Είναι ένας καλοσυνάτος και αξιαγάπητος νέος. Ταλαντούχος, ευγενικός, με ένα πολύ όμορφο χαμόγελο που σε κερδίζει από την πρώτη ματιά. Μια ζεστή αύρα και θετικότητα που σε μαγνητίζουν. Θαρραλέος και δυνατός.
Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια όμως κατάφερε να αποκτήσει όλα όσα ονειρευόταν. Δυστυχώς όμως…
Πριν από δυο χρόνια είχε ένα ατύχημα μέσα στο ίδιο του το σπίτι, που του άλλαξε εντελώς τη ζωή.
Ο Νικόλας Ιωάννου αναφέρει στο ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα στη Λεμεσό και έχω δυο αδέλφια. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα. Η μητέρα μου ηταν σχεδόν τυφλή και ο πατέρας μου δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα βγάλουμε πέρα.
Η μητέρα μου υπέφερε από τότε που ήταν 24 ετών…
Διαγνώστηκε με οπτική νευροπάθεια (βλάβη στο οπτικό νεύρο) όταν ήταν 24 ετών. Έχανε σταδιακά την όρασή της και σήμερα βλέπει μόνο σκιές. Ήταν όμως μια πολύ άξια γυναίκα, προσπαθούσε πολύ, μας φρόντιζε όσο μπορούσε και δεν παραπονιόταν ποτέ.
Ήξερε ότι είχα ταλέντο στο χορό…
Από πολύ μικρός μου άρεσαν πολύ το τραγούδι και ο χορός. Όταν έγινα 7 ετών, η μητέρα μου με έγραψε σε μια σχολή χορού. Είχα δάσκαλο τον Γιώργο Νικολάου, έναν σπουδαίο άνθρωπο που μου στάθηκε περισσότερο και από πατέρας.
Κάποια στιγμή ο φίλος μου- που είχαμε γραφτεί μαζί στην σχολή- αποφάσισε να παρατήσει το χορό. Σκέφτηκα λοιπόν, αφού θα έφευγε εκείνος και αφού οι γονείς μου δυσκολεύονται τόσο πολύ με τα δίδακτρα, να σταματήσω και εγώ. Όταν το είπε η μητέρα μου του Γιώργου, εκείνος στεναχωρήθηκε πολύ και της είπε: «Ο γιος σας έχει μεγάλο ταλέντο στο χορό, είναι κρίμα να τα παρατήσει. Μπορεί να συνεχίσει τα μαθήματα χωρίς να πληρώνει, θα το αναλάβω εγώ». Έτσι και έγινε. Δεν έχανα κανένα μάθημα. Να φανταστείτε ακόμα και τα μαθήματα του σχολείου, στη σχολή τα έκανα.
Έχασα την υποτροφία στην Αγγλία…
Ήμουν μόλις 16 ετών και ήταν από μια σχολή χορού στην Αγγλία, αλλά έπρεπε πρώτα να τελειώσω το σχολείο.
Μετά το στρατό, πήγα για σπουδές στην Ελλάδα. Σπούδασα χορό και όταν τελείωσα, έπιασα δουλειά εκεί. Έμεινα 4 χρόνια. Δούλεψα σε διάφορα θέατρα και γνώρισα κορυφαίους Έλληνες χορευτές.
Όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, αποφάσισα να γυρίσω πίσω στην Κύπρο. Ο Γιώργος με πρόσλαβε στη σχολή και έτσι είχα δουλειά. Λίγο καιρό αργότερα, στη σχολή του στην Λεμεσό, γνώρισα και την κοπέλα μου. Είχα μια πολύ όμορφη ζωή, μια δουλειά που λάτρευα, την κοπέλα μου, τους φίλους μου. Ήμουν πολύ ευτυχισμένος!
Νόμιζα πως η ζωή μου θα ήταν πάντα τόσο όμορφη αλλά δυστυχώς…
Στις 29 Μαΐου του 2019, μου συνέβη κάτι τρομακτικό…
Ήταν πρωί…
Έφτιαξα τον καφέ μου και η κοπέλα μου αφού έβαλε το ψητό στο φούρνο, πετάχτηκε για λίγο στην μητέρα της. Ο φούρνος που ήταν στο πλυσταριό, είχε διαρροή αλλά εμείς δεν το καταλάβαμε.
Κάποια στιγμή, άκουσα έναν δυνατό θόρυβο στο πλυσταριό. Όταν άνοιξα την πόρτα, είχα τη φωτιά να έρχεται καταπάνω μου και αντί να τρέξω μακριά, ασυναίσθητα, προχώρησα προς το φούρνο. Το πλυσταριό ήταν δίπλα από το γκαράζ άλλα για κακή μου τύχη , η ηλεκτρονική πόρτα του γκαράζ δεν άνοιγε. Η φωτιά ερχόταν πάνω μου και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω…
Εντωμεταξύ κατάφερα να ελευθερώσω το σκυλί μου που ήταν μαζί μου.
Πάλευα με τη φωτιά… Με την πόρτα που δεν άνοιγε…
Κάηκε σχεδόν όλο μου το σώμα μέχρι να καταφέρω να ανοίξω την πόρτα και να τρέξω έξω. Στο δρόμο ήταν δυο κοπέλες αλλά με το που με είδαν, σοκαρίστηκαν. Τους ζήτησα να καλέσουν ασθενοφόρο μα εκείνες, από το σοκ, έμειναν στήλη άλατος. Θυμάμαι που άρπαξα το κινητό από τα χέρια της μιας κοπέλας και πήρα την κοπέλα μου.
Δεν απάντησε και πήρα τον Γιώργο. Εντωμεταξύ είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος, οι περισσότεροι προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά και άλλοι φανερά σοκαρισμένοι, καλούσαν για βοήθεια. Πέθαινα από τους πόνους… Ευτυχώς ήρθε γρήγορα το ασθενοφόρο…
Ήμουν σε καταστολή για ενάμιση μήνα…
Έκανα μέχρι σήμερα 16 χειρουργεία και θα έπρεπε τώρα να ήμουν στο Ισραήλ, να έκανα ακόμα 3 αλλά δυστυχώς… Εξαιτίας του κορωνοϊού έμεινα στην Κύπρο. Πριν μερικές μέρες χειρουργήθηκα εδώ, από έναν πολύ καλό γιατρό.
Δεν ήταν μόνο οι πόνοι στο σώμα ήταν και στη ψυχή…
Το ψυχολογικό κομμάτι ήταν ακόμα πιο δύσκολο, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ… Είχα όλους τους γιατρούς εκτός από ψυχολόγο. Στο κέντρο αποκατάστασης πέρασα ακόμα χειρότερα, από 73 κιλά έμεινα μόλις 43. Ήμουν άλλος άνθρωπος.
Η απίστευτη σύμπτωση στο αεροπλάνο…
Ο γιατρός που με χειρούργησε ταξίδεψε με την ίδια πτήση που ταξίδεψε και η μητέρα μου. Μάλιστα, καθόταν δίπλα της. Εκείνη δεν τον ήξερε, δεν τον είχε δει ποτέ, πάντα ερχόντουσαν άλλοι γιατροί να μας μιλήσουν. Κάποια στιγμή έβαλε τα κλάματα και εκείνος την ρώτησε γιατί κλαίει. Η μητέρα μου του είπε την ιστορία μου και εκείνος της είπε «μα είναι ασθενής μου». Την καθησύχασε, την γέμισε ελπίδες και την έκανε όχι μόνο να σταματήσει τα κλάματα αλλά και να χαμογελάσει.
Η ζωή μου σήμερα…
Έχω εγκαύματα 2ου και 3ου βαθμού στο 90% του σώματός μου. Αντιμετωπίζω κινητικά προβλήματα και χρειάζομαι βοήθεια για να κάνω μπάνιο. Φορώ βέβαια μια ειδική στολή 23 ώρες το 24ωρο -την βγάζω μόνο στο μπάνιο- για καλύτερη κυκλοφορία του αίματος και για να κρατά το δέρμα. Βασικά, χωρίς τη στολή δεν μπορώ να κάνω την παραμικρή κίνηση. Είναι όμως και το οικονομικό που με βασανίζει…
Όσον αφορά το σκυλί μου, έπαθε ότι και εγώ… Ευτυχώς όμως, τον ανάλαβε μια φίλη μου και σήμερα είναι καλά.
Ειλικρινά, θέλω να είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που έπαθε ένα τέτοιο κακό, ο τελευταίος όμως. Εύχομαι σε όλους τους ανθρώπους που βιώνουν προβλήματα υγείας, να γίνουν σύντομα καλά. Να έχουν δίπλα τους ανθρώπους που τους αγαπάνε και τους στηρίζουν. Είναι πολύ μεγάλη ευλογία να έχεις δίπλα σου πραγματικούς φίλους την ώρα που πονάς, αποτελούν βάλσαμο για τη ψυχή σου. Και να μην ξεχνάμε ότι η ζωή μας ρίχνει μπόλικα χαστούκια, είναι σκληρή, για αυτό είναι σημαντικό να παλεύουμε, με όσα φέρει στο δρόμο μας.
Εγώ ήμουν πολύ τυχερός γιατί πέρα από την οικογένεια μου, είχα τον Γιώργο, τον καλό μου δάσκαλο. Ήταν δίπλα μου σε κάθε εξέταση, σε κάθε χειρουργείο. Άφηνε τις δουλειές του και ερχόταν τα σαββατοκύριακα στο Ισραήλ μαζί με την αδελφή του για να με δει, να μου συμπαρασταθεί. Όταν τον ρωτούσα «θα καταφέρω άραγε να περπατήσω πότε;» εκείνος μου απαντούσε «Θα φύγουμε από εδώ τρέχοντας, να είσαι σίγουρος». Με στήριζε και με στηρίζει συνέχεια. Είναι ο δεύτερος μου πατέρας, ο καλύτερος μου φίλος, ο καλός μου άγγελος. Του οφείλω ένα μεγάλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ». Ευχαριστώ το Θεό που τον έστειλε στη ζωή μου».
Ο χορευτής και ηθοποιός Γιώργος Νικολάου, στις 23 Δεκεμβρίου είχε αναρτήσει στην σελίδα του στο facebook:
Πηγή: Ant1/ Tης Χριστιάνας Διονυσίου
Η δήλωση του Ανώτατου Ηγέτη του Ιράν Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ ότι δεν θα υπάρξει αναστάτωση…
Τη φωτογραφία και τα στοιχεία άντρα ηλικίας 41 ετών, ο οποίος καταζητείται σε σχέση με…
Ηλεκτρονικά μηνύματα με περιεχόμενο παρόμοιο με αυτό που στάλθηκε την Παρασκευή σε σχολεία της Κύπρου,…
Πυρετώδεις είναι οι προετοιμασίες για το 13o Παγκύπριο Φεστιβάλ Φράουλας το οποίο θα πραγματοποιηθεί την…
Για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των Τουρκοκύπριων που περιλαμβάνονται στον ειδικό εκλογικό κατάλογο των…
Τον θάνατο του προέδρου του Ιράν, Εμπραχίμ Ραϊσί και του υπουργού Εξωτερικών της χώρας, Χουσέιν…