Της Χριστιάνας Διονυσίου:
Η ζωή πολλές φορές…
Προκαλεί τόσο άσχημες εκπλήξεις που μπορεί να καταστρέψουν ότι πιο όμορφο έχει φτιάξει αλλά και νιώσει ένας άνθρωπος. Ένα χαστούκι της, μπορεί να διαλύσει κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα. Η μοίρα χτυπάει αλύπητα κάποιους συνανθρώπους μας και αλίμονο σε όσους δεν έχουν κοντά την οικογένεια τους. Μόνο αν νιώθει κάποιος την αγάπη και τη συμπαράσταση των δικών του ανθρώπων, μπορεί να αντέξει τη δυστυχία και να αντεπεξέλθει στη δοκιμασία.
Είναι άνθρωποι που στη ζωή τους…
Υποφέρουν από ένα σωρό ασθένειες. Το ένα χτύπημα διαδέχεται το άλλο αλλά αντέχουν, γιατί έχουν τις οικογένειες τους που δεν λυγίζουν και στέκονται δίπλα τους, με δύναμη και κουράγιο. Τους αγαπούν και τους φροντίζουν χωρίς να διαμαρτύρονται και χωρίς να τους πληγώνουν. Όπως και στην περίπτωση του κ. Αδάμου Κκάφα από τη Σωτήρα της επαρχίας Αμμοχώστου.
Έπαιρνα καθημερινά μεγάλη ποσότητα χαπιών μέχρι και το 2006, όταν έπαθα το εγκεφαλικό
Ήταν ένας πανέμορφος άντρας γεμάτος ζωντάνια και δύναμη. Έπρεπε δυστυχώς, να αντιμετωπίσει όλα εκείνα τα προβλήματα υγείας που δεν τον άφησαν στιγμή να ανασάνει. Όμως μέσα στη τόση μεγάλη ατυχία του, στάθηκε τυχερός…
Ο κύριος Αδάμος με μεγάλη δυσκολία – καθότι αντιμετωπίζει πρόβλημα στην ομιλία- κατάφερε να μας μιλήσει για τη ζωή του.
Αναφέρει:
«Στα 25 μου χρόνια, άρχισαν τα πρώτα προβλήματα υγείας. Ο διαβήτης τύπου 2 ήταν η πρώτη ασθένεια που μου χτύπησε την πόρτα. Κάποια στιγμή άρχισαν οι ινσουλίνες και μερικά χρόνια αργότερα, ήρθε και το πρώτο έμφραγμα. Νοσηλευόμουν για ένα χρονικό διάστημα στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και αργότερα στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου. Μετά, αφού περιμέναμε τη σειρά μου – η αναμονή κράτησε ένα μήνα – μεταφέρθηκα σε νοσοκομείο του εξωτερικού, συγκεκριμένα στην Αγγλία όπου και έκανα by-pass.
Όταν γυρίσαμε πίσω, άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα τα πράγματα. Χαιρόμουν ότι ο Γολγοθάς μου κάπου εδώ θα τελείωνε και δεν θα μου συνέβαινε άλλο κακό. Δυστυχώς όμως, μόνο για ένα χρόνο έπειτα άρχισαν νέα βάσανα…
Η καρδιά μου άρχισε ξανά να μου δημιουργεί πρόβλημα αλλά οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα λόγω του πρόσφατου by-pass. Δύο χρόνια αργότερα, αρρώστησα με Οξεία Λευχαιμία. Νοσηλεύτηκα στο Μακάριο Νοσοκομείο. Άρχισαν οι χημειοθεραπείες και σαν να μην έφτανε αυτό, είχα και το πρόβλημα του διαβήτη που ενώ είχαμε καταφέρει να ρυθμίσει, αυτός χειροτέρεψε. Μετά από πολύ μικρό διάστημα έπαθα και παγκρεατίτιδα. Έπαιρνα καθημερινά μεγάλη ποσότητα χαπιών μέχρι και το 2006, όταν έπαθα το εγκεφαλικό.
Εκείνη την ημέρα…
Ήμουν στο δωμάτιο και προσπαθούσα να φωνάξω της γυναίκας μου που ήταν έξω στην αυλή αλλά δεν μπορούσα, δεν είχα τη δύναμη. Με βρήκαν μετά από λίγο να κρατάω το κεφάλι μου και να κλαίω. Με πήραν στις Πρώτες Βοήθειες και ο γιατρός εκεί, αφού με εξέτασε, με διαβεβαίωσε πως δεν ήταν η καρδιά μου και πως δεν έπρεπε να ανησυχώ.
Ο πιθανός λόγος που δεν κατάλαβε πως επρόκειτο για εγκεφαλικό, ήταν ίσως επειδή δεν μου άφησε κάποιο σημάδι όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις. Μετά από τρεις μέρες οι γιατροί αποφάσισαν να με στείλουν για αξονικό. Όταν κατάλαβαν πως επρόκειτο για εγκεφαλικό, χρειάστηκε να νοσηλευτώ και πάλι…
Από τη στιγμή του εγκεφαλικού αλλά και όλο το χρονικό διάστημα που νοσηλευόμουν, δε θυμάμαι απολύτως τίποτα. Έχουν διαγραφεί από τη μνήμη μου σαν να μην υπήρξαν ποτέ εκείνες οι στιγμές. Πραγματικά δε μπορώ να εξηγήσω το γιατί.
Το μεγαλύτερο σοκ για μένα ήρθε όταν…
Λίγο πριν πάρω εξιτήριο από το νοσοκομείο, προσπάθησα να κατέβω από το κρεβάτι για να περπατήσω λίγο. Διαπίστωσα όμως, πως δεν μπορούσα να το κάνω. Όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου.
Ταράχτηκα πολύ και δεν ήξερα αν η ψυχή μου θα μπορούσε να βρει τη δύναμη να αντέξει τα νέα δεδομένα της ζωής μου.
Το γεγονός ότι δεν θα μπορούσα να περπατήσω ξανά…
Ήταν το μεγαλύτερο κτύπημα από όλα τα άλλα. Όλος ο κόσμος μου γκρεμίστηκε. Όλα σβήστηκαν, χάθηκαν ξαφνικά μέσα στο βαθύ σκοτάδι της ψυχής μου. Με πονούσε αφάνταστα το γεγονός ότι, τώρα πια δεν θα μπορούσα να προσφέρω στην οικογένεια μου όπως όλοι οι άλλοι σύζυγοι και πατεράδες.
Ήθελα να τους φωνάζω όλο χαρά: «Τα κατάφερα, μπορώ και στέκομαι στα πόδια μου, περπατάω»
Πέρασε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να μπορέσω να το δεχτώ. Έξι ολόκληρα χρόνια έκανα φυσικοθεραπεία με την ελπίδα πως κάποια στιγμή, θα μπορέσω να σηκωθώ και να περπατήσω.
Πριν μερικά χρόνια, όταν έτυχε να μείνω για λίγο μόνος στο δωμάτιο μου, θέλησα να το προσπαθήσω. Το αποτέλεσμα όμως ήταν, να πέσω και να χτυπήσω τα γόνατα μου. Προκάλεσα άθελα μου πανικό στην οικογένεια μου.
Πρώτα έτρεξε η Κούλα και μετά φώναξε τα παιδιά. Με σήκωσαν από το πάτωμα και με έβαλαν πίσω στο κρεβάτι. Έκλαιγαν με λυγμούς αλλά και μένα η καρδιά μου καιγόταν. Οι πόνοι πέρα από σωματικοί ήταν και ψυχικοί. Προσπάθησα να σηκωθώ γιατί ήθελα να με δουν τα παιδιά και η γυναίκα μου να στέκομαι στα πόδια μου.
Ήθελα να τους φωνάζω όλο χαρά: «Τα κατάφερα, μπορώ και στέκομαι στα πόδια μου, περπατάω», αλλά δυστυχώς το όνειρο δεν πραγματοποιήθηκε. Το αναπηρικό μου καροτσάκι φαίνεται με έχει συνηθίσει τόσο πολύ, που δεν μπορεί να με αποχωριστεί…
Λυπάμαι πολύ που δε μπορώ να περπατήσω, να μιλήσω καθαρά αλλά και να πάψω να τρέμω. Τρέμει ολόκληρο το σώμα μου και περισσότερο τα χέρια μου. Μετά το εγκεφαλικό, κανένας γιατρός δεν μπόρεσε να μου σταματήσει το τρέμουλο. Έχω υποστεί απίστευτη ταλαιπωρία όλα αυτά τα χρόνια στα νοσοκομεία. Η μια ασθένεια διαδεχόταν την άλλη, με αποτέλεσμα να μην χαρώ ούτε στιγμή τη ζωή και την οικογένεια μου.
Η ψυχή μου μοιάζει με πληγή που αιμορραγεί νύχτα και μέρα. Αν δεν είχα κοντά μου τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, τη Μαρία, τον Νικόλα και τη Λουϊζα, σίγουρα δεν θα ζούσα αυτή τη στιγμή. Με κρατάει στη ζωή η υπερβολική τους αγάπη και η φροντίδα. Η γυναίκα μου είναι η μεγαλύτερη ηρωίδα! Με φροντίζει και ταυτόχρονα δουλεύει στο μαγαζί μας (super -market). Το γεγονός ότι είμαι υπερβολικά αδύνατος κάνει ευκολότερο το έργο της. Βασανίζεται και κουράζεται πάρα πολύ, αλλά πάντα μου χαμογελάει και όταν έχει δουλειά φροντίζει πάντα να έχω κάποιον δίπλα μου για να μην νιώθω ποτέ μοναξιά.
Τώρα με το εγγόνι μας η ζωή μου έχει αλλάξει πάρα πολύ. Χαμογελάω και χαίρομαι που μας βλέπω όλους μαζί τόσο αγαπημένους. Η δύναμη στη ψυχή μου είναι η οικογένεια μου.
Κάθε ευλογία και μόνο χαρά να έχουν όλες οι οικογένειες του κόσμου και μακάρι ποτέ κανείς να μην βιώσει όσα εγώ έχω βιώσει».