Στις 27 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από την παρθενική ομιλία του φιλέλληνα ποιητή Λόρδου Βύρωνα στη Βουλή των Λόρδων, σε υπεράσπιση των εξεγερμένων υφαντουργών της Κεντρικής Αγγλίας…
Μοιάζει με παράδοξο, αλλά 200 χρόνια μετά τον λόγο του ποιητή, ομοειδή οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα κατακλύζουν την Ευρώπη.
Τότε, οι ναπολεόντειοι πόλεμοι είχαν προκαλέσει κλείσιμο των αγορών και η εμφάνιση αργαλειών μαζικής παραγωγής είχε οδηγήσει σε υπερσυσσώρευση αδιάθετων προϊόντων.
Η κυβέρνηση της Βρετανίας είχε σταδιακά καταργήσει κάθε μέτρο προστασίας των συντεχνιών των υφαντουργών και είχε απαγορεύσει την ομαδική διαπραγμάτευση των αποδοχών τους, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα συνιστούσε καρτέλ μισθών που αντιβαίνει τις αρχές της ελευθερίας του εμπορίου.
Κάθε νομική προσφυγή των μαστόρων της υφαντικής τέχνης ενάντια στη νέα νομοθεσία είχε απορριφθεί.
Η καθίζηση των μισθών και η δραματική αύξηση της ανεργίας, δεν άργησαν να οδηγήσουν σε βίαιες ταραχές, σε επιδρομές ενάντια σε αποθήκες τροφίμων και τελικά, σε ένα κίνημα καταστροφής αργαλειών μαζικής παραγωγής, όσων βιοτεχνιών απέλυαν εργαζόμενους, ή αρνούνταν να καταβάλλουν τις παλιές μισθολογικές αποδοχές.
Το κίνημα εκείνο των «Λουδιτών», με επικεφαλής κάποιον ανύπαρκτο, μυθικό «Βασιλιά Λαντ», έμεινε στην ιστορία συκοφαντημένο, ως «αντίδραση στον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό και τη βιομηχανική επανάσταση».
Η κυβέρνηση του Σπένσερ Πέρσεβαλ απάντησε με νόμο που θέσπιζε την θανατική ποινή για όσους κατέστρεφαν μηχανικούς αργαλειούς, ενώ και η αντιπολίτευση των Ουίγων, παρότι είχε δεσμευθεί να εισάγει πρόταση νόμου για την δημιουργία εργατικών συνδικάτων, συμμάχησε στη Βουλή των Λόρδων με το κυβερνόν κόμμα των Τόρις, αποσύροντας την ίδια της την πρόταση.
Σε ένα τέτοιο κλίμα ο Λόρδος Μπάιρον, την 27η Φεβρουαρίου του 1812 κατήγγειλε το νόμο ως απάνθρωπο, όμοιο με «τα διατάγματα του Δράκοντα, γραμμένα κατά πως έλεγαν, με αίμα αντί μελάνι», προορισμένο για «δώδεκα χασάπηδες στη θέση των ενόρκων».
Τον ιστορικό όσο και προφητικό εκείνο κοινοβουλευτικό “Λόγο περί αδυνάτου”, ήρθαν να τιμήσουν οι φίλοι του ποιητή, στη Στοά του Βιβλίου, με κεντρικό ομιλητή τον Τόνι Σίμπσον, διευθυντή του Ιδρύματος «Μπέρναρντ Ράσελ» για την Ειρήνη και τον Πυρηνικό Αφοπλισμό – και παρόντες τον Μανώλη Γλέζο, εκπροσώπους των αμερικανών «Βετεράνων για την Ειρήνη», τον πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, Παύλο Ναθαναήλ, διανοούμενους και ακαδημαϊκούς.
Ο Σίμπσον, δεν παρέλειψε να παραλληλίσει τις ταραχές που προκαλεί στην Αγγλία η σημερινή οικονομική κρίση με εκείνες του παρελθόντος, αλλά και να διαπιστώσει την διόγκωση ενός νέου κύματος φιλελληνισμού σε όλο τον κόσμο, τόσο πολιτικού, όσο και πολιτισμικού, με αφορμή τις κατηγορίες που εκτοξεύονται κατά της Ελλάδας.
«Η ρήση του Σέλλεϋ, «είμαστε όλοι Έλληνες» ακούγεται ξανά σε όλη την Ευρώπη – και τα βρετανικά συνδικάτα έχουν αναλάβει πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό. Ο Λόρδος Μπάιρον θα το είχε κατανοήσει» κατέληξε στην ομιλία του ο Σίμπσον.
Πηγή: Nooz.gr