Αυτοί οι άνθρωποι είναι εργατικοί, τίμιοι, δραστήριοι, δημιουργικοί και, κυρίως, καλοί άνθρωποι. Η ψυχή τους όμως πονούσε πάντα επειδή η μικρότερη τους κόρη, η Κούλα, είχε σοβαρά προβλήματα υγείας.
Πέρασαν πολύ δύσκολα, νιώθουν μεγάλη θλίψη, πόνο, απογοήτευση αλλά και οργή…
Ο κύριος Ηλίας Πρόσφυγας και η κυρία Παναγιώτα Αδάμου από τη Σωτήρα Αμμοχώστου, αναφέρουν:
«Με την Παναγιώτα παντρευτήκαμε πριν 48 χρόνια και αποκτήσαμε 3 παιδιά. Το μικρότερο μας παιδί ήταν η Κούλα και γεννήθηκε το 1975. Το κορίτσι μας ήταν πνευματικά και σωματικά ανάπηρο αλλά και τυφλό. Είχε μόνο 4 δάχτυλα σε κάθε πόδι και δεν μπορούσε να σταθεί, να περπατήσει. Δεν μπορούσε να μιλήσει και πολλές φορές, αυτοτραυματιζόταν -αυτός ήταν και ο λόγος που τις περισσότερες φορές ήταν δεμένη στο καροτσάκι της-. Επειδή δεν μπορούσε να μείνει σε κρεβάτι, της είχαμε ένα ειδικό καροτσάκι όπου και κοιμόταν.
Ζούσε μαζί μας μέχρι τα 6 της χρόνια και μετά την πήγαμε στην «Νέα Ελεούσα» στη Λευκωσία. Εκεί έμεινε μέχρι το 2008 και μετά στο Πρότυπο Σπιτάκι Αμμοχώστου στο Παραλίμνι.
Στο Πρότυπο Σπιτάκι Αμμοχώστου το κοριτσάκι μας έμαθε να στέκεται. Ξέραμε ότι το παιδί μας ήταν σε καλά χέρια. Πηγαίναμε και το βλέπαμε σχεδόν καθημερινά. Κάναμε όμως και εμείς οτι μπορούσαμε, προσφέραμε όσο μπορούσαμε για να είναι καλά, αλλά και όλα τα παιδιά που φιλοξενεί το Πρότυπο Σπιτάκι.»
Το 2015…
Το παιδί μας αρρώστησε με πνευμονία αλλά δυστυχώς κανείς δεν το κατάλαβε…
Πάντα λέγαμε πως το μόνο που λείπει από το Σπιτάκι είναι ένας νοσηλευτής. Αυτό ήταν και το μόνο μας παράπονο, θέλαμε να υπάρχει ένας νοσηλευτής να βλέπει, να ελέγχει τα παιδιά μας αν είναι καλά. Αν υπήρχε ίσως να ζούσε σήμερα η κόρη μας…
Το παιδί μας έπεσε σε κώμα. Μόλις μας ειδοποίησαν από το Σπιτάκι μας κόπηκαν τα πόδια. “Καιγόταν” η ψυχή μας, πονούσαμε που το κορίτσι μας δεν μπορούσε να μιλήσει, να μας πει ότι υποφέρει…
Την πήγαμε αμέσως στο νοσοκομείο. Εκεί μας είπαν ότι μέχρι το πρωί θα ήταν καλά και θα την πηγαίναμε σπίτι αλλά δυστυχώς… Μέχρι το βράδυ η Κούλα μας “έφυγε”. Το κοριτσάκι μας έγινε αληθινός άγγελος και έφυγε ψηλά στον ουρανό.
Δεν είχαμε κανένα παράπονο από το Πρότυπο Σπιτάκι Αμμοχώστου, μόνο να μας στείλουν έναν νοσηλευτή ώστε να ξέρει, να καταλαβαίνει κάθε φορά που ένα από τα παιδιά είναι άρρωστο. Να προλαβαίνουμε… Αν και το δικό μας παιδί “έφυγε” και κανείς δεν μπορεί να μας το φέρει πίσω…
Ξέρουμε καλά όλοι οι γονείς που έχουμε παιδιά με τόσο σοβαρές αναπηρίες πως δεν μπορούμε να τα φροντίζουμε μόνοι μας, χρειαζόμαστε βοήθεια και χρειαζόμαστε στην επαρχία μας το Πρότυπο Σπιτάκι. Πρέπει όμως να υπάρχει ένας νοσηλευτής. Το παιδί μας τώρα πια δεν ζει μα θέλαμε να πούμε τη δική μας ιστορία με την ελπίδα να ακούσουν, να διαβάσουν οι υπεύθυνοι…
Να αλλάξουν τη νομοθεσία και οπού υπάρχουν παιδιά με προβλήματα, να υπάρχει και νοσηλευτής».
Πηγή: Ant1.com.cy