Η συγκλονιστική ιστορία του Αδάμου Κκάφα από τη Σωτήρα

Η ζωή κάποιες φορές παίζει πολύ άσχημα παιχνίδια, προκαλώντας άσχημες εκπλήξεις που χαλούν ότι όμορφο μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος. Ένα χαστούκι της πολλές φορές μπορεί να καταστρέψει κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα.

Η μοίρα κτυπά αλύπητα κάποιους συνανθρώπους μας και αλλοίμονο σε όσους δεν έχουν κοντά τους την οικογένεια τους, εκείνους που πραγματικά τους αγαπούν και στηρίζουν. Μόνο αν νιώσει κάποιος την αγάπη και την συμπαράσταση των δικών του ανθρώπων μπορεί να αντέξει τη δυστυχία, να μπορέσει να αντεπεξέλθει στη δοκιμασία. Η μοναξιά είναι ο χειρότερος, ίσως, εχθρός των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Η καθημερινή φροντίδα καθώς και ένα χαμόγελο συνοδευόμενο με μια γλυκιά κουβέντα μπορεί πολλές φορές κάποιον από πολύ σοβαρά άρρωστο να τον κάνει τελείως καλά και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις ασθενών, που οι γιατροί δίνουν πολύ λίγο χρόνο ζωής, η ζωή παρατείνεται κατά πολύ, εξαιτίας της αγάπης και της φροντίδας των δικών τους.

Στην περίπτωση του κύριου Αδάμου Κκάφα από την Σωτήρα η ζωή θέλησε να τον τιμωρήσει με τον χειρότερο τρόπο. Του στέρησε ότι πολυτιμότερο έχει ένας άνθρωπος, την υγεία του. Στάθηκε βέβαια πολύ τυχερός στο γεγονός ότι κοντά του έχει μια υπέροχη σύζυγο και τρία παιδιά που τον αγαπούν και τον φροντίζουν. Κάθε τους λέξη κρύβει μόνο αγάπη και ο κύριος Αδάμος παίρνει απίστευτη δύναμη από αυτό και μπορεί έτσι να συνεχίσει τη δύσκολη και γεμάτη προβλήματα ζωή του. Ήταν ένας πανέμορφος άντρας γεμάτος ζωή και δύναμη αλλά δυστυχώς δεν έμελλε να συνεχιστεί αυτό.

Ο κύριος Αδάμος με πολύ μεγάλη δυσκολία -καθώς αντιμετωπίζει προβλήματα και στην ομιλία- κατάφερε να μας μιλήσει για τη ζωή του. (Βοήθησε πάρα πολύ και η σύζυγος του Κυριακούλλα)

Αναφέρει ο ίδιος:
“Στα εικοσιπέντε μου χρόνια άρχισαν τα πρώτα προβλήματα υγείας και ο διαβήτης τύπου 2 ήταν η πρώτη ασθένεια που μου κτύπησε τη πόρτα. Κάποια στιγμή άρχισαν οι ινσουλίνες και μερικά χρόνια αργότερα ήρθε και το πρώτο έμφραγμα. Νοσηλευόμουν για ένα χρονικό διάστημα στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και αργότερα στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου. Μετά αφού περιμέναμε τη σειρά μου -που διήρκεσε ένα μήνα- μεταφέρθηκα σε νοσοκομείο της Αγγλία όπου και έκανα by-pass.

Όταν γυρίσαμε πίσω όλα πήγαιναν καλύτερα για μένα, δυστυχώς μόνο για ένα χρόνο, η καρδία μου και πάλι άρχισε να μου δημιουργεί πρόβλημα. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα λόγω του πρόσφατου by-pass. Δύο χρόνια μετά αρρώστησα με Οξεία Λευχαιμία όπου και νοσηλεύτηκα στο Μακάριο Νοσοκομείο. Άρχισαν οι χημειοθεραπείες και δεν έφτανε μόνο αυτό είχα και το πρόβλημα του διαβήτη που ενώ είχαμε καταφέρει να ρυθμίσει τα προηγούμενα χρόνια τώρα είχε απορυθμιστεί. Μετά από πολύ μικρό διάστημα έπαθα και παγκρεατίτιδα.

Έπαιρνα καθημερινά μεγάλη ποσότητα χαπιών μέχρι και το 2006 που έπαθα το εγκεφαλικό. Ήμουν στο σπίτι εκείνη την μέρα και ενώ προσπαθούσα να φωνάξω της γυναίκας μου δεν μπορούσα, δεν είχα τη δύναμη. Με βρήκαν στο δωμάτιο να κρατάω το κεφάλι μου και να κλαίω. Με πήραν στις Πρώτες Βοήθειες και ο γιατρός εκεί ενώ με είχε εξετάσει, με διαβεβαίωσε πως δεν ήταν η καρδία μου και πως δεν έπρεπε να ανησυχώ, δεν βρήκε κάτι. Ο πιθανός λόγος που δεν κατάλαβε πως επρόκειτο για εγκεφαλικό ίσως να ήταν το γεγονός ότι, δεν μου άφησε κάποιο σημάδι όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις.

Μέτα από τρείς μέρες οι γιατροί αποφάσισαν να με στείλουν για αξονικό. Όταν κατάλαβαν πως επρόκειτο για εγκεφαλικό χρειάστηκε να νοσηλευτώ και πάλι σε νοσοκομείο, συγκεκριμένα στην εντατική μονάδα του Γενικού Νοσοκομείου Λάρνακας για είκοσι μέρες περίπου και μετά στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου για άλλες δέκα μέρες. Από τη στιγμή του εγκεφαλικού αλλά και όλο το χρονικό διάστημα που νοσηλευόμουν δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα . Έχουν διαγραφεί από τη μνήμη μου σαν να μην υπήρξαν ποτέ εκείνες οι στιγμές , πραγματικά δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Εντωμεταξύ άρχισα να παίρνω καινούργια χάπια. Λίγο πριν πάρω εξιτήριο από το νοσοκομείο προσπάθησα να κατεβώ από το κρεβάτι και να περπατήσω, διαπίστωσα πως δεν μπορούσα να το κάνω. Όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και να περπατήσω. Είχε χαθεί η γη κάτω από τα πόδια μου και δεν ήξερα αν η ψυχή μου μπορέσει και βρει τη δύναμη να αντέξει και αυτό.

Το γεγονός ότι δεν θα μπορούσα να περπατήσω ξανά ήταν το μεγαλύτερο κτύπημα από όλα τα άλλα. Όλος ο κόσμος μου γκρεμίστηκε, όλα σβήστηκαν και χάθηκαν μέσα στο βαθύ σκοτάδι της ψυχής μου. Με πονούσε αφάνταστα το γεγονός ότι, τώρα πια δεν θα μπορούσα να προσφέρω στην οικογένεια μου όπως όλοι οι άλλοι σύζυγοι και πατεράδες του κόσμου. Πέρασε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να μπορέσω να το δεχτώ μαζί και η οικογένεια μου. Έξι ολόκληρα χρόνια έκανα φυσιοθεραπεία με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα μπορέσω να σηκωθώ και να περπατήσω.

Στην αρχή είχα πιστέψει πως μπορούσα να περπατήσω και όταν έμεινα για πολύ λίγο μόνος στο δωμάτιο μου προσπάθησα να το κάνω, με αποτέλεσμα να πέσω και να χτυπήσω τα γόνατα μου. Προκάλεσα άθελα μου πανικό στα παιδιά και στη γυναίκα μου. Πρώτα η Κυριακούλλα έτρεξε και μετά φώναξε και τα παιδιά να με πάρουν από το πάτωμα για να με βάλουν πίσω στο κρεβάτι. Έκλαιγαν με λυγμούς την στιγμή που με σήκωναν, αλλά και εγώ πονούσα πολύ. Οι πόνοι πέρα από σωματικοί ήταν και ψυχικοί. Προσπάθησα να σηκωθώ γιατί ήθελα να με δουν τα παιδιά και η γυναίκα μου να στέκομαι στα πόδια μου και να τους φωνάζω όλο χαρά “Μπορώ αγάπες μου και στέκομαι στα πόδια μου, περπατάω” αλλά δυστυχώς το όνειρο δεν πραγματοποιήθηκε, φαίνεται πως το αναπηρικό μου καροτσάκι έχει συνηθίσει τόσο πολύ κοντά μου που δεν θέλει να με αποχωριστεί.

Σήμερα πέρα από το γεγονός ότι δεν μπορώ να περπατήσω, δεν μπορώ ούτε να μιλήσω καθαρά. Μετά από το εγκεφαλικό και μέχρι σήμερα τίποτα και κανένας γιατρός δεν βοήθησε να σταματήσει ούτε και το τρέμουλο που έχω. Τρέμει ολόκληρο το σώμα μου και όταν προσπαθήσω να κρατήσω με το χέρι μου ένα ποτήρι νερό, αυτό χύνεται με αποτέλεσμα να βρεχτώ τόσο εγώ όσο και εκείνοι που είναι δίπλα μου. Ζήτησα από το τμήμα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης Ατόμων με Αναπηρία να με εγκρίνουν για παροχή επιδόματος φροντίδας σε τετραπληγικά άτομα ανεξαρτήτως εισοδήματος αλλά δυστυχώς με απέρριψαν γιατί δεν ικανοποιούσα όλες τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια, γιατί βλέπετε οι κινήσεις μου δεν είναι μηδενικές.

Έχω υποστεί απίστευτη ταλαιπωρία όλα αυτά τα χρόνια στα νοσοκομεία καθότι η μια ασθένεια διαδεχόταν την άλλη με αποτέλεσμα να μην χαρώ ούτε στιγμή τη ζωή και την οικογένειά μου. Οικονομικά δύσκολα τα βγάζουμε πέρα, η κόρη μας τελείωσε το λύκειο και ήθελε να σπουδάσει Παιδαγωγικά αλλά δυστυχώς δεν μπορέσαμε να τη στείλουμε. Με πονούσε που έβλεπα πόσο πολύ το ήθελε, αλλά περισσότερο με πονούσε το γεγονός ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τη βοηθήσω να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Η ψυχή μου μοιάζει με πληγή που αιμορραγεί νύχτα και μέρα. Αν δεν είχα κοντά μου την γυναίκα μου Κυριακούλλα, τα παιδιά μου Μαρία, Νικόλα και Λουϊζα σίγουρα δεν θα ζούσα αυτή τη στιγμή. Με κρατάει στη ζωή η υπερβολική τους αγάπη και η φροντίδα. Η γυναίκα μου είναι η μεγαλύτερη ηρωίδα μου, με φροντίζει και ταυτόχρονα δουλεύει στο μαγαζί μας (super-market). Το γεγονός ότι είμαι υπερβολικά αδύνατος κάνει ευκολότερο το έργο της . Βασανίζεται και κουράζεται πάρα πολύ αλλά πάντα μου χαμογελάει και όταν έχει δουλειά φροντίζει πάντα να έχω κάποιον δίπλα μου για να μην νιώσω ποτέ μοναξιά.

Ευλογημένες από το Θεό οι οικογένειες και μακάρι ποτέ κανείς να μην βιώσει όσα εγώ έχω βιώσει.

Η αγάπη και η προθυμία μας να κάνουμε θυσίες για εκείνους που αγαπάμε είναι ευλογία. Η πραγματική αγάπη μεγαλώνει την ικανότητα μας να αγαπάμε και να δίνουμε στους άλλους, αυτός που αγαπάει πραγματικά, αγαπάει ολόκληρο τον κόσμο, μέσα από την αγάπη του για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.