Το πνεύμα των Χριστουγέννων βέβαια ολοένα και βαριανασαίνει όσο περνούν τα χρόνια, γι’ αυτό ίσως και τα ανάλογα φιλμ έγιναν όλο και πιο σκοτεινά (τουλάχιστον τα… καλύτερα από αυτά). Πέραν των ταινιών, όμως, υπάρχουν και οι ήρωές τους. Και αυτούς ξεχωρίζουμε εδώ, σε αυτή τη λίστα που περιλαμβάνει κλασικά και νεότερα φιλμ όπως και ταινίες που δεν ξεχώρισαν για την κινηματογραφική τους αξία αλλά για την ειλικρίνεια των συναισθημάτων τους. Ξεκινάμε:
«Πάρτι φαντασμάτων» (1988)
Από όλες τις αναπροσαρμογές / διασκευές / μεταφορές του Σκρουτζ στη μεγάλη οθόνη (και θα ακολουθήσει άλλη μία), αυτή εδώ είναι η πιο παιχνιδιάρικη και η πιο ανατρεπτική, κυρίως χάρη στην παρουσία του Μπιλ Μάρεϊ. Ο σπουδαίος αμερικανός κωμικός, εδώ στον ρόλο κυνικού διευθυντή προγράμματος τηλεοπτικού καναλιού, δείχνει να αυτοσχεδιάζει αδιάκοπα και όταν ένα μέλος τηλεοπτικού συνεργείου τον ρωτάει πώς θα «εφαρμόζει» ψεύτικα κέρατα ταράνδου στα κεφαλάκια γλυκύτατων χάμστερ για τις ανάγκες ενός διαφημιστικού, αυτός του απαντά: «Δοκίμασες με συρραπτικό;».
Εμπενίζερ Σκρουτζ (Μάικλ Κέιν)
«Τα κάλαντα των Μάπετ» (1992)
Υπό άλλες συνθήκες, η εικόνα του Μάικλ Κέιν να σιγοτραγουδά παρέα με τα μάπετ κάπως δεν… κολλάει. Ως Εμπενίζερ Σκρουτζ, όμως, ο «κόκνεϊ» ηθοποιός μπαίνει αμέσως στο πετσί του ρόλου (ίσως είναι και ένας από τους καλύτερους Σκρουτζ στο σινεμά) και η διανομή (με τους γέρους του θεωρείου εξόχως λειτουργικούς ρε ρόλους φαντασμάτων) παραμένει εμπνευσμένη. Στοπ-καρέ στον Γκόνζο σε ρόλο αφηγητή!
Τα Γκρέμλινς
«Γκρέμλινς» (1984)
«Χιόνια στο καμπαναριό που Χριστούγεννα σημαίνει» και τα φρικαλέα πλασματάκια αυτής της παραγωγής του Στίβεν Σπίλμπεργκ φροντίζουν να φέρουν το απόλυτο χάος σε μικρή επαρχιακή κωμόπολη, όταν ο μικρός πρωταγωνιστής κάνει το ολέθριο λάθος να τα ταΐσει μετά τα μεσάνυχτα. Κουβαλά πολλά από τις σκοτεινές σελίδες των ευρωπαϊκών παραμυθιών στις σημάνσεις του, αλλά είναι η φάρσα αυτή που σου μένει. Γκρέμλινς στο καμπαναριό, πάει όλο το χωριό.
«Το ξωτικό των Χριστουγέννων» (2003)
Ενα μικρό αγόρι μπαίνει κατά λάθος στον σάκο του Αγιου Βασίλη, ο οποίος τον παίρνει μαζί του μέχρι τον Βόρειο Πόλο, όπου ο αταίριαστος επισκέπτης υιοθετείται από οικογένεια ξωτικών, ενώ προσπαθεί να περάσει απαρατήρητος. Ως ενήλικος όμως θα επιστρέψει στη Νέα Υόρκη… Ιδέα από τις λίγες, που ακόμη και αν «εκτελείται» κάπως μουδιασμένα, αναπληρώνει τους χαμένους πόντους από την παρουσία του Γουίλ Φερέλ που κουβαλά μια τρυφερή αλλά, και λόγω των συνθηκών, ξεκαρδιστική παιδική αθωότητα στο βλέμμα που σε πείθει με την πρώτη ματιά.
«Ο κατεργάρης των Χριστουγέννων» (2000)
Βασισμένος σε έναν παραδοσιακό αμερικανικό μύθο (κι ας μην παριστάνουμε τους αντιαμερικανούς τέτοιες μέρες, ακόμη και ο Αϊ-Βασίλης είναι διαφημιστικό τέχνασμα αναψυκτικού!), ο Τζιμ Κάρεϊ ενδύεται πράσινη φλοκάτη και αφήνεται εντελώς ακυβέρνητος από τον σκηνοθέτη Ρον Χάουαρντ: αυτό συντελεί σε ένα αδιάκοπο καραγκιοζιλίκι, το οποίο ενίοτε προκαλεί… έμφραγμα από το γέλιο. Εντυπωσιακό το πόσο αναλλοίωτα παραμένουν τα χαρακτηριστικά του ηθοποιού κάτω από τόνους μέικ-απ!
«Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης» (1993)
Το αφεντικό της πόλης του Halloween αφήνει στην άκρη τις μακάβριες φάρσες και προσπαθεί να τσιμπήσει το δικό του μερτικό από το χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Δυστυχώς, τα τερατάκια του απάγουν τον Αϊ-Βασίλη και σκορπούν σε όλες τις καμινάδες δώρα που τρομοκρατούν παιδιά και γονείς. Σκηνοθετεί ο Χένρι Σέλικ, αλλά είναι το όραμα του Τιμ Μπάρτον αυτό που μετουσιώνεται εδώ, σε ένα μιούζικαλ stop-motion συγκινητικό και χορταστικά γοτθικό.
«Μόνος στο σπίτι» (1990)
Η οικογένεια ετοιμάζεται πυρετωδώς για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, μόνο που πάνω στην τρεχάλα τους ξεχνούν τον μικρό Κέβιν στο σπίτι, ενώ δύο επικίνδυνοι κακοποιοί ετοιμάζονται να το ξαφρίσουν. Το «Home alone» θυμίζει τα παλιά καρτούν του Τεξ Αϊβερι: χίλιοι τόνοι ατσάλι και πέτρα γκελάρουν στα κούτελα των Τζο Πέσι και Ντάνιελ Στερν, αυτοί όμως ξανασηκώνονται για να τις ξαναφάνε προς μεγάλη τέρψη των θεατών και του γελαστού Μακόλεϊ Κάλκιν, λίγα χρόνια πριν κλειστεί οικειοθελώς σε κλινική αποτοξίνωσης.
«Ο Αϊ-Βασίλης είναι λέρα» (2003)
Μια ελαφρώς διαφορετική βερσιόν του Αγιου Βασίλη: ο Bad Santa του Μπίλι Μπομπ Θόρτον καπνίζει σαν τσιμινιέρα, πίνει σαν σφουγγάρι, εκμεταλλεύεται ακόμα και το σεξαπίλ της στολής του «κανονίζοντας» μπαργούμαν σε μπροστινά καθίσματα, ενίοτε παρουσία δεκάχρονων, και ανακαλύπτει ποιο είναι το πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων! Αλλες εποχές, θα έκαιγαν το αρνητικό. Το 2003 που βγήκε, έκανε μόνο στην Αμερική εισπράξεις εξήντα εκατ. δολάρια.
«Θαύμα στην 34η Λεωφόρο» (1947)
Το Ιδρυμα Φρενοβλαβών μοιάζει να είναι το μόνο σπίτι που απομένει για τον Κρις, τον παππούλη που επιμένει να υποστηρίζει πως είναι ο αληθινός Αγιος Βασίλης, μέχρι που ένας δικηγόρος αναλαμβάνει να τον υπερασπιστεί! Δύο φορές γυρίστηκε ταινία, αλλά η καλύτερη εκδοχή παραμένει η πρώτη. Μια περίοδο, η τηλεόραση το προέβαλλε συχνά. Δυστυχώς, τελευταία αυτό το γλυκό φιλμ έχει εξαφανιστεί από τις μικρές οθόνες.
«Ο ψαλιδοχέρης» (1990)
Η ταινία αρχίζει με ένα παραμύθι: μια γιαγιά που εξηγεί στο εγγονάκι της γιατί τα Χριστούγεννα πάντοτε χιονίζει. Και το παραμύθι του Τιμ Μπάρτον για τον άμοιρο Ψαλιδοχέρη, που ο δημιουργός του δεν πρόλαβε να του φτιάξει χέρια αφήνοντάς τον εκτεθειμένο στη μικροαστική κακία των συμπολιτών του, αρχίζει δίχως ποτέ να σταματήσει να μας εντυπωσιάζει. Με χρώματα ζωντανά και ακόμη πιο ζωντανή φαντασία, ο σκηνοθέτης απέδειξε πως έχει τη στόφα γνήσιου παραμυθά. Και ο Τζόνι Ντεπ πλάθει έναν από τους πιο εμβληματικούς ρόλους της καριέρας του.
«Μια υπέροχη ζωή» (1946)
«Κανείς δεν είναι φτωχός όταν έχει κοντά του ανθρώπους που τον αγαπάνε», ακόμη και όταν βρίσκεται στο χείλος της αυτοκτονίας, όπως ο Στιούαρτ σε αυτό το αριστούργημα αμερικανικού ιδεαλισμού (του οποίου κορυφαίος εκπρόσωπος ήταν και παραμένει ο Φρανκ Κάπρα). Ενας φύλακας άγγελος, προκειμένου να κερδίσει τα φτερά του, αναλαμβάνει να δείξει στον απογοητευμένο Τζορτζ Μπέιλι πόσο πολύτιμος είναι για τη ζωή πολλών ανθρώπων. Απίστευτο: αποτέλεσε συντριπτική εμπορική αποτυχία στην εποχή του. Σήμερα, δεν γνωρίζω άνθρωπο που να το έχει δει δίχως να δακρύσει.
Πηγή: ΜΑΧΗ