Η Φωτεινή ζει μαζί με το 3χρονο αγοράκι της και την ανήμπορη μητέρα της σε ένα παλιό σπίτι στο χωριό Βρυσούλες της Επαρχίας Αμμοχώστου. Είναι μόνο 22 ετών και περνάει πολύ δύσκολες στιγμές, οικονομικά και ψυχολογικά.
Η Φωτεινή Ζαννέττου αναφέρει στο Ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα στις 6/10/1997 στο Παραλίμνι και έχω δύο αδέλφια. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν τεσσάρων ετών και η μητέρα μου βασανίστηκε πάρα πολύ μέχρι να μας μεγαλώσει. Τα πρώτα χρόνια ζούσαμε στο σπίτι των παππούδων μου (στους γονείς της μητέρας μου) και μας βοηθούσε οικονομικά πέρα από τη γιαγιά και τον παππού και το Γραφείο Ευημερίας. Η μαμά μου δούλευε όποτε χρειαζόντουσαν βοήθεια στα θερμοκήπια.
Τα εφηβικά μου χρόνια…
Δυστυχώς δεν τελείωσα το Λύκειο, έχασα τη χρονιά επειδή έμεινα από απουσίες. Στην ηλικία των 15 γνώρισα τον πατέρα του παιδιού μου, ήταν 23 ετών. Τον αγάπησα πάρα πολύ, μου έδωσε όλη εκείνη την αγάπη, τη στοργή και την τρυφερότητα που τόσο μου έλειψαν. Ήμουν ευτυχισμένη κοντά του.
Στα 18 μου έμεινα έγκυος. Αποκτήσαμε ένα υγιέστατο αγοράκι και ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Νόμιζα ότι όλα θα πήγαιναν καλά, έκανα όνειρα για το μέλλον και πίστευα πως η ζωή μου θα ήταν όμορφη από ΄δω και πέρα. Δυστυχώς όμως, τίποτα δεν πήγε καλά…
Πριν από τρία χρόνια αρρώστησε σοβαρά η μητέρα μου. Στην αρχή είχε έντονους πόνους στη μέση αλλά νομίζαμε ότι με τα φάρμακα που έπαιρνε θα γινόταν εντελώς καλά. Κάθε μέρα όμως είναι και χειρότερα, δεν μπορεί να περπατήσει σχεδόν καθόλου. Ευτυχώς βρήκαμε στο σπίτι της άλλης μου γιαγιάς ένα αναπηρικό καροτσάκι και με αυτό μετακινείται.
Τα προβλήματα δεν τελείωσαν εδώ…
Πριν από δύο χρόνια χωρίσαμε με τον σύντροφό μου. Ήταν πολύ δύσκολο μέχρι να μπορέσω να συνέλθω γιατί ποτέ ένας χωρισμός δεν είναι εύκολο πράγμα. Η συναισθηματική μου ισορροπία κλονίστηκε σοβαρά, όμως έπρεπε να βρω δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω για το παιδί μου και τη μητέρα μου που τόσο με χρειάζονται.
Η ζωή μου σήμερα…
Ο αδελφός μου αρραβωνιάστηκε και μένει μαζί με την αρραβωνιαστικιά του ενώ η αδελφή μου μένει μαζί με τη γιαγιά μου. Εγώ με την μητέρα μου πριν από ένα χρόνο περίπου, μετακομίσαμε μόνιμα στις Βρυσούλες. Ήταν το σπίτι των γονιών του πατέρα μου και το νοικιάζουμε από τη θεία μου. Νόμιζα ότι άμα μετακομίζαμε, ίσως η ζωή μας να άλλαζε κάπως, να γινόταν καλύτερη αλλά δυστυχώς…
Η μητέρα μου είναι άρρωστη και χρειάζεται βοήθεια. Δεν έχω χρήματα να στείλω το παιδάκι μου στο σχολείο και τώρα που βρήκα δουλειά σε φούρνο -πριν λίγες μέρες με προσέλαβαν-, δεν έχω κάποιον να το κρατά τα απογεύματα. Παίρνω μια φορά το χρόνο το επίδομα Τέκνου( 475 ευρώ) αλλά Μονογονεϊκής Οικογένειας δεν παίρνω γιατί δεν έχω τα χρήματα να εξασφαλίσω τα διατάγματα που απαιτούνται.
Η μαμά μου λαμβάνει το ΕΕΕ (Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα) και με 480 ευρώ πληρώνουμε το ενοίκιο, το ηλεκτρικό και το νερό. Τις περισσότερες φορές δεν μας μένουν καθόλου χρήματα για τρόφιμα. Δεν έχουμε τίποτα στο ψυγείο και τις περισσότερες μέρες, αν έχουμε υλικά, τρώμε απλά ένα σάντουιτς. Είναι πολύ δύσκολη η ζωή μας και αν δεν ήταν και η γιαγιά μου (η μητέρα της μητέρας μου) να μας βοηθάει λίγο, σίγουρα θα ήμασταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Η μαμά μου θα έπρεπε να παίρνει επίδομα αναπηρίας και όχι το ΕΕΕ, αυτό είναι που προσπαθούμε και τις τελευταίες μέρες.
Θέλω να μην φοβάμαι να κάνω όνειρα για το μέλλον…
Θέλω να σκέφτομαι ότι όλα θα γίνουν πιο όμορφα στη ζωή μου. Θέλω να βλέπω το παιδί μου να χαμογελά, να είναι ευτυχισμένο. Να βλέπω τον ουρανό και να σκέφτομαι πως ίσως το αύριο να είναι καλύτερο, να έχει χαρές.
Θέλω όμως να ευχηθώ και σε όλους τους νέους της ηλικίας μου που έτυχε στη ζωή τους να βιώσουν φτώχεια και δυσκολίες, να καταφέρουν να πραγματοποιήσουν όλα τους τα όνειρα. Επίσης, όλα τα παιδιά του κόσμου να έχουν και τους δυο τους γονείς πάντα κοντά τους».
Άρθρο: Χριστιάνα Διονυσίου / ant1.com.cy