«Τον καρκίνο τον ξέρω καλά από μικρή. Μην σπαταλάτε ζωή» – Το μήνυμα της Ρέας

Ήταν 2017, ανήμερα των γενεθλίων της, όταν διαγνώστηκε για πρώτη φορά με καρκίνο. «Τον καρκίνο τον ξέρω καλά, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου», μου έγραψε. «Με καρκίνο έχουν νοσήσει κι άλλα άτομα της οικογένειάς μου, μέσα σε αυτά και η μητέρα μου η Μάρω. Η μαμά μου, εδώ και 30 χρόνια, δίνει τη δικιά της μάχη».

Αφιέρωμα από το διαδικτυακό SigmaLive

Η Ρέα Παπαγεωργίου, γυναίκα, δυναμική και γενναία δίνει εδώ και χρόνια τη δίκη της μάχη με τον καρκίνο και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου, δίνει μήνυμα ελπίδας σε όλους τους ανθρώπους, νέους, η ηλικιωμένους –όλους- όσους βρέθηκαν ή βρίσκονται στη θέση της: «Μην σπαταλάτε ζωή! Αφιερώστε τον χρόνο σας σε ανθρώπους και δραστηριότητες που σας ευχαριστούν και σας κάνουν ευτυχισμένους. Μην σπαταλάτε ζωή! Τίποτα άλλο».

Παρέα με τον καρκίνο

«Τον καρκίνο τον ξέρω καλά από μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήταν πάντα μέρος της καθημερινότητάς μου, της ψυχοσύνθεσής μου, της έγνοιας μου. Με καρκίνο έχουν νοσήσει κι άλλα άτομα της οικογένειάς μου, μέσα σε αυτά και η μητέρα μου η Μάρω. Η μαμά μου, εδώ και 30 χρόνια, δίνει τη δικιά της μάχη», περιγράφει.

Η δική της προσωπική συμπόρευση με τη νόσο ξεκίνησε το 2017, ακριβώς την ημέρα των γενεθλίων της. «Έκλεινα τότε τα 40, όταν διαγνώστηκα με καρκίνο των ωοθηκών σε αρκετά προχωρημένο στάδιο. Το προηγούμενο βράδυ είχα βγει με φίλες να το γιορτάσουμε και, θυμάμαι, τους είχα αναφέρει ότι την επομένη είχα ένα ραντεβού ρουτίνας με τον γυναικολόγο μου. Μάλιστα, τους τόνισα ότι η μαμά μου μας είχε καλλιεργήσει τη θετική στάση απέναντι στις καθεχρονικές γυναικολογικές εξετάσεις. Και, αφού ήμουν πολύ υποψιασμένη σχετικά με τα θέματα του καρκίνου, γνώριζα ότι πολλές μορφές του είναι κληρονομικές. Έτσι και η δικιά μας. Πρόκειται για μια γενετική μετάλλαξη η οποία έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες εμφάνιση καρκίνου του στήθους και των ωοθηκών. Μια απλή ανάλυση αίματος στο Ινστιτούτο Γενετικής μπορεί να διαφωτίσει κάθε οικογένεια».

Φώναξα ένα τόσο δυνατό σπαρακτικό «γιατί»

«Εκείνη τη μέρα πήγα μόνη στο γυναικολόγο, όπως κάθε γυναίκα. Μόλις ο αγαπημένος που γιατρός ξεστόμισε τη φράση «αυτό που βλέπω είναι ύποπτο, πρέπει να το διερευνήσουμε περαιτέρω», εκείνο το δευτερόλεπτο, σταμάτησε κάθε λειτουργία του σώματος μου, η καρδιά μου, η αναπνοή μου, η κίνησή μου. Φώναξα ένα τόσο δυνατό σπαρακτικό «γιατί», που μπήκαν μέσα στο δωμάτιο εξέτασης άλλοι δύο γιατροί και κάτι άλλοι που έτυχε βρίσκονται έξω», περιέγραψε την πρώτη της αντίδραση.

Ωστόσο, «ήτα όλα αχρείαστα, γιατί αμέσως μετά, συνειδητοποίησα ότι είχε έρθει η δικιά μου σειρά να δώσω τη δικιά μου μάχη», μου εξήγησε.

«Με δάκρυα στα μάτια, περισσότερο από την ένταση όχι από το μαράζι, τηλεφώνησα στους δικούς μου ανθρώπους, στον σύζυγό μου Αντώνη και τον πατέρα μου Γιώργο. Και όλοι μαζί, ο σύζυγός μου, τα δύο μου αγόρια, Στέφανος και Πάρης που ήταν τότε 12 και 9 χρονών, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου και η αδερφή μου Αγνή, ξεκινήσαμε μια κοινή πορεία προς την αντιμετώπιση του καρκίνου. Δεκάωρες εγχειρίσεις, εξετάσεις, αξονικοί, αμέτρητες αναλύσεις αίματος, μήνες νοσηλείας σε νοσοκομείο της Γερμανίας, φάρμακα κι άλλα φάρμακα και… φυσικά, πολύωρες, επώδυνες, ψυχοφθόρες χημειοθεραπείες. Χημειοθεραπείες που σε σκοτώνουν, σε διαλύουν ως ανθρώπινο οργανισμό, κατασπαράζουν όλο σου το είναι, σώμα, ψυχή και πνεύμα».

Πώς το αντιμετώπισες την ρώτησα. «Όπως πρέπει ν’ αντιμετωπίζουμε κάθε δυστυχία, κάθε κακό, κάθε δυσπραγία. Με δημιουργία! Και θα σας εξηγήσω σε λίγο. Στην αρχή, ήταν εξαιρετικά δύσκολη η ψυχολογική μου κατάσταση. Το ότι έχασα και τα μαλλιά μου με έκανε να νιώθω ακόμα πιο άσχημα. (Σήμερα που το σκέφτομαι αυτό, γελάω με αυτή τη βλακώδη σκέψη, διότι πρόκειται για τρίχες και κυριολεκτικά και μεταφορικά). Δεν ήθελα να μιλάω, δεν ήθελα να βλέπω κανέναν, δεν ήθελα να υπάρχω. Αυτό που με κατέβαλλε περισσότερο ήταν η δυστυχία που νόμιζα ότι είχα προκαλέσει στους δικούς μου ανθρώπους, στην οικογένειά μου και τους φίλους μου. Και μια μέρα στη χημειοθεραπεία, καθώς ξάπλωνα σ’ εκείνες τις «έξυπνες» ιατρικές καρέκλες του Ογκολογικού της Τράπεζας Κύπρου, προσπαθώντας να παρακολουθήσω Friends στο laptop μου για να νιώσω καλύτερα, μια ιδέα μπήκε στο μυαλό μου σαν σπόντα. «Μα γιατί να κάθομαι εδώ άπραγη και μίζερη, αυτές τις 8 ώρες χημειοθεραπείας και να μην κάνω κάτι ωφέλιμο;», αναρωτήθηκα. Εκείνη τη μέρα, είπα να δώσω τέλος στη μιζέρια και τη δυστυχία. Έψαξα μέσα μου να βρω εκείνο που με ευχαριστεί και μου αρέσει να κάνω. Και το βρήκα. Αποφάσισα να φτιάξω μια δικιά μου ιστοσελίδα, στην οποία θα δημιουργώ και θα αναρτώ ΔΩΡΕΑΝ εκπαιδευτικό υλικό – είμαι εκπαιδευτικός, για να βοηθώ τους συναδέλφους μου στο μάθημά τους και τους γονείς που στηρίζουν τα παιδιά τους στο σπίτι. Έτσι, με τη βοήθεια της Αγνής και του φίλου Γιώργου, έφτιαξα το Reoulita.com, μια ιστοσελίδα που διατηρώ μέχρι σήμερα, η οποία έχει τεράστια επισκεψιμότητα και είναι πολύ δημοφιλής στους κύκλους των δασκάλων, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες που μαθαίνουν Ελληνικά, όπως η Αγγλία και η Αυστραλία. Πολλές από τις αναρτήσεις στο Reoulita.com έγιναν είτε από το νοσοκομείο στη Γερμανία είτε από το Ογκολογικό Κέντρο, εκεί στη λεωφόρο Νίκης, στη Λευκωσία».

Ο καρκίνος άλλαξε την κοσμοθεωρία μου

Η Ρέα είναι εκπαιδευτικός στο επάγγελμα, ο καρκίνος άλλαξε πολλά πράγματα στην καθημερινότητά της. «Η εμφάνιση του καρκίνου πάνω μου άλλαξε την κοσμοθεωρία μου. Άλλαξε τον τρόπο αντίληψής μου της πραγματικότητας. Άλλαξαν οι προτεραιότητές μου. Συνειδητοποίησα ότι η ζωή δεν είναι δεδομένο, ότι ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας για να δουλέψουμε, για να τον περάσουμε με ανθρώπους που αγαπάμε, για να δημιουργήσουμε, για να αφήσουμε το δικό μας αποτύπωμα σε αυτό τον κόσμο δεν είναι άπλετος, δεν είναι απεριόριστος. Γι αυτό έπρεπε να βιαστώ. Θυμάμαι κάτι που μου είχε πει κάποτε η γιαγιά μου «Η ζωή σου αρχίζει από τη μέρα που συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις δεύτερη ζωή». Τότε, δεν είχα πολυκαταλάβει ήθελε να μου πει. Τώρα ξέρω πολύ καλά. Έπρεπε πλέον να λειτουργώ σαν να μην υπάρχει αύριο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αντιλήφθηκα την αξία του να είσαι εκπαιδευτικός κι ότι το να μπορείς να διδάσκεις είναι δώρο ζωής, διότι σου δίνεται η δυνατότατα να προσφέρεις. Έτσι, αύξησα ρυθμούς, έγινα πιο δραστήρια, πιο ενεργή, πιο εμπλεκόμενη και πιο αποτελεσματική. Κάποιες στιγμές το μυαλό ήθελε αλλά το σώμα δεν ακολουθούσε. Όμως με υπομονή κι επιμονή, δίδαξα το σώμα μου να με υπακούει και να υποστηρίζει τη σκέψη μου».

Ο καρκίνος της χτύπησε την πόρτα ακόμη δύο φορές από το 2017 μέχρι σήμερα, διαγνώστηκε συνολικά τρεις φορές με καρκίνο. «Όλη η διαδικασία έγινε ξανά και ξανά. Ακόμα και σήμερα που μιλάμε κάνω χημειοθεραπείες. Δεν άλλαξε όμως κάτι. Το παλεύουμε όλοι μαζί καθημερινά, με το ίδιο σθένος και πάντα με χαμόγελο και ελπίδα. Δεν άλλαξε ο τρόπος που το αντιμετωπίζω. Δεν σου το κρύβω, υπάρχουν στιγμές που οι παρενέργειες των φαρμάκων είναι έντονες, που οι πόνοι είναι αφόρητοι, που με πνίγει η απελπισία. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, γίνονται όλο και λιγότερες. Έχω αποφασίσει ότι απλά είναι ένας διαφορετικός τρόπος ζωής, μια αλλιώτικη καθημερινότητα, μια άλλη ρουτίνα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σπαταλάμε χρόνο σε κακές σκέψεις και στην αρνητικότητα. Α! Υπάρχει κάτι διαφορετικό από το παρελθόν. Δεν επιτρέπω πλέον σε τίποτε και σε κανέναν να επηρεάζει τη ζωή μου και τον τρόπο σκέψης μου. Εγώ αποφασίζω για το τι και πώς θα σκεφθώ και το τι τελικά θα κάνω και δεν με νοιάζουν οι επιβολές του οποιουδήποτε».

Δεν είναι «ανίατη ασθένεια»

Σχολιάζοντας τις αναφορές ότι πρόκειται για ανίατη ασθένεια ξεκαθάρισε, «μα δεν είναι».

«Ξέρετε πιο είναι το κόλπο που πετυχαίνει; Η συχνή εξέταση και η πρόληψη. Είναι σημαντικό να μην φοβόμαστε τις ιατρικές εξετάσεις. Διότι, η επιστήμη έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Έχουν ανακαλυφθεί επαναστατικές μέθοδοι. Έχουν εφευρεθεί εξαιρετικά αποτελεσματικά φάρμακα και διαδικασίες που αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τον καρκίνο. Και υπάρχουν και εξαιρετικοί επιστήμονες και στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Επομένως, ο καρκίνος δεν είναι ανίατος. Φτάνει να τον προλάβουμε. Κάτι άλλο, που είναι καλό να διερευνάμε, είναι οι γενετικές μας καταβολές. Όπως έχω αναφέρει και πιο πάνω, πολλές μορφές καρκίνου, όπως και άλλες ασθένειες, είναι κληρονομικές. Αυτό μπορεί να το διαγνώσει το Ινστιτούτο Γενετικής, στη Λευκωσία με μια απλή ανάλυση αίματος. Δεν είναι κακό να γνωρίζουμε εάν έχουμε κάποια προδιάθεση. Επίσης, δεν σημαίνει ότι εάν έχουμε προδιάθεση, τότε θα νοσήσουμε. Όμως, θα προσέχουμε λίγο παραπάνω και πιθανόν να προλάβουμε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Ακόμα, κάτι πολύ σημαντικό, είναι να ξέρουμε τι κληροδοτούμε στα παιδιά μας. Για το πώς να τον ονομάζουμε… δεν έχει σημασία. Ας τον πούμε ο καθένας όπως επιλέξει. Εμένα προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου η λέξη καρκίνος».

Το μήνυμα

Η Ρέα έστειλε το δικό της μήνυμα ανήμερα της Παγκόσμιας ημέρα κατά του καρκίνου, «το μήνυμα που θέλω να στείλω, όχι μόνον προς τους νέους αλλά και όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται ή θα τύχει να βρεθούν αντιμέτωποι με τον καρκίνο, είναι το εξής: Μην απελπίζεστε. Δεν πρόκειται μόνο για μια σκληρή και επώδυνη πρόκληση μιας δύσκολης ασθένειας. Πρόκειται για μια πρόσκληση ζωής. Για μια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού του εαυτού μας. Και οι δύσκολες ώρες, αργά ή γρήγορα, θα περάσουν. Θα έρθει μια στιγμή που δεν θα θυμάστε τον πόνο. Θα προσπαθείτε να τον θυμηθείτε αλλά δεν θα έχετε μνήμες. Και μην απομονώνεστε. Να περνάτε χρόνο με ανθρώπους θετικούς, που σας κάνουν να γελάτε! Και να αποκτήσετε όσες περισσότερες εμπειρίες ζωής μπορείτε. Πράγματα που σας ευχαριστούν. Και πάνω απ’ όλα, να μην νιώσετε ποτέ, σε καμία περίπτωση, ενοχές.

Μια συμβουλή θέλω να δώσω… Μην σπαταλάτε ζωή! Αφιερώστε τον χρόνο σας σε ανθρώπους και δραστηριότητες που σας ευχαριστούν και σας κάνουν ευτυχισμένους. Μην σπαταλάτε ζωή! Τίποτα άλλο».

Πηγή: SigmaLive