ΣΩΤΗΡΑ: Φλώρα Μάρκου – Η γυναίκα που πάλεψε 3 φορές με τον καρκίνο

Του Μαρίνου Παυλικκά*:

Η Φλώρα Μάρκου είναι ένα παράδειγμα αγωνιστικότητας ενάντια στον καρκίνο.

Στα 57 της χρόνια έχει περπατήσει τον δικό της ατέλειωτο γολγοθά, έχει παλέψει με την επάρατη νόσο τρεις φορές και τις δύο βγήκε νικήτρια. Όμως τη μια φορά βγήκε προδομένη από τον αγώνα όταν έχασε το δεκάχρονο αγγελούδι της.

Ο αισιόδοξος χαρακτήρας της Φλώρας Μάρκου αλλά και η έντονη ενασχόλησή της με τα κοινά, ήταν το φάρμακο το οποίο την ανακούφιζε, όπως λέει, από τον σωματικό αλλά και από τον ψυχικό πόνο

Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν το σπάνιο χάρισμα να μεταδίδουν μία αστείρευτη αισιοδοξία και μία ειλικρινή εκτίμηση για όλα τα μεγάλα αλλά και μικρά που της έχει χαρίσει η ζωή. Η κυρία Φλώρα Μάρκου, από τη Σωτήρα, στα 56 της χρόνια έχει περπατήσει τον δικό της ατέλειωτο Γολγοθά, έχει παλέψει με την επάρατη νόσο τρεις φορές και τις δύο βγήκε νικήτρια, όμως τη μια φορά βγήκε προδομένη από τον αγώνα όταν έχασε το δεκάχρονο αγγελούδι της. Παρ’ όλα αυτά αποτελεί παράδειγμα ψυχικής ρώμης και ηρωισμού για κάθε καρκινοπαθή με την αισιόδοξη στάση της απέναντι στη ζωή αλλά και τον τρόπο με τον οποίο έχει παλέψει με τις κακουχίες της ζωής.

Οι απώλειες

Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς συναντώντας την είναι το μόνιμα ζωγραφισμένο αυθεντικό χαμόγελο στο πρόσωπό της. Ένα χαμόγελο που σε ξεγελά, πιστεύοντας πως η γυναίκα αυτή είχε την τύχη να μη βασανιστεί στη ζωή της. Κάθε άλλο, όμως. Το 1978 έρχεται στον κόσμο το πρώτο της παιδί. Στα επτά της, όμως, χρόνια η μικρή Μαρία θα διαγνωστεί με καρκινικό όγκο στον εγκέφαλο. Δίνει για τρία χρόνια την άνιση μάχη και πεθαίνει ανήμερα τη γιορτή του Αποστόλου Ανδρέα το 1988, σε ηλικία δέκα ετών.

Ο χαμός της δεκάχρονης Μαρίας ήταν το πρώτο χτύπημα στη ζωή της κυρίας Φλώρας. Όμως, έπρεπε να σταθεί στα πόδια της για να μεγαλώσει το δεύτερο παιδί, την 6χρονη τότε Γεωργία. Η απώλεια ενός παιδιού, περιγράφει η κυρία Φλώρα, είναι μια πληγή που δεν επουλώνεται ποτέ. 29 χρόνια πέρασαν από τότε, όμως δεν έχει περάσει, σχεδόν, ούτε μία μέρα χωρίς να επισκεφθεί τη Μαρία στην τελευταία της κατοικία και ν’ ανάψει το καντήλι της.

Ο χωρισμός

Τον χαμό του παιδιού της διαδέχεται μερικούς μήνες αργότερα ο χωρισμός από τον σύζυγό της. Ένας χωρισμός που, όπως παραδέχεται, προέκυψε μετά τις δυσκολίες που ακολούθησαν από τον θάνατο της πρωτότοκης κορούλας της. Η Φλώρα Μάρκου στέκεται και πάλι στα πόδια της για να μεγαλώσει τη δεύτερη κόρη τους. Η Γεωργία μεγαλώνει μόνη χωρίς πατέρα, αλλά με μια μητέρα που κουβαλούσε τον σταυρό της απώλειας και του χωρισμού. Σε μια μικρή κοινωνία της δεκαετίας του ’90 που, όπως λέει και η ίδια, δύσκολα αποδεχόταν το μονογονεϊκό μοντέλο της οικογένειας.

Φοβούμενη την κοινωνική κατακραυγή, αναγκάζεται, όπως λέει, να μην προσφέρει απλόχερα όσα ένας γονιός προσφέρει στο παιδί του και κυρίως κατά την παιδική ηλικία της 35χρονης σήμερα Γεωργίας, όταν η κυρία Φλώρα προτιμούσε να αποφεύγουν τις βόλτες, για να προστατεύονται από τα επικριτικά βλέμματα του κόσμου. Παράλληλα, προσπάθησε και βρήκε δουλειά για να μπορέσει να προσφέρει οικονομική ανάσα στην ίδια και το μονάκριβο παιδί της.

Η πάλη με την επάρατη νόσο

Το 2000 η Γεωργία φεύγει για σπουδές στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών. Ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 2001, η κυρία Φλώρα θα διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού. Ένας νέος Γολγοθάς θα ξεκινήσει. Η Γεωργία διακόπτει τις σπουδές της για να παρέχει την πλήρη στήριξη στη μητέρα της. Στις 27 Αυγούστου υποβάλλεται σε επέμβαση και ακολουθούν οι ακτινοθεραπείες και χημειοθεραπείες στο Ογκολογικό Κέντρο Τράπεζας Κύπρου. Η επίπονη θεραπεία διήρκεσε έξι ολόκληρους μήνες.

Σε όλο αυτό το διάστημα δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να εργάζεται κανονικά, ενώ, όπως αναφέρει, την κάθε συνεδρία στο Ογκολογικό Κέντρο διαδεχόταν μία ολόκληρη εβδομάδα πόνου και σωματικής κόπωσης. Παρ’ όλα αυτά, παρά τις συχνές απουσίες αλλά και τη μεγάλη ταλαιπωρία που υπέστη από τη θεραπεία, τόσο οι εργοδότες της, όσο και οι συνάδελφοί της, της επέδειξαν μία πρωτόγνωρη στήριξη, για την οποία μέχρι σήμερα νιώθει ευγνώμων.

To 2013, στο σημείο της προηγούμενης επέμβασης εντοπίζει η ίδια νέο όγκο. Επισκέπτεται και πάλι το Ογκολογικό Κέντρο, όπου θα διαγνωστεί με ορμονικό τύπο καρκίνου. Υποβάλλεται και πάλι τον Αύγουστο του 2013 σε νέα επέμβαση και νέο κύκλο χημειοθεραπειών, τις οποίες ολοκληρώνει ξανά με επιτυχία.

Βάλσαμο η ενασχόληση με τα κοινά

Ο αισιόδοξος χαρακτήρας της Φλώρας Μάρκου, αλλά και η έντονη ενασχόλησή της με τα κοινά, ήταν το φάρμακο το οποίο την ανακούφιζε, όπως λέει, από τον σωματικό αλλά και από τον ψυχικό πόνο. Παρούσα σε κάθε εκδήλωση στον Δήμο της, τη Σωτήρα, πρωτοστατεί στα κοινά ως Πρόεδρος της Χορωδίας αλλά και του Χορευτικού Ομίλου του Δήμου Σωτήρας και υπερδραστήριο μέλος της Δημοτικής Ομάδας Εθελοντισμού.

Συμμετέχει ως εθελόντρια σε εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο, ενώ αποτελεί τη σημαιοφόρο, τόσο του Παγκυπρίου Συνδέσμου Καρκινοπαθών και Φίλων, όσο και του Αντικαρκινικού Συνδέσμου Κύπρου. Προσκαλείται συχνά να εμψυχώσει καρκινοπαθείς που βρίσκονται κυρίως στα αρχικά στάδια του καρκίνου, ενώ συμμετέχει ανελλιπώς στην Πορεία Χριστοδούλας της επαρχίας Αμμοχώστου.

Κίνητρο για ζωή

Η ενασχόληση αυτή με τα κοινά και τον εθελοντισμό αλλά και η επιμονή να συνεχίσει να εργάζεται, της προσέφεραν, όπως αναφέρει, το κίνητρο για να συνεχίσει να αγωνίζεται να κρατηθεί στη ζωή. Ο καθημερινός της αγώνας γινόταν ευκολότερος χάρη στη συναναστροφή της με άλλους ανθρώπους, χάρη στη φιλανθρωπική προσφορά αλλά και χάρη στον ερχομό πέρσι του πρώτου της εγγονιού, του Ευάγγελου, ο οποίος είναι σήμερα γι’ αυτήν το μεγαλύτερο βάλσαμο στην καρδιά της. Παρά τον άνισο αγώνα με την επάρατη νόσο, παρά τον χαμό του παιδιού και την απώλεια του συζύγου, η Φλώρα Μάρκου πάλεψε με αξιοπρέπεια και βγήκε νικήτρια. Νικήτρια της ζωής και παράδειγμα αγωνιστικότητας και αισιοδοξίας απέναντι στις όποιες δυσκολίες της ζωής.

Εν να πολεμήσω…

Σχετικό και το μικρό ποίημα το οποίο έγραψε, και το οποίο απαγγέλλει σε κάθε εκδήλωση ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο ή σε άλλους καρκινοπαθείς:

«Έπιασα έναν µήνυµα να πάω να πολεµήσω
Και τον καρκίνο σίγουρα πάλε θα τον νικήσω
Όι να µαραζώννετε πως εν να µε νικήσει
Τζιαι ήβρεν καλό πολεµιστή και η δόξα του εν να σβήσει.
Όι να µαραζώννετε τζιαι εν να τα καταφέρω
Τζιαι εν να είµαι πάλε δίπλα σας όπως εγώ το θέλω».


Εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής (27/8/2017)