Της Χριστιάνας Διονυσίου*
Ο Γιώργος Μεταξάς γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λεμεσό. Εδώ και επτά μήνες είναι άστεγος, χωρίς καθαρά ρούχα, χωρίς ζεστό φαγητό. Είναι 51 ετών και σήμερα, ζητά ένα μεγάλο συγνώμη σε όσους έχει πληγώσει, για όλα τα λάθη που έχει κάνει και τον έχουν οδηγήσει σε αυτό το σημείο. Ζητά από την κοινωνία μια «δεύτερη ευκαιρία» να αποδείξει πως μπορεί να γίνει ένα ωφέλιμο και παραγωγικό μέλος της.
«Γεννήθηκα στις 12/2/1970 στη Λεμεσό. Όταν ήμουν έξι μηνών, οι γονείς μου μετανάστευσαν στην Αγγλία. Με άφησαν στους παππούδες μου και επέστρεψαν μόνιμα στο νησί όταν ήμουν 9 ετών. Όλο αυτό τον καιρό έβλεπα ελάχιστα την μητέρα μου που ερχόταν κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα.
Όταν έγινα 14 ετών, έχασα τον πατέρα μου. Τότε ήταν στην Σαουδική Αραβία και μάλιστα ήμασταν και εμείς μαζί του, μας είχε πάρει για διακοπές και ήμασταν κοντά του όταν πέθανε. Τον πρόδωσε η καρδιά του.
Επιστρέψαμε στην Κύπρο και από τότε έκανα το ένα λάθος μετά το άλλο… Ήμουν ατίθασο παιδί, νευρικό. Δεν άκουγα κανέναν. Να φανταστείτε, όταν έκανα κάποιο λάθος, μικροκλοπές και τέτοια, πήγαινα από μόνος μου μετά στην αστυνομία και παραδινόμουν. Δεν ήμουν παλιόπαιδο, είχα φιλότιμο αλλά παρασυρόμουν εύκολα.
Σήμερα είμαι 51 ετών και είμαι άστεγος. Έχω ψυχολογικά και αναπνευστικά προβλήματα. Παίρνω 480 ευρώ (από το Ελάχιστο Εγγυημένο
Εισόδημα) αλλά με τόσα λίγα χρήματα δεν βρίσκω να νοικιάσω ούτε αποθήκη. Κοιμάμαι στα παγκάκια και χθες βράδυ, μπήκα στο λεωφορείο, έκανα τη διαδρομή μόνο και μόνο για να κοιμηθώ.
Ντρέπομαι για την κατάντια μου και ζητώ από την κοινωνία να με συγχωρέσει και να μου δώσει μια «δεύτερη ευκαιρία». Έκανα λάθη που όμως μετανιώνω πικρά. Πλήγωσα και ξεγέλασα ανθρώπους που σήμερα τους ζητώ συγνώμη. Θέλω να βρω μια δουλειά. Να εργαστώ, να αποδείξω στον εαυτό μου αλλά και σε όσους κάποτε πίστεψαν σε μένα ότι μπορώ να αλλάξω, να γίνω ένα ωφέλιμο και παραγωγικό μέλος της κοινωνίας.
Σας παρακαλώ, βοηθήστε με να βρω ένα σπίτι, μια δουλειά, λίγα καθαρά ρούχα. Δώστε μου μια «δεύτερη ευκαιρία» να αποδείξω ότι μπορώ να αλλάξω».
Ας μην ξεχνάμε ότι οι άστεγοι περιμένουν τη ζεστασιά και τη φροντίδα που στερήθηκαν. Ας γίνουν μέρος της σκέψης και της καθημερινότητάς μας. Είναι η ελάχιστη χειρονομία ανθρωπιάς και πολιτισμού που τους οφείλεται.