«Υπάρχουν φορές που λυγίζεις, αλλά το θέμα είναι να συνεχίσεις και τα καταφέρεις».
Και η Μαρία συνέχισε, τα κατάφερε και επέστρεψε πλέον στην οικογένεια της.
Η 40χρονη Μαρία Μάρκου, σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών ηλικίας 18 και 14 ετών, βγήκε νικήτρια μετά από πολύμηνη μάχη που έδωσε με τη λευχαιμία σε Νοσοκομείο της Γερμανίας και από το Σάββατο (6/11) είναι έτοιμη να συνεχίσει τη ζωή της από εκεί που την άφησε.
Η Μαρία από το Παραλίμνι διηγήθηκε στο SigmaLive τη δική της ιστορία, μας εξήγησε πώς αντιμετώπισε τη σκληρή μάχη που έδωσε. Μας απαντά ακόμη για το πώς άλλαξε η ζωή της μετά από την περιπέτεια που πέρασε με την υγεία της.
Πότε διαγνώστηκες με λευχαιμία;
Αρχικά διαγνώστηκα τον Ιούνιο του 2020 με μυελοΐνωση. Είχα λιποθυμίες και νοσηλεύθηκα στο Νοσοκομείο για 15 μέρες. Με παρακολουθούσε γιατρός και κάθε 10 μέρες έκανα αναλύσεις. Με ενημέρωσαν ότι υπήρχε πιθανότητα να μετατραπεί σε λευχαιμία. Στις 3 Μαρτίου του 2021 διαγνώσθηκα με λευχαιμία. Έβλεπα τι θα ερχόταν και ήμουν προετοιμασμένη για τα όσα θα αντιμετωπίσω. Δεν ήταν ένα σοκ για εμένα, τους έλεγα ότι έχω λευχαιμία πριν καν διαγνωστώ.
Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση και πως το ανακοίνωσες στην οικογένειας σου;
Σοκαρίστηκα στην πρώτη μου διάγνωση, καθώς ήταν κάτι σπάνιο για την ηλικία μου. Αντιλήφθηκα ότι θα αντιμετωπίσω κάποιο είδος καρκίνου και ήμουν αισιόδοξη όταν με ενημέρωσαν για τη μεταμόσχευση. Σοκαρίστηκε και η οικογένεια μου, είχαν απορίες αλλά με είδαν δυνατή και το πήραν σχετικά καλά. Τους εξήγησα ότι είναι δύσκολο, αλλά με τη βοήθεια τους θα το αντιμετωπίζαμε.
Τα παιδιά σου πως το αντιμετώπισαν; Κατανόησαν την κατάσταση;
Όσον αφορά τα παιδιά μου τους εξήγησα τι είναι ακριβώς η ασθένεια και ότι μπορεί να μετατραπεί σε κάτι χειρότερο. Τους εξήγησα ότι θα χάσω τα μαλλιά μου λόγω των χαπιών και ότι πιθανόν να λείπω για μέρες στο Νοσοκομείο. Είναι αρκετά ώριμοι και μου είπαν ότι θα τα καταφέρεις μάμμα και θα πάνε όλα καλά. Έπαιρνα δύναμη από τα παιδιά μου και αυτά από μένα.
Υπήρξε στιγμή που φοβήθηκες ότι δεν θα ανταπεξέλθεις σε αυτή την πρόκληση που είχες μπροστά σου;
Σίγουρα υπάρχει στιγμή που δεν αντέχεις άλλο. Κουράζεσαι γιατί είναι κάτι που χρειάζεται χρόνο. Είσαι μέρες και ώρες μόνος σου κλεισμένος σε ένα δωμάτιο και λόγω της covid19 δεν μπορούσα να έχω επισκέψεις. Υπάρχουν φορές που λυγίζεις αλλά το θέμα είναι να τα καταφέρεις και συνεχίσεις. Έτσι και αλλιώς δεν υπάρχουν επιλογές. Χρειάζεσαι αυτοέλεγχο, δύναμη, υπομονή και να έχεις καλή ψυχολογία. Χωρίς ψυχολογία δυσκολεύει ακόμη περισσότερο η κατάσταση.
Πότε έγινε η διακομιδή σου σε Νοσοκομείο της Γερμανίας;
Στη Γερμανία πήγα 19 Μαΐου το 2021 όπου έγινε η μεταμόσχευση. Γνώριζα από πριν άτομα τα οποία χρειάστηκαν νοσηλεία στο συγκεκριμένο Νοσοκομείο και έτσι αποφάσισα να πάω Γερμανία παρά την επιλογή που είχα για νοσηλεία σε Νοσοκομείο της Ελλάδας.
Πως ήταν η εμπειρία σου στη Γερμανία και ποια ήταν η αντιμετώπιση που είχες από το ιατρικό προσωπικό;
Ήταν εξαιρετική η αντιμετώπιση που είχα. Υπήρξε κάποια δυσκολία, καθώς δεν μιλούσαν όλοι αγγλικά. Για έξι μήνες που χρειάστηκε να είμαι στη Γερμανία είχα στο πλευρό μου τον πατέρα μου. Ήταν ο φύλακας άγγελος μου γιατί ήταν δίπλα μου συνεχώς. Φυσικά τη ζωή μου την έσωσε η αδελφή μου η οποία ήταν συμβατή μαζί μου. Ο σύζυγος μου έμεινε πίσω και ανάλαβε το σπίτι μας και τη φροντίδα των παιδιών μας.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που αντιμετώπισες κατά τη νοσηλεία σου;
Εκτός από το γεγονός ότι ήμουν μακριά από την οικογένεια μου και τη χώρα μου, ήμουν και κλεισμένη σε ένα δωμάτιο για μέρες και έπρεπε να βρω κάτι για να περνώ την ώρα μου. Φυσικά υπήρχε ο πόνος της ασθένειας και τα συμπτώματα της μεταμόσχευσης.
Εκεί γνώρισες και τον Θανάση Αθανασίου ο οποίος αντιμετώπιζε και εκείνος τη λευχαιμία;
Με τον Θανάση μίλησα πριν πάω στην Γερμανία. Είναι αρκετά παρόμοια η ασθένεια που έχουμε και μου είπε τα καλύτερα για το Νοσοκομείο. Δίναμε δύναμη ο ένας στον άλλον, ενώ είμαστε και οι δύο ποδοσφαιρόφιλοι. Κάποιος που πέρνα το ίδιο μαζί σου κατανοεί τα πάντα.
Εκτός από την Ομόνοια από που αλλού έλαβες βοήθεια;
Γενικά είχα στήριξη από όλες τις ομάδες και ειδικά από την ομάδα μου όταν το γνωστοποίησα. Με βοήθησαν, μάζεψαν λεφτά, δόθηκαν διάφορα ενθύμια από παλαίμαχους και νυν ποδοσφαιριστές, δόθηκαν φανέλες για δημοπρασία. Ακόμη και επιχειρήσεις και απλός κόσμος από όλη την Κύπρο έσπευσαν να με βοηθήσουν. Τους υπερευχαριστώ όλους γιατί χωρίς την οικονομική στήριξη δεν θα μπορούσα να επιβιώσω στη Γερμανία. Φυσικά η θεραπεία ήταν καλυμμένη από το κράτος.
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε όσους αντιμετωπίζουν κάποια σοβαρή ασθένεια τη δεδομένη στιγμή;
Όποιος αντιμετωπίζει οποιαδήποτε ασθένεια πρέπει να έχει υπομονή, δύναμη και πίστη. Το πιο σημαντικό είναι η αισιοδοξία και η καλή ψυχολογία για να το αντιμετωπίσει. Αν δεν πιστεύεις τότε είναι δύσκολο και να το αντιμετωπίσεις. Αν συνεχώς έχει στο μυαλό σου κάτι κακό, τότε είναι αδύνατο να πολεμήσεις για το καλό.
Η επόμενη μέρα τί φέρνει για εσένα; Ποιοι είναι οι στόχοι σου και τα όνειρα σου;
Συνεχίζω να επισκέπτομαι τον αιματολογικό θάλαμο του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Χρειάζεται παρακολούθηση γιατί δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα. Είναι δύσκολο γιατί είναι σαν να ξαναγεννιέσαι, ξεκινάς από το μηδέν. Χρειάζεται χρόνο για να επανέλθει κάποιος στη φυσιολογική του ζωή. Θα ήθελα σε κάποια στιγμή να επιστρέψω στη δουλειά μου. Φυσικά είναι δύσκολες οι συνθήκες εργασίες ενός μάγειρα, αλλά θα ήθελα να επιστρέψω, αλλιώς θα αφιερωθώ στην οικογένεια μου και θα ζω ξεχωριστά την κάθε στιγμή.
sigmalive.com