Όταν στα οχτώ την έδωσαν οι γονείς της για μια καλύτερη ζωή, δεν φαντάστηκαν σε ποιές επώδυνες ατραπούς θα την οδηγούσε η μοίρα και πόσο θα τη σημάδευε η μητρική στέρηση…
Από το ερημονήσι του Αιγαίου η Σοφία θα βρεθεί στην πολύβουη Αθήνα, ένα κρύο Φλεβάρη, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Μια τσεκουριά κόβει την καρδιά της στη μέση. Θα μπορέσει άραγε να ξεφύγει από τη μοίρα της ξυλοδαρμένης υπηρέτριας και να κυνηγήσει τα όνειρά της;
Ποιά θέση θα ‘χει στη ζωή της ο Μανώλης, που δε θέλησε ποτέ να ζήσει δίπλα της το μεγάλο έρωτα; Κάτω από τον όγκο και τη βιαιότητα των συναισθημάτων θα σταματήσει να ακονίζει όνειρα…;
Ανάμεσα σε ρόλους άκρως αντιφατικούς μοιράζει τη ζωή της: από τη λάντζα στην τέχνη.
Και τότε ο έρωτας…κι όλα πια στην καρδιά της Σοφίας συμμετέχουν σε μια απροσμέτρητη γοήτευση. Χαρταετός τα όνειρά της, υψώνονται στον ουρανό.
Απ’ την Αθήνα στο Παρίσι: ντεμπούτο στην ευτυχία. Όταν σκάει το πυροτέχνημα δε μετράς πόσο λίγο κράτησε… Ένας μικρός σαν ταραντούλα πόλεμος πλευρίζει απρόσμενα… Θα ναι η τελευταία πράξη του δράματος το ξεκαθάρισμα των εθνικοτήτων, το μοίρασμα της γης, η ανταλλαγή πληθυσμών;
Μήπως τελικά η Σοφία πληρώνει με τη μοναξιά της επιβίωσης, την ίδια την επιβίωση της
μοναξιάς;
…
Η μοναξιά που με έζωνε, μου γεννούσε ταραχές και εμμονές. Η ζωή μου περιέκλειε κάτι διφορούμενο, κάτι που’ μοιαζε με το χρησμό που αν αλλάξεις τη θέση της άνω τελείας, βγαίνει το αντίθετο νόημα. Πάσκιζα να επιβληθώ στον εαυτό μου για να τα βγάλω πέρα με όσα μου ανέθεταν, ωστόσο ένα κομμάτι του μέσα μου, το πιο μεγάλο και το πιο ζωντανό, μ’ έσερνε προς τη φυγή…
…
Κάτι θα’ κοβε το νιονιό μου. Αν έμενα εδώ θα καιγόταν η καρδιά μου. Θα σάπιζε η ζωή μου. Ένιωθα μια μαγκουφιά, τόσο πνιγηρή σαν μαύρος ποταμός…
Εγώ είχα ακούσει πως οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι. Αυτό το δωματιάκι, χωρίς θέα, δεν έινα σαν φυλακή;
Το δίχως άλλο θα οργάνωνα την απόδρασή μου…
…
Τι ωραίο πράγμα να έχεις ένα όνειρο, να του ρίχνεις τη μαγιά και να το περιμένεις να φουσκώσει!
Το όνειρο ποτέ δεν είναι χαμένη υπόθεση.
Η συγγραφέας…
Η Κατερίνα Μαυρομμάτη γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου το 1957. Αρχίζει να γράφει από παιδί ιστοριούλες με ζώα. Στα δεκαπέντε της δημοσιεύονται ποιήματά της στις εφημερίδες. Περνά στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και αρχίζει να εργάζεται ως καθηγήτρια Γαλλικών από την ηλικία των δεκαοχτώ. Το 1979 παίρνει πτυχίο Γαλλικής Φιλολογίας, ένα παιδικό της όνειρο… Ζει και εργάζεται στην Αθήνα για πάνω από δέκα χρόνια. Το 1994 ασχολείται με την έντυπη δημοσιογραφία κρατώντας την εβδομαδιαία στήλη « Η Λίνα, η Μίνα και η Νίνα », όπου με χιουμοριστική διάθεση θίγει κοινωνικά θέματα. Το « Από όνειρο σε όνειρο », έιναι το πρώτο της μυθιστόρημα.