“Μιαν δουλειά ό,τι τζιαι να ‘ναι”

Έχουν αποτυπωθεί μέσα μου. Έχουν χαραχθεί πάνω στην καρδιά μου. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, άντρες γυναίκες νέες, νέοι, πτυχιούχοι, λόγω επαγγέλματος, άλλα και λόγω ενασχόλησής μου με τα κοινά, με ρωτούν αν υπάρχει κάτι. Κάτι για να περάσουν. Κάτι για να ζήσουν. Δεν ζητούν τίποτα το παράλογο. Μόνο μια δουλειά… “τζιαι ότι να ‘ναι”. Αυτό ζητούν οι άνθρωποι. Μόνο μια δουλειά… που δεν υπάρχει. Και σκιρτά η καρδιά μου. Γιατί γνωρίζω. Γνωρίζω τι κρύβεται πίσω από αυτές τις πέντε λέξεις, όταν τις ακούς από ένα συνάνθρωπό σου. Οικογενειακές και προσωπικές ιστορίες που ξετυλίγονται καθημερινά μπροστά μου, και δεν είναι μόνο ιστορίες, είναι τραγωδίες. Που δεν μπορείς να τις πιστέψεις. Ο καθένας το δικό του μαρτύριο, το δικό του Σταυρό.

Ανασύρω από τον χαρτοφύλακά μου τις λίστες που σημειώνω πάντοτε ποιες κενές θέσεις υπάρχουν στους διάφορους χώρους εργασίας. Αυτή την φορά οι γραμμές που σημείωνα πάντοτε τις κενές θέσεις είναι κενές! Τι να πεις τώρα σε αυτό τον άνθρωπο που κρεμόταν από το στόμα σου για να του πεις έστω κάτι. Κάτι ευχάριστο, κάτι που θα αλλάξει τη διάθεσή του, κάτι που θα αλλάξει το σκυθρωπό ύφος του, κάτι για να τον κάνεις πιο αισιόδοξο. Δυστυχώς τίποτα! Και αυτός “Μιαν δουλειά ό,τι τζιαι να ‘ναι”… Και προσπαθείς να του δώσεις λίγη ελπίδα.

Να γεμίσουμε αιτήσεις. Αιτούμενη Θέση; Όνομα; Διεύθυνση, τηλέφωνο, μόρφωση…; Και; Και όταν παρουσιαστεί θα σε ειδοποιήσουμε…