Του Σταύρου Ι. Χαραλάμπους
Μα η δασκάλα του δημοτικού μας; Μα κι ο καθηγητής του γυμνασίου μας; Μα ο ιερέας του χωριού μας; Μα ο κοινοτάρχης μας; Μα κι ο Δήμαρχός μας; Μα ο βουλευτής του κόμματός μας; Και ο πρόεδρος του κόμματός μας; Ο πρόεδρος της ομάδας μας; Μα κι ο προπονητής μας; Και ο παικταράς μας; Μα ο ηθοποιός ο…; Μα ο τραγουδιστής ο…; Μα και ο συντεχνιακός μας; Ο επιχειρηματίας ο…; Μα ο γιατρός ο…; Μα κι ο δημοσιογράφος ο…; Μα ο ηγούμενος μας; Μα κι ο μητροπολίτης μας; Και ο αρχιεπίσκοπός μας; Κι ο επαρχιακός λειτουργός μας; Μα ο έπαρχός μας; Μα ο υπουργός μας; Μα κι ο δικαστής ο…; Μα και ο εισαγγελέας μας; Και ο πρόεδρός μας; Μα ο διευθυντής των φυλακών μας;
Ναι, μένουμε έκπληκτοι και διερωτόμαστε για τα “κατορθώματα” κάποιων ανθρώπων που θα έπρεπε να ήταν πρότυπα και υποδείγματα στην κοινωνία μας, αλλά δυστυχώς με τις πράξεις τους, τις άκρατες φιλοδοξίες τους, τα καπρίτσια τους και τον εγωισμό τους, γίνονται αποτυπώματα σήψης και διαφθοράς.
Και μετά διερωτόμαστε και πάλι γιατί η νεολαία μας σπάζει βιτρίνες και μαγαζιά και γιατί ο ειδικός φρουρός -που και αυτός νέος είναι- βγάζει πιστόλι και πυροβολεί εν ψυχρώ ένα δεκαπεντάχρονο. Και απορούμε και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας αν πράγματι ο δικός μας άνθρωπος, ο άνθρωπός μας, αυτόν που τον γνωρίσαμε από κοντά, αυτός που μας μιλούσε και μας συγκινούσε και πολλές φορές δακρύζαμε ,χαιρόμαστε, νιώθαμε ενθουσιασμό, τον επευφημούσαμε και τον είχαμε σαν πρότυπο, έπραξε αυτά που έπραξε. Και μετά… μετά χωρίς να έχουμε την τόλμη να αναγνωρίσουμε την αλήθεια, προσπαθούμε με διάφορους τρόπους να τους καλύψουμε και να τους προστατεύσουμε. Ξεχνούμε και τα ιδανικά μας και τις αρχές μας και την ίδια την θρησκεία μας. Γιατί; Γιατί είναι ο δικός μας άνθρωπος, ο άνθρωπός μας.
Και περιμένουμε με τόση σήψη και διαφθορά μέσα από τα κατάλοιπα της αναξιοκρατίας, της ανελευθερίας, της ανισότητας, των μη ίσων ευκαιριών, της κομματικοποίησης και τόσο αδικιών η νεολαία μας να ορθοποδήσει. Με τέτοια πρότυπα θα πρέπει να είμαστε τυχεροί που δεν έχουμε και χειρότερα από τα παιδιά μας. Ναι τα παιδιά μας, τα δικά μας παιδιά που δεν τους δώσαμε αρχές, αξίες, παρά μόνο τα διεφθαρμένα λεφτά μας αλλά και τα διεφθαρμένα πρότυπα μας σαν γονείς, σαν δάσκαλοί τους.
Απολογούμαι και ζητώ συγνώμη νέα και νέε σ’ όλη την Ελλάδα και Κύπρο γι’ αυτά που είχα καθήκον και υποχρέωση να πράξω για ‘Σένα και δεν το έπραξα. ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ.