Εσύ πόσο hipster είσαι;

«Πιο hipster πεθαίνεις»: Η ατάκα της εποχής. Άλλοι μιλούν για μια παρωδία υποκουλτούρας, άλλοι για ένα φαινόμενο που θα σβήσει σύντομα, αφού θα το ρουφήξει το μάρκετινγκ που το δημιούργησε για να φτιάξει κάτι άλλο. Όπως και να ‘χει, η μυθολογία των χίπστερ as such, αφορά στο στερεότυπο που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει: Στο να αρνούνται πως είναι χίπστερ.

Προσπαθώντας να εντοπίσω σε βιβλία και σάιτς περί τίνος πρόκειται, χάθηκα περισσότερο κι από νεοχίπστερ που μόλις τράβηξε την πρώτη του τζούρα. Σίγουρα πρόκειται για ένα zeitgeist το οποίο δύσκολα προσδιορίζεται.

Βάζοντας κάτω 15 ερωτήματα, όπως αυτά προκύπτουν μέσα απ’ τις χιπστερικές και υστερικές συζητήσεις περί χίπστερ, εντόπισα πως όλοι πάνω-κάτω συμπεριφερόμαστε σαν χίπστερ ή διαθέτουμε επιμέρους χιπστερότροπα στοιχεία.

Αν κάνω λάθος, πες «yolo» και τελείωσε.

Ερώτημα 1: Ν’ αρχίσουμε ανάποδα. Ποιοι ΔΕΝ είναι hipsters;

Ωραία ερώτηση και για να μην συγχυζόμαστε, να διευκρινίσουμε πως ο όρος «hipster» σίγουρα δεν αφορά στον κάθε κλαρινογαμπρό που φοράει Ray Ban με κόκκινο σκελετό, πράσινα σταράκια και V-μπλουζάκι επιδεικνύοντας την τρίχα στο στέρνο. Ούτε στην κάθε θειούλα-looking που εργάζεται ως λογίστρια το πρωί και μπαργούμαν το βράδυ και που ‘χει πλατινέ androgynous μαλλί και κουμπωμένο το πουκάμισο ίσαμε τον λαιμό. Όπου δεις επιτηδευμένα ατημέλητο πλάσμα μ’ ένα iPad στο χέρι κι ένα ολοκαίνουριο ρετρό-τύπου ποδήλατο στο γκαράζ, μην βιαστείς να το αποκαλέσεις «χίπστερ». Οι πιο πάνω απλά κάνουν «χιπστεριές» ή «χιπστερίζουν», σύμφωνα με τους «επίσημους» hipsters που, όπως θα δούμε και πιο κάτω, δεν θα σου παραδεχτούν ποτέ πως είναι hipsters. Κάτσε να βγάλεις άκρη τώρα.

Ερώτημα 2: Έχουμε «ειδικούς» που μπορούν να μας υποδείξουν ποιοι θεωρούνται hipsters;

Χμ, όταν μιλάμε για «ειδικούς», να σκέφτεσαι ένα μπουλούκι κόσμο με άποψη και τον καθένα ξεχωριστά να λέει το μακρύ και το κοντό του. Και μετά να σκέφτεσαι έναν κωλοβαρέστρα, καλή ώρα, να σκαλίζει τι είπανε και να πασχίζει να στα βάλει όλα σε μια σειρά. Λέγε με και hipster, εμένα δεν με πειράζει. Απ’ τα διάφορα που διαβάσαμε, τείνουμε να πιστεύουμε πως η άποψη του δημοσιογράφου Christian Lorentzen, απ’ το περιοδικό «Time Out» της Νέας Υόρκης, είναι ότι πιο compact για μπούμε στο θέμα: «Το φετίχ των hipsters είναι το αυθεντικό. Πρόκειται για ένα μίγμα από beatnik, hippie, punk και grunge, το οποίο συνδυάζει στοιχεία απ’ τις κουλτούρες διαφόρων εθνικοτήτων».

Απ’ την άλλη, σε editorial του στους New York Times, ο Mark Greif θα γράψει πως ο ίδιος δυσκολεύεται να ερμηνεύσει τον όρο. Κι αυτό γιατί η κάθε προσπάθεια προσδιορισμού των συγκεκριμένων -που θεωρούν πως όλα είναι μπλόφα σ’ αυτή τη ζωή- πέφτει στο κενό. «Τα πάντα γι’ αυτούς είναι κατασκευασμένα με τρόπο τέτοιο που να σου αφήνουν την αίσθηση ότι τίποτα δεν τους αφορά».

Σε άρθρο της στην Huffington Post με τίτλο «Who’s a Hipster?», η δημοσιογράφος Julia Plevin θα υποστηρίξει πως ο λόγος που δεν μπορούμε να δώσουμε σαφή περιγραφή για τους hipsters είναι γιατί «οι ίδιοι δεν δέχονται τις ταμπέλες και αρνούνται να αυτοπροσδιοριστούν», όπως προσδιορίζονταν άλλες υποκουλτούρες στο παρελθόν. «Όπως και να ‘χει, φαίνεται να συμμορφώνονται με την μη-συμμόρφωσή, ντυμένοι όλοι το ίδιο προσεγμένα», θα σημειώσει η Plevin.

Ο δημοσιογράφος Rob Horning σε άρθρο του στο περιοδικό «PopMatters» θα βιαστεί να τους… σκοτώσει. «The Death of the Hipster» τιτλοφορείται το κείμενο του, γραμμένο εν έτη 2009, το οποίο περιγράφει την όλη κατάσταση κάπως έτσι: «Οι καταναλωτικές δυνάμεις του μεταμοντερνισμού μας αποκάλυψαν τι συμβαίνει όταν η μίμηση και η ειρωνεία εξαντλούν τον ίδιο τους τον εαυτό με σκοπό να παρουσιαστούν ως αισθητική».

Τώρα, τα υπόλοιπα απ’ τους «ειδικούς», μπορείτε να τα διαβάσετε και μόνοι σας μέσα από μία πλούσια βιβλιογραφία που φιλοξενεί τίτλους του τύπου «What Was The Hipster?: A Sociological Investigation», «The Hipster Effect: How the Rising Tide of Individuality is Changing Everything We Know about Life, Work and the Pursuit of Happiness», «Stuff Hipsters Hate: A Field Guide to the Passionate Opinions of the Indifferent», «So You Think You’re a Hipster», «The Hipster Handbook» και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Ερώτημα 3: Καλά, η λέξη «hipster» από πού βγαίνει;

Σίγουρα όχι απ’ τα βάθη των αιώνων αλλά, εδώ που τα λέμε, για έναν hipster η δεκαετία του ’40 μπορεί να είναι τα βάθη των αιώνων. Η λέξη εμφανίζεται το 1902, και την χρησιμοποιούσαν οι αφροαμερικανοί, αφού πρόκειται για slang της λέξης «hep» που περιγράφει οτιδήποτε επίκαιρο, «σημερινό» που λέμε. Η λέξη hepster αποτελεί πρόγονο της λέξης hipster και θα φιλοξενηθεί στο βιβλίο «The New Cab Calloway’s Hepster’s Dictionary of Jive».

Στις δεκαετίες του ’30 και του ’40 η λέξη «hipster» θα γίνει ευρύτερα γνωστή και θα χρησιμοποιείται απ’ τους αφροαμερικανούς τζαζίστες για να περιγράψει τον aficionado, τον μυημένο δηλαδή, υπονοώντας τον μυημένο στο όπιο για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι. Έπειτα στο «hip» θα έρθει να κολλήσει η κατάληξη «ster», ακολουθώντας τις τρέντι λέξεις της εποχής όπως τις spinster και gangster. Πολύ σύντομα, οι ίδιοι αφροαμερικανοί, θα δώσουν μια κλωτσιά στη σημασία της λέξης και μ’ αυτήν θα αρχίσουν να περιγράφουν περιπαιχτικά τους λευκούς που ακούγανε ή παίζανε jazz μουσική. Στο πιο κάτω βίντεο μπορείτε να πάρετε μία γεύση από hipster της εποχής.

Στην προσπάθεια να περιγράψει την κατάσταση το 1948, ο Anatole Broyard γράφει στην «Partisan Review» άρθρο με τίτλο «A Portrait of the Hipster». Ο Broyard θα παρουσιάσει μια νέγρικη φιγούρα που αφορούσε στην υποκουλτούρα της τότε εποχής, χωρίς να φαντάζεται πως εξήντα-τόσα χρόνια μετά, θα την αποδίδαμε κι εμείς σε υποκουλτούρα, με την διαφορά πως θα μιλούσαμε πλέον για λευκούς.

Μια επταετία αργότερα θα γίνει ευρύτερα γνωστός μέσα απ’ τον κινηματογράφο ένας πρώιμος hipster ονόματι James Dean. Η κατά τα άλλα υπέροχη ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί, θα φέρει τον τίτλο «Rebel without a cause».

Την λέξη «hipsters» θα την χρησιμοποιήσει αργότερα σε γραπτά του ο beatnik συγγραφέας Jack Kerouac, περιγράφοντάς τους ως «χαρακτήρες ιδιαίτερης πνευματικότητας». Αναφορά θα κάνει και ο συγγραφέας Norman Mailer, στο «The white negro» του 1957, αποκαλώντας τους «υπαρξιστές της αμερικανικής avant-garde» και ανθρώπους που ζούσαν περικυκλωμένοι απ’ τον θάνατο, με την αγωνία της ατομικής βόμβας, του πολέμου και του στραγγαλίσματος απ’ την συμμόρφωση που απαιτούσε η κοινωνία. Ναι, όπως σωστά αντιληφθήκατε, μιλάμε για την γενιά που επιβίωσε του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Οι hipsters λοιπόν θα επανεμφανιστούν περί τα τέλη της δεκαετίας του ’90, αρχές των ’00s.

Ερώτημα 4: Κάτσε ένα λεπτό, απ’ τα τέλη των ’50s, πηδάμε στο millennium;

Ένας hipster θα σου απαντούσε πως ό,τι θέλει πηδάει και δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανένα αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Είχαμε μείνει κάπου στα τέλη των ‘50s λοιπόν και μετά… σιωπή. Όχι ακριβώς γιατί εκεί κάνουν την εμφάνισή τους άλλες υποκουλτούρες. Έχουμε τους hippies των ‘60s με την σεξουαλική απελευθέρωση και τα λοιπά, τους punk, τους μεταλλάδες, τους grunge, τους hip hop και ένα κάρο άλλες υποκουλτούρες. Τους britpop και τους yuppies του χρηματιστηρίου λογικά τους θυμάστε πιο έντονα αλλά μην μπλέξουμε τώρα τις αρμανιές μες το πράμα. Κι εκεί που όλα πήγαιναν μια χαρά, τα junk food και οι δισκογραφικές εταιρίες μοσχοπουλούσαν, τσουπ, να την τη γενιά των echo boomers και τους emo. Ε, κάποια στιγμή έπρεπε να μπανιαριστεί η εν λόγω υποκουλτούρα και κάπως έτσι μας προέκυψαν δειλά-δειλά οι hipsters.

Τα updated και ένδοξα τέκνα της λεγόμενης «χαμένης γενιάς» [lost generation] δεν αφορούσαν πια στα παιδιά που επιβίωσαν του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου αλλά σ’ όλους εμάς που προλάβαμε κι είδαμε την φούσκα, ως άλλη ατομική βόμβα, να σκάει. Το γεγονός ότι το χιπστερικό τοπίο ξεκαθάρισε γύρω στο 2008, με το πρώτο εφηβικό hipster ντουέτο να θεωρούνται οι blockbusters Pattinson –Stewart, με κάνει να υποπτεύομαι γιατί οι hipsters ντρέπονται να δηλώνουν hipsters. [Είναι στη μόδα οι… βρικόλακες; Really?]

Ερώτημα 5: Δηλαδή αυτοί ξύπνησαν μια μέρα στα ‘00s και είπαν «Γεια σας, είμαστε οι hipsters!»;

Όχι ακριβώς, γι’ αυτό κάντε πρώτα εικόνα τα ‘90s. Το μέταλ που αρχίζει να… λιώνει και να δίνει τη θέση του στην alternative και την indie μουσική, την pop «που ήταν στα καλύτερά της» κατά πολλούς, τον υπερκαταναλωτισμό, την MTV, τις αλυσίδες junk food, την Britney- θεέ-μου-τι-τραβήξαμε-Spears, τους γιάπηδες, την παγκοσμιοποίηση στο pick της, υπέροχες ταινίες-σταθμούς των 90s όπως τις «Reality Bites», «Pulp Fiction» και «Natural Born Killers», το high street fashion, τα sax παντελόνια κι όλα αυτά που θέλουμε να θυμόμαστε μόνο μέσα απ’ τις φωτογραφίες –που δεν ήταν digital τότε- και να γελάμε.

Σ’ όλον αυτόν τον αχταρμά πραγμάτων και καταστάσεων, κάποια παιδιά αποφάσισαν να γυρίσουν την πλάτη. Είχαν μπουχτίσει εξάλλου απ’ την πολλή reality τηλεόραση, τους mainstream celebrities και τη μόδα, το πλαστικό φαγητό και τον καταναλωτισμό. Και δημιούργησαν, χωρίς να το προσχεδιάσουν, ένα νέο αχταρμά. Ο κοινωνιολόγος και καθηγητής Richard Lloyd, παρατηρώντας τους φοιτητές του να αποφοιτούν, να μένουν άνεργοι κι έπειτα να πιάνουν δουλειά σε μπαράκια και εστιατόρια ως σερβιτόροι, καδράροντας τα πτυχία τους μέχρι νεωτέρας, τους αποκάλεσε σε άρθρο του «neo-bohemians». Την ομάδα αυτή δεν την πήρε χαμπάρι μόνο ο Lloyd αλλά και τα πλουσιόπαιδα που ‘θελαν να νιώσουν κι αυτά εναλλακτικά unique και να απελευθερωθούν απ’ τα δεσμά του… ετοιματζίδικου. Έτσι, μπήκαν κι αυτά στο παιγνίδι, γυρίζοντας την πλάτη στον καταναλωτισμό… καταναλώνοντας. Οπόταν, μπορείτε να καταλάβετε τον neo-αχταρμά όπως μας προκύπτει σήμερα, με τους hipsters να μοιάζουν μεταξύ τους αλλά να προέρχονται από κοινωνικές τάξεις του τύπου… όλα-τα-νούμερα-κερδίζουν.

Ερώτημα 6: Συγνώμη, είναι για τους millennials που μιλάμε;

Ε, ναι, περίπου. Οι hipsters είναι γέννημά τους. Πρόκειται για τη γενιά που ότι και να της πεις θα σκεφτεί πως είναι «hipper than thou» αλλά δεν θα στο δηλώσει, θα στο δείξει. Το περιοδικό «Vice» είναι η νέα βίβλος των millennials κι η νέα τους καριέρα είναι η οποιαδήποτε, φτάνει να ‘χουν ελεύθερο χρόνο στην διάθεσή τους να κάνουν τα δικά τους. Είναι τα παιδιά που δεν βλέπουν παραδοσιακή τηλεόραση, που ξέθαψαν την Silvia Plath και τον William Burroughs αλλά την ίδια ώρα το αηφόνι αποτελεί εξτένσιον του χεριού τους. Είναι τα παιδιά που θέλουν διακαώς «νέες εμπειρίες» αλλά μην φανταστείς πως ρισκάρουν κι ιδιαίτερα, και που το τελευταίο που τους απασχολεί είναι αν θα αλλάξει ο κόσμος ή έστω η κυβέρνηση της χώρας τους, ή αν οι μισθοί πήραν την κατιούσα ή αν η ανεργία έφτασε στα ύψη. Όλα είναι στοχευόμενα και καταδικασμένα γι’ αυτούς, το μόνο που θέλουν να αλλάξουν είναι τη ζωή τους.

Ερώτημα 7: Καλά, ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης των hipsters; Δεν κατάλαβα.

Μα τώρα σοβαρομιλάμε; Διανύουμε τα mid ‘10s και εσύ ψάχνεις για λόγο ύπαρξης; Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται εδώ λέμε.

Ερώτημα 8: Έχεις καμιά υποψία πως δημιουργήθηκε αυτή η υποκουλτούρα που λες;

Υποψιάζομαι πως απ’ τη στιγμή που οι δυτικές κοινωνίες έχουν στεγνώσει από ιδέες –και χρήμα- όλο αυτό το hipsterdom βολεύει πολύ και μπορεί να τοποθετηθεί με ευκολία κάτω απ’ το μικροσκόπιο της διαφημιστικής βιομηχανίας, να κάνει κύκλο το πράμα και να ξαναγίνει μέρος της οικονομίας. Απ’ την άλλη, δεν μπορώ παρά να δικαιολογήσω όλη αυτή την fusional τάση που παρατηρείται γιατί, κακά τα ψέματα, όσο και να μας θλίβει να μας αποκαλούν «χαμένη γενιά», ε, ψιλο-είμαστε. Κι αυτός που βλέπει τα πάντα γύρω του να καταρρέουν, αλλά τον εχθρό και το όπλο πουθενά, είναι έτοιμος να γραπωθεί σ’ οτιδήποτε μπορεί να φέρνει σε αληθινό. Ή τουλάχιστον να θέλει να πειστεί πως είναι αληθινό.

Ερώτημα 9: Σε τι πιστεύουν αυτοί οι hipsters;

Σε ό,τι τους κατέβει. Στον Θεό, στον Βούδα, στον Μωάμεθ, στο δέντρο εδώ απέναντι και στις ευεργετικές ιδιότητες του τζίντζερ, στην laughing yoga, στην σωστή διατροφή, στην διαστροφή, στα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας. Και το πιο θαυμαστό είναι ότι μπορούν να σου αναλύσουν πως όλα αυτά δένουν και guess what, θα τους πιστέψεις κιόλας.

Ερώτημα 10: Είναι αντιδραστικοί αυτοί οι hipsters; Επικίνδυνοι μήπως;

Έλα μωρέ, σιγά μην είναι και τζιχαντιστές. Μην σε μπερδεύει το μούσι. Είναι πιο ήσυχοι κι από πεντάχρονο που του λες «Σους, για να σου πάρω παγωτό». Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αντιδραστικές συμπεριφορές, αυτοί είναι οι Nipster [άλλη ιστορία], ούτε ποτέ τους χαρακτήρισε κάποιος «ιπτάμενους αναρχικούς» και τέτοια. Αντιθέτως, μιλάμε για αλήτικα φιλήσυχα και πολύ clean cut άτομα που το μόνο που θέλουν είναι να είναι alternative για χάρη του alternative. Κι αυτό γιατί… YOLO*.

[*Για τους αγράμματους «YOLO» θα πει «you live only once», κι εγώ προχθές το έμαθα, από έναν εικοσάρη.]

Ερώτημα 11: Ποια τα gadgets των hipsters; Τι μουσική ακούνε; Με τι ασχολούνται;

Ε, τι να σου πω τώρα. Αχταρμάς λέμε. Παρόλα αυτά τα αγαπημένα τους gadgets πιθανότατα να ‘ναι οτιδήποτε έχει πάνω για λογότυπο ένα μήλο, οτιδήποτε βγάζει respectful φωτογραφία για να ανεβεί στο Instagram, συσκευή που να αποθηκεύει ένα κάρο τραγούδια από μουσικά γκρουπ που δεν ξέρει κανείς άλλος –ντάξει, τους ξεπεράσαμε τους Coldplay- και λοιπά. Κι όλα αυτά σε συνδυασμό με activities του τύπου απλώνω-τραχανά-με-τη-γιαγιά-μου, γιατί είναι πολύ alternative και την ίδια ώρα ψάχνω σήμα στο χωριό, μην ξεμείνω πίσω απ’ την online πραγματικότητα.

Ερώτημα 12: Παίζει και λίγο μάρκετινγκ στην υπόθεση, για πες.

Αν πάμε με την ερμηνεία των κοινωνικών αναλυτών Arsel και Thomson, ναι, βρωμάει μάρκετινγκ η όλη υπόθεση. Το ντούο αυτό πιστεύει πως οι hipsters αφορούν σε ένα πολιτισμικό μύθο, μια στερεοτυπική κατηγοριοποίηση όπως αυτή παρουσιάζεται στο μάρκετινγκ. Και να γιατί δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με σιγουριά τις συμπεριφορές των hipsters ούτε να τις συγκεκριμενοποιήσουμε. Ακόμα κι η προσπάθεια τους αυτή, της «φτωχοποίησης» του lifestyle όπως το ξέραμε, πέφτει σε παγίδες και πολύ συχνά στα δίκτυα του μάρκετινγκ. Όσο και να το αρνείται, ακόμα κι ο πιο τίμιος hipster, θα χαθεί μες σε αυτή την συγχυσμένη οικονομικά και πολιτικά εποχή που επιμένει να περισώσει ότι ξέμεινε απ’ τις πατροπαράδοτες νόρμες που αυτοί οι αναιδέστατοι hipster προσπαθούν να τσακίσουν.

Πρόκειται για μια φάση ύστερης εμπορικής φρενίτιδας, φετιχοποίησης του παλιού, αφομοίωσης σε ό,τι περίεργο και καινούριο και με τα βλέμματα συντονισμένα στο απόλυτο… τίποτε, αφού όλα είναι μαύρα και ξεπερασμένα,

Ερώτημα 13: Υπάρχουν hipsters στην Κύπρο;

Θα αστειεύεσαι. Βέβαια και υπάρχουν. Υπάρχουν κι είναι λογικό. Φιγουράρουν με μία «slight» καθυστέρηση μιας δεκαετίας απ’ τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά υπάρχουν. Δικαιολογημένα αν με ρωτάς. Τα κυπριόπουλα το φάγανε κι αυτά στη μούρη το lifestyle, το ριάλιτι, τους γονιούς που ήθελαν να τους δουν να κάνουνε καριέρα. Ένας γρήγορος περίπατος στην παλιά πόλη θα σε αποζημιώσει αν θες να ‘χεις εικόνα. Μπαίνοντας πιο βαθιά στο πράμα, θα ανακαλύψεις πως πρόκειται για τη γενιά αυτή που αρνείται να ψηφίσει, που τρώει gluten free [αλλά άμα ρωτήσεις τι στο καλό είναι η γλουτένη θα μπει στο google για να σου διαβάσει την ορολογία απ’ την Wikipedia] και που θέλει διακαώς να μετακομίσει στο Βερολίνο και στο Λος Άντζελες.

Είναι παιδιά που σπούδασαν από καλές τέχνες μέχρι νομική και επιστήμες, αλλά οι γονείς τους πιθανότατα να μην είχαν βύσμα να τους κανονίσουν κάπου [άλλαξαν οι εποχές] και τώρα δουλεύουν για τον βασικό κι επιπλέον σε μπαράκια και ράντομ δουλειές για το εξτραδάκι. Αυτοί κάνουν παρέα και σμίγουν με τους άλλους τους hipster [αυτούς απ’ τα τζάκια] με τους οποίους μπορεί να μοιάζουν εξωτερικά αλλά οι δεύτεροι είναι επιτηδευμένα homeless chic αφού λεφτά έχουν, ότι θέλουν κάνουν, το μόνο που τους λείπει είναι η ουσία και το νόημα. [κυρίως επειδή λεφτά έχουν κι ότι θέλουν κάνουν].

Αν δεις μουσάτο hipster στην Λευκωσία και κάνεις χιουμοράκι θα σου πει ότι είχε μούσι πριν το μούσι γίνει τρέντι, αν τον δεις να ποδηλατεί στο πάρκο θα σου πει πως το ‘κανε απ’ τα γεννοφάσκια του, αν ακούσεις να χειροκροτούν με την λέξη «respect» οτιδήποτε alternative περάσει από μπροστά τους, πες κι εσύ «respect» γιατί δεν θα το εκτιμήσουν να κάτσεις να το αναλύσεις.

Για την σεξουαλικότητα δεν ανοίγουμε κουβέντες, το ξεπεράσαμε το ζήτημα, ο καθένας είναι και κάνει ότι θέλει, και η λέξη «πειραματισμός» είναι πιο hot από ποτέ. Τα στέκια τους δε, είναι αδύνατον να καθοριστούν, αφού θα τους δεις να τρώνε και να πίνουν απ’ τα πιο χλιδέ εστιατόρια [φορώντας νέες, προσεγμένες εκδοχές t-shirt με τον Che Guevara] στα καφενεδάκια στην παλιά πόλη. Είναι παντού λέμε.

Γενικότερα μιλάμε για μια φάση ύστερης εμπορικής φρενίτιδας, φετιχοποίησης του παλιού, αφομοίωσης σε ότι περίεργο και καινούριο και με τα βλέμματα συντονισμένα στο απόλυτο… τίποτε, αφού όλα είναι μαύρα και ξεπερασμένα. Παρόλα αυτά, οι hipsters, το μόνο που δηλώνουν είναι πως νιώθουν «πιο ευτυχισμένοι από ποτέ» μες σε όλο αυτό τον κυκεώνα της ανάγκης για ελευθερία. Μιας ελευθερίας που δεν προσδιορίζεται με ακρίβεια.

Δεν μιλάμε πλέον για nerd, για trendy, για μαλάκα, για μάγκα. Ούτε για γκέι, στρέιτ, αμφισεξουαλικό κλπ. Ούτε για αριστερό, δεξιό ή κεντρώο. Δεν βάζουμε ταμπέλες λέμε. Μιλάμε για μια ολόκληρη γενιά απ’ τα 18-20 και ώσπου σε παίρνει.

Ερώτημα 14: Καλά, εσείς που το γράψατε όλο αυτό, καταλάβατε τι είναι οι hipsters;

Και ναι και όχι. Κυκλοφορεί μάλιστα ατάκα που λέει πως «Οι hipsters είναι όπως τους πράκτορες της Στάζι: αρνούνται ότι υπάρχουν». Αφού κανείς δεν θα σου το παραδεχτεί, κι εσύ κάνεις εικόνα απ’ ότι κυκλοφορά γύρω σου, παρατηρώντας συμπεριφορές ή και τον ίδιο σου τον εαυτό. Το μόνο κοινό θα έλεγε κάποιος είναι το σύνδρομο του «next big thing» που τους/μας κατατρώει. Πρόκειται για μια mainstream υποκουλτούρα, οπόταν είναι κάπως δύσκολο να βγάλεις άκρη. Παίζει και η λέξη fauxhemian αν σε βοηθά. Πολύ μάτριξ πράγματα σου λέω.

Ωστόσο, αυτό που παρατηρούμε και ενίοτε νιώθουμε μέρος του, είναι πως η γενιά αυτή, καταφέραμε να κάνουμε statement ως μεσάζοντες, απ’ τον υπερεπικοινωνιακό ύστερο καπιταλισμό σε κάτι που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα μας φέρει.

Ερώτημα 15: Εγώ είμαι hipster;

Κοίτα, απ’ την στιγμή που άντεξες να διαβάσεις όλο αυτό το κατεβατό κι έχεις φθάσει μέχρι εδώ, τι να σου πω. Μπορεί και να είσαι. Να ξέρεις ότι δεν είναι ντροπή, μπορείς να κάνεις personalize το όρο «hipster» με βάση τα δικά σου δεδομένα αν θες να νιώθεις unique. YOLO βασικά κι αν θες κάνε κι αυτό το quiz να περάσει η ώρα, αφού ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει μες στο υπόλοιπο μισάωρο.

Πηγή: City Free Press