Επικοινωνιακά παιχνίδια και κυπριακή πραγματικότητα!

Του Γιώργου Καυκαλιά:

Ξεκινούμε με τα βασικά. Για να υπάρξει αυτό που λέμε επικοινωνία πρέπει πάντα να υπάρχει αυτός που θέλει να επικοινωνήσει κάτι και να υπάρχει επίσης και ένας δέκτης.

Από εκεί και πέρα ξεκινούν τα πράγματα και περιπλέκονται, με διαφορετικές μεθόδους, διαφορετικούς τρόπους και μορφές ανάλογα με τα δεδομένα που υπάρχουν κάθε φορά.

Μερικές φορές και σε κάποιες περιπτώσεις όμως τα πράγματα είναι ή καλύτερα θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρα και χωρίς καμία περιπλοκή. Η Κύπρος και κατ’ επέκταση η σημερινή κυπριακή κοινωνία είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις.

Ας δούμε τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας:
Α)Μια Κύπρο οικονομικά στον αναπνευστήρα σχεδόν σε όλους τους τομείς,
Β)Συνεχώς αυξανόμενη ανεργία
Γ)άνθρωποι και οικογένειες ολόκληρες κάτω από το όριο της φτώχιας
Δ)τραγικά λάθη και παραλήψεις από τραπεζίτες, δημόσιους αξιωματούχους κτλ
Ε)απαξίωση της πολιτικής ζωής και των πολιτικών ανδρών και γυναικών από τους πολίτες
Στ)διαφθορά σε όλους τους τομείς του δημόσιου και ιδιωτικού βίου
Ζ)το Κυπριακό άλυτο εδώ και δεκαετίες(θα το έβαζα πρώτο στη λίστα αν όντως η Κύπριοι το θεωρούσαν ως τέτοιο).

Θα μπορούσα να γράφω παραδείγματα και δεδομένα περισσότερα και από τα γράμματα ολόκληρου του αλφαβήτου αλλά θεωρώ ότι αυτά δίνουν την εικόνα που επικρατεί στην Κύπρο σήμερα.

Με τα δεδομένα αυτά αποδεκτά και παραδεκτά από όλους, ένας φυσιολογικός, απλός, καθημερινός με αγνές προθέσεις πολίτης θα περίμενε ότι η επικοινωνία την οποία θα επιχειρούσαν να έχουν οι πολιτικοί και τεχνοκράτες αυτής της χώρας με το λαό θα ήταν βασισμένη στην αλήθεια, την πραγματικότητα, την ειλικρίνεια, την ίση αντιμετώπιση, την αυτοσυγκράτηση στις τοποθετήσεις, τη φειδωλή εξιστόρηση των δεδομένων, χωρίς εριστικές τοποθετήσεις, χωρίς παιχνίδια αποπροσανατολισμού, χωρίς συνθήματα κενά περιεχομένου απλά για τις εντυπώσεις και μόνο. Πάνω από όλα όμως αναλαμβάνοντας όλοι οι πολιτικοί χώροι(όχι όλοι οι πολιτικοί όπως απλουστευτικά λέμε όλοι), όλοι οι τραπεζίτες και οι τραπεζικοί οργανισμοί, όλοι οι αξιωματούχοι και τεχνοκράτες της δημόσιας υπηρεσίας, την ευθύνη για τη θέση στην οποία έχει περιέλθει η Κύπρος σήμερα. Γιατί ευθύνη φέρουν όλα τα πιο πάνω και οι διεθνείς συνθήκες, όπως ευθύνη φέρει και ο καθένας από μας ξεχωριστά.

Αντ’ αυτού γινόμαστε μάρτυρες μιας ακατάσχετης φλυαρίας ένθεν και ένθεν, μιας ακατάπαυστης προσπάθειας επίρριψης ευθυνών από τη μία στην άλλη πλευρά και το αντίστροφο, μια στοχοποίηση προσώπων και καταστάσεων, μια προσπάθεια να μας πείσουν ότι κατέχουν όλοι το αλάθητο και τη μοναδική αλήθεια. Ο κόσμος τα βλέπει αυτά τα παιχνίδια, παρακολουθήσει στις τηλεοράσεις του τις εξελίξεις αυτές και παρασυρόμενος μπαίνει σε αυτή τη λογική της ανούσιας κατ’ εμένα διαμάχης. Γιατί αν προσεκτικά βγάλουμε τον εαυτό μας εκτός και δούμε τις πραγματικότητες, θα δούμε ότι άλλο είναι η επικοινωνία και όλα τα ΜΜΕ που την εξυπηρετούν και άλλη είναι η ουσία της πολιτικής η οποία καθορίζει τις ζωές μας. Επειδή ουσία στο έργο των κομμάτων αλλά και της πολιτικής υπάρχει. Συζητήσεις και ζυμώσεις γίνονται καθημερινά. Αποφάσεις που μας επηρεάζουν λαμβάνονται καθημερινά. Όμως την ουσία αυτή μας τη σερβίρουν όπως ένας γονιός προσπαθεί να ταΐσει ένα μωρό που δεν θέλει να φάει. Προσπαθώντας να το ξεγελάσει δηλαδή με διάφορα τεχνάσματα και παιχνίδια. Στο χέρι μας είναι να καταλάβουν ότι έχουμε μεγαλώσει και δεν είμαστε πια παιδιά.

Όλα τα πιο πάνω τα έχω αναφέρει για ένα και μοναδικό λόγο. Γιατί η επικοινωνία είναι καλή, είναι χρήσιμη, είναι απαραίτητη. Αλλά δεν είναι η ουσία. Η ουσία είναι όλοι μας να μελετούμε, να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις, να κτίσουμε επιχειρήματα στις απόψεις μας, να αμφισβητούμε, να ξέρουμε τι λέμε, να έχουμε απαιτήσεις οι οποίες θα πηγάζουν από τη δική μας ενεργό συμμετοχή στα κοινά(για να προλάβω κάποιους, ενεργός συμμετοχή δεν προϋποθέτει κατ’ ανάγκη κομματικοποίηση, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι κακό, ίσα ίσα). Να μην είμαστε απλοί χειροκροτητές ή μηδενιστές. Να μπορέσουμε να πιστέψουμε στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Να κτίσουμε νοοτροπίες και αρχές οι οποίες επιτέλους να βασίζονται στην ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη.

Έφτασε επιτέλους ο καιρός να κλείσουμε τα αυτιά μας στα όσα θέλουν να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια και να ανοίξουμε τα μυαλά μας, σε νέες ιδέες, στο συνάνθρωπο μας, στους ειδικούς(όχι αυτούς που διορίζονται ως τέτοιοι, αλλά αυτούς που κατέχουν τα εφόδια για να είναι τέτοιοι). Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά ως κοινωνία. Μόνο έτσι η νέα γενιά θα έχει ελπίδα για το μέλλον.