Ακούστε το ηχητικό απόσπασμα της Συνέντευξης:
SOTIRANEWS:
Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για την συνεργασία σας. Πώς ξεκίνησε, πως συνεχίζεται και ποια θα είναι η μελλοντική πορεία.
ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ:
Η συνεργασία έχει ξεκινήσει εδώ και έντεκα χρόνια. Το 2000 το συζήτησα με τον Χρήστο, τον οποίο τον γνώρισα από τις 2 καταπληκτικές δουλειές που είχε κάνει τότε με τους Συνήθεις Υπόπτους, που αυτός είχε γράψει τα τραγούδια, μια συνεργασία στο Μέγαρο Μουσικής όπου παρουσίαζα τραγούδια μου, αφενός με τη Χαρούλα Αλεξίου που ήταν συνεργάτης μου και αφετέρου με τον πολύ νεότερο τότε συνάδελφο, Χρήστο Θηβαίο. Από τότε έχουμε μια σχέση πάρα πολύ ουσιαστική. Ήρθε μια συνεργασία καταλυτική το 2002, ογδόντα με ενενήντα συναυλιών που παράλληλα έβγαλε και μια δισκογραφική δουλειά που κατά την άποψή μου είναι μια από τις καλύτερες που έχω βγάλει ποτέ, τον Άμλετ της Σελήνης. Ακολούθησε το 2005 η συμμετοχή του στην ολοκληρωμένη παρουσίαση των τραγουδιών μου σε ποίηση του Νίκου Καββαδία που έγινε σε έξι παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής και μετά έγινε σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, δεν θυμάμαι αν ήμαστε και στην Κύπρο τότε.
Το 2009 συνεργαστήκαμε πάλι στο Ηρώδειο που έγιναν δύο πραγματικά εξαιρετικές παραστάσεις του Σταυρού του Νότου, και από το 2010 μέχρι σήμερα, σχεδόν δύο χρόνια, κάναμε περίπου, 200 συναυλίες με πολλές μορφές. Η πρώτη μορφή ήτανε με ένα γκρουπ, ο Χρήστος κι εγώ, η επόμενη μορφή είναι αυτή που θα παρακολουθήσετε σήμερα, που την ονομάσαμε «Μουσική Πράξη για Τρεις», με τον Χρήστο, εμένα και τον Θύμιο Παπαδόπουλο, έναν από τους καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες πνευστών οργάνων και βέβαια μόλις τέλειωσε η συνεργασία μας που η τελευταία ήταν στο Μέγαρο Μουσικής, ξεκινήσαμε 10 μεγάλες παραστάσεις με θέμα τον Καββαδία πάλι αλλά με την μορφή ενός μουσικού παραμυθιού, το οποίο συγκέντρωσε περί τις 15 χιλιάδες κόσμο στην Αθήνα που ήταν εξαιρετικό φαινόμενο και από πλευράς προσέλευσης αλλά και από πλευράς συμμετοχής. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι με τον Χρήστο, εγώ προσωπικά έχω την πιο στενή σχέση απ’ ότι έχω με άλλους μουσικούς, με άλλους τραγουδοποιούς ή με άλλους τραγουδιστές και θα προλάβω και μια πιθανή ερώτησή σου, το γιατί συμβαίνει αυτό, για να σου πω ότι ο Θηβαίος, εκτός από ένας απ’ τους σπουδαιότερους Έλληνες τραγουδοποιούς που ακολούθησαν τη γενιά τη δικιά μου, είναι ο μοναδικός παραμυθάς τραγουδιστής, θα έλεγα, εδώ στην Ελλάδα. Συνδυάζει δύο πράγματα τα οποία πολύ δύσκολα βρίσκει κανείς, όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά και σ’ όλη την Ευρώπη. Συνδυάζει ένα στοιχείο τέχνης του πνεύματος, της διανόησης και ένα στοιχείο τέχνης «της λάσπης». Όταν αυτά τα δύο στοιχεία συνυπάρχουν, πράγμα που είναι πολύ δύσκολο να τα βρεις ακόμα και σε Ευρωπαίους μουσικούς, τότε το μείγμα είναι καταλυτικό και εξ ού και η συνεργασία μας. Τώρα με τις έξι συναυλίες που έχουμε εδώ στην Κύπρο, κλείνει αυτός ο κύκλος. Θα συνεχίσουμε ενδεχομένως τον επόμενο χρόνο μόνοι μας για να ξαναβρεθούμε και σε ειδικά πρότζεκτ που θα γίνουν αλλά και στο μέλλον όταν θα προκύψει άλλη μια στιγμή για να βγάλει κανείς το εκρηκτικό του ταλέντο.
ΘΗΒΑΙΟΣ:
Εγώ να πω πάνω σ’ αυτό ότι θέλω ευχαριστήσω ύστερα από τόσα χρόνια τον Θάνο γιατί πραγματικά έτσι όπως βλέπω την πορεία της ζωής μου, πραγματικά συνέβαλε καταλυτικά στο να είμαι αυτό που είμαι και να γίνω αυτό που έγινα, δηλαδή ήτανε η αιτία, η αφορμή και το αποτέλεσμα ο Θάνος. Πέρα απ’ το γεγονός ότι τον θεωρώ τον καλύτερό μου φίλο, είναι και ο μεγαλύτερος δάσκαλος που είχα ποτέ στη ζωή μου με την έννοια ότι αν δεν υπήρχε ο Θάνος, δεν θα μπορούσα μέσα μου να εξηγήσω, να ερμηνεύσω και να βρω αυτό το οποίο τελικά έγινα. Οπότε, το αποτέλεσμα, το οποίο χειροκροτείτε όλοι και έχει να κάνει με εμένα πάνω στη σκηνή, πέρα από τα τραγούδια που έγραψα ή που γράφω ή την ερμηνεία μου, αυτό είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι αυτού που είμαι. Αυτό που τελικά μπροστά σας ορθώνεται ως ένα ανάστημα παράστασης, το οφείλω στον Θάνο Μικρούτσικο.
SOTIRANEWS:
Το 2011 ήταν ένα έτος των αγανακτισμένων, όπως χαρακτηρίστηκε και από το περιοδικό ΤΙΜΕS που ανακήρυξε πρόσωπο της χρονιάς τον ανώνυμο αγανακτισμένο. Κύματα αγανακτισμένων υπήρξαν στην Αφρική, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Κύπρο με την τραγωδία στο Μαρί αλλά και στην Ελλάδα με τους αγανακτισμένους του Συντάγματος. Μπορεί το τραγούδι εν τέλει να συμβάλει στην διαμόρφωση συνειδήσεων;
ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ:
Όχι, ποτέ η τέχνη δεν μπήκε μπροστά για να αλλάξει καταστάσεις. Η τέχνη απλώς συμβάλλει, και το λέω ιστορικά αυτό, στη διαμόρφωση μιας κριτικής σκέψης του πολίτη και του ανθρώπου, η οποία όταν θα υπάρξει μπορεί να αλλάξει και καταστάσεις. Να το ξεκαθαρίσουμε, γιατί υπάρχουν ορισμένοι συνάδελφοι και τωρινοί αλλά και παλιότεροι που νομίζανε ότι η επανάσταση γίνεται γράφοντας ένα τραγούδι ή μια ταινία. Αυτά μπορεί να συμβάλουν στη διαμόρφωση κριτικής σκέψης. Έκανες μια παρατήρηση που συμφωνώ, δηλαδή ότι φέτος ήταν η χρονιά των αγανακτισμένων και κατ’ αρχήν το θεωρώ θετικό. Και στην Κύπρο το είπα επειδή είχα και μια κόντρα σε κάποιο σημείο με το θέμα του Μαρί γιατί εγώ στηρίζω τον Πρόεδρο Χριστόφια. Παρά ταύτα ξεκαθάρισα ότι αυτά είναι δύο διαφορετικά πράματα, δηλαδή είμαι υπέρ των αγανακτισμένων που αγανακτούν γιατί δεν τους πηγαίνει αυτός ο κόσμος που ζούμε. Στην Ελλάδα ας πούμε λέγανε μερικοί: «Ναι αλλά δεν είδαμε ένα αίτημα στους αγανακτισμένους». Τους λέω: «με συγχωρείτε πάρα πολύ, δεν είναι εκεί το θέμα.» Δεν μπορείς να περιμένεις από τον κόσμο που πια έβγαλε την οργή του να έχει και έτοιμη μια πολιτική πλατφόρμα και αύριο το πρωί να αναληφθούν άλλου τύπου πρωτοβουλίες. Αυτό είναι αστείο και να το συζητάμε! Αυτό που θεωρώ πολύ σημαντικό είναι ότι νέα παιδιά που βλέπουν ότι δεν έχουν ζωή σ’ αυτό τον κόσμο, που το 40% νέων ανθρώπων στην Ελλάδα είναι άνεργοι και άλλο ένα 30% που μπαίνει στην παραγωγή, μπαίνει με €400 – €500 τον μήνα. Δηλαδή, αυτοί δεν μπορεί παρά να αγανακτήσουν σε ένα κόσμο που φαίνεται λαμπερός αλλά δεν είναι γι’ αυτούς. Αυτό είναι το απίστευτο. Ή ακόμα τους απόμαχους της δουλειάς που πλήρωναν για 40 χρόνια ένσημα και τώρα τους λένε «σου κόβουμε αυτό, σου κόβουμε εκείνο» και μιλάμε για ανθρώπους με μισθούς των €600, των €500, των €400, με υποχρεώσεις και χωρίς μέλλον. Αυτό το πράγμα που το βλέπει κανείς, όχι τόσο στην Κύπρο, αλλά στην Ελλάδα και αρχίζει και το βλέπει στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, είναι ότι διαλύεται ο κοινωνικός ιστός και η μόνη λύση κατά τη γνώμη μου είναι να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να προσπαθήσουμε μέσα σ’ αυτή την κατάσταση να ξανασυνδέσουμε κομμάτια απ’ το χαμένο «εμείς». Κάποτε υπήρξε το «εμείς», αλλά μετά ο βαρύς και βάρβαρος καπιταλισμός, αυτός που έλαμπε και παρέσυρε πάρα πολλούς με την πλαστική και πλασματική λάμψη του, άρχισε να διαλύει το «εμείς» και άρχισε να δημιουργεί μικρά, μεσαία και μεγάλα «εγώ» έως και «υπερεγώ» με τη μέθοδο της διαφήμισης και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Είναι καιρός, είναι η μοναδική ευκαιρία αυτής της απίστευτης κρίσης που ζούμε στην Ελλάδα (και που ζει και η Νότια Ευρώπη αλλά θα ζήσει και η Ευρώπη γενικότερα, και το ζει ως ένα βαθμό και η Αμερική) να ανασυστήσουμε αυτό το «εμείς». Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
ΘΗΒΑΙΟΣ:
Συμφωνώ φυσικά με αυτά που είπε ο Θάνος και επίσης είναι και μια ευκαιρία να θυμόμαστε ότι κάθε μέρα πρέπει να νοιαζόμαστε για το πώς λειτουργεί στο σύνολο αυτή η κοινωνία και όχι να αισθανόμαστε περήφανοι επειδή αγοράσαμε ένα ακριβό αυτοκίνητο ή επειδή εμείς περνάμε καλά. Πρέπει να έχουμε συνείδηση του τι γίνεται συνολικά και κοινωνικά γιατί η ανεργία και τα συσσίτια έχουν αρχίσει να λειτουργούν στην Ελλάδα. Υπάρχουν συσσίτια όχι μόνο στην εκκλησία αλλά και στις γειτονιές, στον κόσμο, στα μαγαζιά έξω…
ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ:
Μιλάμε για 3-4 εκατομμύρια κόσμο. Και το άλλο κομμάτι, τα άλλα 4 εκατομμύρια, αρχίζουν να συμπιέζονται. Το οποίο σημαίνει ότι τα «κατώτερα» 3 εκατομμύρια θα αυξάνονται αφοί οι άλλοι αρχίζουν να συμπιέζονται. Θα αυξάνεται ο αριθμός των ανέργων και των νεόπτωχων γιατί όσο συμπιέζεται η μεσαία τάξη, τόσο χάνονται οι δουλειές και αυξάνεται το φαινόμενο…
ΘΗΒΑΙΟΣ:
Και δε λειτουργεί, ούτε κινείται η αγορά. Πάνω σ’ αυτό που θα το εξηγήσει καλύτερα και ο Θάνος με πιο οικονομικούς όρους είναι το γεγονός ότι όταν στον καπιταλισμό μέσα στον οποίο ζούμε και για τον οποίο πολλοί λανθασμένα χαρήκανε με αυτή την πλαστή ευμάρεια ο μηχανισμός που κάνει τα πάντα να λειτουργούν είναι ο εξής: το γεγονός ότι ιδιοποιούνται τα κέρδη και κοινωνικοποιείται το χρέος και οι ζημιές. Αυτό είναι η βασική προϋπόθεση του καπιταλισμού μέσα στον οποίο ζούμε. Γι’ αυτό φθάνουμε σε αυτήν την κατάσταση. Και το θέμα είναι τα παιδιά μας πού θα ζήσουνε; Υπάρχουν επιχειρήσεις οι οποίες κλείνουν ανά πάσα στιγμή. Στην Κύπρο έχει ξεκινήσει και αυτό δειλά-δειλά. Αυτό είναι ένα πρόβλημα φυσικά οικονομικής και πολιτικής φύσης και γι’ αυτό πρέπει να δούμε πως θα υπάρξει μια λύση διαφορετικού επιπέδου.
ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ:
Εγώ πρέπει να πω πάντως ότι στην Κύπρο είστε λίγο διαφοροποιημένοι. Είναι λίγο διαφορετικό το θέμα. Όταν υπάρχουν γεγονότα καυτά, όπως αυτό του Μαρί, δύσκολα μπορείς να κάνεις τον άλλο να φύγει από το θυμικό της στιγμής και να βάλει το μυαλό του να δουλέψει. Εγώ θεωρώ ότι το πρόβλημα που περνάει η Ευρώπη και η Ελλάδα είναι καθαρά πολιτικό. Και είναι καθαρά πολιτικό γιατί οι πολιτικές αποφάσεις που πάρθηκαν ήταν λάθος. Και πάρθηκαν για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα. Θεωρώ ότι ο Χριστόφιας με το ΑΚΕΛ διαχειρίζονται βεβαίως έναν καπιταλισμό (δεν έχουμε σοσιαλισμό) και αυτό είναι και το μπράβο στο ΑΚΕΛ που εδώ και 25-30 χρόνια δε σνομπάρισε το εφικτό όπως άλλα κόμματα της Αριστεράς στην Ευρώπη που λένε ότι θέλουνε μια άλλη κοινωνία και ότι δεν τους ενδιαφέρει αυτή…
ΘΗΒΑΙΟΣ:
Επειδή έζησα και 12 χρόνια στην Ιταλία από το 1982 μέχρι το 1994 όπου μεσουρανούσε το Partido Comunista Italiano (PCI), του Enrico Berlinguer συνέφερε κάτι αντίστοιχο και ήτανε θαυμαστό αυτό το έργο το οποίο συνέβαινε…
ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ:
Είναι το θέμα μιας πολιτικής παρέμβασης μες τον καπιταλισμό και θα σου πω ότι τα γεγονότα στο Μαρί ήταν τραγικά, πιθανόν και από την Προεδρία. Αυτό είναι το πρώτο κρατούμενο. Απ’ την άλλη μεριά αν ξεφύγουμε και αν το ξεχάσουμε αυτό προς το παρόν, το γεγονός ότι αυτή την στιγμή ο Χριστόφιας διαχειρίζεται αυτή την κρίση, είμαι σίγουρος ότι δεν την διαχειρίζεται εις βάρος των εργαζόμενων ανθρώπων όπως γίνεται στην Ελλάδα, όπως γίνεται στην Ιταλία, όπως γίνεται στην Ισπανία με τα περίεργα σοσιαλδημοκρατικά που επί της ουσίας είναι νεοφιλελεύθερα κόμματα και τα οποία λύνουν την κρίση με αυτό που είπε ο Θηβαίος προηγουμένως. Δηλαδή, για το κεφάλαιο ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη και κοινωνικοποιούνται οι ζημιές. Αυτό γίνεται. Γιατί υπήρχαν δρόμοι και στην Ελλάδα, το βάρος να μην πέσει στον κόσμο και να ανοίξουν οι δουλειές και τα ελλείμματα να καλυφθούν από την ανάπτυξη. Είστε και λίγο τυχεροί με το θέμα του φυσικού αερίου που αν γίνει μια σωστή εκμετάλλευση προς μια κατεύθυνση μπορεί η Κύπρος να μην είναι απ’ τις χώρες που θα αισθανθούν μεγάλο πρόβλημα στο ζήτημα της ευρωπαϊκής κρίσης και ελπίζω κάπως να αλλάξουν οι συσχετισμοί και στη Γερμανία και στη Γαλλία για να μη συνεχιστεί αυτή η απίστευτη σκληρή πολιτική περικοπής των ελλειμμάτων με αυτό τον τρόπο, που σημαίνει επί της ουσίας φτώχεια των εργαζομένων ακόμα και στις πλούσιες βόρειες χώρες. Οι εργαζόμενοι στη Γερμανία έχουνε 8 χρόνια να πάρουν ένα ευρώ αύξηση ενώ η Γερμανία έχει αποθεματικό θετικό!
SOTIRANEWS:
Περνώντας από την εποχή του βινυλίου, στην κασέτα, στο CD, στο iTunes, σε ένα ψηφιακό κόσμο της μουσικής. Η μουσική έχει φυσικά περάσει σε άλλο επίπεδο. Ο κόσμος μπορεί να κατεβάσει μουσική παράνομα αλλά δωρεάν μέσω της πειρατείας αλλά και να αγοράσει νόμιμα ένα-ένα ξεχωριστά τραγούδια μέσω διαδικτύου. Τϊ γίνεται; Αλλάζει η μουσική; Το μέλλον είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο;
ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ:
Αλλάζει η αγορά και είναι πάρα πολύ δύσκολο σε αυτή την περίοδο που ζούμε, αυτής της αγοράς κάπως να της βάλεις κανόνες. Γιατί αν μπορούσαν να μπουν κανόνες εγώ δεν θα είχα κανένα πρόβλημα τα τραγούδια να αγοράζονται μέσω διαδικτύου, είτε ένα-ένα, είτε πολλά-πολλά. Η μουσική, όμως, δεν αλλάζει γιατί άλλαξε η τεχνολογία ή ο τρόπος διανομής. Η μουσική αλλάζει γιατί αλλάζουν οι εποχές. Η φόρμα του τραγουδιού πριν 100 χρόνια ήταν άλλη και τώρα είναι άλλη. Και αυτό γιατί αλλάζουν οι κοινωνίες. Η φόρμα είναι κοινωνική εμπειρία αποκρυσταλλωμένη. Αποκρυσταλλώνεται μια κοινωνική εμπειρία για μια περίοδο που δεν αλλάζουν τα πράγματα. Άρα, λοιπόν, η φόρμα και το τραγούδι αλλάζει επειδή αλλάζουν οι κοινωνίες. Δεν αλλάζει επειδή διανέμεται αλλιώς. Τον Θάνο Μικρούτσικο δεν τον δυσκολεύει πια διότι στις 13 Απριλίου του 2012 γίνεται 65 χρονών και έχει 67 CD διαφορετικά. Τον κύκλο, ακόμα κι αν μένει να συνεχιστούν κάποια πράγματα, τον έχω κάνει. Ο Θηβαίος έχει φτάσει μέχρι τη μέση. Άλλοι είναι στην αρχή. Με αυτόν τον τρόπο που γίνεται η διανομή δε θα βγούνε ποτέ. Κι αυτό είναι το κρίμα. Γι’ αυτό θα έπρεπε οι συνειδητοί νέοι πολίτες που τραβάνε ελαφρά τη καρδία να το σκεφτούν ότι τους καλλιτέχνες της γενιάς τους σχεδόν αυτή η διαδικασία τους κάνει να μην μπορούν να εκφραστούν.
ΘΗΒΑΙΟΣ:
Είναι πάρα πολύ σημαντικό, όμως υπάρχουνε και νέοι άνθρωποι που κάνουν πολύ ιδιαίτερα πράματα πάνω στη μουσική. Έχετε στην Κύπρο το Λευτέρη τον Μουμτζή, τον J. Kriste, αν δεν του δοθεί η ευκαιρία να ζήσει από αυτό, να κάνει δίσκους, τελικά τί θα κάνει; Δέκα ώρες την ημέρα θα δουλεύει από αλλού και θα ασχολείται ερασιτεχνικά με την τέχνη του; Αυτό είναι ερασιτεχνικό. Γιατί να μη δώσουμε, ας πούμε, στη Monika μια ευκαιρία να ζήσει τη ζωή της ως τραγουδοποιός και να μπορέσει να μας δώσει δείγματα της δουλειάς της;
SOTIRANEWS:
Κλείνοντας κύριε Μικρούτσικε, να αναφερθούμε στη Βιογραφία σας, την οποία είχατε την τύχη να τη γράψει ο Οδυσσέας Ιωάννου, καθώς και ο Οδυσσέας Ιωάννου είχε την τύχη να γράφει τη δικιά σας αυτοβιογραφία. Αναφέρατε μέσα πως «δε θα ξαναγινόμουν Υπουργός Πολιτισμού». Δεν θα ξαναγινόταν ο Μικρούτσικος ξανά Υπουργός αν του δινόταν η ευκαιρία;
ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ:
Αυτό το απέδειξα πρακτικά. Γιατί το έλεγα από το 1996 δεκάδες φορές, δημοσίως, σε μεγάλες συνεντεύξεις μου, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στις εφημερίδες. Όμως, ενδέχεται κάποιοι να μην με πιστεύανε. Όμως εγώ το εξηγούσα και μάλιστα γινόμουν και πληκτικός. Μάλιστα η γυναίκα μου, μου έλεγε: «ρε παιδί μου το εμπεδώσαμε, δε θες να γίνεις». Της είπα ότι «εσύ μπορεί να διάβασες 50 συνεντεύξεις μου, κάποιος άλλος διαβάζει μία ή καμία, δε σημαίνει ότι ξυπνάει το πρωί και αποφασίζει να ανοίξει τα 400 έντυπα για να δει μπας και πει ο Μικρούτσικος αν θέλει να γίνει υπουργός. Δε γίνεται αυτό το πράγμα. Εγώ, λοιπόν, το έλεγα από το 1996 με επιχειρήματα. Και το αρνήθηκα και 2 φορές (να ξαναγίνω Υπουργός). Άρα στην πράξη το απέδειξα. Βεβαίως δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγίνω. Πρώτα απ’ όλα στη μουσική δεν μπορείς να μπαίνεις και να βγαίνεις όποτε σου καπνίσει. Βγήκα μια φορά και μου ‘φυγε η Παναγία για να ξαναμπώ. Δεύτερος λόγος είναι ότι τα χρόνια περνάνε. Ο χρόνος που μένει είναι λίγος ακόμα κι αν εξαντλήσω όλη τη φλόγα απ’ το κερί. Έχω 4 παιδιά, 2 εγγόνια, φίλους, συνεργάτες, θέλω να ζήσω μαζί τους. Το τρίτο είναι πως όταν ήμουν υπουργός και κατά το όπως λέει το συνάφι μου έκανα σε ορισμένους τομείς πολύ καλή δουλειά, ήρθανε μετά του ιδίου κόμματος υπουργοί και τα διέλυσαν όλα. Και ο τέταρτος και σημαντικότερος λόγος είναι ότι μετά το 1996, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη και επομένως και στην Ελλάδα έπαψαν να έχουν προοδευτικό χαρακτήρα κι αυτό αποδείχτηκε με την κρίση.
SOTIRANEWS:
Ο Χρήστος Θηβαίος θα πολιτευόταν;
ΘΗΒΑΙΟΣ:
Όχι, αν και είμαι πολιτικοποιημένος και καθημερινά προσπαθώ να βλέπω τη ζωή μου μέσα από το πρίσμα του «εμείς» και όχι του «εγώ» και να ζω μέσα σε ένα σύνολο πολιτών, όχι δεν θα πολιτευόμουνα. Δε θα γινόμουν πολιτικό πρόσωπο γιατί όταν ανεβαίνω στη σκηνή έχω βήμα, μπορεί ο λόγος μου να γίνει κατανοητός και να περάσει στον πολύ κόσμο και σίγουρα μπορώ να σκεφτώ τί θα πω και τι θα κάνω και να περάσει στον κόσμο πολύ περισσότερο παρά αν ήμουνα κάποιος κρατικοδίαιτος σε μια κρατική θέση.
SOTIRANEWS:
Ένα μήνυμα που θα θέλατε κλείνοντας να αφήσετε για την Κύπρο;
ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ:
Υπάρχει ένα διαχρονικό μήνυμα για την Κύπρο και τους Κυπρίους, μετά το 1974. Αλλά μετά το 1989 έμεινε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που είναι σπασμένη στα δύο. Αυτό το τεράστιο εθνικό πρόβλημα, να εμφανίζεται η Κύπρος μισή, εκεί που στην ουσία είναι ολόκληρη, είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, το οποίο πρέπει πάση θυσία να λυθεί, έστω και με κάποιες «υποχωρήσεις». Γιατί βλέπουμε από τη δεκαετία του ’60 το κυπριακό πρόβλημα να έχει συνεχώς μια καθοδική πορεία. Ταυτόχρονα, όμως, η Κύπρος πρέπει να είναι σε ευρωπαϊκή κλίμακα ένα παράδειγμα μιας χώρας όπου μέσα στο πλαίσιο αυτού του βάρβαρου καπιταλισμού να είναι από τις πιο δίκαιες κοινωνικά. Δηλαδή, μερικές φορές με ρωτάνε αν είμαι αριστερός και λέω ναι. Όταν με ρωτάνε τί σημαίνει αριστερός λέω ότι είναι κάτι πολύ απλό: Θέλω μια κοινωνία που τα παιδιά όλου του κόσμου που γεννιούνται να έχουν ίδιο σημείο εκκίνησης και μετά ας καταλήξουν όπου θέλουνε. Μες τον καπιταλισμό αυτό είναι αδύνατο. Τουλάχιστον σχετικά, η Κύπρος, θα’ θελα να πορεύεται πολύ πιο δίκαια απ’ ότι οι άλλες χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Η ευχή που κάνω είναι να ξαναβρούνε κι εδώ το «εμείς», να αφήσουν λίγο κι εδώ τα πολιτικά παιχνίδια που βεβαίως δε σημαίνει ότι σε μια δημοκρατική κοινωνία πρέπει να υπάρχει ταύτιση απόψεων, γιατί αυτό δεν είναι σωστό, ούτε πρέπον, αλλά τουλάχιστον να μην παίρνονται αποφάσεις με βάση πολιτικά συμφέροντα. Πρέπει να εκμεταλλευθούν τη συγκυρία γιατί η πολιτική θέλει πονηριά, να εκμεταλλευθούν αυτό το φυσικό αέριο που έπεσε σαν μάννα εξ ουρανού γιατί η επόμενη οκταετία, όσο διατηρούνται οι ίδιες πολιτικές ηγεσίες στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, θα είναι πολύ σκληρή. Πρέπει να βρει την Κύπρο δυναμωμένη ανεξαρτήτως ποιος είναι στο τιμόνι.
ΘΗΒΑΙΟΣ:
Η ευχή είναι: γι’ αυτή τη χώρα που στα δυο έχει σκιστεί, να προσπαθήσουμε όλοι και ειδικά εσείς που ζείτε εδώ, γιατί εμείς μπορεί να πηγαινοερχόμαστε αλλά δεν είμαστε συνέχεια εδώ, να κοιτάξουμε στα δυο μάτια τα παιδιά μας και να πράξουμε με τον ίδιο σεβασμό το ίδιο θάρρος και με την ίδια δύναμη που έχει το βλέμμα των παιδιών μας. Εγώ πολύ ευχαρίστως θα έφερνα τα παιδιά μου να σπουδάσουν εδώ. Θα ’θελα πραγματικά να παραμείνει ένας ευρωπαϊκός παράδεισος η Κύπρος, ή να γίνει τουλάχιστον γιατί είναι εφικτό. Η μόνη μου ελπίδα και ευχή είναι η Κύπρος…
Δείτε στιγμιότυπα από τις πρόβες:
Ευχαριστούμε το Aloft Music Bar στην Αγία Νάπα για την αποκλειστική συνεργασία.
Επιμέλεια/Συνέντευξη: Μαρίνος Παυλικκάς