήταν Χριστούγεννα…
Το πρωί ήρθε ένας γείτονας και μου μίλησε. Μου είπε ότι θέλει να με βοηθήσει να «βρω τα πόδια μου», να ζήσω ξανά. Εκείνο το φιλικό χτύπημα στον ώμο, μου έδωσε απίστευτη δύναμη. Ξαφνικά ένιωσα ότι κάποιος νοιάζεται για μένα, έχω ένα φίλο.
Αισθάνομαι κοινωνικά αποκλεισμένος
Κανείς δεν θέλει να μου δώσει λίγες σταγόνες αγάπης, φιλίας… Αυτό με κάνει να θέλω να κάνω μεγαλύτερο κακό στον εαυτό μου. Είμαι για όλους χαμένη υπόθεση και δεν έχουν άδικο, πώς να δώσει κανείς αγάπη σε έναν αλκοολικό που υποφέρει ψυχολογικά και που δεν πέτυχε τίποτα στη ζωή του. Αλήθεια, νιώθω τόσο ανάξιος, ανίκανος, άχρηστος και αδύναμος.
Ο δικός μου όμως Άγιος Βασίλης…
Ο συγχωριανός μου και γείτονας, ο δικός μου Άγιος Βασίλης, σήμερα γέμισε την ψυχή μου με ελπίδα. Έχω πια έναν φίλο και αυτό μου έδωσε απίστευτη χαρά.
Αύριο μαζί με τους φίλους του θα μου φτιάξει το σπίτι, θα μου φέρει κρεβάτι. Σήμερα μου έφερε καθαρά ρούχα και φαγητό. Δεν πήγε στη δουλειά του για να τρέξει εμένα. Τον ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου. Ο δικός μου Άγιος Βασίλης, έδωσε σήμερα σε έναν τελειωμένο, «νεκρό» άνθρωπο, δύναμη για να μπορέσει να δει για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό με αισιοδοξία τη ζωή.
Ντρέπομαι για την κατάντια μου και ζητώ από την κοινωνία να με συγχωρέσει και να μου δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, όπως ακριβώς έκανε σήμερα και αυτός ο άνθρωπος.
Έκανα λάθη που όμως μετανιώνω πικρά. Ζητώ συγνώμη από τους ανθρώπους που πλήγωσα. Θέλω να βρω μια δουλειά. Να εργαστώ, να αποδείξω στον εαυτό μου αλλά και σε όσους κάποτε πίστεψαν σε μένα ότι μπορώ να αλλάξω, να γίνω ένα ωφέλιμο και παραγωγικό μέλος της κοινωνίας. Επίσης, αν πρέπει, ναι! Επιθυμώ να ενταχθώ σε διαδικασία απεξάρτησης, ώστε να μπορέσω να σωθώ, να ζήσω σαν κανονικός άνθρωπος.
Σας παρακαλώ, βοηθήστε με να βρω μια δουλειά, λίγα καθαρά ρούχα. Δώστε μου μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω για να επανορθώσω. Δεν θα είμαι ποτέ ξανά ο ίδιος.
Ζητώ από την κοινωνία μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή
Απαλλαγμένη από τα βάρη του παρελθόντος.
Το ξέρω ότι θα κάνω λάθη. Πιο λίγα όμως και όχι τόσο ακριβά σαν τα προηγούμενα.
Ζητώ μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω».
Όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία επειδή όλοι χρειαζόμαστε μια δεύτερη ευκαιρία. Τουλάχιστον όσοι αξίζουν τον κόπο και δεν έχουν ξεπεράσει τα όρια. Αυτό δεν θέλει και ο Θεός; Αυτές τις τόσο δύσκολες εποχές ας μην αφήσουμε κανέναν συνάνθρωπό μας χωρίς αγάπη, ας μάθουμε να συγχωρούμε. Τότε και μόνο τότε η γη θα γεμίσει Φως!
Άρθρο: Χριστιάνα Διονυσίου / ANT1