Ζητείται ελπίς

Του Μάριου Αδάμου*:

Αλήθεια υπάρχει ελπίδα; Μετά τα τελευταία μπορούμε να βρούμε αχτίδα φωτός, μπροστά στην αγωνία της επιβίωσης; Σε λίγες μέρες γκρεμίστηκε με πάταγο μπροστά μας ο ψευδεπίγραφος κόσμος, που ζούσαμε μέχρι τώρα. Σε λίγες μέρες, νιώσαμε να χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Και αυτή είναι η πραγματικότητα. Η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια μας.

Τα δύσκολα έπονται. Η ανηφόρα του Γολγοθά μόλις φάνηκε μπροστά μας και έχουμε να την ανεβούμε. Όμως ελπίδα υπάρχει. Φτάνει να στρατευτούμε όλοι και να σταθούμε ανυποχώρητοι στο μετερίζι του αγώνα και της προσφοράς. Ήρθε η ώρα να μετρηθούμε. Να μετρήσουμε την ανθρωπιά του καθενός στο ζύγι της αλληλεγγύης. Πυκνώστε τις τάξεις, σφίχτε το χέρι του διπλανού και του ανήμπορου, του ανέστιου και του αδύναμου. Ο αγώνας ας ξεκινήσει από μέσα του καθενός. Να γκρεμίσουμε το παλιό μας κόσμο που μας έφερε ως εδώ και να οικοδομήσουμε ένα νέο, περήφανο και αψεγάδιαστο, ντόμπρο και δίκαιο, σεμνό και ασυμβίβαστο, αυστηρό και σπλαχνικό, ένα κόσμο ανθρώπινο.

Ας μοιραστούμε οι πολλοί τα λίγα που μας απέμειναν. Ας μην πεινάσει κανείς. Τα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά, μικρές και μεγάλες ιστορίες των τελευταίων ημερών το αποδεικνύουν. Πρέπει να σταθούμε ενωμένοι για να τα καταφέρουμε ως το τέλος. Να μην κουραστούμε στο μέσο της διαδρομής και να εγκαταλείψουμε την μάχη.

Όσο για τους άλλους, τους κρετίνους που μας έφεραν ως εδώ, είναι αλάργα και αυτών η ώρα τους. Η ώρα της πληρωμής και της νέμεσης. Ούτε βήμα δεν πρέπει να κάνουμε πίσω. Καμία υποχώρηση και καμία συνθηκολόγηση μαζί τους. Αμείλικτοι τιμωροί των δολοφόνων των δικών μας ονείρων. Η δικής μας γενιά, ανέχτηκε πολλά. Αυτό μας έφερε ως εδώ. Ας μην ανεχτεί και τούτο. Θα είναι ταφόπλακα στα όνειρα των παιδιών μας. Ας μην πέσουμε στο λούκι του κομματικού και ιδεολογικού πατριωτισμού. Δεν χωράνε σε τούτη την περίσταση διαχωρισμοί.

Αν δεν δικάσει η δικαιοσύνη, ας δικάσει ο κόσμος. Δεν είναι πλέον ο καιρός να τηρούμε τους τύπους και τους κανόνες ευγένειας. Όποιος δεν παίρνει με το καλό να πάρει με τ’ άγριο. Οι έχοντες την ευθύνη ας μην ελπίζουν, ότι θα ξεχάσουμε και θα συμβιβαστούμε. Γιατί: «Εμείς είμαστε από κείνα τα πουλιά, που τα λένε νυχτοπούλια. Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, σας πατούμε στην κοιλιά και διαβαίνουμε». Ψηλά το λάβαρο του αγώνα αδέρφια: «Το Χρωστάμε και σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές, θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί μας». Πάνω από όλα όμως το χρωστάμε στα παιδιά μας.

*Ο Μάριος Αδάμου είναι δημοσιογράφος, ανταποκριτής του ΑΝΤ1 επαρχίας Λάρνακας-Αμμοχώστου και Αρχισυντάκτης της εφημερίδας “Η ΣΩΤΗΡΑ”