Σκέψεις…

Όταν πρώτο-εγκαταστάθηκα στην Κύπρο πριν από 20 χρόνια περίπου, κάποιος μικρός με ρώτησε τι ήρθα να κάνω εδώ αφού εμείς οι «καλαμαράδες» πουλήσαμε την πατρίδα του. Προσπάθησα να του εξηγήσω πως πρώτα απ’ όλα για τις λάθος κινήσεις των πολιτικών δεν ευθύνεται ο απλός λαός…

Δεύτερον και άκρως σημαντικότερο, ότι δεν ήταν μια δημοκρατική κυβέρνηση που πήρε αυτές τις αισχρές αποφάσεις αλλά μια κατευθυνόμενη χούντα που βασάνιζε, φυλάκιζε, δολοφονούσε και εξόριζε τους ίδιους τους Ελλαδίτες και πως εξάλλου Ελλαδίτες από αγάπη προς τον αδελφό λαό προσέτρεξαν να βοηθήσουν παρά τις διαταγές και κατερρίφθησαν κατά λάθος μέσα στον πανικό. Ήρθα αντιμέτωπη με τον φανατισμό σε όλο του το μεγαλείο- κάτι που ποτέ δεν περιμένεις να αντιμετωπίσεις από ένα 10χρονο παιδί.

Αργότερα εντυπωσιάστηκα από το διαχωρισμό των ίδιων των παιδιών σε αριστερούς και δεξιούς, σε προσκόπους και εδονόπουλα σε ομονοιάτες και ανορθωσιάτες με βάση πολιτικά πιστεύω. Έρχεται λοιπόν και με ταλανίζει το εύλογο ερώτημα: Πως είναι δυνατόν μια χώρα, μια σπιθαμή, που έχει μείνει μισή, να φανατίζει τα μισά παιδιά της, το μέλλον της, ενάντια στα άλλα μισά από τα γεννοφάσκια τους; Πώς είναι δυνατόν να μην μπορούν δυο γειτονόπουλα να παίξουν στο ίδιο τοπικό γήπεδο ποδόσφαιρο επειδή ο ένας είναι αριστερός κι ο άλλος δεξιός; Σε ποια άλλη πολιτισμένη χώρα του 21ου αιώνα “χρωματίζεται” πολιτικά ο αθλητισμός που απαρχής κόσμου έχει τη δική του ιδεολογία, αυτή του «ευ αγωνίζεσθαι», την οποία καμιά παράταξη δε δικαιούται να κιτρινίσει; Από που κι ως που ονειρευόμαστε πως ξένοι θα νοιαστούν να ενώσουν το Νησί μας όταν εμείς οι ίδιοι το μισό που κατέχουμε το διχάζουμε καθημερινά; Όταν τα παιδιά μας βλέπουν τους συμμαθητές τους ως προδότες αφού ο πατέρας τους έχει αντίθετη ιδεολογία;

«Συλλογιέται καλά όποιος συλλογιέται ελεύθερα», έλεγε ο Ρήγας Φεραίος. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου ο πατέρας μου ήταν δεξιός και η μητέρα μου αριστερή. Κι όμως αυτό το κατάλαβα μετά τα 16 μου χρόνια όταν εγώ η ίδια ρώτησα τη μητέρα μου. Ωστόσο κανείς από τους δυο δεν προσπάθησε να με επηρεάσει, αντίθετα, με παρότρυναν να διαμορφώσω τη δική μου άποψη αφού πρώτα μελετούσα Ιστορία και είχα τις απαραίτητες γνώσεις για να στηρίζω τις απόψεις μου. Η ελευθερία προϋποθέτει την έρευνα και επομένως τη γνώση. Τους ευχαριστώ πολύ γι αυτό! Σήμερα νιώθω πως είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος χάρη στην εμπιστοσύνη που οι γονείς μου έδειξαν στην κρίση μου και στον πλουραλισμό που υπήρχε στο σπίτι μας. Σίγουρα ο ένας από τους δυο γονείς μου πικράθηκε, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι επέζησε. Το να μετατρέπω το παιδί μου σε ένα κενό φερέφωνο των δικών μου πεποιθήσεων δεν τιμά ούτε εμένα αλλά ούτε και το παιδί μου. Το να επιτρέπω στα κόμματα να χρησιμοποιούν ως υποχείριό τους τη νεολαία μας και να κομματικοποιούν τα μαθητικά συμβούλια δε με τιμά ούτε ως γονιό ούτε ως εκπαιδευτικό. Το να διχάζεται καθημερινά η νεολαία αυτού του τόπου με λυπεί με θυμώνει, με φοβίζει.

Με φοβίζει η σκέψη πως κάποιοι θέλουν τους Κύπριους μόνιμα διχασμένους και φανατικά προσκολλημένους στο παρελθόν και τις έριδες. Η ομόνοια δεν μπορεί να μας χαρακτηρίσει ως λαό όσο οι πολιτικοί, για τα ιδιοτελή συμφέροντά τους και τις άπληστες φιλοδοξίες τους καταφέρνουν να διαιωνίζουν το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία εντός των ίδιων των τειχών μας. Ανθρώπινη ανάγκη, να καταλογίζουμε το φταίξιμο για όλα τα δεινά του τόπου μας στον άλλο, στον προδότη -και τι πιο εύκολο από το να ακολουθούμε σαν ευκολόπιστα αρνιά τα συνθήματα του τσοπάνη, του αρχηγού του κόμματός μας, όποιο κι αν είναι αυτό.

Δυστυχώς, η φτωχή Ψωροκώσταινα πέρασε τη φάση με τα πράσινα, τα κόκκινα και μπλε καφενεία και τα εγκλήματα εν βρασμώ για τα πολιτικά πιστεύω. Σήμερα ο ελληνικός λαός συνειδητοποιεί πόσο διεφθαρμένο είναι το πολιτικό σύστημα και πόσο ανόητο ήταν να φανατίζονται από την πλύση εγκεφάλου των συνθημάτων τους ενάντια στον αδελφό, το γείτονα, τον ξάδελφό τους. Τα ποσοστά και των δυο μεγάλων κομμάτων δείχνουν την απογοήτευση του ελληνικού λαού. Επιτέλους ομόνοια! Όλοι συμφωνούν πλέον σε ένα απλό μα συνάμα τόσο δυσνόητο: πως το σύστημα νοσεί! Και πως οι πολιτικοί είναι επαγγελματίες εκμεταλλευτές που πωλούν πολύ ακριβά ουτοπικές υποσχέσεις.

Εμείς εδώ στην Κύπρο πρέπει να πάθουμε τα ίδια για να ξυπνήσουμε; Πότε θα αφήσουμε το παρελθόν να μας διδάξει πως λαός διχασμένος πάντα ηττημένος; Πότε θα αφήσουμε τα παιδιά μας χωρίς κομματική ταμπέλα μέχρι μόνοι τους να αποφασίσουν τι χρώμα προτιμούν; (άσε που μπορεί ως ευφυέστερη γενιά να αποφασίσουν να καταργήσουν τα κόμματα όπως τα ξέρουμε σήμερα!)

Βάνα Πηκασά
Αμμόχωστος 2012-02-18