Τελέστηκε σήμερα με 43 χρόνια καθυστέρηση η κηδεία του μέχρι πρότινος αγνοουμένου Ανδρέα Πασχάλη Στυλιανού.
Ο Ανδρέας Στυλιανού στρατιώτης του 399 ΤΠ, έπεσε μαχόμενος κατά την Τουρκική Εισβολή, στην περιοχή Άσπρη Mούττη, στις 22 Ιουλίου του 1974, σε ηλικία 18 ετών. Τα οστά του ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA.
Η νεκρώσιμος ακολουθία τελέστηκε σήμερα στις 11:30 το πρωί στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Παραλίμνι.
Επικήδειο λόγο εκφώνησε ο Επίτροπος Προεδρίας, Φώτης Φωτίου.
Επικήδειος λόγος Επιτρόπου Προεδρίας στην κηδεία του φονευθέντος το 1974 από τους Τούρκους εισβολείς Ανδρέα Στυλιανού:
Με αισθήματα δέους και βαθιάς συγκίνησης συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στο Παραλίμνι, για να απευθύνουμε το ύστατο χαίρε σε ένα ακόμη συμπατριώτη μας που έπεσε υπέρ βωμών και εστιών προασπίζοντας την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας.
Αποχαιρετούμε με τις δέουσες τιμές τον Ανδρέα Στυλιανού και προσευχόμαστε στον Ύψιστο για την ανάπαυση της ψυχής του, ξαναζώντας τις εφιαλτικές ώρες που βίωσε η πατρίδα μας το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974.
Σαράντα τρία χρόνια μετά κηδεύουμε ακόμα λείψανα των νεκρών της κυπριακής τραγωδίας.
Η κατοχή, ο εποικισμός, οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, η καταπάτηση των ιερών και των οσίων μας, η βίαιη εκδίωξη του ενός τρίτου του πληθυσμού μας από τα σπίτια και τις περιουσίες του, η προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας μας, είναι οι μεγάλες πληγές που άφησε στην πατρίδα μας ο Αττίλας. Πληγές που, εξαιτίας της τουρκικής αδιαλλαξίας και αρνητικότητας, δεν έχουν ακόμα επουλωθεί και παραμένουν ανοικτές, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει η πλευρά μας διεκδικώντας τα δίκαια μας.
Η πιο τραγική πτυχή είναι, όμως, οι αγνοούμενοί μας. Οι γονείς του Ανδρέα Στυλιανού, ο Πασχάλης και η Φουρεγγού, δεν είναι πια στη ζωή για να κατευοδώσουν μαζί μας το μονάκριβο παιδί τους. Πέθαναν με το παράπονο, την πίκρα και την αγωνία της εξαφάνισης του παιδιού τους, όπως συμβαίνει με πολλούς άλλους γονείς, αλλά και συζύγους και αδέρφια που ολοκληρώνουν τον κύκλο της ζωής τους με αναπάντητα τα ερωτήματα για την τύχη των αγαπημένων τους. Δεν είναι ακόμα μαζί μας και ο αδελφός του ήρωα, ο Στέλιος, που απεβίωσε και αυτός χωρίς να μάθει για την τύχη του αδελφού του.
Μαζί μας σε αυτό τον ιερό χώρο βρίσκονται οι τέσσερις αδελφές του Ανδρέα: η Ελένη, η Κατελού, η Αντωνία και η Χρυστάλλα, όπως και τα δικά τους παιδιά και άλλοι συγγενείς οι οποίοι πενθούντες, αισθάνονται μαζί και μεγάλη περηφάνια για τον ηρωισμό που επέδειξε ο Ανδρέας, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και αυταπάρνησης προς την πατρίδα.
Για σένα μιλάμε στρατιώτη Ανδρέα Στυλιανού. Για σένα που δεν δίστασες να επιλέξεις τον δρόμο του καθήκοντος και της εθνικής αξιοπρέπειας. Δεν λογάριασες τον κίνδυνο όχι από αφέλεια ή άγνοια, αλλά από μια εσωτερική ανάγκη προσφοράς και αίσθημα ευθύνης έναντι της πατρίδας. Για σένα που προσέτρεξες χωρίς δεύτερη σκέψη στο κάλεσμα της για να υπερασπιστείς τα δίκαια της και δεν δείλιασες ούτε επί στιγμή μπροστά στον θάνατο παραμένοντας ορθός μέχρι τέλους.
Ο Αντρέας γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου το 1956 και πριν από την τουρκική εισβολή διέμενε μαζί με τους γονείς του στο Παραλίμνι. Γαλουχήθηκε μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με παρακαταθήκη την πλούσια σε θάρρος και ανδρεία ελληνική ιστορία.
Σκληρή στάθηκε όμως γι’ αυτόν η μοίρα με τον θάνατο του, όπως και για τους συμπολεμιστές του, στις ανεμοδαρμένες κορυφές του Πενταδακτύλου. Πολλών τα σώματα παρέμειναν για δεκαετίες άταφα, βορά των όρνιων και στο έλεος των καιρικών συνθηκών. Κάποια από τα οστά του ιδίου, όπως και 20 περίπου άλλων εθνοφρουρών που ανήκαν στο ίδιο τάγμα, το 399 Τάγμα Πεζικού το οποίο είχε ως έδρα το Μπογάζι Αμμοχώστου, εντοπίστηκαν σκορπισμένα στις απόκρημνες πλαγιές της Αλωνάργας όπου δόθηκαν σκληρές μάχες σε μια προσπάθεια κατάληψης της βραχώδους κορυφής της Άσπρης Μούττης.
Στην περιοχή αυτή, που ήταν μεγάλης σημασίας, οι τουρκικές δυνάμεις είχαν ρίξει ισχυρή δύναμη αλεξιπτωτιστών, στην προσπάθεια τους να δημιουργήσουν προγεφύρωμα για την επέκτασή τους στην ευρύτερη περιοχή. Ήταν λίγο μετά το μεσημέρι, όταν οι άνδρες δύο λόχων του 399 τάγματος πήραν διαταγή να επιτεθούν κατά των θέσεων που είχαν καταλάβει οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές. Βρέθηκαν όμως αντιμέτωποι με σφοδρά πυρά και προσπάθησαν να καλυφθούν. Γύρω τους έπεφταν βροχή τα βλήματα των όλμων και άλλων βαρέων όπλων.
Οι άνδρες της Εθνικής Φρουράς έβαλλαν και αυτοί από τις θέσεις τους με τον ισχνό και απηρχαιωμένο οπλισμό που διέθεταν. Οι ανταλλαγές πυρών συνεχίστηκαν μέχρι το βράδυ. Τα χαράματα της επόμενης ημέρας, της 21ης Ιουλίου 1974, οι τουρκικές δυνάμεις εξαπέλυσαν στη συγκεκριμένη περιοχή μεγάλη επίθεση με την κάλυψη και της πολεμικής τους αεροπορίας. Οι άνδρες της Εθνικής Φρουράς συνέχισαν να αντιστέκονται αλλά οι εχθρικές δυνάμεις ήταν υπέρτερες και με πολύ πιο βαρύ οπλισμό.
Σε λίγο όλη η περιοχή καταλείφθηκε από τα τουρκικά στρατεύματα που υπερτερούσαν, τόσο σε άνδρες όσο και σε βαρύ και σύγχρονο οπλισμό. Έκτοτε ο Ανδρέας Στυλιανού, όπως και αρκετοί άλλοι άνδρες του τάγματος δεν έδωσαν σημεία ζωής. Άλλες μαρτυρίες από τότε δεν υπήρξαν μέχρι που πολλά χρόνια αργότερα, στη βάση των πληροφοριών και των ευρημάτων από τις έρευνες και τις εξετάσεις των επιστημόνων, άρχισε να γράφεται ο τραγικός επίλογος με την ταυτοποίηση των σκόρπιων οστών και την ενημέρωση των συγγενών.
Δεν υποτιμούμε και ούτε παραγνωρίζουμε το έργο της Διερευνητικής Επιτροπής για τους αγνοουμένους. Κάθε άλλο. Ενόσω όμως εννιακόσιοι τόσοι συμπατριώτες μας εξακολουθούν να είναι αγνοούμενοι, ενόσω συνεχίζεται ο πόνος και η αγωνία για τις χιλιάδες των συγγενών, ενόσω η κατοχική δύναμη συνεχίζει να προβάλλει εμπόδια και να μην συνεργάζεται στο βαθμό που επιβάλλεται για τη διακρίβωση της τύχης όλων ανεξαίρετα των περιπτώσεων των αγνοουμένων μας, δεν μπορούμε παρά συνεχώς και αδιάκοπα να εργαζόμαστε για την προώθηση της επίλυσης του ανθρωπιστικού αυτού προβλήματος.
Η κατοχική δύναμη θέτει συνεχώς προσκόμματα ως προς τον αριθμό των εκταφών κατ’ έτος και αρνείται πεισματικά να επιτρέψει την πρόσβαση των ερευνητών στα αρχεία του τουρκικού στρατού, όπου με βεβαιότητα υπάρχουν πληροφορίες για πολύ περισσότερες περιπτώσεις αγνοουμένων. Και, βέβαια, αρνείται επίσης επίμονα να δώσει στοιχεία για τη βίαιη μετακίνηση οστών από τους αρχικούς χώρους ταφής σε άλλους για να αποκρυβούν οι τεράστιες ενοχές ως προς τις μαζικές εκτελέσεις συμπατριωτών μας.
Αυτό που διαπράττει η Τουρκία, είναι και απάνθρωπο και εγκληματικό γιατί εξακολουθεί να αρνείται να συνεργαστεί για ένα ανθρωπιστικό θέμα, γιατί το θέμα των αγνοουμένων δεν είναι πολιτικό αλλά ένα πρόβλημα που αγγίζει ανθρώπινες ζωές. Είναι ντροπή για την ίδια την διεθνή κοινότητα που δεν κατάφερε μετά από 43 χρόνια να πείσει και να πιέσει την κατοχική δύναμη να συνεργαστεί.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Τεράστιες είναι και οι ευθύνες της Τουρκίας για την εκκρεμότητα επίλυσης του κυπριακού προβλήματος. Αυτό καταδείχθηκε με ιδιαίτερα σαφή τρόπο στην πρόσφατη διάσκεψη στο Γκραν Μοντανά της Ελβετίας.
Δυστυχώς, η κατοχική δύναμη επέμενε μέχρι το τέλος στη διατήρηση του αναχρονιστικού συστήματος της ασφάλειας και των εγγυήσεων του 1960, καθώς και στην εσαεί παραμονή αριθμού στρατευμάτων της στην Κύπρο.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατέστησε σαφή την πρόθεση του να συνεχίσει την προσπάθεια επίτευξης της ποθούμενης λύσης, φτάνει όμως να υπάρξει ανταπόκριση και από την άλλη πλευρά με την εγκατάλειψη κυρίως των απαράδεκτων θέσεων στα θέματα της ασφάλειας των εγγυήσεων. Επιδιώκουμε μια λύση που θα είναι προς το συμφέρον των νόμιμων κατοίκων της χώρας μας και όχι μια λύση που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της όποιας τρίτης χώρας, ιδιαίτερα εκείνης που επέφερε την καταστροφή στην Κύπρο και συνεχίζει να κατέχει παράνομα σημαντικό τμήμα της πατρίδας μας.
Την ίδια ώρα, σε ό,τι αφορά στο εσωτερικό μας μέτωπο, επιβάλλεται να επικρατήσουν συνθήκες ενότητας και συναίνεσης ώστε να αντιμετωπιστούν κατά τον καλύτερο τρόπο οι τουρκικές επιδιώξεις. Συνθήκες που να αποκλείουν τα πάθη και τις έριδες του παρελθόντος και, ταυτόχρονα, να δημιουργούν προοπτικές για ένα καλύτερο και περισσότερα υποσχόμενο μέλλον.
Αυτή είναι η οφειλή μας προς τους ήρωές μας. Τιμώντας τη μνήμη και τη θυσία τους δεν πρέπει να αφήσουμε τους εαυτούς μας να αποδειχθούν κατώτεροι των περιστάσεων, κατώτεροι της δικής τους προσφοράς προς την πατρίδα.
Ελληνίδες, Έλληνες
Σήμερα, γράφουμε τον επίλογο της τραγικής ιστορίας ενός άξιου τέκνου της ηρωομάνας του Παραλιμνιού.
Περήφανοι θα αισθάνονταν σήμερα για τον λεβεντονιό τους οι γονείς του Αντρέα, Πασχάλης και Φουρεγγού αλλά και ο αδερφός του που έφυγαν από τη ζωή με τον καημό της εξακρίβωσης της τύχης του.
Αγαπητές μου Ελένη, Κατελού, Αντωνία και Χρυστάλλα αδερφές του ήρωα μας.
Αγαπητοί συγγενείς του ήρωα μας.
Πρέπει να νιώθετε υπερήφανοι για την κληρονομιά που ο άνθρωπος σας άφησε, όχι μόνο σε εσάς, αλλά και στην κοινωνία και σε όλους εμάς.
Εύχομαι το τέλος της μακρόχρονης αγωνίας για την τύχη του ανθρώπου σας, να γαληνέψει την ψυχή σας και να απαλύνει τον πόνο σας.
Ο Αντρέας έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος και προς αυτόν όπως και σε όλους όσοι έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Κύπρου μας οφείλουμε πολλά. Οφείλουμε την ύπαρξη μας ως Κυπριακή Δημοκρατία καθώς και την αξιοπρέπειά μας ως ελεύθεροι άνθρωποι.
Αποχαιρετούμε σήμερα τον Ανδρέα Στυλιανού και τιμούμαι με ευγνωμοσύνη τη μνήμη του.
Αναγνωρίζουμε ότι απέναντί του έχουμε ένα ανεκπλήρωτο χρέος και θα παλέψουμε για να το εκπληρώσουμε. Δεν θα πάψουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε μέχρι να φέρουμε την ελευθερία, την ειρήνη και την ασφάλεια σε τούτο τον πολύπαθο τόπο.
Ας είναι αιωνία η μνήμη και η δόξα του στρατιώτη του 399 Τ.Π. Αντρέα Στυλιανού του Πασχάλη και της Φουρεγγού.
Αιώνια και τιμημένη.
SotiraNews