Τη βαθύτατη θλίψη του εξέφρασε ο Δήμαρχος Σωτήρας, Γεώργιος Τάκκας για τον θάνατο του Παναγιώτη Αναστάση, σε ηλικία 93 ετών, ενός ανθρώπου που συνέδεσε το όνομά του με τους αγώνες για διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων μας.
Ο Παναγιώτης Αναστάσης ήταν πατέρας ενός εκ των ηρώων της Σωτήρας του μαύρου καλοκαιριού του 1974, Χριστοφή Αναστάση, ο οποίος έπεσε στο Πικρό Νερό της Κερύνειας, τον Ιούλιο του 1974 και αγνοείτο μέχρι το 2010, όταν και τα λείψανά του ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA και κηδεύτηκε στις 7 Μαρτίου 2010.
Όπως αναφέρει ο Δήμαρχος Σωτήρας, 0 Παναγιώτης Αναστάση, εργάστηκε ακούραστα για την πρόοδο της Σωτήρας, συμμετέχοντας ενεργά για περισσότερα από 35 χρόνια στην Εκκλησιαστική Επιτροπή Σωτήρας καθώς και στην Παγκύπρια Οργάνωση Συγγενών Αγνοουμένων, ενώ ήταν ενεργό μέλος της Επιτροπής Συγγενών Πεσόντων και Αγνοουμένων Σωτήρας.
Η κηδεία του θα τελεστεί από τον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος την Κυριακή 25 Ιουλίου 2021 στις 11 το πρωί.
Ο ήρωας Χριστοφής Αναστάση
Ο Χριστοφής Αναστάση γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1954 στη Σωτήρα Αμμοχώστου και ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά του Παναγιώτη Αναστάση και της Σταυρινής Χρ. Σταυρινού.
Τον Γενάρη του1973, όταν κλήθηκε η ηλικία του για στράτευση, ο Χριστοφής παρουσιάστηκε στο Κ.Ε.Ν. Καραόλου, δίπλα στην Αμμόχωστο και κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά. Μετά την τυπική εκπαίδευση και την ορκωμοσία του, τοποθετήθηκε στο 251 Τάγμα Πεζικού, που ήταν στρατωνισμένο στη Γλυκιώτισσα, στα κράσπεδα της Κερύνειας.
20 Ιουλίου 1974
Ο επιλοχίας Χριστάκης Οικονομίδης από τη Λεμεσό, που υπηρετούσε στον πρώτο λόχο του 251 Τ.Π., είχε πάρει οδηγίες από τον λοχαγό Στέφανο Τζίτζα να μαζέψει τους άντρες του και να φύγουν αμέσως πεζοί για τον χώρο διασποράς, που βρισκόταν ανάμεσα στα χωριά Κάρμι και Τριμίθι. Ένας από τους στρατιώτες που τον ακολούθησαν σ’ εκείνη την πορεία του, ήταν και ο Χριστοφής Αναστάση από τη Σωτήρα, τον οποίο ο Οικονομίδης θυμάται πολύ καλά και τον αναφέρει στη συγκλονιστική διήγησή του:
“Προσπαθήσαμε να φτάσουμε στον χώρο διασποράς, περπατώντας μέσα από τα περιβόλια, γιατί τα δέντρα μας έδιναν μια κάποια κάλυψη από τα αεροπλάνα που πετούσαν ολόγυρά μας σε χαμηλό ύψος. Εκεί στο Τριμίθι πήραμε μιαν ανάσα, μέχρι που δόθηκε η εντολή να προχωρήσουμε προς την περιοχή “Πικρό Νερό”. Λίγο πιο πάνω ήταν η ακτή “Πέντε Μίλι”, όπου από τις εφτά το πρωί, είχε αρχίσει να γίνεται η απόβαση των τούρκικων δυνάμεων. Κοντά στο μεσημέρι, ο Χριστοφής με πλησίασε κάποια στιγμή και μου είπε:
– Ρε λοχία, διψούμε πολύ…
Του είπα να ψάξει εκεί γύρω ίσως εύρισκε λίγο νερό, γιατί η δίψα ήταν βασανιστική για όλους μας. Τον είδα μαζί με έναν άλλο στρατιώτη, που ήταν γνωστός με το παραγκώμι “Τήλλυρος”, να απομακρύνονται από κοντά μου, προσπαθώντας να βρουν νερό. Από τη στιγμή εκείνη χάσαμε επαφή, χωρίς να τον ξαναδώ, γιατί στο μεταξύ είχαν αρχίσει να πέφτουν στην περιοχή μας πυκνοί πυροβολισμοί…”.
Τα λόγια της μάνας
Ο Χριστοφής παρέμεινε Ακρίτας στις ακτές της Κερύνειας, με τους γονείς και τα αδέλφια του να αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια τον χαμό του αγαπημένου τους. Η θύμησή του παραμένει ολοζώντανη και η εικόνα του μόνιμα αποτυπωμένη στις καρδιές των δικών του ανθρώπων. Πιο τραγική μορφή η μάνα του. Η κυρά Σταυρινή σιγοψιθυρίζει αναστενάζοντας κάποια δικά της λόγια…
“Εγιώ είμαι η Σταυρινή, που το χωριό Σωτήρα,
μητέρα αγνοούμενου με έταξε η μοίρα…
Για τζειν’ τον γιο που έχασα, κάηκε η καρκιά μου,
παρηορκά δεν έχουμε, με γιω, με τα παιδκιά μου.
Γύρισα πόλεις τζαι χωρκά, την Κύπρο π’ άκρη σ’ άκρη,
μα δεν τον ήβρα πουθενά τζαι χύνω μαύρο δάκρυ.
Τριάντα γρόνους καρτερώ, έσσω μας να ξανάρτει,
να μπει της πόρτας του σπιθκιού, ψηλός σγιαν το κατάρτι.
Αρκεί με μον’ να ξαναδώ τα μάθκια της ζωής μου…
Ύστερις ο Αρχάγγελος, ας πάρει την ψυσιή μου.
Εγιώ είμαι η Σταυρινή, που το χωριό Σωτήρα…
Μάνας μεν δώκεις, Πλάστη μου, σγιαν τη δική μου μοίρα!”
Famagusta.News